Morgunblaðið - 29.01.1995, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR 29. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚS HALL UR
KRISTINSSON
+ Magnús Hallur
Kristinsson
fæddist á Reyðar-
firði 17. júní 1948.
Hann varð bráð-
kvaddur 23. janúar
1995. Foreldrar
hans voru Kristinn
Asgeir Magnússon
kaupmaður á Reyð-
arfirði og Sesselja
Ingibjörg Magnús-
dóttir frá Hlíð í
' Kolbeinsstaða-
hreppi. Hálfsystk-
ini Magnúsar eru
þau Þorsteinn
Kristinsson og Klara Kristins-
dóttir. Fóstursonur Magnúsar
er Rúnar Andrew, kvæntur
Kristjönu J. Þorláksdóttur og
eiga þau soninn Aron Andrew
Rúnarsson.
Útför Magnúsar fer fram frá
Bústaðakirkju á morgun.
MÁNUDAGURINN 23. janúar
rann upp bjartur og fagur og ekki
óraði okkur fyrir þeim sorglegu
fréttum að Maggi frændi væri dá-
J.nn. Það er erfitt til þess að hugsa
að hann komi ekki í heimsókn fram-
ar með bros á vör og spjalli við
okkur um allt milli himins og jarð-
ar. Því Maggi frændi lét sig varða
allar hliðar mannlífsins, bæði þessa
heims og annars.
Minningarnar hrannast upp á
stundu sem nú. Ljúfar og góðar frá
bernsku okkar í Sunnuhvoli á Reyð-
arfirði hjá afa og ömmu, þar sem
við nutum þeirra forréttinda að eiga
öll heima í sama húsinu.
Okkur er þakklæti í huga fyrir
ómælda aðstoð á síðustu árum þeg-
ar við fengum að búa hjá honum
heilu misserin, hvert á fætur öðru,
þegar við sóttum skóla hér í Reykja-
vík eða þegar illa stóð á. Maggi
hafði stórt hjarta og hlýja hans og
trúin á hið góða mun lifa með okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig elsku frændi og
hafðu þakkir fyrir allt.
María, Gústaf, Hildur,
Lúðvik og Sesselja.
Æskufélagi, vinur og vinur fjöl-
skyldu okkar, Magnús Hallur Krist-
insson er látinn langt um aldur
fram. Fregnin af andlátinu kom sem
reiðarslag yfir okkur,
enda stutt síðan við
hittumst yfír kaffibolla
á heimili Magnúsar.
Erfitt er að gera sér
grein fyrir því að þessi
ljúflingur skuli vera
farinn frá okkur.
Kynni okkar og vin-
skapur hófust á upp-
vaxtarárum okkar
austur á Reyðarfirði.
Strax í barnæsku bar
á miklum áhuga Magn-
úsar á lestri bóka og
er mér óhætt að full-
yrða að á þeim árum
hafi Magnús verið víðlesnastur
sinna jafnaldra. Nánari urðu sam-
skipti okkar er við á unglingsárum
deildum herbergi á heimili foreldra
minna í Reykjavík. Þar var miðstöð
vinahópsins, gauragangur og glatt
á hjalla. Kom þá í ljós hversu þægi-
legur Magnús var í allri umgengni.
Leiðir skildu en vinskapur hélst
ætíð. Magnús kvæntist Hrönn Sig-
urgeirsdóttur og gekk syni hennar,
Rúnari Andrew, í föðurstað og var
samband þeirra Magnúsar og Rún-
ars mjög náið alla tíð. Magnús og
Hrönn skildu.
Saman lágu leiðir aftur er við
bjuggum í sama stigahúsi um ára-
bil, var þá gjaman daglegur sam-
gangur, setið og spjallað langtímum
saman. Þrátt fyrir að hart væri
deilt um ýmis málefni, andleg sem
veraldleg, og stór orð féllu í hita
leiksins, enda sýndist sitt hveijum,
var ávallt kvaðst með bros á vör
og gjaman haft á orði: „Framhald
í næsta þætti.“
Það sem einkenndi Magnús öðm
fremur var einstök góðmennska,
hann vildi allra vana leysa og reynd-
ist mörgum góður bakhjarl, en eins
og oft er með slík góðmenni gera
þau gjaman minna fyrir sjálf sig
en aðra.
Magnús var einstaklega bam-
góður og fór sonur okkar ungur
ekki varhluta af því. Er þykknaði
í stráksa við foreldrana var við-
kvæðið: „Þetta er allt í lagi, ég er
farinn til Magga.“
Móður minni/tengdamóður sýndi
Magnús mikla ræktarsemi alla tíð.
Þrátt fyrir áratuga aldursmun gátu
þau setið tímunum saman og skipst
á skoðunum. Fjölskyldu okkar
reyndist Magnús hinn besti vinur.
Fóstursyni, systkinum og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Auður og Steingrímur.
Ekki óraði mig fyrir því 19. jan-
úar sl. þegar ég talaði við Magga
Kristins í síma að ég ætti aðeins
örfáum dögum síðar eftir að setjast
niður og setja fátækleg minningar-
orð um hann á blað.
Við svo snöggt fráfall náins vinar
er okkur mjög brugðið. Maggi lagði
+
Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát dóttur okkar og
systur,
ÁSDÍSAR BIRTU EINARSDÓTTUR.
Ása Kristín Árnadóttir, Einar Bragi Bragason,
Elmar Bragi Einarsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför,
JÓHANNESAR BJÖRNSSONAR,
Hóli,
Lundarreykjadal.
Agnes Björnsson,
Steinunn Jóhannesdóttir,
Ólafur Jóhannesson,
Björn Jóhannesson.
MINNIIMGAR
svo alltof fljótt upp í ferðina miklu,
þá sem okkur öllum er ásköpuð.
Maggi tvö var hann kallaður hér
á heimilinu til aðgreiningar frá öðr-
um Möggum sem við þekktum. Á
gamlárskvöld kom Maggi hingað
eins og svo mörg undanfarin ára-
mót — eldhress að vanda. Það var
í síðasta skipti sem við sáum hann.
Og minningarnar leita á hugann.
Ekki verður oftar hringt hingað
á laugardagskvöldum rúmlega átta
og spurt hvort ekki sé te eða kaffi
á könnunni, því í mörg ár kom
Maggi hingað á laugardagskvöldum
þegar hann átti frí. Þá var oft rök-
rætt um lífið, tilveruna og eilífðar-
málin. Ekki vorum við alltaf sam-
mála en virtum skoðanir hvert ann-
ars. Það versta er að nú þegar
Maggi stendur frammi fyrir hinum
mikla sannleika, þá getur hann
ekki uppfrætt mig. Maggi gat rætt
um alla mögulega og ómögulega
hluti, hafði skoðanir á flestu og var
fastur á sínu. Hann var ágætur
nuddari og þau voru ófá skiptin sem
hann nuddaði lúna fætur og þreytt-
ar herðar til að manni liði betur.
Eitt sinn þegar mikið var búið
að suða um eitthvert dýr hér á
heimilinu var leitað til Magga. Hann
kom og setti upp hjá okkur fiska-
búr með öllu tilheyrandi, en hann
átti mikið af skrautfiskum og hafði
mikla ánægju af þeim. Síðan, eins
og oft vill verða, missti unga fólkið
smám saman áhuga á fískunum.
Þá kom hann og tók allt dótið aft-
ur. Með þessu móti fengum við að
prófa að hafa heimilisdýr án þess
að binda okkur til lengri framtíðar.
Sumarið 1993 fór fjölskyldan
ásamt Magga til Mallorca og var
þar í þijár vikur. Þetta varð mjög
góður tími þar sem legið var í leti,
setið í sólbaði og farið í gönguferð-
ir í öllum hitanum þar til við vorum
oft að niðurlotum komin. Maggi var
okkur góður ferðafélagi og sýndi
ungviðinu mikinn skilning.
Eg hef þekkt Magga í þrettán,
fjórtán ár, en þeir Bjami ásamt
Steina, Palla og Villa voru æskufé-
lagar úr Drápuhlíðinni. í janúar
1989 létum við verða af því að
kalla allan hópinn saman eina
kvöldstund. Það var nokkurt afrek
að koma því heim og saman því
allir nema einn unnu vaktavinnu.
Þetta var mjög ánægjuleg kvöld-
stund og hefur alltaf staðið til síðan
að þetta yrði endurtekið, en nú er
það ekki hægt því stórt skarð er
komið í hópinn. Þetta kennir manni
að draga ekki úr hömlu að gera
það sem maður ætlar að gera.
í Hávamálum segir:
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Maggi ræktaði svo sannarlega
vináttuna og ef til hans var leitað
var hann boðinn og búinn til aðstoð-
ar ef hann gat.
Ættingjar og vinir voru Magga
mikils virði, hann var mjög bam-
góður og voru bömin honum ætíð
ofarlega í huga og þá sérstaklega
afabarnið Aron, sem skipaði sér-
stakan sess í huga hans.
Við Bjami, Margrét og Ólafur
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til allra ættingja og vina
Magga.
Blessuð sé minning Magnúsar
Kristinssonar.
Sigrún Ólafsdóttir.
Síðla árs 1969 kom undirritaður
inn í sýningarklefann í Tónabíói og
var þar staddur ungur maður, sem
var þá nýfluttur til Reykjavíkur frá
Reyðarfirði, Magnús Kristinsson.
Var hann að hefja þar nám í gæslu
og meðferð sýningarvéla og voru
þetta okkar fyrstu kynni og grun-
aði mig ekki þá að vinskapur okkar
yrði eins náinn og síðar varð.
Magnús hafði sem smá patti byij-
að að fíkta við sýningarvélar á
Reyðarfírði og áttu kvikmyndir og
starfsemi bíóhúsa hug hans allan
frá unga aldri. Magnús reyndist
mjög áhugasamur um námið, en
hann lauk sveinsprófi í greininni
28. nóvember 1970. Um það leyti
fór undirritaður sjálfur að Iæra í
Tónabíói og reyndist Magnús mér
góður kennari ásamt meisturum
okkar, Ingimundi Eymundssyni og
Agnari Einarssyni. Tónabíó varð
nánast annað heimili Magnúsar á
þessum árum, en Magnús var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa starfs-
fólki bíósins, ef þörf var á. Leiðir
okkar Iágu oft saman þegar bflarn-
ir hans urðu fyrir skakkaföllum og
kom þá vel í ljós hve skapgóður
Magnús var, því stutt var í kímnina
og brosið.
Magnús starfaði meðal annars í
Stjömubíói, Kópavogsbíói og síðast
í Andrews Theater á Keflavíkur-
flugvelli og var hann einnig fram-
kvæmdastjóri þar. Hann var virkur
félagi í FSK (Félagi sýningarmanna
v/kvikmyndahús) og sat oft í stjóm
félagsins. Þegar FSK keypti hús-
næðið í Tjamargötu 10, fór Magnús
þar fremstur í flokki félaganna
hvað varðar kaup eignarinnar og
endurbætur húsnæðisins. Ósérhlífni
og dugnaður Magnúsar kom vel í
ljós á þessum stóm tímamótum í
sögu, FSK, en þetta var stærsta
verkefnið sem félagið hafði ráðist
í. Það er höggvið stórt skarð í rað-
ir sýningarmanna, því við vomm
nýbúnir að kveðja einn af stofnfé-
lögunum, Kristin Árnason, þegar
hin válegu tíðindi bárast að Maggi
hefði orðið bráðkvaddur á leið sinni
heim úr vinnu aðeins 46 ára gamall.
Áhugamál Magga vom fjölmörg,
t.d. gullfískarækt, ljósmyndun, and-
leg málefni, náttúmskoðun og er
þó stiklað á stóm.
Kraft þarf til að kljúfa stein,
kærleik til að unna,
blíðu til að bæta mein;
best er margt að kunna.
(Pétur Sigurðsson)
Öllum aðstandendum vottum við
samúð okkar.
F.h. Félags sýningarmanna
v/kvikmyndahús,
Kr. Eymundsson.
Kær vinur hefur nú verið kallað-
ur til starfa á öðru tilverusviði. Vin-
ur sem þráði að breiða ljós og kær-
leika meðal samferðamanna sinna.
Hann var náttúrulegur heilari og
græðari. Hvar sem hann kom, og
frétti af veikindum vina eða sam-
ferðamanna, þar var hann, og beitti
læknandi kærleiksorku sinni.
Magnús naut þess að ræða við sam-
ferðamenn sína um allt milli himins
og jarðar. Einkum vom það þó til-
vistarmálin sem áttu hug hans all-
an. Hann var hugsjónamaður og
draumar um framtíð manns og
heims, þar sem kærleikur ríkti og
eining væri milli manns og guðs,
áttu hug hans allan.
Börn leituðu til hans ef þau
meiddu sig, veiktust eða lentu í
öðram vanda. Hann tók á móti þeim
opnum örmum í kærleiksríkan
faðm, þar sem hlúð var að sári með
ótrúlegri natni og þolinmæði. En
orðskrúð getur ekki lýst honum
betur en orð lítillar dóttur minnar,
þegar hún frétti af andláti Magga:
„Pabbi, ertu ekki leiður yfír því að
Maggi skuli vera dáinn? Pabbi, af
hveiju þurfa þessir góðu alltaf að
deyja? Pabbi, Maggi er ömgglega
hjá guði núna.“
Við kveðjum öll góðmennið
Magnús H. Kristinsson með sökn-
uði og óskum honum góðs á leiðum
sínum handan móðunnar miklu.
Þorsteinn Barðason.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa kveðjuorð til manns sem er
mér jafn kær og Maggi. Ég var sex
ára þegar ég kynnist Magga og var
nú ekki alveg tilbúinn að fara deila
mömmu með honum, en fljótlega
fann ég að þarna var kominn mað-
ur sem vildi vera mér góður og
þótti vænt um mig og mér um hann.
Ég var búinn að eignast stjúpföð-
ur. Og nú mörgum ámm seinna
hefur ekkert breyst á milli mín og
Magga, þó að vissulega hafí margt
breyst í lífi okkar beggja.
Fyrir sex ámm þegar Aron litli
fæddist var Maggi strax kominn í
afahlutverkið, og áttu þeir margar
góðar stundir saman.
Síðastliðin fjögur ár vom mið-
vikudagar í lífí Arons afa Magga-
dagar. Þá átti Maggi frí og sótti
hann litla karlinn sinn í skólann og
var með hann fram á kvöld, og oft
þegar ég kom heim úr vinnu kom
Aron hlaupandi til að sýna mér
hvað afí hefði keypt handa honum
og sagði þá jafnframt: „Sjáðu hvað
ég gat platað afa í dag, og rétt
fyrir síðustu jól tilkynnti hann mér
og mömmu sinni að nú væri hann
sko búinn að plata afa, því að afí
ætlaði að gefa honum bókina Al-
fræði unga fólksins fyrsta miðviku-
dag eftir jól. Og það brást ekki, því
að þegar litli afastrákur átti í hlut
átti Maggi oft erfit með að segja
nei.
Ég veit að það eiga eftir að koma
skrýtnar og erfíðar spurningar frá
Aroni litla um afa sem erfítt verður
að svara, því að það er svo margt
sem maður skilur ekki sjálfur.
Það er með miklum söknuði og
einhvers konar tómarúmi sem erfítt
er að útskýra, sem við kveðjum
Magga okkar, og betri pabba og
afa er ekki hægt að hugsa sér. En
óneitanlega hef ég aldrei fyrr en
fyrst nú eftir að Maggi er fallinn
frá fengið að finna það að hann var
nú „bara“ stjúpi minn, og það er
virkilega sárt. Én ég og Maggi vit-
um hvað við emm hvor öðrum.
Rúnar Andrew.
Skyndilega er vegferðinni lokið.
Magnús vinur okkar hefur kvatt
þetta jarðneska líf mjög snögglega,
en í hugum okkar ríkir sú fullvissa
að það sé vegna þess að þörf er
fyrir hann á öðmm tilvemsviðum.
í trausti þeirrar fullvissu er engin
spurning um það í huga okkar að
Magnús mun starfa með okkur
áfram, þó á annan hátt verði.
Það var árið 1991, sem við kynnt-
umst Magnúsi fyrst. Upphaf kynn-
anna vom þau að mannræktarfólk
kom saman í þeim tilgangi að stofna
félagsskapinn Snæfellsás hf., með
það að markmiði að festa kaup á
jörð undir Jökli og koma á fót and-
legri miðstöð. Magnús var strax
kosinn í stjórn félagsins og átti
sæti í henni fram á síðastliðið haust.
Hann var virkur þátttakandi í störf-
um og allri uppbyggingu á staðnum,
alltaf tilbúinn að mæta til allra sjálf-
boðastarfa hvort sem var hér í
Reykjavík eða fyrir vestan. Það var
einstaklega ánægjulegt að hafa
þennan ljúfa dreng í návist sinni,
alltaf jafn geðgóðan, bjartsýnan og
-samvinnuþýðan.
Þeir vom ófáir félagamir í hópn-
um sem fengu að njóta heilandi
handa Magnúsar eftir að hafa
ofreynt sig við byggingarfram-
kvæmdir eða í málningarvinnu.
Hvort sem hann gaf reiki eða
breytti matarborðinu í nuddborð,
þá vann hann kraftaverk á öllum
sem hann snerti, með mildum og
óeigingjörnum handtökum.
Náttúmlegar heilunaraðferðir
vom eitt af aðaláhugasviðum hans
og hann naut sín svo sannarlega,
þegar við stóðum fyrir heilunarhelgi
við Lífslindina á Hellnum síðastliðið
sumar. Þar komu saman um tvö
hundmð manns, ásamt nokkrum
af helstu heilumm landsins. Við
minnumst þess að upp úr þessum
hópi stóð vinur okkar Magnús, eins
og traustur klettur, tilbúinn að gefa
öllum það ljós og þá hlýju sem þeir
þurftu á að halda.
Það var okkur mikil gæfa að
kynnast Magnúsi og innan hópsins
eru áreiðanlega margir sem næsta
sumar eiga eftir að sakna trausts
og vinalegs faðmlags eða greiðvik-
ins félaga, sem alltaf var tilbúinn
að flytja fólk eða farangur eftir því
sem þurfti. Við þökkum honum ein-
læga vináttu og samstarf og send-
um aðstandendum hans innilegar
samúðarkveðjur, ljós og kærleik.
Ljóssins skilurðu eðli eigi
en - eins fyrir það á lífsins vegi
ljómar það og lýsir þér.
(G. Thomsen.)
Félagar í Snæfellsási.