Morgunblaðið - 01.02.1995, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 1. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
ERLA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Erla Sigurðar-
dóttir var fædd
29. desember 1929.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík
hinn 21. janúar síð-
astiiðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urður Pétursson
útgerðarmaður og
Ólafía Brynjóifs-
dóttir. Þau __ eru
bæði látin. Ólafía
móðir Erlu giftist
Kristni Helgasyni
og eignaðist með
honum fjögur börn
sem eru Helgi, Jón-
ína Brynja sem er látin, Karó-
lína Borg og Björgvin Haf-
steinn. Sigurður faðir Erlu
kvæntist Inu Jensen og eignað-
ist með henni níu börn sem eru
Sigríður (látin), Friðrikka, Rut,
Pétur, Kristjana, Hjördís, Karl
Jensen, Matthildur
og Guðbjörg.
Erla giftist Guð-
jóni Júníussyni
múrara frá Isafirði
6. mars 1954. Börn
þeirra eru Ólafur,
maki Guðbjörg
Gunnarsdóttir,
Guðríður, maki
Guðmundur Hin-
riksson, Bryndís,
maki Örn Gunnars-
son, Júníus, maki
Þóra Pétursdóttir,
Sigrún, maki Heið-
ar Ragnarsson,
Þórarinn, maki Sig-
ríður Garðarsdóttir. Erla og
Guðjón eiga fimmtán barna-
börn og eitt barnabarnabarn.
Útför Erlu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag. Jarðsett verð-
ur í Gufuneskirkjugarði.
„DAGLEGT líf þitt er trú þín og
musteri þitt,“ segir í Spámanninum.
Orð sem einkenndu svo mjög líf
Erlu systur okkar. Fram á síðustu
stundu hugsaði hún fyrst og fremst
um það að veikindi hennar yrðu
ekki til þess að raska daglegu lífi
fjölskyldunnar. Á sinn sérstaka,
jákvæða máta undirbjó hún ætt-
ingja og vini undir það að hún færi
að kveðja. Lagði áherslu á að hún
væri meira en tilbúin og hún væri
þess fullviss að margir biðu til að
taka á móti henni. Styrkur hennar
og æðruleysi fólst ekki síst í trúnni
á Guð og að hlutverki hennar væri
bara lokið hér á jörðu en annað líf
tæki við. Hún var svo þakklát fyrir
sitt gæfuríka líf, hún hefði frá miklu
að hverfa en allt bæri það vott um
hversu lánsöm hún hefði verið í líf-
inu.
Erla var með alveg sérlega góða
skapgerð, hún var létt í lund, félags-
lynd og það hreinlega geislaði af
henni gleðin. Hún skildi svo vel
gildi þess að rækta gott samband
yið alla þá sem tengdust henni.
Virtist alltaf í önnum dagsins fínna
tíma og tækifæri fyrir hvem og
einn. Hún átti auðvelt með að koma
skoðunum sínum á framfæri á mjög
hreinskilinn en jákvæðan máta og
kom þá hin sterka réttlætiskennd
hennar vel í ljós. Lét hún okkur
systkini sín alveg heyra það ef henni
fannst við vera um of hvassyrt til
dæmis við okkar ektamaka, sagði
þá gjarnan að við skyldum sko vera
þakklát fyrir allt okkar.
Fjölskyldumunstrið kring um
Erlu var nokkuð flókið. Hún var
elsta barn foreldra sinna en þau
stofnuðu bæði fjölskyldur sitt í
hvoru lagi, móðir hennar hér í bæn-
um en faðir okkar á Ströndum. Hún
eignaðist því tvo stóra hópa hálf-
systkina. Erla ólst upp hjá móður
sinni og stjúpföður ásamt fjórum
hálfsystkinum. Móður sína missti
hún ung og þurfti því snemma að
axla ábyrgð heimilis og yngri systk-
ina, lífsreynsla sem eflaust hefur
kallað fram þann eiginleika hennar
að hugsa alltaf fyrst og fremst um
aðra, vera veitandi og láta gott af
sér leiða.
Séifræðingar
í l)lóniaskr<‘y(iiigtiiii
<i<) öil GrkilaTÍ
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
Sökum fjarlægðar höfðum við
systkinahópurinn á Ströndum ekki
tækifæri til að umgangast Erlu að
staðaldri á yngri árum. Þegar við
svo fluttum hingað suður var Erla
ekki bara stóra systir okkar heldur
líka ung kona með eiginmann sér
við hlið og eigið heimili. Það er sú
mynd sem er hvað skýrust í huga
okkar, Erla og Guðjón saman, heild
sem einkenndi allt þeirra samlíf.
Milli þeirra ríkti gagnkvæm vænt-
umþykja og virðing. Börnin og fjöl-
skyldan öll eru vitnisburður um
þeirra einstöku samstöðu.
Lengi vel var Erla heimavinnandi
enda ærið starf að sinna sex börn-
um. Segja má að hún hafi verið
heimavinnandi listamaður eins vel
og henni tókst alltaf að gera heim-
ili sitt og umhverfi hlýlegt og fal-
legt, hverjar sem aðstæður voru.
Það hefur án efa þurft mikla skipu-
lagshæfileika til þess að láta allt
ganga vel og hnökralaust upp á
þessu stóra, barnmarga og gest-
kvæma heimili, þar sem hlýhugur
og gestrisni var alltaf í fyrirrúmi.
Þegar Erla vann utan heimilis
var það lengst af við afgreiðslu í
Kiddabúð á Njálsgötu. Þá rak hún
einnig um árabil gistiþjónustu fyrir
erlenda ferðamenn á heimili þeirra
í Urðarstekk. Hennar vönduðu
vinnubrögð og jákvæða framkoma
sýndu sig glöggt í þeirri vinnu því
ár eftir ár kom sama fólkið til henn-
ar og vildi hvergi annars staðar
vera. Eftir að hún hætti svo með
þessa þjónustu hefur margt af
þessu fólki verið í góðu persónulegu
sambandi við þau hjón og meðal
annars heimsótt þau. Getur nokkur
landkynning orðið betri?
Erla og Guðjón ásamt börnunum
hafa komið upp yndislegum sumar-
bústað í Öndverðarnesi, sannkölluð-
um unaðsreit. Á síðastliðinni Jóns-
messu lagði Erla sem oftar sitt af
mörkum til að efla íjölskyldutengsl-
in og bauð okkur systkinum og fjöl-
skyldum okkar þangað. Gist var í
hverju horni og einnig í tjöldum því
plássleysi er hugtak sem ekki var
til í hennar huga. Þama áttum við
ógleymanlega helgi við frábærar
aðstæður. Kalt var í veðri og sumar
hvergi í nánd en ekki skyggði það
á gleðina því slíkar voru móttökum-
ar og andrúmsloftið þeim mun
hlýrra. Að ósk Erlu sungum við þar
saman eftirfarandi ljóð og eigum
við örugglega eftir að gera það
aftur einhvern tímann seinna.
Og svo dönsum við dátt, þá er gaman
meðan dagur í austrinu rís
og svo Ieiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
(M.G. frá Vöglum)
Nú frá jólahátíðinni eigum við
enn eina dýrmæta minningu.
Ákveðið var að afkomendur for-
eldra okkar héldu eitt stórt sameig-
inlegt jólaboð. Þá lagði Erla sextíu
og fímm ára afmælisdag sinn til
hátíðahaldanna. Þarna áttum við
MINNINGAR
yndislega stund saman níutíu og
sex að tölu og þrátt fyrir veikindi
var Erla sannkallað afmælisbarn
dagsins. Það verður að teljast til
vissra forréttinda þessa stóra hóps
að fá að muna Erlu okkar slíka
með sitt geislandi bros.
Móðir okkar ína sér nú á bak
elsta barni föður okkar sem hún
hefur alla tíð litið á sem eitt eigið.
Milli hennar og Erlu var náið og
kærleiksríkt samband og þær
reyndust hvor annarri sannarlega
rétt eins og um móður og dóttur
væri að ræða. Hún biður um að
koma á framfæri þakklæti sínu og
hlýhug fyrir alla þá umhyggju,
ræktarsemi og elsku sem Erla hefur
sýnt henni alla tíð. Sem dæmi um
það er að fársjúk var Erla að hafa
áhyggjur af heilsu hennar og hversu
þungt þetta áfall legðist á hana.
Fyrir hönd okkar systkinanna og
móður okkar sendum við þér, kæri
Guðjón, börnunum og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þess að þið finn-
ið styrk í trúnni rétt eins og Erla
gerði sjálf. Þær björtu minningar
sem við eigum öll í hugum okkar
og hjörtum er það veganesti sem
kemur til með að hugga okkur um
ókomna tíð.
Kristjana og Matthildur.
Kveðja til ömmu
Þú starfaðir jafnan með umhyggju og ást
elju og þreki er sjaldan brást,
þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vannst fyrir besta vininn þinn
þú vinnur nú með honum annað sinn
með efldan og yngdan þróttinn.
Af alhug færum færum þér ástarþökk,
á auða sætið þitt horfum klökk,
heilsaðu fóður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn
við eigum eftir í vændum.
(G. Bjömsson)
Barnabörnin.
Þegar mamma hringdi í mig einn
dag í ágúst síðastliðnum og sagði
mér að amma væri með krabba-
mein fannst mér eins og hún væri
að segja mér að amma væri dáin.
Þegar mamma hafði lagt á fór ég
að gráta. Frænka mín, sem ég var
hjá, hughreysti mig mikið og hjálp-
aði mér að tala um þetta. Að lokum
sagði hún mér að hringja í ömmu,
sem ég gerði. Þegar ég talaði við
ömmu í símann sagði hún mér að
þetta kæmi ekki í veg fyrir að hún
héldi áfram að lifa lífinu og hún
ætlaði sér að verða níræð. Þegar
ég heyrði þetta varð ég bjartsýnni
og smátt og smátt fór ég að trúa
því að henni myndi raunverulega
batna og það yrði hún sem sigraði
að lokum, því eins og hún talaði
var alltaf ljós framundan og
kannski hefur þetta ljós hjálpað
henni að halda áfram að lifa og
beijast.
Segja má að það sé nánast regla
í þessu lífí að þegar dyr lokast þá
opnast aðrar. Þó er einn hængur á
að við eigum oft erfiðara með að
sjá þær opnu en hinar lokuðu. Þeg-
ar pabbi sagði mér að amma væri
farin lokuðust þessar dyr og ég sá
engar aðrar dyr opnast. Og enda
þótt viss léttir sé að amma þurfi
ekki lengur að þjást í þessu lífí og
gott sé að vita að nú sé hún hjá
guði og líði vel, þá er erfitt að
sætta sig við það að hún er sofnuð
svefninum langa. En við eigum afa
ennþá og nú verðum við að hjálpa
honum því það er örugglega ekkert
eins erfitt í lífinu og að missa lífs-
förunaut sinn, og á hann mjög bágt
núna, en amma er ennþá hjá honum
og okkur öllum þótt hún sé farin
inn í eilífðina. Og þar mun hún
halda áfram að halda utan um fjöl-
skyldu sína og vernda eins og hún
var svo dugleg að gera á meðan
hún var ennþá hjá okkur. En henni
hefur verið ætlað annað hlutverk á
öðrum stað, þar sem hún er núna.
Það var ekki fyrr en amma var
dáin að ég sá hvað hún hafði verið
mikið veik, allan tímann. En hún
faldi þetta svo vel og kvartaði aldrei
og þess vegna átti maður erfitt með
að trúa að hún væri í raun og veru
svona veik. í mínum augum er hún
hetja og þannig mun ég ætíð minn-
ast hennar því hún barðist til síð-
asta dags eins og hetja. Undir það
síðasta sagðist hún vera sátt við
að deyja en hún var langt frá því
að gefast upp og ætlaði sér ekki
að deyja strax.
Ég gat ekki kvatt ömmu mína
hinstu kveðju eins og ég vildi og
ætla ég með eftirfarandi orðum að
gera það:
Elsku amma mín, frá því að ég
var lítil hefur mig alltaf langað til
að reka stórt heimili, eiga mörg
böm, elda góðan mat og pijóna
óteljandi sokka, vettlinga og lopa-
peysur alveg eins og þú gerðir svo
vel, því þú hefur alltaf verið fyrir-
mynd mín og verið sú sem ég hef
alltaf borið mesta virðingu fyrir.
Og enda þótt þú sért farin ætla ég
að reyna að gera þetta þó að ég
geti ekki gert þetta eins vel og þú
gerðir, því að þú ert ennþá fyrir-
mynd mín og munt ætíð vera, og
ég ber mikla virðingu fyrir þér.
Þegar þú yfírgafst okkur fór stór
hluti af mér með þér, hluti sem
snýr aldrei til baka, en minninguna
um þig eins og þú varst, falleg,
friðsæl og góð, mun ég geyma í
hjarta mínu, að eilífu.
Erla, góða Erla
ég á að vagga þér.
Svíf þú inn í svefninn
í söng frá vörum mér.
Kvæðið mitt er kveldljóð
því kveldsett löngu er.
(Stefán frá Hvítadal.)
Þín
Erla.
Ótíðindi koma ætíð á óvart. Við
vissum að Erla var mikið veik. Þó
mun engan okkar hafa órað fyrir
því, að komið væri að kveðjustund
þegar sauma- og spilaklúbburinn
hittist hjá þeim Erlu og Guðjóni
hinn 3. janúar síðastliðinn. Þar var
okkur tekið af mikilli rausn eins og
vanalega og húsmóðirin virtist
hress, enda ekki vön því að bera
þjáninguna á torg.
Kynnin eru orðin löng. Leiðir
sumra okkar lágu saman á árunum
1946-1947. Kunningsskapurinn
leiddi til þess, að við stofnuðum
saumaklúbb 1948, og hefur hann
komið saman allt til þessa, fyrst
framan af vikulega, en hálfsmánað-
arlega síðustu þijá áratugina eða
svo. Sömu konurnar hafa skipað
klúbbinn frá því um 1950. Ekki
minnkaði samheldnin þegar eigin-
mennirnir stofnuðu til spilaklúbbs
laust fyrir 1970. Starfsemin jókst.
Stofnað var til þorrablóta, sem yfír-
leitt voru haldin heima hjá meðlim-
um til skiptis. Þorrablótin hafa ver-
ið árviss viðburður. Stundum brá
hópurinn sér á gömlu dansana,
einkum á meðan Lindarbær starf-
aði, en þar ríkti svipaður andi og
allir þekktu frá fyrri tíð og kunni
vel við. Klúbbastarfið lá niðri yfir
sumarmánuðina, en þá var um skeið
farið í eina helgarferð á sumri,
austur í Lón, í Kerlingarfjöll, um
Snæfellsnes og vestur á Barða-
strönd. Hópurinn tók sigtvisvar upp
og hélt utan, í fyrra skiptið til Rín-
arlanda með Tjæreborg og í síðara
skiptið á eigin vegum til Jerseyjar.
Minningarnar frá öllum þessum
samfundum og ferðalögum eru
margar og dýrmætar, en verða ekki
rifjaðar upp hér. Ógleymdar eru
heimsóknirnar í sumarbústaðinn,
sem þau Erla og Guðjón komu sér
upp í landi Öndverðarness. Þar var
hópnum tekið af mikilli rausn og
menn skemmtu sér stundum langt
fram á nótt. Mikið var sungið þeg-
ar hópurinn hittist í Öndverðarnesi
eða á þorrablótum, en Erla hafði
mjög gaman af söng og hafði góða
söngrödd. Hún var hrókur alls fagn-
aðar á þessum samkomum okkar.
Glaðlyndi og dugnaður voru ríkj-
andi eiginleikar í fari Erlu. Hún var
húsmóðir á stóru heimili. Þau Guð-
jón komu sér upp einbýlishúsi auk
sumarhúss. Einbýlishúsið var stórt,
þar átti sérhvert barna þeirra hjóna
að hafa sitt herbergi, en börnin
voru sex. Mjög rýmkaðist í húsinu
þegar börnin staðfestu ráð sitt og
fóru að heiman. Þá fór Erla að vinna
á nýjan leik hjá fyrri vinnuveitend-
um, Kiddabúð og arftaka hennar.
Hún fór einnig að taka erlenda
ferðamenn í gistingu yfír sumar-
mánuðina. Jólakort frá þessum
gestum sýna, að þeir höfðu átt
góða daga hjá Erlu. Klúbbfélagar
nutu að minnsta kosti einu sinni
góðs af þessum húsakynnum.
Þorrablót var haldið hjá þeim Erlu
og Guðjóni. Því var slitið um óttu-
bil, en þá dæmdist veður ófært og
leigubílar voru ófáanlegir. Hópnum
var boðin gisting, og þekktust allir
það boð nema hraustmenni úr
næsta nágrenni. Morguninn eftir
beið vel úti látinn morgunverður
hinna.
Kveðjustund er runnin upp. Við
þökkum Erlu Sigurðardóttur fyrir
kynnin, áratuga vináttu og fjöl-
margar ógleymanlegar samveru-
stundir. Einnig flytjum við Guðjóni
og börnunum Ólafi, Guðríði, Bryn-
dísi, Júníusi, Sigrúnu og Þórarni
og öðrum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sauma- og spilaklúbburinn.
Hún Erla er dáin. Við Rikki trú-
um því varla enn. Mig langar að
kveðja hana með nokkrum orðum,
hún var svo mikill vinur okkar og
þau Guðjón bæði. Það kom sem
reiðarslag þegar hún veiktist í sum-
ar. Við ætluðum að hittast í bú-
staðnum þeirra fyrir austan, það
gerum við svo oft að hittast þar eða
hjá Þurí og Sverri, en við vorum
öll nágrannar í fjölda mörg ár og
áttum margar góðar stundir saman.
Áður en við lögum af stað austur
hringdi Guðjón og sagði að Erla
hefði verið kölluð inn á spítala.
Þessa fímm mánuði sem liðnir eru
síðan hefur skuggi vofað yfir.
En alltaf var Erla söm, alltaf
bjartsýn og barðist hetjulega alla
leið. Hún gerði allt sem henni var
ráðlagt. Mjög erfiða meðferð gekk
hún í gegnum og við vonuðum að
þetta færi öðruvísi, en nú er hún
farin frá okkur. Kynni okkar voru
löng og góð, en ekki nógu löng.
Við sáumst fyrst í Saltvík 1967.
Þá höfðu litlir skátar æft skemmti-
atriði og boðið foreldrum sínum að
koma og njóta þeirra. Aðeins við
Rikki og önnur hjón auk eins karl-
manns sáu sér fært að mæta. Hjón-
in voru Erla og Guðjón. Rikki sagði:
Þetta eru hjónin sem eru að byggja
við hliðina á okkur. Og Erla hopp-
aði beint inn að hjartarótum. Síðan
vorum við nágrannar í tuttugu og
fimm ár og bar aldrei skugga á.
Þegar þau fluttu úr götunni héldum
við áfram að hittast reglulega. Eft-
ir að þau fóru að byggja bústað í
Þrastarskógi urðu ótaldar ferðir
þangað bæði meðan á byggingunni
stóð og eins eftir það. Þá gátu Rikki
og Guðjón alltaf verið að dútla við
ýmislegt, en við Erla höfðum alltaf
nóg að spjalla. Oft voru Sverrir og
Þurí með. Þurí og Rikki eru frænd-
systkin og þetta var góður hópur.
Áð þekkja þessi hjón voru svo sterk-
ur strengur í lífi okkar Rikka að
við neyttum allra bragða til að hitt-
ast. Þegar Erla og Guðjón fengu
sumaríbúð á Akureyri flugum við
norður til þeirra og áttum indælan
tíma saman og þótt veðrið væri
ekki gott skipti það engu máli. Þeg-
ar ég átti afmæli tók Guðjón sér
frí úr vinnunni til þess að við gætum
verið saman á Örkinni.
Það var svo gott að þekkja hana
Erlu, hún var alveg einstök, alltaf
svo hress og bjartsýn og sá alltaf
eitthvað gott við alla hluti. Hún
átti svo stóra fjölskyldu en hjarta-
rúm fyrir marga í viðbót.
Allt var svo fínt og snyrtilegt hjá
Erlu hvar sem litið var. Þó hún
ætti svona mörg börn og margir
kæmu í heimsókn sá það ekki á
heimilinu. Ég veit að hún hefur aldr-
ei átt óvin í sínu lífi.
Elsku Guðjón. Við Rikki vottum
þér og öllu þínu fólki dýpstu sam-
úð. Þú misstir mest, en við söknum
hennar alla tíð.
Þóra.