Morgunblaðið - 01.02.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 1. FEBRÚAR 1995 29l
HULDA
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Hulda Kristj-
ánsdóttir fædd-
ist i Skálavik í
Reykjarfjarðar-
hreppi 26. mars
1938. Hún andaðist
í sjúkrahúsi í
Reykjavík 18. jan-
úar 1995. Foreldrar
hennar eru Stefan-
ía Finnbogadóttir
og Kristján Jóns-
son. Hún ólst upp
til átta ára aldurs í
Skálavík. Siðan
giftist móðir henn-
ar Hans Aðalsteini
Valdimarssyni frá
Vatnsfjarðarseli. Móðir hennar
og sljúpi hófu síðan búskap í
Miðhúsum í sömu sveit. Systur
Huldu, sammæðra, eru: Jónína
Jórunn, Björg Valdís, Asa og
Þóra. Systkini, samfeðra, eru:
EKKI hefur sá hörmulegi atburður
sem skeði í Súðavík við Djúp farið
fram hjá neinum. Aldrei er þjóðin
jafn sameinuð í huga og orðum eins
og á slíkum stundum. Við sem þekkj-
um til við okkar bláa og stundum
lygna Djúp, eigum fá orð til að tjá
huga okkar. Máttarvöldin hafa þau
heljartök að orð og athafnir eru lít-
ils megnug. Eflaust minnir þetta á
líf okkar jarðarbúa, sem byggjum
þessa jörð. Fyrst og fremst erum
við þær lífverur sem blómstra, föln-
um síðan og fellum loks lauf til jarð-
arinnar. Að heilsast og kveðjast eru
þau jákvæðu rök um okkar lífs-
göngu. Lífsbók okkar sýnir það og
sannar að störf okkar eru fyrst og
fremst bundin jarðvist á mismunandi
hátt. Öll lútum við því lögmáli að
ganga loks yfir móðuna miklu án
mótmæla, okkur eru sköpuð þau
örlög.
Fyrir tíu árum greindist sú, sem
hér er kvödd og minnst, með ólækn-
andi sjúkdóm. Sá stóri dómur er
sjaldan niður kveðinn. Þrátt fyrir öll
læknavísindi og allt væri gert sem
hægt var til hjálpar, var ekki annað
til ráða en að þrengja biðtímann
hversu langur sem hann yrði.
Ólöf, Jónheiður,
Óskar og Bjami.
Hulda giftist 15.
nóvember 1965 eft-
irlifandi eigin-
manni sínum, Sig-
mundi Sigmunds-
syni, oddvita á
Látrum í Reykjar-
fjarðarhreppi. Þar
hófu þau búskap og
keyptu þá jörð árið
1965. Börn þeirra
eru, í aldursröð:
Ragnhildur, Krist-
ján Bjarni, Mar-
grét, Sigmundur
Hagalín, Þórólfur,
Sigríður og Stefán Aðalsteinn.
Bálför Huldu fór fram frá
Fossvogskirkju 26. janúar, en
jarðsett verður frá Hnífsdals-
kapellu í dag.
Þegar ég lít yfir liðna tíð og hug-
ur reikar til æskuára, þá minnist ég
þess að í okkar kæru sveit, Reykjar-
fjarðarhreppi, var einstaklega gott
mannlíf. Fólkið samhent og bar
byrðar hvert annars ef á bjátaði,
bæði í sorg og gleði.
Sú dapra staðreynd er þar nú eins
og þvf miður í mörgum sveitum okk-
ar lands, að fólki fækkar og byggð
grisjast. Gömlu götumar sem við þá
unglingar gengum, er kindur runnu
og kýr reknar á ból, eru nú komnar
á kaf í sinu og minningin ein um
gengin spor á æskuámm geymist í
hugskoti hvers og eins. Landslagið,
fjöll með hvítum fönnum, beija-
brekkum og litlum fossum í hlíðum,
bámhjal við lygnan fjörð, svo lygnan
að fjöllin spegluðust í haffletinum.
Þetta hefur ekki breyst, en geymist
sem dýrmætar perlur í æskuminn-
ingunni. Eg held að það sé öllum
hollt að hafa alist upp við slík skil-
yrði og skynja nú þegar árin færast
yfir að þetta hafi þroskað og hert
þá sál sem naut þessara náttúru-
auðæfa.
Þegar ég hugsa til minnar góðu
vinkonu, sem ætíð bar sig eins og
hetja þrátt fyrir þungbæran sjúk-
INGIÓLAFSSON
+ Ingi Ólafsson
lést á heimili
sínu í Reykjavík 23.
janúar síðastliðinn.
Ingvald Foreland
var skírnarnafn
hans. Hann fæddist
í Kristiansand í
Suður-Noregi hinn
1. maí 1920 og ólst
þar upp með föður
sínum. Bræður átti
hann tvo, Arvin sem
látinn er fyrir
nokkrum árum og
Gunnar sem býr
með fjölskyldu sinni
í Nesttun skammt frá Björgvin.
A styrjaldarárunum var Ingi í
norska sjóhernum sem barðist
fyrir föðurland sitt. Land hans
var þá hernumið af Þjóðverjum
en norski herinn barðist með
Bretum og var her-
deild Inga víða
send, meðal annars
til íslands, en þar
kynntist hann konu
sinni, Jóhönnu
Svövu Kolbeins-
dóttur, sem lést 19.
júní sl. Þau eignuð-
ust einn son, Ingvar
Kolbein, en misstu
hann vorið 1976.
Hann lét eftir sig
tvö börn, Kristján
Þór Ingvarsson,
rafeindavirkja-
meistara, og Jó-
hönnu Iðunni, húsmóður. Krist-
ján var á heimili afa síns og
ömmu á bernsku- og unglings-
árum.
Útför Inga fór fram frá Foss-
vogskirkju 30. janúar.
AÐ LOKINNI styijöldinni og her-
þjónustu Inga settist hann að í
Reykjavík og bjó með fjölskyldu sinni
hér alla tíð síðan. Hann stundaði
margvísleg störf, var einkar laginn
verkmaður. Fyrir nokkrum árum
slasaðist hann og bæklaðist þá á
fæti og eftir það slys var heilsa hans
mun Iakari en áður. Versta áfallið
var samt ástvinamissirinn. Fyrst að
missa einkabarn sitt, soninn, sem þau
hjón syrgðu alla tíð, og svo nú sl.
sumar missti hann eiginkonuna. Þau
hjón leituðu einatt huggunar í Guðs
orði og hlutu mikla blessun við að
halda sér reglulega við lestur þess
og áttu einlægt bænasamfélag. Dag-
lega hlustaði Ingi á morgunbænina
og „Orð kvöldsins" sem flutt eru á
„Rás eitt“ í ríkisútvarpinu. Hann
hafði einnig mjög góða reglu á öllum
háttum sínum eftir að hann missti
konuna. Hún hafði í erfiðleikum
hans, vegna afleiðinga slyssins, veitt
honum alla þá þjónustu sem unnt
var að veita. Eftir að hennar naut
ekki lengur við reyndi hann að halda
öllum þeim háttum sem hún hafði
komið á. Nú naut hannTiennar ekki
lengur en i staðinn reyndi Kristján
Þór, sonarsonur hans, að hjálpa afa
sínum eftir fremsta megni, útréttaði
það sem nauðsynlegt var af mikilli
ræktarsemi og vitjaði afa síns dag-
lega.
Ingi var líka sérlega þakklátur
fyrir þá góðu aðstoð og þjónustu sem
húsvörðurinn á Austurbrún 6, Hall-
MINNINGAR
dóm, mætti margt af henni læra.
Hún barðist til síðasta dags. Ég get
ekki annað en minnst þeirra miklu
hörmunga sem skeðu í Súðavík,
vegna þess að systir Huldu, mágur
og dóttir björguðust öll úr snjóflóð-
inu á giftusamlegan hátt. Mér verð-
ur hugsað til aldraðrar móður og
stjúpa Huldu, ofan á allar raunir sem
þessu hefur fylgt, er elsta dóttirin
kölluð burt í blóma lífsins. Mér koma
því í hug orð afa míns, séra Páls
Ólafssonar í Vatnsfirði. Hann þurfti
oft á miklum sálarstyrk að halda,
þannig mælti hann á sorgarstund:
„Hann er brúnabjartur í dag. Það
birtir bráðum."
Eins og fyrr er getið hófu þau
búskap á Látrum við Mjóafjörð.
Hefur sú jörð verið talin ein með
bestu jörðum við Djúp. Full af áhuga
og viljastyrk, en með veraldarauð
af skornum skammti, hófu þau þar
sitt ævistarf.
Stuttu eftir að þau hófu búskap
varð það óhapp hjá þeim að íbúðar-
húsið brann til kaldra kola, og litlu
sem engu var bjargað. Þetta skeði
að hausti, vetur stutt undan. Þá
hygK ég að samstaða sveitunga
þeirra hafi létt þeim erfiðan róður.
Af stórhug og dugnaði hófust þau
handa um uppbyggingu. Hafa þau
byggt jörð sína myndarlega, bæði
að húsum og ræktun. Einstök snyrti-
mennska hefur einkennt öll þeirra
störf. Hafa þau verið verðlaunuð úr
sérstökum sjóði, sem stofnaður var
til slíkra hluta. Börn þeirra fóru fljót-
jega að rétta þeim hjálparhönd. Nú
býr þar sonur þeirra Sigmundur
Hagalín og fjölskylda hans. Er nú
rekið þar stærsta kúabú við Djúp
og gott fjárbú er þar líka.
Þegar ég nú kveð þessa hugljúfu
vinkonu okkar hjóna, þá er þakk-
læti efst í huga. Heimili þeirra hjóna
stendur við þjóðbraut þvera. Þangað
hafa margir átt erindi enda húsbónd-
inn oddviti til margra ára, glarðværð
ríkjandi og höfðinglegar veitingar
ætíð fram reiddar.
011 framkoma húsfreyju hefur
verið á þahn veg að gestir hafa fund-
ið þá hlýju og góðvild sem einkennt
hefur allan heimilisbrag þeirra
hjóna. Ég og kona mín vottum allri
fjölskyldunni djúpa samúð, biðjum
þess að guð gefi þeim styrk á sorgar-
stund. Þessi dagfarsprúða kona hef-
ur kvatt sitt jarðvistarlíf. Guð blessi
minningu hennar.
Páll Pálsson, Borg.
dór Aðalsteinsson, veitti honum og
þá umhyggju sem nágrannakona
hans, Jóhanna Gísladóttir, sýndi hon-
um eftir að hann var orðinn einstæð-
ingur.
Ingi var afar hlýr maður í við-
móti, óspar á einlægt bros og þakk-
látur fyrir hvaðeina sem honum var
gert til þægðar. Við hjónin, sem nú
söknum hans og þeirra hjóna beggja,
eigum svo margefr góðar minningar
frá indælum samverustundum. Mörg
sumur eyddum við frístundum okkar
saman ýmist í orlofshúsum eða á
gististöðum og fórum saman um
sveitir og bæi til þess að njóta sem
best samverunnar og þess að skoða
saman landið og náttúru þess.
Ingi átti stórt hjarta og vildi sýna
hlýhug sinn og umhyggju þótt hann
væri orðinn svo einmana eftir að
hann missti konu sína. Hann reyndi
að hafa sem best samband við vini
og kunningja, foma og nýja. Þannig
reyndi hann að hafa samband við
forna vini í Noregi, leitaði uppi heim-
ilisföng þeirra þótt það kostaði hann
stundum ærna fyrirhöfn og náði svo
sambandi við þá í síma og spurði um
hagi þeirra og hætti.
Ingi naut þess að eiga góð barna-
börn og tengdafólk. Yndi hans var
að fá í heimsókn langafabörnin sín
þijú og sjá þau hraust og bráðefnileg
leika sér í kringum hann í stofunni
• heima.
Við kveðjum nú kæran vin, mág
og svila, og þökkum góða samfylgd.
Við vottum barnabörnum hans, börn-
um þeirra og ástvinum innilega sam-
úð og óskum þeim blessunar Guðs
og velfamaðar.
Sæll er sá er situr- í skjóli Hins
hæsta, sá er gistir í skugga Hins
almáttka, sá er segir við Drottin:
„Hæli mitt og háborg, Guð minn er
ég trúi á!“ (Sálm. 91 1-2).
Ingibjörg og Sigursteinn.
RAGNAR MARINÓ
JÓNASSON
+ Ragnar Marinó
Jónasson, Nón-
vörðu 12, Keflavík,
fæddist í Bolungar-
vík 6. febrúar 1911.
Ragnar var búsett-
ur á Skálum,
Langanesi, Hafn-
arfirði og Keflavík.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu í Keflavík
21. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jónas
Guðmundsson, f.
17.8. 1884 frá Seli
í Landeyjum,
Brandssonar bónda þar, f.
1848, Valtýssonar bónda Ey-
vindarhólum, f. 1815, og Mar-
grét Guðbrandsdóttir, f. 4.4.
1885 frá Hrollaugastöðum á
Langanesi, Guðbrandssonar
frá Syðribrekkum á Langa-
nesi, f. 1838, og Margrétar
Jónsdóttur, f. 1856. Systkin
hans eru Klara
Viktoria Jónasdótt-
ir, f. 3.6. 1912, og
hálfsystkini sam-
mæðra Hólmgeir
Líndal Magnússon,
f. 1913, Axel Hólm,
f 1918, og Laufey
Jóelsdóttir, f. 1921.
29. desember 1949
kvæntist Ragnar
Marinó eftirlifandi
konu sinni Þórunni
Þorbjörgu Guð-
mundsdóttur frá
Skoruvík á Langa-
nesi. Börn þeirra
eru Olga, f. 6.5. 1935, Georg
Hreinn, f. 4.4. 1933, Óli Jó-
hannes, f. 12.9. 1930, Guð-
björn, f. 4.9. 1931 og Guð-
mundur Krislján, f. 8.5 1949,
lést af slysförum 7.7. 1953.
Útför Ragnars Marinós fer
fram frá Keflavíkurkirkju í
dag.
NÚ ER hann elsku afí minn dáinn.
Margs er að minnast sem aldrei
verður tjáð með orðum, en geymist
sem dýrmætur fjársjóður.
Hann var einstakur maður hann
afi minn, heiðarlegur, góður, dug-
legur og máti aldrei skulda neinum
neitt.
Stórt pláss áttu í hjarta mér,
elsku afi minn. Að koma til ykkar
ömmu á Faxabrautina var það
besta sem til var, stundir sem aldr-
ei gleymast. Hlátur þinn og hlýju
mun ég alltaf varðveita.
Lofræður vour afa ekki að skapi
og þá síst um hann sjálfan. Það
ætla ég að virða, enda þarf ekki
að skrifa það á blað því ég geymi
það á öðrum stað.
Ég veit, elsku afí minn, að nú
ertu búinn að fjá sjónina þína aft-
ur og að litli drengurinn ykkar
ömmu hefur tekið vel á móti þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyþr liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég bið góðan Guð að styrkja
elsku ömmu mína.
Hinstu kveðjur.
Þín nafna,
Ragnheiður, Jóhann og börn.
HELGIÁGÚSTSSON
+ Helgi Ágústs-
son var fæddur
á Geiteyjarströnd í
Mývatnssveit í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu
30. júlí 1921. Hann
andaðist á Elli-
heimilinu Grund
23. janúar síðast-
liðinn, en þar hafði
hann verið vist-
maður skamma
hríð. Foreldrar
hans voru hjónin
Ágúst Sigurgeirs-
son bóndi og Hólm-
fríður V. Bene-
diktsdóttir. Systur Helga eru
HELGI hóf leigubílaakstur hjá
Steindóri árið 1946 en gekk fljót-
lega til liðs við Bifreiðastöðina
Hreyfil. Bifreiðaakstur varð ævi-
starf hans upp frá því. Hann starf-
aði nokkuð að félagsmálum, var í
Karlakór Hreyfils um hríð og var
góður bridsspilari. Hann aðhylltist
framsóknarstefnuna og var ötull
fylgismaður Framsóknarflokksins
alla tíð. Helgi hafði mikla ánægju
af skógræktarferðum sem hann fór
með félögum sínum á Hreyfli til
María, Sigríður og
Stefanía sem allar
eru búsettar á
Akureyri. Helgi
kvæntist Sigrúnu
Pétursdóttur og
eignuðust þau dótt-
urina Aðalbjörgu,
f. 20.3. 1953, upp-
eldisfræðing. Mað-
ur hennar er Víðir
Kristjánsson, efna-
fræðingur. Þau
hjón eiga þrjú börn.
Sigrún lést árið
1963. Útför Helga
fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag.
að rækta upp gróðurreit félagsins
á Þingvöllum og er margs að minn-
ast frá þeim ferðum.
Ég vil hér með færa Helga míh-
ar bestu þakkir fyrir vináttu og
gott samstarf í gegnum árin.
Starfsfólki Grundar eru færðar
þakkir fyrir umönnun hans.
Að endingu votta ég ættingjum
Helga míuna dýpstu samúð við
fráfall hans.
Guðjón Hansson.
UNION
FOAM
EUROBATEX
PÍPU-
EINANGRUN
í sjálflímandi rúllum,
plötum og hólkum.
Þ. ÞORGRIMSSON & CO
ÁRMÚLA 29 - REYKJAVÍK - SÍMI 38640