Morgunblaðið - 01.02.1995, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 1. FEBRÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ELÍSABET
S VEINBJÖRNSDÓTTIR
■4- Elísabet Svein-
■ björnsdóttir
fæddist 4. október
1917 á Uppsölum í
Seyðisfirði við Isa-
fjarðardjúp. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 24. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sveinbjörn
Rögnvaldsson, f.
15. september
'1886, d. 28. mars
1975, bóndi á Upp-
sölum og síðar
verkamaður i Bol-
ungarvík, og Kristín Hálfdán-
ardóttir, f. 22. nóvember 1896,
d. 2. janúar 1951, frá Hesti í
Hestfirði. Elísabet var næstelst
í röð 16 barna þeirra hjóna.
Systkini hennar voru: 1) Ragn-
ar, f. 25.6. 1916, kvæntur Elísu
R. Jakobsdóttur, Akranesi. 2)
Kristián, f. 23.9. 1918, d. 30.5.
1994, kvæntur Guðbjörgu G.
Jakobsdóttur, Hafnarfirði. 3)
Kristín Guðrún f. 5.1. 1920,
gift Ingólfi H. Þorleifssyni,
Bolungarvík. 4) Rögnvaldur, f.
22.2. 1921, d. 13.2. 1943. 5)
Daðey, f. 31.3. 1922, gift Sig-
urði Jóhannssyni, Hafnarfirði.
6) Hálfdán, f. 8.3. 1924, d. 2.3.
1954, kvæntur Sigrúnu Hall-
dórsdóttur, sem nú býr á Akur-
eyri með seinni manni sinum,
Jónatan Ólafssyni. 7) Jónatan
Helgi, f. 27.1. 1925, d. 28.1.
1925. 8) Halldóra Þórunn, f.
14.9. 1926, gift Hjalta Ólafi
Jónssyni, Reykjavík. 9) Einar
Jónatan, f. 17.2. 1928, kvæntur
Margréti R. Halldórsdóttur,
Bolungarvík. 10) Jónína Þuríð-
ur, f. 19.3. 1930, gift Guðmundi
H. Kristjánssyni, Bolungarvík.
11) Siguijón, f. 28.9. 1931,
kvæntur Kristínu Magnúsdótt-
ur, Bolungarvík. 12) Svein-
björn Stefán, f. 17.9. 1932,
kvæntur Stellu Finnbogadótt-
ur, Bolungarvík. 13) Marta, f.
19.4. 1934, d. 2.9. 1934. 14)
Marta Kristín, f.
27.8.1935, gift Kar-
veli Pálmasyni, Bol-
ungarvík. 14)
Sveinbarn, andv.f.
26.12. 1936. 5. októ-
ber 1943 giftist hún
Einari Kristni
Gíslasyni, f. 19.2.
1921, d. 1.10. 1979,
sjómanni í Bolung-
arvík. Foreldrar
hans voru Gísli
Salómon Sigurðs-
son, f. 10.1. 1885,
d. 31.12. 1951, og
Sesselja Finnsína
Einarsdóttir, f. 21.6. 1891, d.
9.9. 1949. Systur Einars voru
þrjár. Guðfinna, gift Guðmundi
Jakobssyni, þau eru bæði látin.
Ásgerður, gift Sigurði Guð-
mundssyni í Reykjavík. Petr-
ína, gift Bjarna Egilssyni í
Reykjavík. Börn Elísabetar og
Einars eru: 1) Kristín Sesselja,
fulltrúi, f. 28.11. 1943, gift
Steingrími L. Bragasyni, kenn-
ara á Akranesi. Börn þeirra
eru: Elísabet, kennari í Reykja-
vík, sambýlismaður Rúnar Sig-
ríksson, íþróttakennari. Börn
þeirra eru Helena og Nökkvi;
Sigurbjörg, fulltrúi í Reykja-
vik; Sigfús, afgreiðslumaður á
Akranesi og Bragi, nemi. 2)
Gísli Sveinbjörn, f. 12.12. 1945,
alþingismaður á Akranesi,
kvæntur Ólöfu Eddu Guð-
mundsdóttur. Börn þeirra eru:
Einar Kristinn, vélvirki á Akra-
nesi, kvæntur Hugrúnu Sigurð-
ardóttur. Dætur þeirra eru
Nanna IMQöll, Edda Osk og Alda
Björk; Ólafur Þór, vélvirki og
verslunarmaður í Kópavogi,
sambýliskona Guðborg Ömars-
dóttir. Börn þeirra eru Berg-
lind Þóra og Gísli Þór; Erla
Björk, nemi. 3) Rögnvaldur, f.
27.2. 1947, kennari og sjómað-
ur á Akranesi, kvæntur Ragn-
heiði Hjálmarsdóttur, kennara.
Börn þeirra eru: Sólveig, af-
greiðslustúlka á Akranesi, gift
Snæbirni Erlendssyni, trésmið.
Dóttir hennar er Rut Hall-
grímsdóttir; Sveinbjörn, fisk-
eldisfræðingur í Reykjavík,
sambýliskona Sylvía Kristins-
dóttir; Hjálmar, vélvirki á
Akranesi, sambýliskona Guð-
rún Einarsdóttir. Synir þeirra
eru Ástþór Helgi og Arnór
Kristinn. 4) Sveinbarn, and-
vana f. 12.8. 1950. 5) Elísabet
Halldóra, f. 15.9. 1951, banka-
starfsmaður í Reykjavík, gift
Reyni Elíeserssyni, tæknifræð-
ingi. Börn þeirra eru: Brynjar,
háskólanemi, sonur hans er
Tryggvi Rúnar; ívar, háskóla-
nemi; Ragnheiður, nemandi í
Verslunarskólanum. 6) Drop-
laug, f. 1.10. 1954, banka-
starfsmaður á Akranesi, gift
Gústav A. Karlssyni, vélvirkja
og rennismið. Synir þeirra eru
Sigurkarl, Guðfinnur og
Andri. 7) Rósa, f. 22.5. 1956,
kennari á Akranesi, fyrrv. eig-
inmaður Auðunn Pálsson,
bóndi og trésmiður. Dætur
þeirra eru Alma og Anna
Björg. Elísabet lauk ljós-
mæðraprófi frá LMSÍ 30.9.
1940 og var ljósmóðir í Eyrar-
sókn í Súðavíkurumdæmi 1.11.
1940 til 30.6. 1942. Hún bjó þá
í foreldrahúsum að Uppsölum.
Hún var ljósmóðir í Bolungar-
vík 1.7.1942 til 30.9.1943. Hún
gegndi síðan ljósmóðurstörf-
um í afleysingum við Sjúkra-
hús Akraness á árunum frá
1952 til 1970. Elísabet og Einar
bjuggu fyrsta veturinn i Bol-
ungarvík, síðan um tíma á
Uppsölum, en fluttu til Súða-
víkur 1945 þar sem þau eign-
uðust fljótlega húsið Blómstur-
velli og áttu þar heima þar til
þau fluttu til Akraness
snemma árs 1951. Þar bjuggu
þau lengst af á Heiðarbraut
55 í húsi sem þau byggðu og
fluttu inn í haustið 1955.
Útför Elísabetar fer fram
frá Akraneskirkju í dag.
í DAG verður jarðsungin frá Akra-
neskirkju Elísabet Sveinbjöms-
dóttir en hún andaðist á Sjúkra-
húsi Akraness hinn 24. janúar sl.
eftir stutta legu. Elísabet átti við
ernðan sjúkdóm að stríða síðustu
árin, Parkinsonsveiki, sem gekk
nærri henni og eyddi líkamlegu
þreki hennar. Því má segja að
dauðinn hafi orðið henni líkn í
þraut en samt er það svo að við
sem næst henni stóðum eigum erf-
itt með að sætta okkur við fráfall
hennar.
Erfidrykkjur
Glæsileg kafifi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
fLUGLEIÐIR
- IIÚTEL LOFTLEIIIR
Elísabet var önnur í röð 16 bama
Sveinbjamar Rögnvaldssonar og
Kristínar Hálfdánardóttur á Upp-
sölum í Seyðisfirði og ólst því upp
í fjölmennum systkinahópi. Auk
hjónanna vom á heimilinu foreldr-
ar Sveinbjarnar, Rögnvaldur Guð-
mundsson og Kristín Guðmunds-
dóttir, sem áður höfðu staðið þar
fyrir búi. Rögnvaldur var sjálf-
menntaður kennari af guðs náð
og hann kenndi börnunum að lesa
og skrifa. Með afkomendum Svein-
bjarnar og Kristínar er það enn
haft að gamanmálum að eitt sinn,
er presturinn kom að húsvitja á
Uppsölum, hafi hann spurt:
„Hvemig er það, Sveinbjörn? Fæð-
ast þau læs, börnin þín?“

Kransar.
krossar,
kistu-
skreytingar
Opið öll kvöld til kl. 22.

omagarourinn
Suðurlandsbraut 48,
í bláu húsunum við Faxafen, s. 684340.

Handrit afmæiis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveid-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.
Okkur sem nú lifum hættir til
að ímynda okkur, þegar við heyr-
um um slíkan barnafjölda í einni
fjölskyldu, að lífið hljóti að hafa
verið eintómt strit og basl á slíkum
heimilum. Um Uppsalaheimilið er
slík hugmynd fjarri sanni. Víst
hefur lífsbaráttan stundum verið
hörð en börn Sveinbjamar og Krist-
ínar komust öll til fullorðinsára
utan tvö sem dóu í frumbemsku
og eitt sem fæddist andvana. Og
minningar systkinanna frá Uppsöl-
um era bjartar. Því höfum við feng-
ið að kynnast á ættarmótunum sem
haldin hafa verið frá 1978 og þá
fyrst inni í Seyðisfirði. Það var
góður bókakostur til á Uppsölum
og mikið lesið, kveðið og sungið.
Sveinbjörn lék á hnappaharmon-
ikku og synir hans, Hálfdán og
Jónatan, lærðu einnig á það hljóð-
færi. Einnig var leikið á stofuorgel
á heimilinu.
Það gefur augaleið að í svo stór-
um systkinahópi hafa ekki verið
miklir möguleikar á löngu skóla-
námi. Elísabet komst þó í Ljós-
mæðraskólann og lauk þaðan prófi.
Eftir það varð hún ljósmóðir í Eyr-
arsókn í Súðavíkurumdæmi en þá
var hún enn í foreldrahúsum. Síðan
var hún ljósmóðir í Bolungarvík og
eftir að hún flutti til Akraness
gegndi hún lengi ljósmóðurstörfum
í afleysingum við Sjúkrahús Akra-
ness. Hún hafði yndi af starfinu
og var farsæl og sængurkonumar
hennar eru enn að segja okkur í
fjölskyldunni frá því hvað gott var
að hafa hana hjá sér.
Maður Elísabetar var Einar
Kristinn Gíslason sjómaður frá
Bolungarvík og bjuggu þau fyrsta
veturinn í Bolungarvík. Síðan voru
þau um tíma á Uppsölum en fluttu
til Súðavíkur 1945. Þar eignuðust
þau sitt eigið hús, Blómsturvelli,
áttu kú og nokkrar kindur. Einar
stundaði sjóinn og fór gjarnan suð-
ur á verðtíð. Það kom því í hlut
Elísabetar að sjá um skepnumar
auk heimilisins. Geta má nærri um
að það hefur ekki alltaf verið dans
á rósum. Fyrstu árin eftir stríð
voru erfiðir tímar í Súðavík og víð-
ar á Vestfjörðum. Þau Einar og
Elísabet brugðu á það ráð að flytja
til Akraness árið 1951. Þau byggðu
sér hús að Heiðarbraut 55, fluttu
inn_ 1955 og áttu þar heima síðan.
Ég kynntist Elísabetu fyrst um
jólaleytið 1966. Við Sesselja vorum
þá í tilhugalífi og hún bauð mér
heim til þess að kynna mig fyrir
foreldrum sínum. Mér var tekið
með hlýju á Heiðarbrautinni og þar
var eins og annað heimili mitt síð-
an. Margar gleðistundir áttum við
þar við leik og söng. Systkinin,
Gísli og Elísabet, léku á harmon-
ikku og gítar og það gerði konan
mín einnig. Má því segja að þar
hafi andinn frá Uppsölum lifað
áfram.
Eftir að við fluttumst til Akra-
ness jukust samskiptin. Þau Einar
og Elísabet skutu skjólshúsi yfír
okkur fyrstu mánuðina þar sem
húsnæðisvandræði voru mikil á
Skaganum og skólayfirvöld töldu
sér ekki skylt að útvega nýjum
kennurum húsnæði. Bömin okkar
Sillu áttu hlýtt og gott athvarf hjá
afa og ömmu eins og önnur barna-
börn þeirra. Elísabet var góð móðir
og amma og kenndi börnunum og
barnabörnunum margt gott. Hún
var og góð kona manni sínum og
leyndi sér ekki að hjónaband þeirra
var ástríkt og gott. Mér er í minni
tíminn þegar ég var með Einari á
trillunni Fortúnu. Við stunduðum
grásleppuveiðar á vorin og bragð-
um okkur stundumn á skak. Oft
komum við seint í land en alltaf
var Elísabet komin á fætur og bar
mat á borð fyrir okkur.
Það var Elísabetu þungt áfall
þegar Einar féll frá langt fyrir ald-
ur fram haustið 1979. Það varð að
ráði að við hjónin fluttum inn til
hennar með börn okkar stuttu eftir
næstu áramót. Yngri sonur okkar,
Bragi, fæddist stuttu síðar og var
Elísabet viðstödd fæðinguna. Hún
tók miklu ástfóstri við hann og
varð samband þeirra afar náið.
Þessi sambúð á Heiðarbrautinni
varaði í sex ár og er mér ljúft að
geta þess að þar bar enga skugga
á. Elísabet var ljúf í viðmóti og
tillitssöm og bömum mínum reynd-
ist hún góð amma. Eftir að við
fluttum af Heiðarbrautinni bjó hún
þar áfram í nokkur ár og bjuggu
nokkur barnabarnanna hjá henni
um tíma. Þá fór hún alvarlega að
kenna þess sjúkdóms sem hún hef-
ur nú lotið í lægra haldi fyrir. Það
varð að ráði að hun seldi húsið og
flutti á dvalarheimilið Höfða, og
bjó hún þar upp frá því. Alltaf
hélt hún þó nánu sambandi við
böm sín og var hjá þeim á hátíðum
og gleðistundum fjölskyldnanna.
Með Elísabetu er gengin góð
kona og gegn. Hún reyndist mörg-
um vel í lífi og starfi. Við kveðjum
hana með trega og þökkum henni
fyrir allt sem hún var okkur. Bless-
uð veri minning hennar.
Steingrímur Bragason.
Lífið er saga sem við semjum
sjálf.
Elsku amma, þín saga er falleg
saga, því þú varst alltaf söm og
jöfn, hlý og góð við okkur öll ömmu-
og langömmubörnin þín.
Ég skil það núna að ekkert var-
ir alla tíð en mér fannst ekki á
afmælinu mínu 1. nóvember síðast-
liðinn að það gæti verið að þú yrð-
ir ekki í næsta afmæli mínu.
Ég þakka þér allar góðu stund-
irnar og samveruna sem var alltof
stutt, en núna ert þú komin til afa
sem ég þekkti bara af því sem ég
hef heyrt um hann og ég veit að
hann tekur vel á móti þér.
Ég kveð þig með því að minnast
allra ljóðanna og laganna sem við
sungum saman og með því að
þakka þér fyrir að hlusta á það sem
ég var að æfa á píanóið.
Mig langar að kveðja með þess-
um tveimur af mörgum fallegum
versum sem þú fórst með fyrir mig
og okkur börnin.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(H.P.)
Þín,
Erla Björk Gísladóttir.
Mágkona mín elskuleg, Elísabet
Sveinbjörnsdóttir, er látin. Dauðinn
kom ekki óvænt. Beta mín, eins
og hún var nefnd af vinum, var
búin að vera lengi þjáð af Parkin-
sonssjúkdómi og við vinir hennar
vissum að stutt var til æviloka.
Beta ólst upp í góðu ástríki í for-
eldrahúsum á Uppsölum í Seyðis-
fírði við ísafjarðardjúp. Hún lærði
ljósmóðurfræði og var ljósmóðir í
Bolungarvík, Súðavík og í afleys-
ingum á Sjúkrahúsi Akraness. Hún
og Einar eiginmaður hennar áttu
sín fyrstu hjúskaparár í Bolungar-
vík_og síðar í Súðavík.
Árið 1951 fluttu þau til Akra-
ness, en þá urðu kynni okkar náin.
Á þeim tíma var mjög erfitt að fá
húsnæði á Akranesi og andvirði
litla hússins þeirra í Súðavík var
léttvægt á við verð húsa hér fyrir
sunnan, þá var bara að fá leigt og
var það og er ekki besti kostur
fyrir barnafjölskyldur. Ég gleymi
aldrei að þegar ég fór að fala leigu-
húsnæði fyrir þau og sagði að þau
ættu þijú börn og það fjórða fædd-
ist eftir fáa mánuði, svaraði eigand-
inn Valgeir Runólfsson: „Við hér
hræðumst ekki böm.“ Þetta voru
gleðitíðindi sem ég flýtti mér að
segja Betu og þetta var sambýli
sem reyndist vel. Síðar byggðu þau
sér hús á Heiðarbraut 55 á Akra-
nesi og áttu þar yndislegt heimili
þar sem ást, gleði og söngur réðu
ríkjum. Börnum þeirra fjölgaði og
eru öll mjög vel gefin, dugleg og
yndislegar og góðar manneskjur.
Þegar börnin stækkuðu lærðu þau
meðal annars á hljóðfæri og var
spilað á gítar og harmoniku og
mikið sungið. Þangað var gott að
koma og leið öllum vel í návist fjöl-
skyldunnar á Heiðarbrautinni. Beta
var mikill barnavinur og kom öllum
börnum vel að sér. Hún hafði einn-
ig yndi af að taka á móti ljósubörn-
unum sínum og batt tryggð við þau
ævilangt. Það má með sanni segja
að Beta elskaði allt ungviði og ég
man að um sauðburð á Akranesi
var hún oft sótt til aðstoðar en þá
áttu margir Akurnesingar kindur
heima við hús sín. Beta mín var
mjög vel gefín og hafði yndi af
lestri góðra bóka. Hún var framúr-
skarandi góð móðir eins og börnin
hennar bera vitni um og geta þau
örugglega tekið undir þessar ljóðl-
ínur:
Hún hlúði þér fyrst og ef mótlæti'og mein
þér mætti, hún reyndi að vinna'á því bætur.
Við vangann þig svæfði; hjá vöggunni ein
hún vakti oft syfjuð um hrollkaldar nætur.
Hún hrökk við af ótta ef hún heyrði'í þér
vein;
hún hafði á þér vakandi og sofandi gætur.
Hún gekk með þér, tók burt'úr götu hvem
stein,
er gang reyndu fyrst þínir óstyrku fætur.
(Þorst. Gíslason)
Ég þakka Betu alla tryggð, vin-
áttu og velvild sem hún ávallt sýndi
minni fjölskyldu í sorg og gleði.
Ég kveð hana með söknuði en sam-
gleðst henni að vera laus úr viðjum
sjúkdómsins. í bláma og birtu
handan hafsins auða bíður hennar
elskulegi eiginmaður með útbreidd-
an faðminn og þá verða fagnaðar-
fundir.
Ég votta systkinum Betu inni-
lega samúð og ykkur elsku frænd-