Morgunblaðið - 01.02.1995, Blaðsíða 32
32 MIÐVIKUDAGUR 1. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
HREFNA BJORG HAFSTEINSDOTTIR
KRISTJÁN NÚMIHAFSTEINSSON
AÐALSTEINN RAFN HAFSTEINSSON
+ Hrefna Björg Hafsteinsdótt-
ir fæddist 10. ágúst 1987,
Kristján Númi Hafsteinsson
fæddist 7. október 1990 og Aðal-
steinn Rafn Hafsteinsson fædd-
ist 29. september 1992, börn
hjónanna Berglindar Maríu
Kristjánsdóttur, f. 12.2.1963, og
Hafsteins Númasonar, f. 22.3.
1951. Systkinin létust í snjóflóð-
* inuíSúðavíkl6.janúarsíðastlið-
inn og fór útför þeirra fram frá
Dómkirkjunni 25. janúar.
OKKUR langar að kveðja litlu
„frænku" okkar Hrefnu Björgu Haf-
steinsdóttur og bræður hennar Krist-
Ingveldur Guðnadóttir
fæddist á Stokkseyri 31.
október 1919. Hún lést á Land-
spítalanum 17. janúar síðastlið-
inn og fór útför hennar fram í
kyrrþey.
Láttu nú ljósið mitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Hallgrímur Pétursson)
Þegar ég lít til baka kemur mér
í hug bænin sem Inga bað með böm-
um sínum litlum. Þessa bæn átum
—jjið sameiginlega, ég kenndi bömun-
um okkar Jóns Bjama hana líka. Og
nú fylgir henni kveðja mín, til
tengdamóður minnar, með þökk fyr-
ir samfylgdina. Bömum og fjölskyld-
um þeirra bið ég allrar blessunar.
ján Núma og Aðalstein Rafn.
Þegar við fréttum að snjóflóð hefði
fallið í Súðavík að morgni 16. janúar
gerðum við okkur engan veginn grein
fyrir þeim mikla skaða sem það hafði
valdið og öllum þeim mannslífum
sem það átti eftir að taka.
Þegar svona gerist þá gerir maður
sér grein fyrir hversu máttarvana
við mannfólkið emm gagnvart nátt-
úrunni.
Alltaf er sárt þegar skyldfólk eða
vinir eru kallaðir burt, en þegar um
böm er að ræða spyr maður hver
tilgangurinn sé. Oft er sagt að þeir
deyi ungir sem guðirnir elska.
Þegar við bjuggum í Súðavík voru
dætur okkar Eva og Remy í leik-
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,.
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Unnur.
Vegna mistaka við birtingu
þessarar minningargreinar á
blaðsíðu 26 í sunnudagsblaðinu er
hún endurbirt hér.
í minningargrein Sigríðar
Gunnlaugsdóttur um Ingveldi
Guðnadóttur varð meinleg prent-
villa. Rétt er málsgreinin, sem
fyrir hnjaskinu varð, svona: „En
lífið beið og rómantíkin var
skammt undan. Þau Bjarni hittust
og eftir það var lífsleiðin vörðuð.“
skóla með Hrefnu Björgu. Hrefna
Björg var yndislegt barn, glaðvær
og kát en jafnframt einstaklega kurt-
eis og skýr. Dætur okkar og Hrefna
Björg voru mjög góðar vinkonur og
léku sér nær daglega saman. Þá
voru þær gjaman í þykjustuleik að
passa Kristján Núma en litli bróðir-
inn var þá ófæddur.
Stundum fékk Hrefna Björg að
koma með okkur í bíltúr á sunnudög-
um, en þá gleymdi hún aldrei að láta
mömmu fyrst vita og fá leyfi. Þegar
við svo fluttum frá Súðavík í ársbyij-
un 1992 voru dætur okkar ekki sátt-
ar við að fara því þá myndu þær
missa leikfélaga sinn hana Hrefnu
Björgu. Ailtaf þegar við heimsóttum
Súðavík bytjuðu þær á því að fara
og heimsækja hana.
Það er erfítt að vera sjö og átta
ára og reyna að skilja að vinkona
manns sé farin til Guðs. Og eflaust
verður það ekki raunverulegt fyrr
en þær koma næst til Súðavíkur.
Með þessum fáu orðum viljum við
kveðja Hrefnu Björgu, Kristján
Núma og Aðalstein Rafn. Megi Guð
geyma ykkur.
Faðir ljósanna,
lífsins rósanna,
lýstu landinu kalda.
Vertu oss fáum
fátækum, smáum
líkn í lífsstríði alda.
Elsku Linda og Haddi, orð fá ekki
lýst sorg okkar. Góður Guð gefi ykk-
ur styrk til að halda áfram og láta
ekki hugfallast.
Sóley, Kristinn,
Eva og Remy.
+ Hreinn Gunnarsson bóndi á
Halldórsstöðum í Eyjafirði
var fæddur 28. febrúar 1932 á
bænum Tjörnum í Eyjafirði.
Hann lést 27. desember síðastlið-
inn.
Útför Hreins fór fram frá
Akureyrarkirkju 6. janúar sl.
NOKKUR minningarorð um ná-
granna minn, Hrein Gunnarsson,
bónda á Halldórsstöðum í Eyjafjarð-
arsveit sem nú er látinn.
Hreinn var tryggur átthögum sín-
um og þegar hann hafði ungur að
árum komið sér upp nokkrum fjár-
stofni kaupir hann landspildu úr
Tjamarlandi (norðan Tjamarhóla) og
hugðist byggja fjárhús á tóftum gam-
als býlis er Stigagerði nefndist. Þá
hafði hann nokur ár haft fjárhús
heima á Tjömum.
Um þetta leyti fara Halldórsstaðir
í eyði, sem hafa aðliggjandi land að
spildu Hreins. Sá hann sér nú leik á
borði og kaupir Halldórsstaði og sam-
einar sínú landi. Þama fékk hann hús
fyrir fjárstofn sinn, sem hann hafði
þama á beitarhúsum næstu árin.
Árið 1968 varð ár mikilla umþreyt-
inga á högum Hreins, þá hafði hann
fest ráð sitt, konu sína, Sólveigu Sig-
valdadóttur, sótti hann að Stafni í
Svartárdal. Þau vom bæði alin upp
við líkar aðstæður, á jaðri sveita með
óbyggðina á aðra hönd. „Þar sem
fjallablærinn ftjáls og hreinn, friðar
svalar vöngum mínum,“ eins og
skáldið sagði. »
Á þessum árum ríkti bjartsýni í
íslenskum Iandbúnaði. Hreinn og Sól-
veig hrifust af þessari bjartsýni og
völdu sér nýtt bæjarstæði á Langholt-
inu nálægt miðri landspildunni þar
sem landamerkin höfðu áður verið.
Þama reis snoturt íbúðarhús,
ásamt fjárhúsum og hlöðu sem Iokið
var við 1970, þetta var hið vænleg-
asta býli - Halldórsstaðir komnir aft-
ur í byggð.
Búskapurinn sniðinn fyrir sauðfá
og hross í samræmi við áhugamál
þeirra beggja og hefðir frá æskuheim-
ilinu. Það segir ekki mikið frá atvikum
í önn hversdagslífsins, enda er það
þá farsælast. En skjótt skipast veður
Kæri skólabróðir, Hafsteinn.
I bernskum huga eru fjöllin sam-
ofin leikjum okkar og draumum, í
vöku og svefni. Augu fjallanna vöktu
yfir okkur og sterkir armar þeirra
lokkuðu. Djúp, ókönnuð.gil, bumirót
og bláklukka á klettasyllum, tindar
sem gáfu fögur fyrirheit um ævin-
týralönd, þó ekki væri nema Græn-
land. Nóttin gaf okkur vængi til þess
að kanna víðáttur ijallskollanna sem
smáa fætur þraut kraftur til og láta
okkur berast áfram inní ævintýrin.
Veturinn var þá ekki ógn, heldur fjöl-
breytilegir leikir. Vökul augu fjall-
anna bægðu vá frá. Bæði voram við
komin yfir fjallið, til borgarinnar eða
suður, þegar gilið á milli húsanna
okkar fylltist hættu og hrifsaði líf
nágranna og vina. Þú snerir aftur í
faðm vestfirskra fjalla fyrir mörgum
áram, sáttur við sjálfan þig, við lífið
og ástin fylgdi þér. Ástin sem marg-
faldaðist uns þijú sólskinsbros litu
dagsins Ijós til viðbótar stóra dætram
þínum tveimur. Á ný varstu kominn
til lítillar eyrar þar sem húsin kúra
þétt saman, aftur mættirðu augliti
fjallanna, stórum hrammi þeirra sem
hvorttveggja í senn skýldi eða ógn-
aði. Enn á ný trítluðu smáir bams-
fætur í beijamó inn til dala, renndu
sér á sleða í hlíðum, óðu í fjöra, biðu
á bryggju. Stór augu tindraðu þegar
pabbi sagði sögur frá uppvaxtarárum
sínum í skjóli samskonar blárra
fjalla. Og enn á ný ævintýraferðir
um hugarborgir í vöku og svefni.
Með bæn og bros á brá og tilhlökkun
að fá pabba heim liðu ljúflingamir
þínir inn í draumalönd 16. janúar sl.
Úti geisaði miskunnarlaus orrusta
veðurguða og óveðrið var slíkt að
engu eirði en æddi hömlulaust áfram
með hvítar öldur og tortímingu. Fyr-
irvaralaust var ævintýrið eyðilagt,
lagt í rúst og eftir, í tóminu hyl-
djúpa, stendur minning ein úr ótelj-
andi myndum sem sefa og ylja en
rífa líka og slíta; buga og gefa styrk
til þess að halda áfram að lifa.
í lofti. 1. febrúar 1985 dundi á mikið
reiðarslag, Sólveig varð fýrir slysi,
sem hún hlaut bana af. Hreinn stóð
eftir með dótturina Rósu Steinunni á
unglingsaldri og hafði hún ekki lokið
námi. Með hjálp góðra manna og
kvenna tókst Hreini að halda bú-
skapnum áfram og dóttirin lauk því
námi sem hún hafði valið sér.
Nú hefur hún Rósa stofnað sitt
heimili á Akureyri með manni sínum,
G iðbimi Elfarssyni, og eiga þau litla
íal’.ega dóttur. Þetta hefur án efa
verið Hreini mikil uppfylling og gleði-
gjafi. Nú sl. tvö ár hefur hann að
mestu verið einn á Halldórsstöðum, á
vissan hátt bundinn þeim aðstæðum
sem skapast, eða menn skapa sér
sjálfir, við getum ýmist kallað það
átthagatryggð eða átthagafjötra. Þá
er ekki heldur auðvelt að hlaupa frá
jörð og búi og ekki á vísan að róa
með atvinnu.
Það sannast oft hið fomkveðna að
„enginnn ræður sínum næturstað" og
röð atburðanna fellur oft undarlega
saman. Á annan daga jóla 1972 hafði
Gunnar á Tjömum, faðir Hreins sinnt
gegningum og kenndi þá einhverra
ónota og fór því inn í bæ til að jafna
sig, ekki hafði hann setið langa stund
uns hann hnígur fram á borð og er
þegar allur.
Nú 22 áram síðar má segja að
örlögin spinni sama þráð, aftur á
annan dag jóla. Hreinn er á sínum
daglega vettvangi að sinna skepnum
sínum, þegar hann kennir sér meins.
Til allrar hamingju tókst honum þó
að komast í síma og gera viðvart -
því fátt segir af einum.
Þó vildi hann í fyrstu ekki gera
mikið úr lasleika sínum. Samt var
hart bragði við og honum komið strax
undir læknishendur, en það varð ekki
aftur snúið. Hann lést tæpum sólar-
hring eftir að hann fyrst fann aðkenn-
ingu banameinsins.
Hreinn var vörpulegur maður og
viðræðugóður, einkum og eðlilega um
þau málefni sem hann hafði áhuga
á. Að ýmsu leyti líktist hann föður
sínum, bæði að útliti og gerð, einnig
með sum áhugamál, þá var eins og
örlög þeirra féllu í líkan farveg.
Þjóðlegur fróðleikur var Hreini
hugleikinn og geymdi hann í huga
Elsku Hafsteinn. Á þig og fjöl-
skyldu þína er lagt svo óumræðilegt
snjófarg sem aldrei leysir alveg. Á
tindum, í klettaskoram mun snjó
ekki taka upp, þvalt og kalt myrkur
dalalæðunnar voma lengi, hvítur
stormurinn fylla hugann ótta og
beyg. Nú minnir þú á vestfirsku
klettana sem við klifruðum sem börn.
Hið ytra berðu höfuð hátt, býður
forlögum birginn með æðraleysi og
rósemi, innra kraumar bergkvikan
og hjartað slær heitt. Ætíð ert þú
fyrstur að rétta hjálpfúsa hönd og
ekkert er svo lítið að þú gefir því
ekki gaum. Leyfðu nú vinum þínum
að bjóða þér og Lindu þinni hönd,
að fylgjast með ykkur er þið leiðið
hvort annað og styðjið í gegnum
sorgina í sólskini minninganna.
Eins og allir aðrir er ég orðvana
og vanmáttug, til þess að tjá samúð
mína, hvesu mikið ég reyni að gæða
svarta stafí lífí, fylla orð hluttekn-
ingu, minni og okkar allra sem
standa svo smá, svo fjarska smá,
utan alls. Engin orð munu nokkurn
tíma sefa þessa stóra, að því er virð-
ist, óyfirstíganlegu sorg ykkar, ein-
ungis draga úr sárasta sviðanum,
um stund. Megi hlý orð og faðmlög,
heitar bænir og hugsanir varða ykk-
ur leið, skref fyrir skref, úr dalnum
<íjúpa og dimma. Megi ástin umvefja
ykkur og sameina í því allra dýrmæt-
asta sem þið eigið: Minningunni um
elsku bömin ykkar, Hrefnu Björgu,
Kristján Núma og Aðalstein Rafn.
Sá er eftir lifír
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifír
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Megi góðar vættir vemda ykkur
öll.
Hallfríður Ingimundardóttir
(Día)
sínum ýmislegt úr sagnasjóði föður
síns, en Gunnar var sagnaþulur um
fortíð og samtíð, stálminni og frásag-
nagleði var arfgengi, en nú hefur of
seint verið bragðið við til að bjarga
ýmsum fróðleik.
Þá var í þessum ættgarði gestrisni
og greiðvikni eðlislæg. Einnig bjó
Hreinn yfír sterkri glöggskyggni á
skepnur, svipmót þeirra, útlit, kosti
og galla. Líka var mikið yndi af sér-
stæðum litum eða ferhymdum kind-
um sem nú gerast sjaldséðar.
Þá var eitt aðaláhugamál Hreins,
hrossarækt og ættir hrossa, sem
gagnast best þeim sem hafa gott
minni. Hann aflaði sér bóka og ann-
arra heimilda um þetta efni og hafði
góð sambönd við hrossaræktarmenn
víða um land. Um nokurra ára skeið
fór Hreinn ásamt öðrum í fjárleitir á
Laugarfellsöræfí, meðan Eyfírðingar
smöluðu það svæði ásamt Skagfirð-
ingum. Vora þar ætið vinafundir en
gist var jafnantvær nætur í fjallakof-
anum Grána. Þama var Hreinn arf-
taki föður síns, en Gunnar á Tjömum
hafði áður rækt þessar fjárleitir um
áratuga skeið. Þá má líka geta þess,
hversu Hreinn var ötull að bjarga fé
til byggða eftir að lögboðnum leitum
var lokið. Fór hann ófáar ferðir á
hveiju hausti einn eða með öðrum
um allflesta dali í Saurbæjarhreppi
og oftar en ekki var einhveiju fé
bjargað til byggða. Á þessu má sjá
að kunnugleiki Hreins á flestum af-
réttardölum sveitarinnar var góður,
þegar við bætist að hann var grenja-
skyþta um langt árabil og fór þá oft
vítt'og breitt um þessar slóðir og var
öragglega manna kunnugastur um
grenisstæði á þessum slóðum. Nú er
hætt við að margur grenismunninn
sé týndur. Oft var Hreinn búinn að
vaka með vomóttinni við grenjavnn-
slu og njóta fegurðar rísandi sólar sem
og færði yl eftir hroll næturinnar.
Megirðu félagi ganga mót rísandi
sól inn í eilífðalandið. Hafðu þökk
fyrir samfylgdina í byggð og á ör-
æfum.
Rósa min, við hjónin sendum þér
og fjölskyldu þinni svo og öðram
ættingjum okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur.
Signrður Jósefsson.
t
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við fráfall og útför elsku-
legrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
ÖNNU HJALTADÓTTUR,
Hamragerði 27,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hand-
laekningadeildar FSA.
Sverrir Valdimarsson,
Inga Þóra Sverrisdóttir, Gauti Friðbjörnsson,
Ellen Sverrisdóttir, Antonio Mendes,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug
við andlát og útför
ÁRSÓLAR SVÖFU
SIGURÐARDÓTTUR
frá Eystra Þorlaugargerði,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til laekna og starfsfólks
á Hrafnistu og Norðurbrún 1.
Ingibjörg Jónsdóttír.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
GUNNARS TÓMASAR
JÓNSSONAR.
Signý Hermannsdóttir,
Hermann Gunnarsson, Kristín Sverrisdóttir,
Una Björg Gunnarsdóttir, Benjamín Magnússon,
Sigrún Gunnarsdóttir
og barnabörn.
INGVELDUR
GUÐNADÓTTIR
HREINN GUNNARSSON