Morgunblaðið - 03.02.1995, Blaðsíða 34
34 FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðmundur Jó-
hannesson var
fæddur í Reykjavík
10. janúar 1931.
Hann lést í Mos-
fellsbæ 26. janúar
1995. Foreldrar
hans voru Úlfhild-
ur Guðmundsdótt-
ir, f. 13. nóvember
1904, og Jóhannes
Grímsson, f. 17.
janúar 1890, d. 2.
júní 1945. Guð-
mundur átti tvær
systur samfeðra,
Guðrúnu Jóhannes-
dóttur, f. 15. ágúst 1920, og
Huldu Fuller, f. 29. september
1924.
Hinn 12. febrúar .1955
kvæntist Guðmundur Onnu
Jónu Ragnarsdóttur, f. 18. jan-
úar 1937, og eignuðust þau
fjðgur börn. Þau eru 1) Úlfhild-
ur, f. 24. júní 1955, gift Sveini
ELSKU pabbi minn er dáinn.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gefið mér. Þú
varst góður og traustur faðir. Það
var alltaf gott að leita til þín, hvort
sem ég þurfti á hlýjum faðmi þínum
að halda eða hjálp við að gera við
bflinn og allt þar á milli. Þegar ég
hugsa aftur koma upp margar góð-
ar minningar. Mér eru ofarlega í
huga stundimar þegar við vorum
að grúska saman í bflskúmum.
Eg veit að þú varst stoltur af því
lífsstarfi sem ég valdi og þú hefur
alltaf styrkt mig í náminu, síðast
kvöldið sem þú yfirgafst þennan
heim.
Þú gekkst með alvarlegan sjúk-
dóm, sem gat hvenær sem var knú-
ið dyra. Þú leist aldrei á þig sem
sjúkling, enda yfirgafst þú þennan
heim sæll og glaður.
Elsku pabbi minn, ég mun ávallt
geyma þig i hjarta mínu og segja
bömunum mínum frá þér, þó að það
komi aldrei í staðinn fyrir hlýja
faðminn þinn.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom gætir
þú líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þinn sonur,
Ólafur.
★ ||
GífÍP plasthúðun
• Fjölbreytt vandað úrval af efnum
• Fullkomnar plasthúðunarvélar
• Fyrirtaks verð
OTTO B. ARNAR HF.
Skipholti 33 • 105 Reykjavík
Símar 624631 624699
Val Sigvaldasyni, f.
7. september 1953,
og eiga þau þijár
dætur: Önnu Yri,
Ingveldi og Karit-
as. 2) Sigrún, f. 12
maí 1958, gift Pétri
U. Fenger, f. 3. jan-
úar 1956, og eiga
þau þrjú börn: Úlf-
hildi, Geir Torfa og
Kristjönu. 3) Jó-
hannes, f. 1. mars
1967, og 4) Ólafur,
f. 1. maí 1969,
kvæntur Önnu
Björk Jónsdóttur,
f. 25. febrúar 1969.
Guðmundur útskrifaðist frá
Vélskóla íslands 1955 og vann
síðan sem vélfræðingur, fyrstu
árin að mestu á sjó, en frá
nóvember 1958 hjá Hitaveitu
Reykjavíkur og til æviloka.
Útför Guðmundar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag.
Með fáum orðum viljum við kveðja
elskulegan tengdaföður okkar, sem
tók okkur öllum svo opnum örmum
og bauð okkur svo hjartanlega vel-
komin i fjölskyldu sína. Samveru-
stundimar eru okkur öllum ógleym-
anlegar, því þau hjónin, Anna Jóna
og Guðmundur, höfðu saman ein-
stakt lag á því að skapa notalegt
andrúmsloft í kringum sig. Sam-
heldni þeirra og hlýja var einstök
og geislaði í allar áttir.
Enda þótt fjölskyldan stækkaði
með árunum var alltaf nóg pláss
fyrir alla, jafnt stóra sem smáa. Það
skipti ekki máli hvort komið var í
heimsókn í Lágholtið eða í perlu
íjölskyldunnar í Mosum, alltaf var
pláss og alltaf var tími og allir fengu
notið sín.
Guðmundur var alltaf að sýsla eitt-
hvað og oftar en ekki við eitthvað
smálegt fyrir bömin sín eða okkur
tengdabömin. Samverstundimar með
fjölskyldunni vom honum einkar hug-
leiknar og mikið tilhlökkunareöú og
vom oftast undirbúnar af mikilli kost-
gæfni. Reyndar kvartaði hann iðulega
ef honum fannst of langt um liðið
að öll fjölskyldan hittist og gerði þá
eitthvað í málunum.
Nú er það undir okkur öllum kom-
ið að viðhalda samheldni fjölskyld-
unnar, sem hann nú kveður.
Elsku tengdamamma, megi góður
guð gefa þér þann styrk sem þarf
til að sigrast á sorginni og að við
getum öll í sameiningu séð Ijósið
og haldið á loft minningunni um
ástrikan fjölskylduföður.
Anna Björk,
Pétur og Sveinn.
Okkur langar að þakka elsku
besta afa fyrir stóra, hlýja faðminn
sinn og góðu stundimar, sem eiga
eftir að lifa í minningunni í sex litlum
hjörtum um ókomin ár.
Elsku amma, guð styrki þig í þín-
um mikla missi og sorg, og huggi
okkur öll með minningunni um góðan
vin.
Við kveðjum þig elsku afí með
sálminum sem þú söngst svo oft
fyrir mæður okkar í æsku.
Ó, Jesú, bróðir bezti,
og bamavinur mest
æ, breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Mér gott bam gef að vera
og góðan ávðxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái’ að spilla.
(Páll Jónsson)
Anna Ýr, Úlfhildur,
Ingveldur, Geir Torfi,
Karitas og Kristjana.
Kær vinur og félagi Guðmundur
Jóhannesson er látinn. Andlátið bar
brátt að fimmtudaginn 26. janúar
sl. þar sem Guðmundur var staddur
í góðra vina hópi á Lionsfundi f
Mosfellsbæ. Guðmundur hafði lengi
átt við vanheilsu að stríða en átti
góð tímabil á milli og gat stundað
sína vinnu. Guðmundur bar sig allt-
af vel og vildi sem minnst um veik-
indi sín tala en hann stóð ekki einn,
því að við hlið hans í öllum erfíðleik-
unum var hans góða kona og sam-
heldin íjölskylda.
Föður sinn missti Guðmundur
árið sem hann fermdist. Hann ólst
upp hjá móður sinni á Bergþórugöt-
unni í Reykjavík. Guðmundur dvaldi
eitt ár í Ólafsvík hjá móðurbróður
sínum sr. Magnúsi Guðmundssyni.
Hann sótti mikið til sr. Magnúsar
og hélt góðu sambandi við allt sitt
móðurfólk. í sérstöku uppáhaldi var
Ólafur Guðmundsson móðurbróðir
hans sem reyndist þeim Úlfhildi vel
og var stoð og stytta Guðmundar í
uppvextinum.
Guðmundur lauk prófi frá Vél-
skóla íslands 1954 og frá rafmagns-
deildinni ári síðar. Vorið 1955 hóf
hann störf sem vélstjóri á ms. Kötlu,
skipi Eimskipafélags Reykjavíkur,
þá um vorið. í nóvember 1958 var
Guðmundur ráðinn til HR sem vél-
fræðingur við dælustöðina að Reykj-
um í Mosfellsbæ. Þréttán árum síð-
ar var hann ráðinn vélfræðingur við
stjómstöð HR við Grensásstöð. Þar
starfaði hann til æviloka.
Fyrir réttum fjörutíu árum giftist
Guðmundur æskuvinkonu minni
Önnu Jónu Ragnarsdóttur. Sem
betur fer urðu eiginmenn okkar
Önnu góðir vinir og frá fyrstu tíð
hafa leiðir okkar legið saman. Minn-
ingamar koma fram í hugann hver
af annarri. Ég gleymi því aldrei
þegar Anna vinkona mín birtist með
herrann, sem hún bauð á árshátíðina
í Kvennaskólanum í Reykjavík vet-
urinn 1954. Þannig kom Guðmund-
ur Jóhannesson inn í hennar líf og
framtíð þeirra var ráðin. Ég man
hve sæl þau vora með fyrsta heimil-
ið í litlu kjallaraíbúðinni á Bergþóru-
götu 7 eða þegar fyrsti bíllinn var
keyptur og þau komu vestur í bæ
til að sýna okkur Stefáni bílinn.
Svona mætti lengi telja. Á Berg-
þóragötunni bjuggu þau þegar dæt-
umar Úlfhildur og Sigrún fæddust,
en synimir Jóhannes og Ólafur
bættust í hópinn eftir að þau fluttu
í dælustöðina í Mosfellsbæ. Lengst
hefur samt heimili þeirra staðið í
Lágholti 11. Guðmundur og Anna
vora samrýnd hjón og fögnuðu af
hjartans einlægni hveijum áfanga
sem náðist í lífsbaráttunni bæði hjá
þeim sjálfum og öðram. Þau vora
alltaf til staðar á hátíðarstundum í
fjölskyldu okkar, svo sem afmælum,
fermingum bamanna og giftingum.
Þau fylgdust náið með öllum fjöl-
skyidumeðlimum bæði eldri sem
yngri. Ljúft er að minnast hve mik-
il hlýja var í ávarpi Guðmundar til
Stefáns á afmælisdegi hans í haust.
Nú söknum við Stefán sárt okkar
besta vinar. Við erum þakklát fyrir
að hafa átt Guðmund fyrir vin,
þakklát fyrir hugulsemi hans og
væntumþykju. Við munum varð-
veita í huga okkar minninguna um
ljúflinginn Guðmund og allar góðu
samverastundirnar sem við höfum
átt með þeim Önnu í gegnum árin
á heimilum okkar, í sumarbústöðum
á hinum ýmsu stöðum, t.d. á Mosum
á Síðu við Villingavatn og víðar, á
ferðalögum erlendis og hér heima.
Fastur liður í tilverunni voru veiði-
ferðir þeirra Stefáns og era ekki
nema tvær til þijár vikur síðan þeir
vinimir sátu saman og gerðu áætl-
anir um veiðidaga sumarsins. Margt
fer öðravísi en ætlað er.
Stórt skarð er nú höggvið í vina-
hópinn. Saumaklúbburinn, skóla-
systur úr Kvennaskólanum í Reykja-
vík 1950-1954, sem jafnframt er
orðinn ferðaklúbbur með þátttöku
eiginmanna okkar, sér nú á bak
traustum félaga, fyrsta vininum í
ferðahópnum sem kveður þettajarð-
líf. í klúbbnum er samstilltur hópur
sem ferðast hefur saman bæði inn-
anlands og utan. Fyrsta ferðin var
farin í Þórsmörk árið 1964. í kjölfar-
ið komu nokkrar ógleymanlegar ó-
byggðaferðir. Myndir frá þessum
fyrstu ferðum vekja ævinlega upp
ljúfar minningar. Einnig era öðra
hvora dregnar fram ljósmyndir frá
veiðiferðum herranna í hópnum öll-
um til mikillar ánægju. Á seinni
árum hefur klúbburinn ferðast
meira erlendis, en í vor sem leið
héldum við norður á land og var ein
vinkonan heimsótt á Sauðárkrók.
Ætlunin var að sigla út í Drangey
en veðurguðirnir vora okkur ekki
hliðhollir svo ekki varð af því. Engu
að síður áttum við yndislega helgi
í góðra vina hópi, granlaus um að
þetta væri í síðasta sinn sem við
hefðum Guðmund Jóhannesson með
í för. Elsku Anna mín, þinn missir
er sár og ótímabær. Megi minningin
um góðan mann ylja þér á erfíðum
tímum. Á kveðjustund eram við í
huganum hjá þér og íjölskyldu þinni,
vinkonur þínar í saumaklúbb og
eiginmenn.
Við Stefán kveðjum góðan vin
með söknuði. Anna mín, við vottum
þér, bömum þínum, tengdabömum
og bamabörnum svo og móður Guð-
mundar, Úlfhildi, okkar dýpstu sam-
úð.
Far þú í ffiði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Gyða Guðbjörnsdóttir.
Það vora venju fremur hljóðir
vinnufélagar, sem mættu til vinnu
hjá Hitaveitu Reykjavíkur að morgni
föstudags 27. janúar sl. Ástæðan
var sú, að síðla kvölds daginn áður
hafði einn úr hópnum, Guðmundur
Jóhannesson, orðið bráðkvaddur.
Guðmundur hafði átt við langvar-
andi veikindi að stríða, en miðviku-
daginn 18. janúar sl. kom hann í
heimsókn á vinnustað sinn, þá ný-
kominn af sjúkrahúsi. Hann var
hress og bjartsýnn um, að hann
mundi nú fljótt koma til starfa á ný.
Það fór á annan veg, eins og frain
er komið. Það er dapurlegt að missa
kæran vin og vinnufélaga, ekki síst
þegar hann er á góðum aídri.
Að loknu námi í Ingimarsskóla
árið 1947 hóf Guðmundur nám í
vélvirkjun hjá Vélsmiðjunni Héðni
og lauk því með sveinsréttindum
1951. Sama vor útskrifaðist hann
úr Iðnskólanum í Reykjavík. Um
haustið innritaðist hann í Vélstjóra-
skóla íslands og útskrifaðist úr raf-
mangsdeild skólans á vordögum
1955. Á námsárum sínum sem og
að námi loknu var Guðmundur til
sjós á skipum Eimskipafélags
Reykjavíkur, ms. Kötlu og Óskju. Á
þeim árum var sá, er þessar línur
setur á blað, samskipa Guðmundi
og var okkur vel til vina. Guðmund-
ur var góður vélfræðingur og bar
mikla virðingu fyrir starfí sínu. Þá
var hann einstakt snyrtimenni í allri
umgengni. 12. febrúar 1955 kvænt-
ist Guðmundur eftirlifandi eigin-
konu sinn, Önnu Jónu Ragnarsdótt-
ur. Alla tíð var mikið jafnræði og
kærleikur með þeim hjónum og var
IEtsíMcsœílm leysir vandann
Reflectix er 8 mm þykk endurgeislandi einanqrun í rúllum.
7 lög en 2 ytri alúminíum-lög endurgeisla hitann.
Breiddir: 61 og 122 mm. Rúllulengdir: 15, 38 og 76m.
háaloft, bak við ofna, í fjós, hesthús, á rör, á veggi,
tjaldbotna, sessur, svefnpoka o.m.fl.
Skæri, heftibyssa og límband einu verkfærin.
BYQQINQAVÖRUVERSLUN
P. ÞORGRÍMSSON & GO
AlKaf tli t lagmr Ármúla 29, sími 38640
GUÐMUNDUR
JÓHANNESSON
auðfundið, hve hlýjan hug hann bar
til konu sinnar.
Haustið 1958 réðst Guðmundur
til starfa við dælustöð Hitaveitu
Reykjavíkur að Reykjum í Mosfells-
sveit. Guðmundur bast sveitinni
sterkum tryggðaböndum og kaus
að búa þar áfram, þótt starfsvett-
vangur hans flyttist til borgarinnar.
Reistu þau hjón sér hús á Lágholti
11 og hafa búið þar síðan. Guð-
mundur og Anna eignuðust fjögur
böm: Úlfhildi, sem er gift Sveini
Val Sigurðssyni, Sigrúnu, sem er
gift Pétri U. Fenger, Jóhannes, sem
er ókvæntur og Olaf, sem er kvænt-
ur Önnu Björk Jónsdóttur. Barna-
bömin eru orðin sex.
Guðmundur var félagslyndur
maður og átti gott með að blanda
geði við fólk. Hann naut þess að
vera í góðra vina hópi og tók virkan
þátt í félagsstarfi í sveitinni. Árum
saman söng hann með Karlakórn-
um Stefni. Þá starfaði hann mikið
fyrir Lions-hreyfínguna og var á
fundi með félögum sínum þar, þeg-
ar lát hans bar að. Það munaði alls
staðar um Guðmund, þar sem hann
kom. Hann var ólatur, hlífði sér
hvergi og þoldi ekkert hálfkák.
Hvert það starf, sem hann tók að
sér, var með afbrigðum vel af hendi
leyst.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við vinnufélagamir við
Hitaveitu Reykjavíkur kæran vin.
Eiginkonu, aldraðri móður, bömum,
tengdabömum og bamabörnum
sendum við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál, 77.)
F.h. vélfræðinga hjá Hitaveitu
Reykjavíkur,
Sverrir Axelsson.
Kveðja frá Karlakórnum
Stefni
Þegar góður félagi er hrifínn
snögglega á brott, verður manni
orða vant. Þá gerir maður sér grein
fyrir því, hve orð eru dýr. Fyrstu
viðbrögðin eru því að vitna í orð
annarra:
Upp skalt á kjöl klífa,
köld er sjávardrífa,
kostaðu hug þinn herða,
hér muntu lifið verða.
Skafl beygjattu, skalli
þótt skúr á þig falli;
Ást hafðir þú meyja,
eitt sinn skal hver deyja.
(Sturlunga)
Þessi andlátsvísa Þóris jökuls, er
hann kvað eftir Örlygsstaðabar-
daga, kemur ósjálfrátt upp í hug-
ann. Það stríð, sem Guðmundur
varð loks að játa sig sigraðan í,
hófst í Noregi fyrir tæplega hálfum
öðrum áratug, í söngferðalagi með
Karlakómum Stefni. Þrátt fyrir
ýmsa erfiðleika, voru þeir Stefnir
og Guðmundur óaðskiljanlegir fé-
Iagar allt til enda.
Guðmundur var einstakt ljúf-
menni. Mér fannst sérstaklega eft-
irtektarvert hvað hann tók vel á
móti öllum nýliðum í kómum. Hann
lagði sig eftir því að kynnast þeim,
segja þeim til og leiða þá í allan
sannleikann um hefðir og venjur í
kórstarfmu. Ég var einn af þessum
nýliðum, en mér er nær að halda,
að ég hafí aldrei þakkað Guðmundi
almennilega fyrir hinar hlýju mót-
tökur. Þessi fátæklegu orð eru m.a.
skrifuð til þess, þótt seint sé.
Fyrir hönd Karlakórsins Stefnis
vil ég færa Önnu Jónu og öðmm
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur og ennfremur kærar þakkir
fyrir það að fá að njóta starfs-
krafta Guðmundar til hinsta dags.
Hjörtur Þráinsson,
formaður.
Það var fímmtudagskvöldið 26.
janúar að Lionsklúbbur Mosfells-
bæjar hélt sinn venjulega fund í