Morgunblaðið - 12.02.1995, Blaðsíða 2

2 B SUNNUDAGUR 12. FEBRÚAR1995
MORGUNBLAÐIÐ
egar Sigríður Sunneva er
spurð hvort hún noti alltaf
bæði nöfnin svarar hún að
stundum sé einungis
Sunnevu-nafnið notað. „Sem
hönnuður nota ég bæði nöfn-
in, Sigríður Sunneva, eins og
Giorgio Armani,“ segir hún svo og setur
upp viðeigandi merkissvip. Það er stutt í
léttu lundina þrátt fyrir að hún taki starf
sitt sem hönnuður alvarlega. Hún ætlar
sér stóra hluti ekki síður utanlands en inn-
an. Sumt er komið á rekspöl eins og hönn-
un fatalínu fyrir reiðmenn sem kynna á í
Essen í mars, viðræður við Giovanna
Ferragamo á Ítalíu og viðræður við versl-
unareiganda í Stokkhólmi. Annað er í far-
vatninu og styttra á veg komið.
Sex systur og einn bróðir
Sigríður Sunneva er ættuð frá Akureyri
þar sem hún rekur Galleríið Kiðagil og
framleiðir vandaðar og glæsilegar flíkur.
Fyrirtækið var stofnað í september síðastl-
iðnum og hefur hún þrjár saumakonur í
vinnu, sem fá laun greidd að hluta frá
Atvinnuleysistryggingasjóði.
Faðir Sunnevu er Vigfús Bjömsson bók-
bindari og móðir hennar, Elísabet Guð-
mundsdóttir starfsmaður á Dvalarheimil-
inu Hlíð. „Við erum sex systur og einn
bróðir, öll mjög náin og samhent. Það eru
eitt til þijú ár á milli hverra systkina og
yngsta systirin er jafnmikil vinkona þeirrar
elstu og þeirrar næstyngstu - en mamma
er besta vinkonan. Hún er hvílík dreka-
drottning," segir Sunneva og hlær.
Hvar ert þú í röðinni?
„Ég er næstyngst.“
- En bróðirinn eini?
„Hann er næstelstur og hinn fullkomni
eiginmaður, því hann hefur þessi mjúku
gildi en er samt ekta karlmaður. Hann
hefur því ekki haft slæmt af að alast upp
í þessum kvennahóp," segir hún og blikkar
öðm auganu sposk á svip.
ítolskan eins og kristall
Eins og áður segir nam Sigríður
Sunneva list sína á Ítalíu, þar sem fjögur
ár fóm í nám og tvö í vinnu. „Ég valdi
Ítalíu vegna menningarinnar og fágunar
þeirra í hönnun, Einnig vegna tungumáls-
ins, sem ærði mig. Italskan er eins og
kristall," segir hún.
Eftir að hún sneri heim notar hún hrá-
efni frá sama framleiðanda og ítalska fyrir-
tækið Dibi, sem hún starfaði hvað lengst
hjá, eða sútað skinn frá íslenskum skinna-
iðnaði. „Þetta er besti mokki í heimi, það
er alveg á hreinu, enda kaupir Dibi stóran
hluta hráefnis síns héðan."
Sigríður Sunneva kveðst vilja koma á
fót frambærilegri framleiðslu úr íslenska
hráefninu. „Þá á ég við það besta sem
gerist í heiminum. Það em viss teikn á
lofti um að það geti tekist. Ég hleypti
heimdraganum með því að vera með tísku-
sýningar fyrir sunnan og norðan. Ég hef
reifað þetta mál, kynnt mig og er að mark-
aðssetja framleiðsluna."
Að undanförnu hefur hún átt í viðræðum
við íslenskan markað í Leifsstöð og er
gert ráð fyrir að um miðjan febrúar fái
hún aðstöðu þar. „Ég hef hugsað mér að
þetta verði herragarðshom eða nokkurs
konar Ralph Lauren íslands,“ segir hún.
„Þar hef ég í hyggju að bjóða þjóðlega
línu með útsaumuðum herragarðsvestum,
baldemð þjóðbúningavesti, bæði fyrir
herra og dömur, mokkavesti og jafnvel
eitthvað af óhefðbundnum mokkayfirhöfn-
um.
Mér til mikillar ánægju er ekki nóg með
að íslenska þjóðin hafi sýnt þessu mikinn
áhuga heldur hef ég fengið svömn erlend-
is frá,“ segir hún og tekur fram bréf frá
Thomas Martin, sem starfar á ritstjórn
viðskiptatímaritsins Fortune og gefið er
út af bandaríska Time/Life útgáfufyrir-
tækinu. Þar óskar hann eftir ýmsum upp-
lýsingum um framleiðsluna svo og Sigríði
Sunnevu sjálfa.
Þá kveðst hún vera á leið til Ítalíu að
ræða við Giovanna Ferragamo, sem er
aðallega þekkt fyrir töskur, skó og ýmsa
fylgihluti. „Hún var gagnrýnandi minn á
Ítalíu og við náðum svona saman,“ segir
Sigríður Sunneva og smellir fíngmnum.
„Hún tók eftir því hvað hráefnið var geysi-
lega magnað og sagði við mig að um leið
og hún fyndi fyrir mokkabylgju í tísku-
heiminum færi hún að huga að fatalínu í
leðri og þá hefði hún hug á samstarfi.11
Sigríður Sunneva er einnig farin að
huga að Norðurlandamarkaði. „Ég fer inn
í norrænu deildina frá þessum nafla, ís-
landi, og þaðan ætla ég að reyna að valta
yfir þá staði, sem ég veit að stemmning
er fyrir vömnum. Ég hef nú þegar fengið
I
drauma um að setja á stofn saumastofu,
þar sem vömmerkið Dibi væri notað en
því fylgdi jafnframt „Made in Iceland“.
Við uppgötvuðum að engar nýjar fatalínur
höfðu verið hannaðar og framleiddar úr
skinnum. Þeir ákváðu því að bíða í nokkur
ár en ég fór af stað vegna þess að mér
sámaði hvað þeim fannst fataframleiðslan
fmmstæð. Ég ákvað að gefa mér fímm ár.
Þegar forsvarsmenn Dibi komu hingað
síðastliðið vor sögðu þeir augljóst að ég
ætti eftir að gera góða hluti. Þeir vilja
hins vegar að ég sé búin að hasla mér
völl innanlands og á Skandinavíu áður en
þeir svo mikið sem líta í áttina til mín.
„Þessi etneski blær þinn, jú, það er ekki
spuming,“ sögðu þeir og litu á mig: „Hvað
tekur þig mörg ár að verða með gott fyrir-
tæki sem hægt er að sækja til?“ spurðu
þeir svo.
Ég tel mig hins vegar vera búna að
sanna að ég get komið þessu á framfæri,
en ég þarf meira bolmagn," segir hún og
bætir við svolítið þykkjuþung: „Ég er ein
í þessu, fjandinn hafí það, og það er ekki
eins og ég sé milljónafyrirtæki.“
Á krossgötum
Sigríður Sunneva kveðst í raun vera
komin á hinar dramatískustu krossgötur.
„Annaðhvort verð ég að taka þann pól í
hæðina að stofna lítið módelfyrirtæki þar
sem hannaðar era persónulegar og róman-
tískar vörar eða að láta stærra af mér leiða
og fá hluthafa inn í fyrirtækið, sem gætu
verið hvort tveggja einstaklingar eða sveit-
arfélög."
Sunneva keypti síðastliðið sumar hluta
af þrotabúi mokkasaumastofunnar Glóðar,
en vélarnar komu upphaflega frá gömlu
Skinnadeild Sambandsins. Hún kveðst með
góðu móti geta haft tíu manns í vinnu.
„Ég sé fyrir mér massíva framleiðslu í
Reykjavík, á Akureyri og fyrir austan þar
sem sérhæfíng á hreindýraleðri gæti farið
fram. Síðan væri ég með konur víða um
land sem saumuðu flíkurnar.
Ég hef fengið fjölda upphringinga frá
fólki, meðal annars bændum sem hafa
þungar áhyggjur vegna hins mikla niður-
skurðar og atvinnuleysis í sveitum. Dauður
tími myndast hjá þeim yfír háveturinn og
þá vantar eitthvað arðvænlegt og upp-
byggjandi. ítalir vinna á þennan hátt og
kalla þetta fyrirtækja- eða framleiðslunet
og það virkar einstaklega vel,“ segir hún.
„Ég á ekki að þurfa að velta þessum
hlutum fyrir mér,“ heldur hún áfram. „En
ég geri það og hef þar af leiðandi haft svo
mikið að gera. Ég er eitt í öllu eins og
íslendingum hættir til og fá þess vegna
ekki að njóta sín í einhveiju einu. Sjá mig
með stresstöskuna út um allt. Ég er ekki
bisnesskona fyrir fímm aural" segir hún
og ypptir öxlum.
Hún hefur aldrei lært á bíl og segir að
það hafí komið sér afskaplega vel á Ítalíu
því þá hafí hún haft yfirmann sinn bókstaf-
lega í vasanum! „Hann þurfti alltaf að ná
í mig í stað þess að ég stjanaði við hann,“
segir hún og hlær dátt. „En nú er víst svo
komið að ég verð að læra á bíl.“
Vonn aö f orrannsóknum
í starfí sínu hjá Dibi vann Sunneva
meðal annars að forrannsóknum varð-
andi strauma og stefnur tískunnar. „Því
miður er það þannig í tískuheiminum
að fyrirfram er búið að ákveða hvað
verður í tísku. Það sjá þeir um sem
hafa ógrynni af peningum. Mitt
hlutverk var að kafa dýpra og finna
undirstöðuatriði sem verða um-
fram hjá mér eða mínu fyrirtæki.
Upp frá því er fatalínan hönnuð.
Þannig byggi ég einnig upp
mína eigin fatalínu. Ég njörva
strax niður undirstöðuatriði
sem eiga sér sögulega arfleifð
eins og íslenskur refílsaumur,
sauðalitir, etnesk einkenni,
grófar beintölur, hreindýra-
homstölur og ullarflóki til
þess að „harmonera“ með
leðrinu og mokkanum. Þar
með er ég komin með grunn
sem enginn getur rænt mig
vegna þess að þetta er upp-
spretta okkar.
Það hefur verið sagt að
Jean-Paul Gaultier sé undir
íslenskum áhrifum í fatalín-
unni sem minnir á serbnesk-
inúita-eskimóa. Þetta er ekki
rétt, því það vantar alveg ís-
lensk-etnesk áhrif í strauma
og stefnur stóru tískuhúsanna
í heiminum,“ segir þessi bjart-
sýna kona sem hefur uppi stór
áform um að breyta því.
vilyrði fyrir að selja þær í verslun í mið-
borg Stokkhólms. Þessi vinna er rétt að
fara af stað, því í sjálfu sér hef ég ekki
þorað að lofa einu eða neinu vegna þess
hversu stutt er síðan ég hóf reksturinn. —
Og segðu svo að ég hafí ekki látið hendur
standa fram úr ermurn," segir hún og slær
sér brosandi á lærið.
Hönnun reiðfatalínu
Annað spennandi verkefni sem komið
er heldur lengra á veg er samvinnuverk-
efni Sigríðar Sunnevu, Katrínar Dóru Þor-
steinsdóttur framkvæmdastjóra Tera á
Grenivík og Sigubjörns Bárðarsonar hesta-
manns. „Við höfum í sameiningu hannað
þjóðlega, rómantíska fatalínu fyrir hesta-
menn,“ segir hún og tekur fram fjölda
teikninga. „Hugmyndin kemur frá Tómasi
Inga Olrich alþingismanni sem telur að
íslendingar eigi að
nýta sér vinsældir
íslenska hestsins
erlendis á ýmsan
hátt, meðal annars
þannig að hestur
fari ekki úr landi
nema reiðföt fyrir
knapann fylgi.“
Bjó í klaustri
- Ef við víkjum
aðeins til Ítalíu-
áranna. Segðu mér
svolítið frá því þeg-
ar þú varst í
klaustrinu.
„Ég bjó í gesta-
álmu, sem ungum
stúlkum stóð til
boða ef þær hefðu
hug á að kynna sér
kaþólska trú. Ég
vaknaði eldsnemma
á morgnana og
söng tíðasöng með
nunnunum kl. 6,
borðaði með þeim,
fór í vinnu og kom
til baka að kvöldi.
Við fórum saman í
kirkju á milli þess
sem við flissuðum
og hlógum saman. Þær vora mjög
skemmtilegar og við urðum miklar vinkon-
ur,“ segir Sunneva og brosir við minning-
una. „Þetta vora óneitanlega tveir mjög
ólíkir heimar. Annars vegar tískufatnaður
og á vissan hátt hégómi og svo meinlæta-
lífíð.
Ég vildi kanna hvort það ætti betur við
mig að verða nunna en fatahönnuður og
komst að því að ég hef ekki karakter til
þess að afneita þessu lífí sem ég lifi. Ég
þrái of mikið að sitja á kaffihúsi og sötra
cappucchino eða klæða mig í áberandi fatn-
að, því nunnur mega ekki gera neitt í eigin-
hagsmunaskyni.
Eg var aftur á móti með fleig í bijóstinu
allt fyrsta árið og spurði guð í bænum
mínum af hveiju ég gæti ekki valið mér
göfugri eða sannari list en tískuhönnun.
Eg er hins vegar mjög sátt núna vegna
þess að ég er að vinna með svo göfugt
hráefni,“ segir hún og tekur fram tvö vesti,
annað í þjóðlegum stíl með balderingu eins
og á upphlut en hitt grófara. „Svona vesti
eiga að ganga í erfðir. Það er með þau
eins og koníak eða rauðvín að eftir því sem
þau era eldri því fallegri verða þau,“ segir
hún og tekur hitt upp.
„Þetta er herragarðsvesti með hrein-
dýraleðri og bróderað í rómantískum
sauðalitum, náttúralegt og örlítið meira
en bara venjulegt leðurvesti. Öll vestin eru
þó sígild og sama er hvort skærir litir,
náttúraleg efni eða málmlitir komast í
tísku, vestin passa alltaf við.“
Henni er tíðrætt um gæði hráefnisins
og segir að ítalir hafí meðal annars kennt
sér smekkvísi og óendanlega virðingu fyr-
ir hefðum og rótum.„Þeir krefjast fullkom-
inna vinnubragða, öll vinnsla og hráefni
eru af því besta. Málið snýst ekki einung-
is um að vera með góða hluti heldur mjög
góða. Þeir vinna vöruna þar til hún er
orðin spennandi og fólk langar til að kaupa
hana. Italir hafa rosalegan fjársjóð í smek-
kvísi," segir hún og dreypir á kaffinu, sem
er löngu orðið kalt.
Galleríió KiÓagil
- Hver var aðdragandi þess að þú stofn-
aðir Galleríið Kiðagil?
„Já,“ svarar hún snöggt, eins og henni
er einni lagið, hugsar sig um smástund
áður en hún heldur áfram: „Veturinn 1991
stakk Alessandro Novi forstjóri Dibi upp
á að við færam til íslands að kanna mark-
að fyrir mokkaflíkur. Hann var með
„Ég var afftur á móti með
fleig í brjóstinu allt fyrsta
árið og spurði guð í bænum
mínum af hverju ég gæti
ekki valið mér göfugri eða
sannari list en tískuhönn-
un. Ég er hins vegar mjög
sátt núna vegna þess að
ég er að vinna með svo
göf ugt hráefni."
0* ''