Morgunblaðið - 17.02.1995, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 17. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Tommi og Jenni
sjáSu þessat
Sioru. batcLyrf
HEL10, CHARLIE
BR0U1N7 I ‘M
5CAREP..
OF WHAT?
IT'5 TU)0
0‘CLOCK IN
THE M0RNIN6
I WA5 500NO
A5LEEP..ANP
THEN I HEARP
50ME C0V0TE5
HOLOLINE.
THE'l' 50UNPED
50 LONELV.. I
5TARTEP TO
THINK A50UT
EV6RVTHIN5 IN
THE WORLpAND
I 60T 5CAREP
I 6UE55 I
UIOKE VOU UP,
HUH?U)ERE
YOU A5LEEP?
wm.
NO, I WA5 JU5T
5ITTIN6 HERE
WAITIN& FOR
5ANTA CLAU5..
Halló, _ Kalli Við hvað? Ég var steinsof- Þeir virtust svo Ég býst við að Nei, ég sat bara
Bjarna? Ég er Klukkan er tvö andi... en þá einmana... ég ég hafð vakið hérna og beið eft-
hræddur... um nótt. heyrði ég gól í fór að hugsa þig, ha? ir jólasveininum...
sléttuúlfum... um allt mögu- Varstu sof-
legt og varð andi?
hræddur...
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Égákæri
Frá Benedikt Gunnarssyni:
ÉG ákæri lækna á bæklunardeild
Landspítalans fyrir ómanneskju-
legt viðmót við sjúkling.
Lærbrotinn sjúklingur var lagð-
ur inn á deildina og fékk þar strax
meðferð, deyfður með mæn-
ustungu og brotið spengt eða
skrúfað saman. Að því loknu var
hann settur í gjörgæslu og þar
fylgst grannt með honum meðan
hann var að ná fullri rænu. Eftir
það var hann fluttur á bæklunar-
deild og þar svaf hann til morg-
uns. Þá var mánudagur.
Á þriðjudagsmorgun eftir snyrt-
ingu og morgunverð kom prósess-
ía á stofugang og fyrir henni fór
maður í hvítum slopp. Skoðaði
hann sjúklinginn og þuklaði um
legginn og ýtti m.a. á staðinn þar
sem brotið var. Sjúklingnum þótti
eins og hnífi væri stungið í lærið
og sýndi augljós merki um mikinn
sársauka. Sá á hvíta sloppnum
kippti að sér hendinni, horfði með
undrun á sjúklinginn og spurði:
„Af hveiju finnst þér þetta svona
sárt?“ Sjúklingurinn vissi ekki al-
veg hveiju skyldi svara því honum
fannst eins og sá væri spurður sem
ekki vissi, svo honum varð að orði:
„Ja, ég held að við verðum að fletta
upp í bókunum okkar um það.“
Fékk engar upplýsingar
Sá á hvíta slopnnum leit köldum
augum á sjúklinginn og gekk þegj-
andi á braut. Þennan dag var
sjúklingurinn sóttur og farið með
hann í röntgenmyndatöku. Hann
fékk engar upplýsingar um það
hvað út úr myndatökunni kom.
Næstu morgna kom sama pró-
sessían á stofugang og hafði sá á
hvíta sloppnum orð fyrir henni eins
og áður. Hann yrti ekki á sjúkling-
inn þennan morgun né aðra
morgna vikunnar en á mánudag í
nýrri viku leit hann snöggt á sjúkl-
inginn og sagði: „Þú ferð heim í
dag!“
Einn daginn í þeirri viku sem
sjúklingurinn lá þarna kom sá í
hvíta sloppnum í fylgd með nokkr-
um ungum mönnum sem líklega
voru annaðhvort læknanema eða
kandidatar. Hann fletti sæng af
brotna lærinu og hélt tölu yfir
fylgdarliðinu um hvað hér hefði
gerst og hvað gert hefði verið til
lagfæringar og hvernig. Hann leit
aldrei til sjúklingsins, honum kom
þetta ekkert við við frekar en vél
í bílskrjóði sem kennari í bifvéla-
virkun í iðnskóla væri að sýna
nemendum sínum hvernig gera
mætti við laskaða vél; þá er ekk-
ert talað við bílinn. Síðan fór hann
á braut með fylgdarliðið og hafði
ekki fyrir því að breiða aftur oná
lærið.
Enginn tími til viðræðna
Sjúklingurinn óskaði eftir við-
tali við lækni þennan mánudag
sem hann átti að fara af spítalan-
um. Hann vildi forvitnast um
hveijar horfurnar væru og hvernig
hann skyldi haga sér í nánustu
framtíð, hvað hann ætti að gera
til að flýta bata. Læknar létu skila
því til sjúklingsins að menn væru
uppteknir og enginn tími til við-
ræðna.
Nú vill sjúklingurinn að það
komi ótvírætt fram að starfsfólkið
á deildinni, hjúkrunarfræðingar,
sjúkraliðar og annað aðstoðarlið
var alltaf tilbúið að sinna honum
og sýndi honum ekkert nema hlýtt
og notalegt viðmót og sinntu hon-
um af einskærri alúð.
Ég ákæri lækni á göngudeild
Borgarspítalans, sem sjúklingur-
inn fékk viðtal við tveimur og
hálfum mánuði eftir aðgerðina.
Sjúklingnum þótti miður að vita
ekkert um ástand sitt að þessum
tíma liðnum, svo hann pantaði við-
tal við lækni á göngudeild vegna
málsins. Viðtalið fékk hann
umyrðalaust og mætti á tilsettum
tíma. Nú tók á móti sjúklingnum
nýr læknir, einnig á hvítum slopp,
ósköp viðmótsþýður, en hafði ekk-
ert að segja. Allt virtist í góðu
lagi og ekkert að sjá athugavert.
„Þetta tekur 6 mánuði að gróa til
fulls.“
Sjúklingurinn er gleymdur
Þessi nýi á hvíta sloppnum
ákvað að sjúklingurinn skyldi
koma aftur seinna, á tilteknum
tíma, og þá yrðu teknar röntgen-
myndir og með þær skyldi hann
koma til sama læknis til viðræðna.
Á tilsettum tíma mætti sjúklingur-
inn til myndatöku og í beinu fram-
haldi til viðtals við lækninn. Skoð-
aði hann myndirnar og þreifaði
lærið. Enn virtist allt í góðu lagi.
En: „Ég er ekki röntgenlæknir og
get því ekki lesið nákvæmlega úr
myndunum." Hins vegar myndu
röntgenlæknar koma daginn eftir
og skoða myndirnar og skyldi
hann, læknirinn, hringja í sjúkling-
inn strax eftir helgi og láta hann
vita um niðurstöður rannsóknar-
innar. Þetta var á fimmtudegi 12.
janúar 1995, þremur og hálfum
mánuði eftir aðgerðina. Þegar
þetta er skrifað hafa liðið þijár
helgar og ekkert heyrst frá lækn-
inum. Sjúklingnum er það ljóst að
hann er gleymdur.
Hann höktir við staf og er nýbú-
inn að skila hækjunum sem hann
hafði á leigu og hefur notið fram
undir þetta.
Honum er einnig Ijóst að eftir
birtingu þessarar greinar á hann
ekki upp á pallborðið hjá læknaliði
bæklunardeildar Landspítalans og
kvíðir því að fá ekki þaðan ráð
og leiðbeiningar, ekki síst þar sem
hann telur sig finna einstaka sinn-
um fyrir verkjum þar sem skrúf-
urnar eru í lærinu.
Ég ákæri læknadeild Háskóla
íslands, ef þeir trassa að kenna
og innprenta læknanemum mann-
legar samskiptareglur og að þeir
ofmetnist ekki af eigin ímynduðu
agæti. BENEDIKT GUNNARSSON,
Vallarási 5, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt í
Gagnasafni þess. Morgunbiaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa éfninu þaðan,
hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari þar að lútandi.