Morgunblaðið - 19.02.1995, Blaðsíða 12

12 B SUNNUDAGUR 19. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MARGRÉT ÖRN-
ÓLFSDÓTTIR HEFUR
VERIÐ RÁÐINTILAÐ
TAKA AÐ SÉR TÍU
BARNATÍMA Á
STÖÐ 2. MARGRÉT
ER FYRRUM SYKUR-
MOLI, LÉKÁ
HLJÓMBORÐ í
ÞEIRRIFRÆGU
HLJÓMSVEIT. HÚN
HEFUR EINNIG GEF-
IÐ ÚT BARNAPLÖTU
OG SAMIÐ TÓN-
LIST, M.A. FYRIR
KVENNARÁÐ-
STEFNUNA SEM
HALDIN VAR í FINN-
LANDISL. SUMAR.
GUÐRÚN GUÐ-
LAUGSDÓTTIR
HEIMSÓTTI MAR-
GRÉTIOG RÆDDI
VIÐ HANA UM
VERKEFNI HENNAR
Á NÆSTUNNI.
Morgunblaðið/Kristinn
MARGRÉT moó börn sin tvö, Swnnu og Örnólf.
Eg hef hugsað mér að reyna
að benda krökkum á spenn-
andi hluti í umhverfínu sem
maður veitir ekki mikla athygli að
öðru jöfnu. Nefna má stjörnufræði,
við vitum harla lítið hvers vegna
stjömumar haldast á lofti og svo
mætti lengi telja. Svo ætla ég að
vera með brandara og fara í heim-
sóknir, bæði til tónlistarmanna og
krakka sem eru að gera eitthvað
skritið og skemmtilegt," segir Mar-
grét. Hún býr ásamt manni sínum
Þór Eldon tónlistarmanni, sem er
einn félaga i hljómsveitinni Unun,
og tveimur börnum þeirra, Sunnu
og Ömólfí, á Ásvallagötu í Reykja-
vík. „Það er nauðsynlegt að hafa
tengsl við böm ef maður ætlar að
búa til efni af þessu tagi. Það er
nauðsynlegt að geta verið dálítill
krakki með krökkunum sínum, að
geta lagst á magann og farið í barbí-
leik o.þ.h. Það er of algengt að fólk
hlusti ekki á það sem böm em að
segja, þau tjá sig ekki eins og full-
orðið fólk, þess vegna er nauðsyn-
legt að hlusta á þau á annan hátt,
lesa á milli línanna, ef svo má segja.“
Það er líka mikilvægt að fylgjast
með því sem er að gerast i heimi
barnanna í nútimanum, það þýðir
ekki að ætla sér að gera eitthvað
algerlega út frá sínum eigin for-
sendum, ýmislegt hefur breyst frá
því maður var sjálfur krakki. Sjón-
varpið er orðið afskaplega ríkjandi
afl í heimilislífi nútímafólks og það
hafa verið skiptar skoðanir um það
hversu heppilegt það er fýrir börn
að horfa mikið á sjónvarp. Þróun-
inni verður hins vegar ekki snúið
við og þess vegna er nauðsynlegt
að stjóma því vel hvers konar efni
er í boði fyrir börn. Það er náttúr-
lega hægt að gera barnaþætti sem
era bæði skemmtilegir og miðla
fróðleik. Það er miklu auðveldara
að koma vissum upplýsingum í sam-
bandi við vísindi t.d. í gegnum
mynd heldur en t.d. lesa þær af
bók, alla vega fyrir litla krakka.
Mér finnst spennandi að taka slíka
hluti fyrir og reyna að gera dular-
full fyrirbrigði vísindanna skiljan-
legri á skjánum.“
Margrét gaf út barnaplötuna
Hvað á að gera? fyrir jólin í fyrra.
Skyldi sú reynsla nýtast henni vel
í nýju starfí? „Já, ég held að hún
geri það,“ segir Margrét. „Öll
reynsla nýtist manni, en einmitt
þegar ég gerði þessa plötu varð
mér Ijóst að nauðsynlegt er að
ganga á vissan hátt í bamdóm þeg-
ar verið er að vinna fyrir böm. Eg
safnaði miklu efni en notaði ekki
nema hluta þess á plötuna. Stofninn
af þessum lögum voru lög sem
mamma mín og ömmur mínar
sungu fyrir mig meðan ég var barn.
Mér þykir vænt um þau lög öll. Ég
fann líka að þau voru sem óðast
að hverfa úr vitund fólks, margir
þekktu þau alls ekki. Mig langaði
til að gera plötu sem væri laus við
alla tilgerð. Börn hlusta mest á text-
ann og sönginn og þess vegna þarf
hann að vera aðalatriðið. Ég vildi
ekki trúa því að það væri nauðsyn-
legt að nota heila rokkhljómsveit
til þess að leika undir' á barnaplötu
og það er heldur ekki nauðsynlegt.
Barnaplatan var mitt fyrsta verk-
efni sem ég vann algerlega ein, í
þeim skilningi að ég skipulagði allt
verkið og stjórnaði því. Síðan kall-
aði ég til fólk sem ég vildi fá til
að syngja og spila. Þetta var ný
reynsla því ég hafði áður verið vön
meiri verkaskiptingu, þar sem ég
hafði mest unnið í hóp, hljómsveit-
um, þar sem fólk var að gera hluti
saman. Þá dreifist ábyrgðin á fleiri
aðila. Það er hins vegar líka gaman
að vinna í slíkum hóp og örvast af
samstarfinu við hina.“
Margrét hefur lokið námi áttunda
stigs í píanóleik. „Ég hóf píanónám
sjö ára gömul og bróðir minn, Jón
Ragnar, lærði á selló. Við spiluðum
oft saman meðan við vorum börn
og unglingar. Hann er nú við nám
í Manchester í sellóleik. Sjálf hætti
ég í tónlistarskóla þegar ég fór að
spila með Sykurmolunum árið 1988.
Nokkru eftir að þeirri samvinnu
lauk fyrir rúmum tveimur árum fór
ég aftur í Tónlistarskólann í
Reykjavík og lauk áttunda stiginu
í píanóleik. Mér fannst oft einmana-
legt að spila á píanó, á sama tíma
notaði ég það tilefni til þess að fá
að vera í friði. í raun og veru var
ég löngu búin að átta mig á því
að ég yrði aldrei píanóleikari að
atvinnu en píanóið var svo stór hluti
af lífí mínu alla mína æsku og ung-
lingsár að ég saknaði þess þann
tíma sem ég spilaði ekki á það.
Ástæðan fyrir því að ég lærði á
píanó var að ég vildi það endilega,
fyrsti kennarinn minn var föður-
systir mín Olga Guðrún Árnadóttir.
Ég hef notað píanóið til að nálgast
tónlistina. Ég lít ekki á mig sem
hljóðfæraleikara þótt ég spili á
hljóðfæri heldur langar mig að fara
meira út í að búa til tónlist.“
Hefur þú gert mikið af því að
semja tónlist?
„Ég hef samið tónlist frá því ég
var sextán ára og byijaði að spila
í hljómsveitum. En þá var það yfir-
leitt í samvinnu við aðra. Hins veg-
ar hef ég fengist meira við útsetn-
ingar og það að semja ein eftir að
ég hætti í Sykurmolunum. í fyrra
sumar fór ég t.d. til Finnlands á
kvennaráðstefnu með 30 kvenna
kór sem Margrét Pálmadóttir
stjórnaði. Kórinn flutti þrjú þjóðlög
sem ég hafði útsett undirleik við.
Ég samdi svo tónlistina sem tengdi
þessi lög saman. Ég vil vinna sem
tónlistarmaður og langar mest núna
að vinna tónlist fyrir kvikmyndir
og leikhús."