Morgunblaðið - 26.02.1995, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 26. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug
vegna andláts og útfarar
GUÐRÚNAR ÁSGEIRSDÓTTUR,
Aðalstræti 17,
ísafirði.
Margrét Kjartansdóttir,
Rannveig Kjartansdóttir,
Guðmundur E. Kjartansson, Bryndís Jónasdóttir,
Ásgerður Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRÓLFUR SVEINSSON,
Efstahjalla 21,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
mánudaginn 27. febrúar kl. 13.30.
Jarðsett verður í Grindavíkurkirkjugarði.
Þeir sem vildu minnast hans, láti Hjarta-
vernd njóta þess.
Filippía Kristjánsdóttir,
Torfi Þórólfsson, Sigriður Gunnarsdóttir,
Almar Þórólfsson, Hrefna Pétursdóttir,
Árni Þórólfsson, Ásla Fossádal,
Már Þórólfsson,
Eva Þórólfsdóttir, Guðmundur Þorsteinsson,
Kristinn Þórólfsson,
barnabörn, barnabarnabörn og aðrir aðstandendur.
t
Hjartans þakklæti færum við öllum, sem
sýndu okkur samúð og vináttu við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdafööur, afa og langafa,
GUNNARS GUÐJÓNSSONAR,
starfsmanns
Strætisvagna Reykjavíkur,
Ásgarði 40.
Sóiveig Sigurðardóttir,
Ragnheiður Gunnarsdóttir, Ásgeir Kaaber,
Jóhanna Gunnarsdóttir, Hjörtur Jónsson,
Erla Gunnarsdóttir, Ástþór Gíslason,
Sigurður Gunnarsson, Magnea ísleifsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug vegna
fráfalls elskulegs eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa
okkar,
KARLS ÞÓRÓLFS BERNDSEN,
Strandgötu 10,
Skagaströnd.
Fríða Hafsteinsdóttir,
Karl Berndsen,
Laufey Berndsen, Ágúst Jónsson,
Ernst Berndsen, Þórunn Óladóttir,
Friövin Ingi, Eyþór Örn,
Mikael Karl, Jón Ernst,
Fríða Mónika.
t
Við þökkum innilega öllum þeim, er auðsýndu okkur og fjölskyldu
okkar samúð og hlýhug vegna andláts móður okkar, ömmu og
langömmu,
ELÍSABETAR KRISTINSDÓTTUR
Skúmstöðum,
Eyrarbakka.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sólvalla á Eyrarbakka.
Gunnar Hvammdal,
Elsa Kristinsdóttir,
Páll Kristinsson,
Unnur Kristinsdóttir,
Guðbjörg Kristinsdóttir,
Jón G. Kristinsson,
Loftur Kristinsson,
Guðmundur Indriðason,
Ester Ragnarsdóttir,
Arnar Árnason,
Jón Áskell Jónsson,
Ingveldur Guðnadóttir,
Erla Sigurjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tðlvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-.
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld ( úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega linulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skfmarnöfn sln en ekki stuttnefni undir greinunum.
MINNINGAR_____
STEINÞÓR
INGVARSSON
+ Steinþór Ingvarsson fædd-
ist í Þrándarholti, Gnúp-
verjahreppi, 23.7. 1932. Hann
lést á Landakotsspítala 16.
febrúar síðastliðinn. Útför hans
fór fram frá Skálholtskirkju 26
febrúar sl., en Steinþór var
jarðsettur í Stóra-Núpskirkju-
garði.
ÞRÁTT fyrir að ég muni lítið eftir
afa frá mínum yngstu árum vegna
búsetu minnar erlendis minnist ég
góðmennsku hans og þegar ég varð
eldri átti ég meiri tíma með honum
í sveitinni í sumarleyfi mínu og man
þann tíma vel, þótt smá tungumála-
erfiðleikar hafí verið þar sem ég er
enskur og íslenska mín og enska afa
var takmörkuð. Þó gátum við samt
skilið hvor annan.
Við fórum gjaman að veiða sam-
an, gefa kindunum og líta eftir kjúkl-
ingunum og allt það sem þurfti við
búskap. Þá náðum við að mynda
náið samband. Ég minnist atviks
þegar ég ákvað í leyfísleysi að taka
Löduna þegar allir vom í burtu. Ég
bakkaði bílnum á dráttarvélina og
beyglaði báðar hurðir. Ég man hvað
ég hræddist hvað sagt yrði við mig
þegar þau kæmu til baka en eins
og það atvikaðist kom afí fyrstur
heim og sagði í mildum en ákveðnum
tón: „Af hveiju gerðir þú þetta?“
Það var allt og sumt og allt það
sem hann þurfti að segja til að láta
mig skilja hvað ég hafði gert. Afí
hafði lag á að segja hlutina á þann
veg að það fékk mann til að hugsa.
Hann var mjög heiðarlegur við fólk
og það sem hann sagði meinti hann
og hefði aldrei lofað neinu sem hann
ekki gat staðið við. Það ár sem ég
bjó á íslandi var ég vanur að fara
í sveitina um hveija helgi og ég bjó
þar svo í 4 mánuði yfír sumarið
þegar ég vann í Ámesi. Við vomm
vanir að fara saman í vinnuna á
hveijum morgni. Það ár og það sum-
ar virkilega kynntist ég honum vel
og allir tungumálaerfíðleikar hurfu
með nánari samvistum.
Á þessari stundu langar mig að
segja hvernig afí var í mínum aug-
um. Hann var góður og umhyggju-
samur persónuleiki sem ávallt hugs-
aði fyrst um aðra. Hann var ástkær
fjölskyldufaðir og þurfti ekki að
sanna neitt fyrir neinum. Hann var
ákveðinn en sánngjam maður sem
vildi ekki láta vorkenna sér né láta
hafa fyrir sér og fannst menn heldur
ekki ættu að vorkenna sjálfum sér.
Afi hafði alltaf lag á að láta mann
hlæja og sjá björtu hliðamar á mál-
unum. Hann var heiðarlegasti maður
sem ég hef kynnst og á eftir að
kynnast. Hann lagði hart að sér við
alla vinnu og gafst ekki upp fyrr en
í fulla hnefana. Mér finnst erfitt að
lýsa honum svona á prenti en ég
veit að allir þeir sem þekktu hann
eru mér sammála. Ég mun sakna
hans sárt en minningar mínar um
hann lifa alla tíð.
Ross Þór.
„Dáinn, horfinn" harmafregn!
Hvilíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(J.H.)
Góður drengur er genginn langt
um aldur fram. Öðrum læt ég eftir
að rekja ævi- og starfsferil Stein-
þórs. Þessum fátæklegu orðum mín-
um er einkum ætlað að vera þakkar-
kveðja fyrir góð og gefandi kynni.
Hógværð og ljúfmennska ein-
kenndu allt far hans. Þannig hrósaði
hann sér ekki af eigin verkum né
heldur eignaði hann sér það gott sem
aðrir höfðu gert. Hann kaus fremur
hægð og lipurð en æsing til að koma
málum í höfn. Þannig hafði hann
kosti stjómandans að hlaupa ekki
um of eftir óskum og kröfum hvers
og eins heldur að velja besta kostinn
að vel íhuguðu máli; hann flanaði
ekki að neinu. Þessi aðferð er ekki
öllum að skapi og þykir þá ýmsum
lítið gert og hægt miða. Oftar en
ekki reynist þó affarasælla að taka
nokkur smá skref en fá og stór.
Til Steinþórs var gott að leita og
greiddi hann fúslega úr spumingum
byijandans. Það fékk ég að reyna
þegar ég varð oddviti Skeiðahrepps
árið 1990. Þar sýndi hann, eins og
jafnan, að hann var góður ná-
granni. Það reyndist mér bæði mikil
uppörvun og styrkur að geta leitað
til oddvita með reynslu og sem væri
svo fús að miðla henni til annarra.
Æðmleysi og réttsýni vom hans
aðalsmerki en tvöfeldni og hræsni
voru eiginleikar honum lítt að skapi.
I samstarfi var hann lipur og kom
iðulega auga á farsæla lausn. Hon-
um var ekki tamt að hafa hátt né
að hafa sig mikið í frammi. Á fund-
um tók hann til máls til að segja
eitthvað sem skipti máli; bæta ein-
hveiju við en ekki bara til að vera
sammála síðasta ræðumanni eða láta
á sér bera eins og stundum gerist.
Þess vegna var á hann hlustað og
tillögur og orð hans metin að verð-
leikum. Þannig lagði han gott til í
hveiju máli sem hann kom að.
Samstarf uppsveita Ámessýslu
hefur verið blómlegt og sífellt að
aukast. Þar ber hæst heilsugæslu-
stöð í Laugarási, byggingafulltrúa
og samvinnu um nýsköpun í atvinnu-
málum. Til að svona samvinna geti
gengið þarf ákveðið jafnvægi milli
heildarhagsmuna og eigin hagsmuna
að ríkja. Þama komu einnig fram
kostir Steinþórs. Þrátt fyrir mikinn
metnað fyrir sína sveit missti hann
aldrei sjónar á heildarhagsmunum
héraðsins.
Eitt var það enn í fari Steinþórs
sem verkaði sterkt á mig. Hann átti
mjög erfítt með að tala illa um fólk.
Hann virtist hafa einstakt lag á að
beina athyglinni að því góða í hveij-
um manni.
Steinþór var þægilegur í um-
gengni og dagfarsprúður. Þeir sem
honum kynntust urðu ríkari og betri
menn á eftir.
Undanfarið hefur Steinþór háð
hetjulega baráttu við sjúkdóminn
sem að lokum hafði betur. Með
þrautseigju og dugnaði tókst að
halda sjúkdómnum í skefjum um
tíma. í veikindum hans var eigin-
kona hans honum ómetanleg stoð
og stytta.
Þungur harmur er kveðinn að eig-
inkonu, ættingjum og öllum þeim
sem þekktu Steinþór Ingvarsson.
Það er huggun harmi gegn að minn-
ingin um góðan dreng lifir. Megi
góður Guð styrkja aðstandendur og
vini í sorg þeirra.
Kjartan Ágústsson.
Steini, eins og hann var alltaf
kallaður, ólst upp í Þrándarholti í
stórum systkinahópi.
Það var nokkuð stór hópur barna
frá Sandlæk, Sandlækjarkoti, Skarði
og Þrándarholti sem var að alast
upp fyrir miðja öldina f góðu ná-
grenni. Með okkur þróaðist góð vin-
átta, sem virðist ætla að endast
okkur ævilangt. Minningar frá þess-
um árum eru dýrmætur fjársjóður,
sem yljar og vermir og alltaf er nóg
eftir.
Við fórum vorum saman í skóla
þó að það dreifðist eftir aldri, við
störfuðum saman í ungmennafélagi
og kór þegar við eltumst, við störf-
uðum saman að votheysheyskap á
sumrin.
Einnig fórum við á samkomur og
böll saman, því að í Þrándarholti var
til Ford-vörubíll. Fordinn og Steini
urðu óaðskiljanleg hugtök eftir að
eldri bóðir Steina var farinn að heim-
an. Það var kalt að standa aftan á
vörubíl í sparifötunum og var því
oft hrúgað fólki fram í Fordinn
meira en lög leyfðu. Gat þá orðið
erfitt að finna gírstöngina undir
nælonsokkum og hýjalíni. En allt var
þetta gaman.
Steini fór eins og fleiri í Héraðs-
skólann á Laugarvatni. Seinna fór
hann þangað í svokallað smíðadeild
og smíðaði sér þar fallegt og gott
skrifborð. Þar hafði smíðakennarinn
þau orð um hann, í mín eyru, að
hann væri listasmiður.
Ekki lagði hann þó smíðar fyrir
sig, heldur reisti hann nýbýli í Þránd-
arholtslandi ásamt eiginkonu sinni
og kölluðu þau það Þrándarlund.
Steini var þannig einn af nokkrum
úr bamahópnum, sem fyrr var
nefndur, sem fóru hvergi en kusu
sér starfsvettvang á heimaslóðum.
Það varð til þess að vináttan hélt
áfram í næsta ættlið.
Steini og Þorbjörg áttu fallegt og
hlýlegt heimili, þar var ætíð gaman
að koma og vil ég hér þakka fyrir
það.
Það er ætíð erfitt að sjá á bak
góðum dreng, góðum vini og félaga,
en samt má þakka fyrir góðar minn-
ingar, sem við höfum af kynnum við
hann.
Við sendum eftirlifandi eiginkonu,
börnum þeirra og bamabömum,
aldraðri móður og systkinum Steina
bestu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styðja þau og styrkja.
Fyrir hönd systkinanna frá Sand-
læk og fjölskyldna þeirra,
Loftur S. Loftsson.
Þegar ég sest niður og reyni að
skrifa nokkur minningarbrot um vin
minn og nágranna Steina í Þrándar-
holti, eins og hann var alltaf kallaður
af okkur sveitungum hans, hlaðast
upp minningar um góðan dreng. Ég
man ekki eftir mér öðm vísi en hann
væri einn af föstu punktunum í lífi
mínu, í leik og starfí.
Á sumrin voru ætíð margir krakk-
ar, bæði í Þrándarholti og á Stöðul-
felli. Öll lékum við okkur saman eins
og systkinahópur, enda var hægt um
vik þar sem túnin á bæjunum liggja
saman. Steini var oft nálægur og
alltaf var það þannig að hann gaf
sér tíma frá erli dagsins til að glett-
ast við okkur krakkana og stríða
okkur svolítið. Aldrei man ég þó eft-
ir því að nokkur færi að skæla eða
sárindi sætu í okkur. Öllum þótti hins
vegar vænt um hann því hann var
ætíð reiðubúinn að leysa þann vanda
sem upp kom í daglegu amstri okkar.
Á vetuma, þegar ekki var verið í
skólanum, þótti það sérstakt sport
að fá að fara með Steina að gefa
fénu því sjaldan var hann svo tíma-
bundinn að ekki gæfíst tími til að
leika sér svojítið með okkur. Þannig
var Steini. Ég man aldrei eftir að
hann skipti skapi þó sjálfsagt hefði
stundum verið tilefni til þess. Hann
var þó fastur fyrir og fylginn sér við
hvaðeina sem hann tók sér fyrir hend-
ur.
Ungur fór hann að búa á móti
foreldrum sínum, Ingvari og Hall-
dóru, í Þrándarholti og kom þá fljótt
í ljós að hann hafði fengið í vöggug-
jöf snyrtimennsku foreldra sinna og
verklagni. Honum vannst allt vel sem
hann tók sér fyrir hendur. Það þótti
því fljótt sjálfsagt að biðja hann um
hjálp ef einhvers staðar var verið að
byggja hús eða eitthvað annað var á
döfínni sem krafðist verklagni og
útsjónarsemi. Byggingar hans sjálfs
bera þessum kostum hans vitni. Þar
var unnið af alúð og smekkvísi var
hvarvetna í fyrirrúmi.
Árin liðu og ég fór sjálfur að búa
á Stöðulfelli. Þá var gott að leita til
Steina um hin margvíslegustu mál.
Þetta samband varð síðan smám
saman gagnkvæmt og úr varð góð
vinátta tveggja bænda sem aldrei bar
skugga á.
Á síðari árum hætti hann smám
saman búskap og helgaði sig starfí
oddvita Gnúpveija sem hann var fyrst
kosinn til árið 1974. Þar mátti greina
sömu kosti og í búskapnum. Allt var
á sínum stað og ekki hlaupið frá
hálfkláruðu verki.
En Steini stóð ekki einn. Hann
eignaðist einstaka konu, Þorbjörgu
Aradóttur, sem ekki var síður smekk-
vís og fáguð í verkum sínum. Um
það ber heimili þeirra góðan vitnis-
burð, að ógleymdum garðinum sem
þau hjón hófu að rækta fljótlega eft-
ir að þau byggðu íbúðarhúsið og
stofnuðu nýbýlið Þrándarlund árið
1966.
Nú þegar leiðir skilja eftir mörg
ár góðrar vináttu er mér efst í huga
þakklæti fyrir að fá að kynnast svo
einstökum manni. Elsku Bubba,
Helga, Anna Dóra, Ari og Þröstur.
Ég votta ykkur mína dýpstu samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Oddur.