Morgunblaðið - 02.03.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 2. MARZ 1995 33
GUÐRÚN
ÓLAFSDÓTTIR
+ Guðrún Ólafs-
dóttir var fædd
á Bjargarsteini við
Bergstaðastræti í
Reykjavík hinn 21.
september 1900.
Hún lést á dvalar-
heimili aldraðra í
Seyahlíð 22. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru þau Ólafur
Sveinsson sjómað-
ur (sonur Sveins
Guðnasonar barna-
kennara) og Stein-
unn Jónasdóttir
húsmóðir. Ólafur Sveinsson
fórst með kútter Ingvari hinn
7. apríl 1906. Guðrún ólst upp
í Reykjavík og bjó þar alla sína
tíð. Hún giftist Eyjólfi Ólafs-
syni, stýrimanni og skipstjóra,
síðar skipaskoðunarmanni,
hinn 8. október 1921. Eyjólfur
lést hinn 5. júlí 1970. Börn
þeirra eru: 1) Unn-
ur, f. 18.11. 1921.
Maður hennar er
Gunnar Melsted,
verslunarmaður. 2)
Ólafur, f. 8.2. 1924,
d. 25.6. 1994. Kona
hans er Guðrún
Gyða Hansdóttir.
3) Ástríður Eyjólfs-
dóttir, f. 8.12.1930.
Guðrún og Eyjólf-
ur eiga fjölda af-
komenda.
Guðrún starfaði
lengi við verslunar-
störf í Reykjavík.
Hún tók virkan þátt í félags-
málum og starfaði mikið fyrir
Slysavarnafélag íslands og var
heiðursfélagi þess. Einnig
starfaði hún mikið fyrir kven-
félag Öldunnar og Hvöt. Útför
Guðrúnar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
ÁSTKÆR langamma okkar og
langalangamma er látin. Alltaf er
maður jafn óviðbúinn dauðanum,
hversu undirbúin sem við teljum
okkur vera fyrir komu hans.
„Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi né ótta. Ég
er svo nærri að hvert eitt ykkar
tár snertir mig og kvelur. En þeg-
ar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyr-
ir allt sem lífið gefur, og ég, þótt
látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífínu.“ (Ók. höf.)
Minningin um langömmu og
langalangömmu mun lifa í hjörtum
okkar allra sem þekktum hana.
Góði Guð, taktu opnum örmum á
móti langömmu okkar, hún það svo
sannarlega skilið. Hvíl þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Elsku amma og afi, Ástaló og
Gyða. Guð gefí ykkur öllum hugg-
un og styrk í sorg ykkar.
Oli, Elísabet
Unnur, Ármann
og Steinunn Birna.
Góðvildin var greypt í hug og sál
og geislaði frá hveijum andlitsdrætti.
Glettni og kúnni gæddi allt sitt mál,
græskulaust, en létti skap og bætti.
Sumum er slík hjálparhendi léð
að hika aldrei nætur jafnt sem daga.
Geta ekkert aumt né dapurt séð
án þess helst.að bæta um og laga.
(Jakob Jónsson)
Slysavamakonur í Reykjavík
kveðja frú Guðrúnu Ólafsdóttur
með hlýrri þökk fyrir mikið og
gott starf í þágu slysavarnamála.
Guðrún gekk til liðs við Slysa-
varnadeild kvenna í Reykjavík á
öðrum fundi deildarinnar sem
stofnuð var í apríl 1930. Stór hóp-
ur kvenna í Reykjavík gekk í deild-
ina á fyrstu starfsárum hennar og
segja má að flestar húsmæður og
konur almennt sem komnar voru
yfír 20 ára aldur legðu henni lið.
Fljótlega var Guðrún kosin í stjórn
og vann þar mikið starf um ára-
tugi. Hún var um árabil í forsvari
fyrir merkjasölunefndinni sem var
umfangsmesta peningasöfnun
deildarinnar og var það mjög mik-
ið starf og krafðist mikilla skipu-
lagshæfileika. Og svo var basarinn
og kaffisalan, því alltaf var verið
að safna fé fyrir Slysavarnafélag-
ið, nóg var að starfa. Það vantaði
skipbrotsmannaskýli, vítt og breitt
um landið og deildin sá um að
leggja fé í smíði þeirra og útbún-
að, Sæbjörg var innréttuð sem
björgunarskip og fleira og fleira.
Þá reyndi mikið á dugmiklar konur
eins og Guðrúnu sem alltaf voru
tilbúnar til starfa fyrir slysavarna-
málin.
Guðrún var ung að árum þegar
faðir hennar drukknaði með Ing-
ólfí sem fórst á Viðeyjarsundi og
engri björgun varð við komið. Það
var hörmulegur atburður. Guðrún
var gerð að heiðursfélaga í kvenna-
deild SVFÍ á 50 ára afmæli deildar-
innar og einnig var hún heiðursfé-
lagi í Slysavarnafélagi íslands.
Gaman var að tala við Guðrúnu
um liðin ár og störf deildarinnar
áður fyrr. Hún minntist með þakk-
Iæti allra þeirra kvenna, frum-
kvöðlanna sem unnu brautryðj-
endastörfin.
Á skemmtifundum var alltaf
húsfyllir og fjölmargir skemmti-
kraftar sem lögðu deildinni lið end-
urgjaldslaust og enn í dag kemur
einn á okkar árlega afmælisfund
og hefur gert sl. 30-40 ár og
Guðrún sagði líka: „Já, hann Ómar
minn er sko engum líkur.“
Guðrún var falleg og fíngerð
kona og íslenski búningurinn fór
henni svp vel. Hún var umtalsgóð
og ljúf. Ég minnist þess hvað mér
þótti vænt um þegar hún stóð upp
á aðalfundum og þakkaði stjórnar-
konum unnin störf og þeirra sem
úr stjórn gengu og óskaði nýjum
konum velfarnaðar í starfi. Hún
sagði sína meiningu um það góða
og einnig það sem betur mátti fara.
Hún sótti vel fundi á meðan heils-
an leyfði og ég man hvað hún
gladdist þegar henni var boðið að
koma þegar salur kvennadeildar-
innar var vígður í ágúst 1993,
Höllubúð í Sigtúni 9, falleg húsa-
kynni og hlýleg. Hún sagði þá að
þetta væri mikil hamingju- og
gleðistund, eins og okkur fannst
reyndar öllum.
Nú er skarð fyrir skildi og það
þynnist hópurinn sem varðaði veg-
inn á fyrstu árum kvennadeildar
Slysavarnafélagsins í Reykjavík og
oft voru erfið skilyrði, en aldrei
var kvartað og verkin sýna merkin.
Við slysavarnakonur þökkum
Guðrúnu frábært starf og allar
fyrirbænir og óskir deildinni okkar
til handa. Guð blessi'ástvini henn-
ar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð veri minning mætrar
konu. Fyrir hönd kvennadeildar
Slysavarnafélags íslands,
Guðrún S. Guðmundsdóttir.
Elsku amma hefur nú kvatt
þennan heim og fengið hvíldina.
Það er erfitt að hugsa sér að eiga
ekki eftir að koma í Seljahlíðina í
heimsókn.
JÓN STEINSEN
Alltaf varst þú uppáklædd og
glæsileg hvern dag, sama hvernig
þér heilsaðist. Margs er að minn-
ast og margt kemur upp í hugann
á þessari stundu. Allt frá því á
barnsaldri að rifjast upp minning-
ar frá skemmtilegu jólaboðunum
á Veghúsastígnum, þar sem allir
krakkarnir í fjölskyldunni komu
saman og sungu og dönsuðu
kringum litla jólatréð. Tilhlökkun-
in á páskunum að fá skemmtilega
„páskaeggið" frá þér. Og þau
skipti þegar þú komst arkandi,
alltaf svo létt á fæti, á Bárugöt-
una með blómvönd til okkar sem
vorum nýgift og að byrja búskap.
Já, það er svo margs að minnast
en í huganum geymi ég mynd af
þér amma mín, þessari glæsilegu
konu sem bar alls staðar af í út-
liti, klæðnaði og fasi. Og efst í
huga mér er þakklæti fyrir að
hafa fengið að njóta samveru
þinnar öll þessi ár. I sorginni finn
ég huggun í hjarta mér er ég veit
þú átt endurfundi við ástvini þína.
Guð geymi þig elsku amma mín.
Helene.
Það var 19. febrúar 1937 sem
sjálfstæðiskonur í Reykjavík stofn-
uðu Hvöt. Stofnfundinn sóttu rúm-
lega 300 konur, sem allar gengu
í félagið. Ein þessara kvenna var
Guðrún Ólafsdóttir, sem hér verður
minnst.
Hún fæddist aldarmótaárið og
hefur alla sína ævi búið í Reykja-
vík. Hun missti föður sinn ung,
en móður hennar tókst af eigin
rammleik að koma börnum sínum
upp og Guðrún vandist því fljótt
að vera sjálfstæð og sjálfbjarga.
Eyjólfur, eiginmaður Guðrúnar,
var lengst af stýrimaður og hvíldi
því uppeldi barna þeirra mest á
henni eins og títt er um sjómanns-
konur.
Guðrún gekk ung í Slysavarn-
afélagið og vann þar mikið og
gott starf. Ég kynntist henni fyrst
að ráði eftir að ég gekk í Hvöt upp
úr 1940. Hún sat í stjórn Hvatar
1954-1964, en áður í varastjórn
í tvö ár. Þótt hún héldi ekki ræður
á fundum lagði hún alltaf gott til
málanna, bæði í stjón og utan
stjórnar. Hún sótti mjög vel fundi
alveg fram á síðustu ár, vann ötul-
lega að fjáröflun félagsins, hvort
sem um var að ræða hlutaveltur,
basara, kaffí- og kökusölu eða
bingó, enda hefur Hvöt lagt stórfé
í flokkssjóð. Hún sat lengi í full-
trúaráði sjálfstæðisfélaganna í
Reykjavík og lagði dijúgan skerf
til kosningabaráttu Sjálfstæðis-
flokksins. Hún hafði mikinn áhuga
á brautargengi kvenna og sárnaði
þegar konur fengu ekki þann
stuðning sem hún (og fleiri) ætluð-
ust til. Oft vorum við samferða á
fundi, einkum þegar við vorum
nágrannar, og stundum fylgdumst
við að ,á kjörstað. Það var gaman
að vera í fylgd með Guðrúnu. Það
fylgdi henni alltaf glæsileiki og
góðvild hvar sem hún fór, en jafn-
framt baráttugleði. Hún var fylgin
sér á sinn hógværa og kurteisa
hátt og skildi, að í baráttu verða
allir að standa sig og allir að skila
sér.
Guðrún Ólafsdóttir var glæsileg
kona. Það var gaman að sjá hana
á sólbjörtum dögum, meðan Reyk-
víkingar ferðuðust enn fótgang-
andi um miðbæinn, þegar hún gekk
um á peysufötum með fallega,
hvíta franska sjalið sitt. En hún
var líka glæsileg þegar ég heim-
sótti hana í Seljahlíð í nóvember
síðastliðnum. Hún var tággrönn
eins og ung stúlka, með silfurhvítt
hár og í glæsilegum Iq'ól, sem hún
sagði mér að væri 10 ára gamall.
Það var allt fallegt í kringum hana,
en fallegust var hún sjálf, þessi
lífsreynda kona, sem var nýbúin
að missa son sinn, en bar þó höfuð-
ið hátt.
Það er sjónarsviptir að konum
eins og Guðrúnu Ólafsdóttur.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Ólöf Benediktsdóttir.
+ Jón Steinsen fæddist í
Reykjavík 10. febrúar
1967. Hann lést á Landspítal-
anum 9. febrúar síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Kópavogskirkju 16. febrúar.
MIG Iangar í fáum orðum að minn-
ast Jóns félaga míns sem mér auðn-
aðist að þekkja í alltof stuttan tíma.
Þegar farið er að heiman til
langdvalar kemur meðal annars upp
sú spurning í huga manns hvernig
manni takist að laga sig að breyttum
aðstæðum og hvers konar fólki
maður kynnist. Þegar ég kynntist
Jóni Steinsen þá taldi ég mig hepp-
inn.
Leiðir okkar Jóns lágu saman í
skóla erlendis þar sem við áttum
eftir að sitja saman á skólabekk í
tæpan vetur og sú skólaseta var
virkilega ánægjuleg þar sem stuðn-
ingur Jóns og hjálpsemi voru ævin-
lega til staðar. Ég sóttist eftir að
sitja við hlið hans í kennslustundum
því ef eitthvað kom upp á tímunum
sem mér var torskilið, þá var Jón
mér við hlið boðinn og búinn að
reyna að útskýra af sínum mætti.
Jón var fróður í sínu fagi, enda
var flug hans aðaláhugamál og hann
hafði gaman af að segja sögur úr
fluginu sem ég naut að hlusta á.
Eg er glaður og vil þakka forsjón-
inni fyrir að hafa fengið að kynn-
iast slíkum félaga sem Jón Stensen
var. Hann var drengur góður.
Ég sendi ykkur, Brynja og Rak-
el, og aðstandendum öllum innilegar
samúðarkveðjur. Megi friðarins
faðmur hylja ykkar sár.
Sigurjón Örn Ólason,
Vasterás, Svíþjóð.
+ Aðalheiður Jónasdóttir
' fæddist á Eiðsstöðum í
Blöndudal í Austur-Húna-
vatnssýslu 30. desember 1922.
Hún lést í Reykjavík 16. febr-
úar síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Langholts-
kirkju 24. febrúar.
MIG langar til að minnast hennar
Heiðu vinkonu minnar með örfáum
orðum. Þegar ég lít til baka koma
upp í hugann minningar um ótal
dásamlegar samverustundir frá
því kynni okkar hófust fyrir rúm-
um fjörutíu árum. Heiða var hæfi-
leikakona og búin mannkostum
er báru hróður hennar víða. Hún
vann ýmis störf um dagana en
mest þó við hjúkrun og hafði nóg
á sinni könnu með stórt heimili.
En þrátt fyrir mikið annríki í starfi
og heima fyrir hafði hún af sínu
+ Erlingur Andrés Jónsson
fæddist á ísafirði 15. októ-
ber 1950. Hann lést á heimili
sínu í Garðabæ 16. febrúar
síðastliðinn og var kvaddur
með athöfn í Langholtskirkju
23. febrúar.
ERLINGUR Jónsson er farinn til
síns eilífðarhúss eða til þess staðar
sem hann kom frá inn í heim
manna. Ég kynntist Erlingi á síð-
astliðnu ári. Érlingur var mannas-
ættir, það stafaði frá honum hlýju
og glæsileika. Hann átti stóran
þátt í að kyrra öldur innan Ásatrú-
arfélagsins. Við fórum í Heiðmörk-
ina saman í desember, kveiktum
Það er erfítt að trúa því að
hann Jón, félagi okkar og bekkjar-
bróðir, sé látinn. Hann var við nám
í Svíþjóð í tæpt ár, og á þessum
stutta tíma fengum við að kynnast
Nonna, eins og við kölluðum hann,
hans viljastyrk og bjartsýni á
framtíðina sem yfirleitt einkenndi
framkomu hans.
Tæpu hálfu ári síðar komu
Brynja og Rakel til Vásterás. Þá
fengum við að kynnast þeim sem
fjölskyldu, þann góða en alltof
stutta tíma.
Þar sem veikindi Nonna tóku
sig upp aftur undir vorið, urðu þau
að snúa heim til íslands. Síðan þá
höfum við haldið í þá von að Nonni
og fjölskylda kæmu aftur til Vást-
erás.
Nú vitum við að Nonni hefur
Öðlast frið. Minning hans verður
ávallt í huga okkar.
Lítum upp þá
norðurljósin loga
horfum niður í
vatninu tunglið skín
göngum áfram
í friðarins arm, stjama á himnum
ég þrái hana niður toga
hún mun verða
alltaf eilíft mín
þessa stjömu
ég geymi við minn barm.
(SÖÓ)
Elsku Brynja og Rakel, hugur
okkar er hjá ykkur. Megi góður
guð styrkja ykkur, foreldra,
tengdaforeldra og systkini og aðra
ættingja og vini í þessari miklu
sorg.
Óskar, Agnea og börn,
Ríkharður og Aldís,
Sigurjón og Brynjólfur.
einstaka hjartalagi og rausnar-
skap ævinlega tíma fyrir þann sem
átti í erfíðleikum og þarfnaðist
huggunar og uppörvunar og einnig
fyrir þann sem engan hafði til að
gleðjast með. Hún var óbilandi
hjálparhella sem miðlaði af vináttu
án skilyrða. Hún átti þessa smit-
andi útgeislun, sem örðugt er að
lýsa en gat í einu vetfangi breytt
dapurlegu augnabliki í gleðistund
og frá henni starfaði hlýju sem
náði til allra er í kringum hana
voru.
Minningin um þessa góðu,
tryggu og hjartahlýju vinkonu er
mér dýrmætari en fátækleg orð
mín fá nokkrun tíma lýst. Ég er
þakklát fyrir að hafa átt hana að
og þakklát fyrir samverustundirn-
ar sem aldrei gleymast en veita
mér yl og gleði á meðan ég lifí.
Guð blessi minningu hennar.
Guðrún V. Gísladóttir.
eld og sungum saman á vetrar-
bjartri nótt. Ég mum minnast Erl-
ings með því að halda í heiðri
þann sið sem hann kynnti á jóla-
blóti í vetur að yrkja vísur og
kveða. Við ætluðum að kveða
meira saman í fimmundum. Til
þess vannst ekki stund. Eins og
nú er komið munum við kveða
saman í hugarheimi. Það verður
kveðja okkar. Ég sé Erling fyrir
mér fijálsan mann og hraustan á
hesti á leið til fjalla.
Erlingur var allur
öðlingur drengur
að heiði var hallur
hugans strengur
Tryggvi Gunnar Hansen.
AÐALHEIÐUR
JÓNASDÓTTIR
ERLINGURA.
JÓNSSON