Morgunblaðið - 10.03.1995, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 10. MARZ 1995 7
FRÉTTIR
Snjórinn aldrei meiri
SNJÓÞYNGSLI hafa verið mikil á
Vestfjörðum í vetur að viðbættum
vályndum veðrum. Páll Kristjáns-
son byggingameistari hefur um
sex ára skeið hreinsað klaka-
dröngla og siy óhengjur af þökum
og mænum á Isafirði með hjálp
körfubíla sinna, og segir hann
snjóþyngslin aldrei hafa verið eins
mikil og nú. Þök séu jafnvel farin
að leka vegna polla sem klakastífl-
ur mynda, og það hafi ekki gerst
áður. í gær barði hann niður
hættulegar hengjur og grýlukerti
í níu tíma samfellt. Páll segir
mörg grýlukertin hafa náð „ótrú-
legri stærð“, og stærsta kertið
sem liann braut. niður hékk af
Sundhöll ísafjarðar, og var á milli
3,5 og 4 metrar að stærð.
frá að óskað yrði eftir mati á verð-
mæti húsa og lagalegar forsendur
hugsanlegra kaupa yrðu kannaðar.
Bæjarráð hafi ennfremur samþykkt
að fresta innheimtu fasteignagjalda
1995 á viðkomandi hús og að leitað
verði til Ofanflóðasjóðs og óskað eft-
ir að hann leysi til sín hús íbúa á
snjóflóðahættusvæðinu. Albert segir
þessa niðurstöðu viðunandi, að
minnsta kosti í bili.
Dómstólaleiðin næsta skref
„Ég vil komast í öruggt húsnæði
í sama sveitarfélagi og það er al-
mennt sú krafa sem fólk gerir, enda
vilja fæstir yfirgefa þetta byggðarlag.
Bygging á þessu svæði voru skipu-
lagsmistök sem við gjöldum fyrir, því
aleiga okkar er að veði. Eignir okkar
eru gjörsamlega verðlausar því eng-
um dettur í hug að kaupa hús sem
snjóflóð vofa yfír. Þarna er um mikil
verðmæti að ræða, því gegnumsneitt
er um að ræða 10 ára gömul hús að
verðmæti um 15 milljónir króna hvert.
Ég hef reynt að selja húsið mitt og
komast annað í þijú ár, en ekki nokk-
ur maður hefur komið til að skoða.
Við lýsum allri ábyrgð á bæjarfélagið
þótt að þeir sem skipulögðu byggð á
svæðinu á sínum tíma séu allir horfn-
ir af vettvangi. Núverandi forráða-
menn Isafjarðarbæjar hafa vissulega
tekið vel í mál okkar og sinnt því
eftir megni að ég held. Við viljum
láta reyna á þá leið sem bæjaryfir-
völd vilja fara, þ.e. að Ofanfióðasjóður
borgi 90% og bærinn 10%. Gangi það
ekki eftir, er aðeins hægt að fara
dómstólaleiðina, sem hlýtur að vera
næsta skref.
Við munum auðvitað aldrei fá
raunvirði húsanna okkar. Óskastað-
an í mínum huga væri auðvitað að
húsið mitt væri flutt í heilu lagi á
öruggan stað, en þar sem sá kostur
er með öllu óraunhæfur, vil ég að-
eins komast í sambærilegt húsnæði
á öruggu svæði hér á ísafirði. Við
viljum ekki lifa annan vetur við sömu
kringumstæður. Hafi hins vegar ekki
fundist lausn í sumar er mér skapi
næst að skuldbinda mig að nýju og
byggja annað hús, byrja aftur með
tvær hendur tómar. Þótt það yrði
neyðarúrræði og myndi steypa okkur
á kaf í skuldir, verðum við að eign-
ast heimili. Það eigum við ekki eins
og staðan er nú.“
in fara af stað, eru mannvirkin bara
hégómi“.“
„Loga ljósin enn?
Anna María lýsir ástandinu sem
algerri röskun á öllu heimilislífi.
Hægara sé að flytja fjögurra manna
fjölskyldu fram og til baka í orði en
á borði. Alltaf vanti flolskyldan eitt-
hvað sem er lokað inni á hættusvæði
og því engin tök á að nálgast viðkom-
andi muni; leikföng bama, snyrtivörur
eða föt. Verði nauðsynlega að sækja
eitthvað, líði henni illa á meðan. Alag-
ið við að búa fjarri heimili sínu sé
einnig mikið, jafnvel þótt að aðstæður
hennar að heiman séu miklu betri en
flestra annarra íbúa sem yfirgefið
hafa heimili sín. Óttinn um heimilið
sé svo mikill að nú þegar hafi hún
fjarlægt ýmsa persónulega muni af
því, svo sem myndaalbúm.
Helst finnist henni ástandið minna
á rússneska rúllettu, enginn viti hve-
nær og hvort hvellurinn komi.
„Fyrstu næturnar eftir að við höf-
um flutt út, læt ég útiljósin umhverf-
is húsið loga. Síðan vakna ég á næt-
urnar og rýni út í sortann og upp í
ljallið til að athuga hvort við eigum
enn hús eða ekki. Loga ljósin mín
enn, eða er slokknað á þeim?“
„Einhver ber ábyrgð"
Fyrir nokkrum árum var gert
hættumat fyrir byggðina í Hnífsdal.
í kjölfar þess voru teiknaðir svo kall-
aðir leiðigarður, þ.e. skjólgarður sem
beina á snjóflóði af stefnu sinni, átta
metra hár þar sem hann var lægstur
og upp í sextán metra háan vegg
þar sem hann átti að vera hæstur.
„Hér var reiknað með tveimur
götum til viðbótar. Eftir að hættu-
matið var gert hætti bærinn að út-
hluta lóðum iindir hús sem voru á
skipulaginu. Ég spurði hvort að þeim
yrði úthlutað þegar búið væri að reisa
þennan rammgerða, rándýra leiði-
garð sem öllu átti að bjarga og var
svarað neitandi. Og meðan þeir
treysta eigin áformum ekki betur en
það svar gefur til kynna, sé ég ekki
ástæðu til að búa hér lengur. Þegar
lóðunum var úthlutað upphaflega var
ég ekki til staðar og byggði seinna
'en margir aðrir, en hérna í Hnífsdal
voru gamlir menn sem vöruðu ein-
dregið við þessum byggingastað, því
hér hefðu snjóflóð fallið.
Einhveijir sérfræðingar blésu á
þessar aðvaranir sem kerlingabækur
og sögðu að svæðið væri í lagi. Auð-
vitað er ekki hægt að hlusta á úrtöl-
ur allra, en einhver hlýtur þó að
bera ábyrgðina á að hafa ekki kann-
að málið til hlítar og sú ábyrgð hlýt-
ur að liggja hjá þáverandi yfirvöldum
bæjarins og sérfræðingunum sem
voru þeim til ráðgjafar," segir hún.
„Allar þær forsendur sem lágu að
baki úthlutun til okkar eru brostnar;
þetta er ekki hverfið sem við ætluð-
um að búa í og ekki hverfi sem
hægt er að búa í.“
Spurð um lausn þessa vanda,
kveðst Anna telja að íbúar, ríki og
bær verði að leggjast á eitt til að
allir geti orðið sáttir. Brýna nauðsyn
beri til að húsin verði. keypt af íbú-
um, til að þeir geti fundið sér ný
heimili. „Ég held að allir séu af vilja
gerðir til að finna ásættanlega lausn.
Tíminn er hins vegar ekki óþrjót-
andi, því allir íbúarnir eru staðráðnir
í að vera ekki á svæðinu annan vet-
ur. Vandinn er bara að þrauka þenn-
an vetur."
fyrsti vinningur á laugardag!
MERKISMENN