Morgunblaðið - 10.03.1995, Blaðsíða 30

80 FÖSTUDAGUR 10. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
OSK AXELSDOTTIR
+ Ósk Axelsdóttir
fæddist á
Lambastöðum í
Alftaneshreppi 4.
maí 1949. Hún lést
á heimili sínu í
Reykjavík 2. mars
sl. Foreldrar henn-
ar voru Elín Bald-
vinsdóttir og Axel
Hallgrímsson í
Borgarnesi. Systur
Óskar eru Sigríður
Steinunn, kennari
á ísafirði, og Dóra,
verslunarstjóri _ í
Borgarnesi. Árið
1969 lauk hún prófi frá Sam-
vinnuskólanum og kennara-
prófi 1972. Hún bjó og kenndi
í Hveragerði, Borgarnesi og
Búðardal en haustið 1989 flutti
hún til Reykjavíkur og kenndi
við Hlíðaskóla eftir það. Árið
1971 giftist hún Guðmundi Hin-
rikssyni, þau slitu samvistir.
Dætur þeirra eru Judith Amal-
ia, f. 1972, og Solveig, f. 1975.
Sambýlismaður Ólafar var Ól-
afur Sveinsson.
Útför hennar verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ÞAÐ ER reiðarslag að heyra þær
fréttir frá vinkonu að hún sé hald-
in sjúkdómi sem ekkert verði við
ráðið. Öll tilbrigði tilfinninga bijót-
ast fram, óbærilegur harmur, sorg
vegna örlaga hennar, reiði gagn-
vart almættinu þegar höggvið er
að vinunum, sjálfsásökun yfir því
að rækta ekki sambandið við vini
sína eins og maður vildi. ^
Ósk Axelsdóttir lést á heimili
sínu 2. mars eftir liðlega mánaðar
lokastríð við sjúkdóm sem fyrst
varð vart sl. vor. Það er sárt þegar
fólk er hrifið burt af sjónarsviðinu
á besta aldri og virkilegur sjónar-
sviptir að þessari manneskju.
Ösk var einstakur og stórbrotinn
persónuleiki, gáfuð og skemmtileg
kona, með ákveðnar skoðanir á öll-
um mögulegum málum. Hún ávann
sér auðveldlega virðingu allra sem
kynntust henni. Mér fannst virki-
lega eftirsóknarvert að umgangast
hana og gaman að heyra hennar
sjónarmið á ólíkustu málum, stjóm-
málum, skólamálum, góðum bókum
og listviðburðum, en allt eins mátti
ræða af áhuga um hvemig laga
má sterkt og best kaffi, um upp-
eldi bamanna, nú eða skíðaiðkun
kvenna sem komnar era af liprasta
skejði.
Ósk var kennari að ævistarfi og
hafði raunveralegan áhuga á því
og mér er óhætt að fullyrða að hún
var vel metin af nemendum sínum.
Hún kenndi við Grannskólann í
Borgamesi á áranum 1977-1984,
síðan í Búðardal um fimm ára
skeið, en síðast við Hlíðaskóla í
Reykjavík. Hún var kennari dóttur
minnar mestan partinn af hennar
grannskólagöngu og var í miklu
uppáhaldi. Það var oft skemmtilegt
að heyra sögu nemandans og síðan
kennarans af ýmsum atburðum.
Mér fannst þá að það væri gaman
að vera kennari enda hafði Ósk
meðfædda þessa næmu kímnigáfu
sem þarf til að hafa ánægju af
kennslunni og reyndar af lífinu öllu.
Ég hafði þekkt Ósk lítillega en
kynntist henni betur þegar við
snerum okkur sameiginlega að því
að „velja Vigdísi" 1980 og stóðum
fyrir kosningaskrifstofu hér í
Borgamesi. I góðum hópi fólks
koma kostir einstaklingsins best
fram, þá finnur maður hveijir hafa
eitthvað að gefa og miðla öðrum.
Þetta er í minningunni dýrðlegur
tími.
Það batt okkar vinskap að börn-
in okkar vora bestu vinir um
margra ára bil og era ófáar
skemmtilegar minningar til frá
þeim tíma sem ylja manni um hjart-
arætur. Ég sé þær fyrir mér, syst-
umar, alltaf fínar og fallega
greiddar standandi á
tröppunum gleiðbros-
andi, Judith þrem
árum eldri með Sol-
veigu litlu systur. Allt-
af síðan eiga þær svo-
lítið hólf í hjarta
manns. Það hefur verið
gaman að fylgjast með
þeim í gegnum árin.
Þeim hefur gengið vel
í námi og ég fann að
það gladdi móður
þeirra að þær hafa
báðar markað sér
ákveðna stefnu í fram-
haldsnámi.
Hér í Borgarnesi kynntist Ósk
Ólafi Sveinssyni, manninum sem
síðar átti eftir að styðja hana á
erfíðustu stundunum. Þau fluttust
í Búðardal og eftir það voru helstu
samskipti okkar við fermingar og
afmæli, en eftir að Ósk bjó um sig
í Hlíðunum í Reykjavík var aftur
hægt að detta inn þegar leiðin lá
í höfuðstaðinn og fá smá upprifjun
á ekta kaffi og andakt og meira
að segja nokkram sinnum að skella
sér á skíði.
Ég mun alla tíð minnast þessar-
ar vinkonu minnar með djúpri virð-
ingu og þakklæti fyrir að hafá
fengið að kynnast henni. Það er
sárt að þurfa að sætta sig við það
að þessi einstæða kona sé horfin
af sjónarsviðinu, sárt fyrir alla sem
kynntust henni og áttu með henni
samleið í lífinu. Sárastur er að sjálf-
sögðu missirinn fyrir dætumar
Judith og Solveigu, Óla vin l|enn-
ar, fyrir systur hennar tvær og
móður sem allar vrou hjá henni
nætur og daga undir það síðasta
og fyrir aðra í fjölskyldunni. Þeim
öllum sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur frá mér og mínu fólki.
Anna Ólafsdóttir.
Kveðja frá nemendum
Við viljum minnast með nokkr-
um orðum fyrrverandi kennara
okkar hennar Oskar. Ósk var bekk-
jarkennari okkar í heil fjögur ár
og því er margs að minnast. Það
er varla umdeilanlegt að áhrif
kennara á nemendur era mikil og
ekki síst þegar jafn sterkur per-
sónuleiki og Ósk á í hlut. Öguð
vinnubrögð, góð kímnigáfa og sér-
stakur áhugi á íslenskri tungu var
það sem helst einkenndi Ósk í því
starfi sem að okkur snéri og betra
nesti er vart hægt að hafa með
sér út í lífið. Það er því með þakk-
læti og virðingu sem við kveðjum
þessa einstöku konu.
Fjölskyldu Óskar, aðstandend-
um og vinum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Árgangur ’71 úr
Grunnskóla Borgamess.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta aupablik getur
brætt ísinn frá hjðrtum hans,
svo fjötrar af huganum hrðkkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál. T „
l.U.
Hve eilíf og áköf era ekki átök
sorgar og gleði í sál mannanna.
Fyrir fáum mánuðum glöddumst
við yfir góðum fréttum og fyllt-
umst bjartsýni með Ósk, vinkonu
okkar, en nú er hún öll og sorgin
Qötrar hugann. Á slíkum stundum
sækja minningamar að, allt frá
því er við kynntumst henni í Kennó,
til síðustu samverannar í sauma-
klúbbnum. Allar minningamar
eiga það sameiginlegt að skilja
eftir mynd af hetju sem aldrei lét
bugast en hélt reisn til síðustu
stundar.
Ósk bættist í hópinn á öðru ári
í Kennaraskólanum. Hún var góður
námsmaður, vel lesin og ávann sér
virðingu þeirra sem hún umg-
ekkst. Það kom líka í ljós að hún
var skemmtilegur félagi og hafði
MINNINGAR
góða kímnigáfu. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og var alltaf
sjálfri sér samkvæm. Allir þessir
kostir nýttust henni vel á starfs-
ferlinum, en hún var ein af fáum
úr hópnum sem stundaði kennslu
alla tíð eftir að námi lauk.
Ósk var áhugasamur og fær
kennari og kenndi í Hveragerði,
Borgarnesi og Búðardal þar til hún
fluttist til Reykjavíkur fyrir nokkr-
um áram og hóf kennslu við Hlíða-
skólann. Þá endumýjuðust kynni
okkar skólasystranna í sauma-
klúbbnum okkar. Eins og jafnan í
slíkum félagsskap er stundum
skrafað hátt og mikið. Ósk var
aldrei ein af þeim sem hafði hátt,
en návist hennar var sterk og þeg-
ar hún kvaddi sér hljóðs var á
hana hlustað, enda var hún bæði
skarpskyggn og orðheppin. Oft
kom fram í spjalli okkar hve hreyk-
in hún var af dætram sínum tveim-
ur og því hve vel þær standa sig
í lífinu.
Veikindin settu mark á Ósk síð-
asta árið, en hún var æðrulaus og
ræddi opinskátt um þau. Dugn-
aðurinn var ótrúlegur og áhuginn
á starfinu og menningunni dvínaði
aldrei, til dæmis sótti hún fræðslu-
fundi og stundaði nám í Háskólan-
um fram eftir vetri. í minningu
okkar lifir hún sem lífsglaður og
góður félagi, sterk og stolt baráttu-
kona sem aldrei lét deigan síga.
Við sendum dætram hennar og
ættmennum öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Bekkjarsystur úr KÍ.
Bekkjarkennarinn okkar Ósk
Axelsdóttir er kvödd í dag. Við
foreldrar og böm í 3. ÓA í Hlíða-
skóla viljum með fáeinum orðum
þakka fyrir að við fengum að njóta
starfskrafta hennar og hæfileika
þann tíma sem hún kenndi bekkn-
um skólaárið 1993-94.
Undir leiðsögn hennar kynntust
börnin aga sem skapaður var með
stillingu, ákveðni og um Jeið ljúfri
framkomu. Þannig var Ósk. Hún
var góður kennari. Á undra
skömmum tíma vora sjö og átta
ára ærslabelgir farnir að vinna í
hvetjandi andrúmslofti sem kenn-
arinn skapaði með þeim í skólastof-
unni. Og hver einstakur nemandi
fékk athygli. Það kom ágætlega
fram á bekkjarkvöldi, þegar börnin
sýndu foreldrum sínum og systkin-
um frumsamið leikrit. Þar fengu
öll bömin í bekknum hlutverk, 15
drengir og fjórar stúlkur, og allir
tóku þátt.
í foreldraviðtölum kom fram
skýr greining á stöðu hvers og eins
í náminu. Ósk hafði faglegan
metnað fyrir framför og velferð
nemenda sinna. Þannig lifir minn-
ingin um Ósk í huga okkar, friðsæl
en ákveðin, róleg og um leið hvetj-
andi.
+ Þröstur Óskarsson fæddist
í Reylyavík 28. júní 1958.
Hann lést á heimili sínu, Skóla-
vörðustíg 38, 15. janúar síðast-
liðinn. Útför hans fór fram frá
Hallgrímskirku 24. janúar.
ÞÆR FÁU línur sem ég skrifa til
þín virðast eitthvað svo fátækleg-
ar, því ef ég gæti komið því til
'skila sem mér býr í bijósti nú,
þyrfti ég helst heila bók til að allt
myndi rúmast þar.
Ósjaldan ræddum við heimspeki-
lega um lffið, tilgang þess og tilver-
una almennt. Glettni þín og kímni-
gáfa voru hins vegar alltaf rétt
handan við hornið.
Mikið hafði ég gott af allt of
fáum samtölum okkar. Þú sýndir
mér nýjar hliðar á lífinu og gildi
þess, sem ég hafði í raun lítið velt
fyrir mér, svo ekki sé minnst á
jákvæð og góð andleg olnbogaskot,
sem veittu mér meiri kraft en þig
Við sendum fjölskyldu Óskar og
ástvinum samúðarkveðjur.
Foreldrar og börn
í 3. ÓA, Hlíðaskóla.
Komið er að kveðjustund.
Full trega og eftirsjár kveðjum
við Ósk Axelsdóttur kennara. Hún
kom til starfa við Hlíðaskóla 1989.
Okkur varð fljótlega ljóst að með
Ósk hafði bæst í hópinn góður liðs-
maður. Hún var tilbúin að leggja
fram alla sína krafta og miðla af
reynslu sinni og hæfileikum. Hún
féll fljótt inn í samstilltan hóp, var
sterkur persónuleiki, sjálfstæð og
tilbúin að gefa af sér. Hún hafði
ákveðnar skoðanir þó hún væri
ekki að halda þeim fram. Það var
því gaman að ræða við hana um
ólík málefni og gilti einu hvort um
var að ræða starf okkar eða mál-
efni líðandi stundar.
Kennsla er á margan hátt krefj:
andi en um leið skapandi starf. í
slíku starfi komu kostir Óskar vel
í ljós. Hún hafði til að bera list-
rænt handbragð, smekkvísi og góð
tök á íslensku máli. Ástundun
hennar og stundvísi var einstök.
Hún bar mikla umhyggju fyrir
nemendum sínum og lagði sig fram
um að ná til þeirra, skilja þá sem
best og hvetja þá til að rækta
hæfileika sína. Hún var næm á
tilfinningar og líðan þeirra sem hún
umgekkst. Sem félagi og sam-
starfskona var hún heil og óskipt,
ógleymanleg. Hún bjó yfir ein-
hveijum styrk sem við fundum og
nutum með henni. Við fundum hve
bemskustöðvar hennar á Mýran-
um áttu ríkan þátt í ást hennar á
landinu og náttúranni. Einnig að
tengsl hennar við fjölskylduna vora
hlý, skemmtileg, einstök. Við
þökkum af alhug samverastund-
imar með Ósk og vottum dætram
hennar og fjölskyldunni allri ein-
læga samúð.
Samstarfsfólk í Hlíðaskóla.
Horfin er úr hópi lifenda kona
sem fyrir margra hluta sakir er
vert að minnast. Ósk Axelsdóttir
hefur nú yfirgefið okkur eftir erf-
iða baráttu við krabbameinið, þann
illvíga sjúkdóm, og lætur okkur,
sem komumst í kynni við hana,
eftir minninguna um heillandi og
fróða konu sem ávallt gat borið
bros á vör. Þrátt fyrir að oft hafi
liðið langur tími á milli funda okk-
ar og þeir hafi komið æ sjaldnar
fyrir undir það síðasta, var það
nóg til að kynnast Ósk og þeim
góða dreng sem hún hafði að
geyma.
Kynni hófust með okkur er hún
og Ölafur, frændi minn, ragluðu
saman reytum sínum og birtist hún
mér sem umhyggjusöm og lífsglöð
menntakona sem ætíð var fús til
að ausa úr vizkubrunni sínum. Það
kannski óraði fyrir. Takk, Spörri
minn.
Ég minnist funda okkar í húsa-
kynnum Alnæmissamtakanna.
Alltaf fylgdi þér þessi sérstaki
ferski blær. Nöldur, samstöðuleysi
og hvers konar væl, það líkaði þér
ekki.
Næmni þín á tilfínningar ann-
arra var einstök. Þú lást aldrei á
skoðunum þínum og alltaf gafstu
þér tíma til að hlusta.
Æðruleysi þitt og baráttuþrek
gáfu okkur hinum sem þekktu þig
aukið þrek til að takast á við lífið.
Allir þínir sigrar í erfiðum sjúk-
dómslegum trúi ég að hafi gefið
okkur hinum aukinn kraft. Mér
fannst þú einstakur og þykir mér
því erfítt, Spörri minn, að bera þig
saman við aðra.
Það eitt að mæta tvíefldur til
leiks eftir erfið veikindi, já, hreint
og beint rísa úr öskunni sem fugl-
inn Fönix, gerði það stundum að
verkum að mér þótti og fannst sem
að þú yrðir allra karla elstur. í
varð nær árviss atburður að ég og
bróðir minn eyddum hluta úr sumri
á heimili hennar og frænda míns
í góðu yfirlæti og lékum okkur við
dætur hennar, Sollu og Judith. í
fyrstu var ferðunum heitið vestur
í Borgames, en síðar til Búðardals
þar sem hún kenndi við grannskól-
ann. Hápunkturinn í þessum ferð-
um var þegar farið var til Flateyj-
ar tvö sumur í röð. í fyrra skiptið
dvöldumst við í eynni með hópi
vina þeirra og var þar mikill barn-
askari með í för. Enginn var betur
til þess fallinn að líta eftir og halda
okkur krökkunum í skefjum en
Ósk, með mikilli lagni og þolin-
mæði tókst henni að hafa ofan af
fyrir okkur. Mér er það sérstaklega
minnisstætt er hún hafði forystu
um að hamfletta lunda og gera
tilbúna til matar, hvernig hún
virkjaði mannskapinn til þess að
leggja sitt af mörkum svo maturinn
yrði sem eftirminnilegastur. Síðari
ferðin til Flateyjar stóð aðeins einn
dag, en er engu að síður einnig
ofarlega í huga; þá var aldraður
langafi minn, afi Malli, með í för
og átti Ósk jafn auðvelt með að
sinna honum, sem okkur krökkun-
um. Aðstæður breyttust, hún flutti
í höfuðborgina og því miður lögð-
ust þessar sumarferðir okkar
bræðranna til hennar af. En sam-
band hélst engu að síður og bar
fundum okkar iðulega saman í
afmælum og um hátíðir. Það var
einmitt síðastliðið sumar sem ég
hitti hana og átti við hana áhuga-
verðar samræður um lífsins gang,
þá höfðu veikindin gert vart við
sig en engu að síður bar hún sig
vel og hélt reisn sinni. Hún gekkst
undir læknismeðferð og lofaði ár-
angurinn þar góðu, en eins og svo
oft vill vera með krabbamein leyndi
það á sér og braust fram skömmu
eftir jól. Ósk háði þá snarpa bar-
áttu um líf sitt en varð að lúta í
lægra haldi. Eftir standa ljóslifandi
minningamar í hugum okkar, sem
hana þekktu, um góðan vin - vin
sem nú er horfinn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
%
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Að síðustu vil ég ásamt fjöl-
skyldu jninni senda Solveigu, Jud-
ith og Ólafi og öðram aðstandend-
um innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
djúpri sorg og miklum missi ykkar.
Gunnar Þór Þórarinsson.
framhaldi af tali mínu um fuglinn
Fönix þá get ég ekki annað en
tæpt á nafninu þínu, þ.e. Þröstur.
Sjaldan held ég að sú nafngift hafi
átt eins vel við nokkum mann. Þú
varst eins og fuglarnir, óheftur,
fijáls, litríkur og fallegur. Þínir list-
rænu hæfileikar í myndlist, leiklist,
tónlist, að ógleymndri hinni æðstu
list, þ.e. listinni að vera góð mann-
eskja, gleymast engum og hjálpa
okkur sem eftir sitjum skilnings-
vana.
Spörri minn, núna sé ég þig fyr-
ir mér, með þanda vængi, fljúgandi
hjá almættinu, miðlandi visku og
reynslu. Spaugandi með glampa í
augum, teiknandi, málandi og spil-
andi með barnið í hjartanu.
Söknuðurinn er mikill, en góðar
minningar ylja. Við sjáumst, kallinn
minn.
Ég votta foreldram Þrastar, Sig-
ríði og Óskari, Don, systkinum og
öðrum ástvinum mína innilegustu
samúð.
ÞRÖSTUR ÓSKARSSON
Þórir Þorláksson.