Morgunblaðið - 10.03.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
FÖSTUDAGUR 10. MARZ 1995 33
óvissu háð, hve bilið er stutt milli
lífs og dauða. Okkur setur hljóð
og við finnum til vanmáttar, þegar
okkur berast tíðindi af válegum
atburðum.
Svo fór fyrir mér, þegar fregnir
bárust af því, að Sigfús Örn Sig-
fússon hefði orðið fórnarlamb
umferðarslyss í Bandaríkjunum.
Það tekur tíma að átta sig á svo
hörmulegum atburði. Sársauki og
tómleiki eru ráðandi í fyrstu, en
fljótlega fara minningar frá langri
samferð þó að gera vart við sig.
Leiðir okkar Sigfúsar lágu fyrst
saman í Menntaskólanum í
Reykjavík. Þar gengum við í stór-
um og glöðum hópi skólasystkina
til móts við þann áfanga, sem stúd-
entspróf var á þeim tíma. Þaðan
lá leið okkar til náms í verkfræði,
fyrst við Háskóla íslands en síðan
við Tækniháskólann í Kaup-
mannahöfn.
Sá hópur, sem lagði stund á
verkfræði við Háskólann, var ekki
ýkja stór, lengst af vorum við átta
talsins í árganginum. Einungis var
þá kennt til fyrri hluta prófs hér
heima. Leita varð til annarra landa
um seinni hluta námsins. Dreifðist
hópurinn nokkuð, en fimm héldu
til Kaupmannahafnar og luku
verkfræðináminu þar.
í þessum litla hópi, sem vann
að sama markmiði, ríkti mikil sam-
heldni og gagnkvæm hjálpsemi,
þegar á þurfti að halda. Þessi sam-
heldni gilti bæði í náminu sjálfu,
en einnig utan skólans. Hver ein-
stakur í hópnum hafði þó sín sér-
kenni, sem komu skýrt í ljós. A
þessum árum kynntumst við Sig-
fúsi, sem góðum félaga, sem gott
var að vera með í starfi og leik.
Hann hafði góð tök á náminu,
enda búinn farsælum gáfum og
góðri dómgreind. Hann var yfir-
lætislaus og rólegur í fasi, en lét
þó ekki á sig ganga. Við félagarn-
ir höfðum traust á Sigfúsi.
Að loknu námi í verkfræði réðst
Sigfús til starfa hjá Vegagerðinni
og enn urðum við samferða. Ekki
kom það á óvart, að Sigfús skyldi
velja sér þennan starfsvettvang,
því að segja má, að hann hafi
verið alinn upp hjá Vegagerðinni.
Faðir hans var brúasmiður um
áratugi og móðir hans var oft ráðs-
kona í vinnuflokknum. Sigfús fór
að vinna í flokki föður síns, þegar
hann hafði aldur til. Á námsárum
sínum vann hann að ýmsum öðrum
verkefnum hjá Vegagerðinni,
einkum þó mælingum. Mældi Sigf-
ús m.a. fyrir vegi um Ólafsfjarðar-
| múla og jarðgöngum við Siglu-
I fjörð. Fyrir daga loftmyndakorta
voru mælingar af þessu tagi afar
' krefjandi verkefni, þar sem mæl-
ingamaðurinn þurfti að príla um
kletta og skriður með tæki sín og
tól.
Sigfús var því vel kunnugur
öllum hnútum hjá Vegagerðinni
þegar hann hóf þar störf sem verk-
fræðingur. í fyrstu vann hann að
almennum verkefnum í vega- og
brúagerð, einkum á Suðaustur-
landi. Þegar hafist var handa um
lagningu vega með bundnu slitlagi
hér í nágrenni höfuðborgarinnar á
sjöunda áratugnum, tók Sigfús að
fást við þau verkefni og þau urðu
síðan meginviðfangsefni hans
meðan hann starfaði hjá Vega-
gerðinni.
Mikið átak var gert í vegagerð
þessa svæðis á árunum kringum
| 1970, þegar lagður var nýr vegur
austur yfir fjall og upp í Kolla-
| fjörð. Fjár til framkvæmdanna var
I m.a. aflað með lántöku frá Alþjóða-
bankanum. Þeirri lántöku fylgdu
skilyrði um alþjóðleg útboð og
strangt eftirlit með útboðsgögnum
og öllum undirbúningi. Hönnun
þessara vega og annar tæknilegur
undirbúningur hvíidi mjög á Sigf-
úsi. Hér var að vissu leyti um braut-
: ryðjandastarf að ræða. Þau verk-
j efni, sem Alþjóðabankinn hafði
H áður lánað til hér á landi, voru
|g undirbúin undir stjórn erlendra
* hönnuða og ráðgjafa. Undirbúning-
■ ur vegaframkvæmdanna reyndist
svo traustur, að ekki var að fundið
af bankans hálfu, og verkin unnust
í samræmi við það.
Með verklagi sínu og vinnu-
brögðum að þessum verkefnum,
mun Sigfús í raun hafa lagt grund-
völl að starfi sínu hjá Alþjóða-
bankanum, þegar hann síðar sótti
þar um vinnu. Þar komust jafnan
færri að en vildu, en Sigfús átti
þar greiða leið inn. Hjá Alþjóða-
bankanum sinnti hann verkefnum
bæði í Afríku og Asiu. Naut Sigf-
ús sívaxandi trúnaðar í störfum
sínum, og voru honum falin æ
vandasamari verkefni.
Þáttaskil urðu í lífi Sigfúsar,
þegar hann staðfesti ráð sitt og
gekk að eiga Margréti Jensdóttur.
Margrét eða Gréta eins og hún
er jafnan kölluð meðal fjölskyldu
og vina, var æskuvinkona Margr-
étar konu minnar frá Akureyri.
Það var á heimili okkar Margrétar
að fundum Sigfúsar og Grétu bar
fyrst saman. Við töldum okkur því
eiga ofurlítinn hlut að hjónabandi
þeirra.
Hjónabandið reyndist þeim báð-
um mikið gæfuspor. Þau eignuð-
ust dótturina Gerði, sem auðvitað
varð augasteinn foreldra sinna.
Auk þess ólu þau upp tvo syni
Grétu frá fyrra hjónabandi henn-
ar, þá Jens og Viktor Ingólfssyni.
Samskipti ijölskyldna okkar
voru mikil frá fyrstu tíð. Þegar
þau Sigfús fluttu til Bandaríkj-
anna 1976 strjáluðust eðlilega
heimsóknir. Þau héldu þó áfram
miklu sambandi við vini og kunn-
ingja á íslandi, komu oft heim á
sumrin og á hveiju ári nú í seinni
tíð. Einnig nutum við gestrisni
þeirra í Bandaríkjunum og voru
móttökur þeirra höfðinglegar eins
og þeirra var von og vísa. Þau
hjónin voru mjög samhent um
gestrisni og höfðingsskap.
Með Sigfúsi er genginn drengur
góður, sem naut trausts og virð-
ingar þeirra sem honum kynntust.
Hans verður sárt saknað af vinum
og venslafólki. Mestur er þó miss-
ir eiginkonu, dóttur og aldraðrar
móður. Við Margrét og fjölskylda
okkar tjáum þeim og allri fjöl-
skyldunni samhryggð og biðjum
þess að góðar minningar mýki
sorg þeirra og söknuð.
Helgi Hallgrímsson.
Með nokkrum orðum vil ég
minnast vinar míns og bekkjar-
bróður í gegnum allan mennta-
skóla og háskóla, Sigfúsar Arnar
Sigfússonar.
Slíkar harmafréttir, sem fráfall
Sigfúsar, minna okkur óþyrmilega
á hversu oft er skammt milli lífs
og dauða.
Minningarnar hrannast upp frá
glöðum menntaskólaárum í MR,
frá verkfræðinámi við Háskóla
íslands, frá sumarvinnu á Norður-
landi við mælingar við Vegagerð-
ina, frá stúdentsárunum í Kaup-
mannahöfn og svo framvegis.
Árin liðu og eiginkonurnar
komu til sögunnar. Sambandið
helst þrátt fyrir að Sigfús flytjist
ásamt fjölskyldu sinni til starfa
við Alþjóðabankann, og allur
heimurinn verður starfsvettvang-
ur hans. Á þessum tíma koma þau
hjónin oft heim til íslands og urðu
þá jafnan fagnaðarfundir er vinir
og kunningjar hittust. Ógleyman-
legar eru heimsóknirnar til Sigfús-
ar og Grétu í Washington og ferð-
irnar með þeim þar.
Skarð er fyrir skildi, Sigfús
kemur ekki framar í sínar árlegu
sumarheimsóknir til okkar í sum-
arbústaðinn á Stokkseyri, hver
hefði trúað því síðasta sumar, að
áður en nýtt sumar kæmi væri
hann allur.
Eftir eigum við minningarnar
þar sem hvergi bar skugga á. Við
Sigga vottum Grétu, Gerði, móður
Sigfúsar og stjúpsonum og öðrum
aðstandendum dýpstu samúð.
Sigfús var drengur góður, blessuð
veri minning hans.
Páll Sigurjónsson.
SIGURJÓN JÓNSSON
+ Siguijón Jónsson var
fæddur í Eyvík í Grímsnesi
hinn 19. apríl 1903. Hann lést
á Borgarspítalanum 27. febr-
úar síðastliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Magnússon og
Sigríður Sæmundsdóttir. Sig-
urjón var einkabarn þeirra.
Eiginkona Sigurjóns var Sig-
ríður Þorvarðardóttir, f.
29.10. 1902, d. 25.10. 1984.
Siguijón átti einn son, Friðjón,
fyrir hjónaband og gekk sex
bömum Sigríðar í föðurstað.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Dóinkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
FYRSTU árin í lífi Siguijóns Jós-
epssonar lýsa vel við hvaða kjör
vinnufólk bjó um aldamótin. Sig-
ríður Sæmundsdóttir móðir hans
deyr stuttu eftir fæðingu. Hann
er skírður og hún jörðuð á Klaust-
urhólum. Fyrsta hálfa mánuðinn
er hann í Eyvík en ömmusystir
hans er bjó á Þórisstöðum tók
barnið að sér í skamman tíma.
Stuttu seinna er honum komið
fyrir á Snorrastöðum í Laugardal.
Þar bjuggu þá Guðrún Eyjólfsdótt-
ir og Sveinbjörn Eyjólfsson. Þar
er Siguijón í tæp þijú ár. Þá er
hann sendur til Reykjavíkur til
föður síns og er þar næstu tvö
árin á Frakkastígnum hjá honum
og Hólmfríði Pálsdóttur konu
hans.
Sex ára gamall er hann sendur
aftur austur fyrir fjall og nú að
Mýrarkoti í Grímsnesi. Þar bjó þá
Margrét ömmusystir hans og er
þar næstu sex árin. Tólf ára göml-
um er honum komið fyrir á Kiða-
bergi en þar bjuggu þá Gunnlaug-
ur Þorsteinsson og Soffía Skúla-
dóttir. Á Kiðabergi er hann í sjö
ár, en heldur þá til Reykjavíkur.
Þar gerir hann stuttan stans en
heldur sama sumar austur til
Brúnavíkur í Borgarfirði. Þar reri
hann á opnum bát og var í vinnu-
mennsku. Þetta var árið 1922.
Um haustið gerði vonskuveður og
við það að ná fénu inn kól hann
á fótum. Brunagaddur var og skór
og sokkar voru frosnir fastir við
fæturna. Á baðstofugólfinu voru
fæturnir þýddir í fötu með snjó í.
Þórunn grasakona Gísladóttir,
móðir bóndans, læknaði síðan þau
sár er af hlutust.
Eins og að framan greinir má
sjá að vegurinn hjá ungum dreng
var ekki beinn og breiður. Löngu
seinna er Siguijón var kominn á
efri ár ræddi hann oft um æsku
sína. Aldrei fann ég að hann væri
bitur. Þvert á móti bar hann sam-
ferðarfólki sínu ávallt vel söguna.
Eins kom það í ljós að Grímsnesið
var paradís í augum hans og
hvergi undi hann sér betur. Hann
byggði sér sumarbústað og var
landnemi í Finnheiðinni í Gríms-
nesi. Er hann var í bústaðnum þá
leyfði hann sér þann munað að
sofa fram eftir. Hann sagði mér
að hann væri að bæta sér það upp
að hafa verið sendur fyrstur á
fætur til að ná í hesta eða kýr er
hann var ungur. Það var oft fynd-
ið að sjá gamla manninn koma á
fætur um hádegi, en hann var
ígulhress og í besta formi um mið-
nætti.
Siguijón lærði járnsmíði í
Reykjavík og vann mestan hluta
Handrit afmaelis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld í úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á netfang
þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Höf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ævi sinnar hjá Stálsmiðjunni,
lengst af sem verkstjóri, vel liðinn
af sínum vinnufélögum og yfir-
mönnum.
Hann var hugmaður og verk-
kvíðni þekkti hann ekki, hellti sér
á kaf í vinnuna hvort viðfangsefn-
ið var bilaður ketill í bræðslu fyrir
vestan eða norðan, viðgerð á hval-
bátunum eða eitthvað annað.
Hrein unun var að ferðast með
Síguijóni, svo kunnugur var hann
staðháttum víðsvegar um landið,
svo vel kunni hann söguna, svo
heitt unni hann landinu. Þekking
hans og þessi fádæma skemmti-
lega frásagnargáfa laðaði fram
myndir af löngu liðnum atburðum
sóttar í sjóði þessarar þjóðar.
Hvergi undi Siguijón sér betur
en austur í Grímsnesi í sumarbú-
staðnum er hann byggði og kall-
aði Heiðarsel. Hann var kóngur í
ríki sínu, þar var smíðað og rækt-
að. Hann var alæta á bækur og
aldrei kom maður að tómum kof-
unum hjá honum hvort umræðu-
efnið var jarðfræði, trúmál eða
saga sem hann dáði.
Þessi garpur sem lifði helst á
saltkjöti og köldu kaffi hafði skoð-
anir á öllum hlutum. Trúmálunum
sleppti ég, jarðfræðin stóð honum
nær. Hann gerði sér far um að
kanna berglög og hvernig landið
hafi orðið til. Á kvöldin er sest var
niður á Heiðarseli þá tók höfðing-
inn flugið. Sjóndeildarhringurinn
úr Heiðarseli er stórbrotinn með
Botnsúlur í vestri og Heklu í
austri. Þegar búið var að fara yfir
helstu þætti jarðsögunnar var
skyndilega sveigt af og umræðu-
efnið var Sturlunga, sagnameist-
arinn Sturla Þórðarson, Þórður
kakali og af hveiju íslendingar
gengust erlendu valdi á hönd.
Siguijón hafði ákaflega djúpa
réttlætiskennd og var Islendingur
eins og Islendingar gerst bestir.
Frásögnin var mergjuð og aldrei
nokkurt hik, rétt var rétt og rangt
var rangt. Þórður kakali stóð ljós-
lifandi þegar snúningurinn var hve
mestur og gamli maðurinn gekk
einn út í þann reit sem hann elsk-
aði og undirstrikað tilveru sína og
saung „þótt biskup mér og kóngur
banni“. Þannig man ég þennan
höfðingja best. Með þessum fá-
tæklegu orðum kveð ég vin minn
Siguijón Jónsson.
Andrés Sigmundsson.
Okkur langar í fáeinum orðum
að minnast vinar okkar Siguijóns
Jónssonar. Við vorum svo lánsam-
ar að kynnast þessum góða manni.
Þrátt fyrir talsverðan aldursmun
náðum við vel saman og áttum
með honum góðar og ánægjulegar
stundir. Siguijón var einstaklega
góður maður, fróður og skemmti-
legur, hafði frá mörgu að segja,
enda búinn að upplifa margt á
langri lífsleið. Alltaf vorum við
velkomnar á heimili hans og Sig-
ríðar konu hans á meðan hún lifði,
margar góðar stundir áttum við
ásamt Höbbu vinkonu okkar í
sumarbústaðnum þeirra í Þrastar-
lundi. Þar var oft glatt á hjalla,
mikið spjallað og brallað. Barngóð-
ur var Siguijón og eiga mörg börn-
in góðar minningar um hann og
smíðakofann við bústaðinn hans.
Eitt sinn verða allir menn að
deyja. Við vitum það, en samt er
erfitt að sætta sig við það þegar
að því kemur. Við viljum svo láta
þig vita að þó þú sért horfinn á
braut mun minningin þín alltaf lifa
í hugum okkar.
Elsku Habba vinkona sem hugs-
aðir svo vel um afa þinn og veitt-
ir honum gleði og umönnun síð-
ustu æviár hans, hjá þér og þinni
fjölskyldu verður sár söknuður og
tómleiki. Öðrum ástvinum vottum
við samúð okkar. Guð blessi ykkur
öll.
Ég fel í forsjá þína,
guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Kristín og Jóna,
vinkonur frá Vestmannaeyjum.
JON JONSSON
+ Jón Jónsson
bóndií Brodda-
nesi var fæddur
hinn 10. janúar
1908. Hann lést á
sjúkrahúsi Hólma-
víkur þann 19. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jón Þórðarson
bóndi og Guðbjörg
Jónsdóttir hús-
freyja og skáld-
kona. Jón kvæntist
árið 1932 Svan-
borgu Gisladóttur
frá Brunngili í Bi-
trufirði, f. 30. júní 1904, d. 8.
nóvember 1992. Börn þeirra
eru Jón Gústi, bóndi Steinadal,
Guðbjörn, bóndi, Broddanesi,
Ragnheiður Björg, starfsstúlka
í Kópavogi, og Guðbjörg,
iyúkrunarfræðingur í
Garðabæ.
MÉR líða seint úr minni þau
sumur sem ég dvaldi í sveit í
Broddanesi sem ungur strákur.
Þar var margt nýtt fyrir dreng
úr höfuðborginni að sjá og kynn-
ast. Jón og Svanborg voru mér
sem bestu foreldrar þann tíma.
Jón var mjög starfsamur og dug-
legur til allra verka, hvort heldur
það var heyvinna, sjósókn eða
önnur landbúnaðarstörf. Hann
þrýsti jörð sína vel og lagði sig
fram um ræktun hennar. Snyrti-
mennska og nýtni voru honum í
blóð borin og mættu margir læra
af slíku. Samskipti þeirra Svan-
borgar og Jóns einkenndust af
samheldni og ástúð.
Jón gekk í gegnum
mörg tímabil land-
búnaðar á búskapart-
íð sinni og náði að
tileinka sér þær nýj-
ungar sem þar komu
á þeim tíma.
Þegar undirritaður
fór að ferðast með
fjölskyldu sína lá leið-
in oft norður að
Broddanesi. Móttök-
urnar vora alltaf jafn
góðar og bömunum
ógleymanlegar. Það
verður því tómlegra
að koma að Broddanesi en minn-
ingar verða að fylla í það tóma-
rúm. Störfin á Broddanesi voru
fjölbreytt því þar eru talin öll
hlunnindi nema laxveiði. Það var
því mikil upplifun fyrir börn sem
dvöldu þar að kynnast öllum þeim
handtökum sem við þurfti. Bænd-
ur þar voru samhentir um nýtingu
hlunninda í þá tíð og var vel hirt
um allt sem til féll. Fengum við
alla jafnan að fara með út í eyjar
að taka dún og hirða um varpið.
Það voru traustar hendur sem
héldu þar um árar og kenndu okk-
ur hinum yngri áralagið.
Nú þegar Jón er allur þökkum
við í fjölskyldu minni fyrir að hafa
fengið að kynnast honum og Svan-
borgu. Megi minning þeirra lifa
um ókomin ár.
Afkomendum Jóns og aðstand-
endum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Agnar Ásgrímsson
og fjölskylda.