Morgunblaðið - 11.03.1995, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 11. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
KARL
FERDINANDSSON
+ Karl Ferdin-
andsson fæddist
á Reyðarfirði 17.
október 1928. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum 3.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigrún Sigurð-
ardóttir og Ferdin-
and Magnússon.
Systir hans er Jór-
unn, húsmóðir á
Reyðarfirði. Eftir-
lifandi eiginkona
Karls er Guðný Sig-
urðardóttir, f. 18.3.
1930, og einkadóttir þeirra er
Jóhanna, f. 6.2.1961. Mæðgurn-
ar vinna báðar við Leikskóla
Reyðarfjarðar.
Karl vann lengst af sinnar
starfsævi hjá Vegagerð ríkisins
á Reyðarfirði. Utför hans fer
fram frá Reyðarfjarðarkirkju í
dag.
MÁGUR minn og vinur, Karl Ferd-
inandsson, er látinn á 67. aldurs-
ári. Hann hafði fyrir nokkrum árum
farið að finna fyrir sjúkdómi þeim,
er varð honum að aldurtila. Karl
vildi skipulag á hlutum og að til-
vera hans og ijölskyldu hans héld-
ist sem mest í föstum skorðum.
Hann unni fjölskyldu sinni og lagði
mikið upp úr nánu og reglubundnu
fjölskyldulífi. Þá mat Karl starf sitt
mikils og dagleg samskipti við góða
vinnufélaga. Alveg fram á síðasta
dag hélt Karl lífsháttum sínum og
stundaði vinnu sína af kostgæfni.
Fregnin um lát hans kom þess
vegna mér og öðrum í opna skjöldu.
Karl var stór maður og stæðileg-
ur. Hann var ljúfur í
viðmóti og ætíð var
gott að vera í félags-
skap hans. Börn hænd-
ust fljótt að honum,
enda var hann barn-
góður með afbrigðum.
Nutu þess mörg börn
og unglingar, mín þar
á meðal. Faðir minn
var síðustu æviár sín í
heimili hjá Karli og
systur minni, Guðnýju.
Fórst Karli einstaklega
vel við tengdaföður
sinn, og sýndi honum
ræktarsemi og vináttu.
Karl tók vel á móti gestum. Var
gestrisni þeirra hjóna rómuð, og
viðurgemingur við gesti og gang-
andi jafnan veittur af ánægju og
sérstökum myndarskap. Þótt Karl
væri hægur í fasi, var hann fastur
fyrir og stóð jafnan við sannfæringu
sína.
Margir íslendingar vilja halda því
mjög á lofti, og raunar trúa því
einlæglega, að hér á landi búi mik-
il menningarþjóð, einkum á sviði
bókmennta. Ekki skal hér dómur
lagður á réttmæti slíkra skoðana.
Víst er þó, að menning þjóðar verð-
ur ekki mæld eftir bókahillumetmm
einum saman, og ekki verða íslend-
ingar meiri menningarþjóð fyrir það
eitt, að þeir í tíma og ótíma stað-
hæfí að svo sé. Hitt er annað, að
hér á landi fínnast ýmsir, sem á
þjóðlega vísu em sannmenntaðir í
besta skilningi þess orðs. í þeim
hópi var Karl Ferdinandsson. Hann
hafði komið sér upp góðu safni
bóka, einkum ljóðabóka, og hann
unni tónlist. Þessara hugðarefna
sinna naut hann og ræktaði í kyrr-
þey, og að mestu með sjálfum sér.
MINNINGAR
í sumarfríum sínum ferðuðust
þau hjónin, Karl og Guðný, ásamt
Jóhönnu dóttur sinni, iðulega um
landið. Oft komu þau við í Reykja-
vík og dvöldu hér í nokkra daga.
Var það mér alltaf sérstakt tilhlökk-
unarefni, því þessa daga skipulögðu
þau þannig, að ég gæti notið þeirra
með þeim. Á ég margar og góðar
minningar frá skemmtilegum sum-
ardögum af þessu tagi.
Ég og fjölskylda mín fæmm
Guðnýju, eiginkonu Karls, og Jó-
hönnu, einkadóttur þeirra hjóna,
innilegar samúðarkveðjur. Missir
þeirra er mikill. Eftir lifir minning
um góðan dreng.
Margrét Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð til hans Kalla okkar. Þeg-
ar ég lít tilbaka um farinn veg er
það fyrsta sem kemur upp í hugann
hvað hann Kalli var barngóður. Sem
lítil stelpa sat ég í fanginu á honum
og horfði á fréttirnar, Kastljós og
dýralífsmyndir í sjónvarpinu og allt-
af var hann tilbúinn að taka eitt
spil við eldhúsborðið á meðan Lilla
tók til matinn. Já, við Kalli vomm
miklir vinir og spjölluðum mikið
saman. Stundum skoðuðum við
bækur og fannst mér skemmtileg-
ast að skoða myndimar í Öldinni
okkar og sagði Kalli mér þá sögur
af atburðum tengdum þeim. Gaman
þótti mér þegar við fómm í bíltúr,
stundum niður á bryggju eða inn
að andapolli. Síðast þegar ég fór
austur, þá orðin fullorðin, keyrðum
við Kalli inn að andapolli, alveg eins
og þegar ég var lítil stelpa.
En það er komið að kveðjustund
sem er allt of fljótt. Við hefðum
viljað njóta miklu fleiri samvem-
stunda, fara í fleiri bíltúra, og kíkja
kannski einu sinni enn í Óldina
okkar. En lífíð heldur áfram, einn
kemur þá annar fer. Ég vildi óska
þess að litla dóttir mín hefði fengið
að kjmnast hlýjum örmum hans.
Minningin um Kalla vermir um
ókomin ár.
Elsku Lilla og Jóhanna, Guð gefí
ykkur styrk á þessum erfíðu tímum.
Ásta Sigurðardóttir.
Laugardagurinn 4. mars rann
upp bjartur og fagur. Ég stóð við
gluggann og horfði út og hugsaði
með mér að senn færi vetri að linna
og vorið að koma, þá yrði aftur
allt svo bjart og gott í okkar sál.
En fljótt var sú hugsun á bak og
burt, síminn hringdi og bróðir minn
færði mér þá harmafregn að Kalli
Fedda vinur minn væri dáinn. Nú
var höggvið stórt skarð í hóp okkar
starfsmanna Vegagerðarinnar á
Reyðarfírði. Þar fór sá maður sem
öllum þótti vænt um sem hann
þekktu, og mér fínnst að enginn
mum fylla það stóra skarð.
Ég ætla nú ekki að rekja hans
ævi né starfsferil. Vonandi verða
aðrir til þess. Ég ætla bara að minn-
ast míns góða vinar og félaga í
nokkrum orðum. Ég kynntist Kalla
vel þau sjö ár sem ég hef unnið á
Vegagerðinni og þau kynni munu
aldrei gleymast. Þau eru dýrmæt
því Kalli var alveg yndislega góður
maður og ljúfur við alla. Oft töluð-
um við mikið saman og hann sagði
mér frá svo mörgu sem á daga
hans hafði drifíð er hann var ungur
maður, því víða hafði hann verið
við störf bæði til sjós og lands.
Hann sagði svo einstaklega vel frá,
að það var svo gaman að hlusta á
hann og mér leið alltaf svo vel ná-
lægt honum. Mér fannst alltaf birta
í minni sálu þegar Kalli var búinn
' að koma til mín og spjalla við mig.
Oft sá hann að ég var eitthvað
döpur. Sló hann þá á léttari strengi
og fékk mig til að gleyma eymd
og volæði og horfa björtum augum
á lífíð og tilveruna.
Kalli var mjög fróður maður, las
mikið og vissi allt milli himins og
jarðar. Hann hafði gaman af ljóðum
og fór oft með vísur fyrir mig sem
hann var með í huga þá stundina.
Ég skrifaði þær hjá mér, því mér
þykir gaman að ljóðum eins og
hann vissi. Þær ljóðabækur sem ég
hef eignast gaf hann mér. Oft gríp
ég til þeirra og les þar falleg Ijóð.
Síðustu árin gekk Kalli ekki heill
til skógar. Hann átti við veikindi
að stríða og kvartaði aldrei þótt oft
fyndi hann til. Alltaf mætti hann
til sinnar vinnu, eins þann dag sem
hann kvaddi þennan heim, en þá
kom kallið sem enginn flýr frá.
Allt gerðist svo snöggt, Kalli horf-
inn á braut hins óendanlega.
Alltaf erum við óviðbúin þegar
ástvinur er hrifínn á brott frá konu
sinni og dóttur. Það voru mér þung
spor þann mánudagsmorgun er ég
kom til vinnu minnar, því ég vissi
að enginn Kalli kæmi niður til mín
til þess að bjóða mér góðan daginn
með sinni einstöku framkomu. Ég
sakna míns góða vinar mikið en
minningin um hann mun lifa með
mér og margs á ég eftir að minnast.
Ég kveð þig nú, góði vinur, og
hafðu þökk fyrir allt. Ég vona að
englar Guðs muni umvefja þig eilíf-
lega.
Elsku Lilla mín og Jóhanna, ég
vona að góður Guð styrki ykkur á
þessari sorgarstundu. Guð blessi
minningu Karls Ferdinandssonar.
Dagbjört Briem Gísladóttir,
Sléttu.
Á vetrarmorgni heima á Reyðar-
fírði sé ég að fáni er dreginn í hálfa
stöng og það húmar í huga og geig-
ur grípur mig í þeirri þrálátu spurn
hver sveitunga minna sé nú af heimi
horfinn.
Og harmafregnin berst okkur að
eyrum, allur er dáðadrengurinn
Karl Ferdinandsson, sannur sonur
byggðarlagsins.
Bjartar og mætar minningar
SIGURJÓN
BJARNASON
+ Siguijón
Bjarnason var
fæddur í Reykjavík
20. maí 1922. Hann
lést 28. febrúar sl. á
hjartadeild Borgar-
spítalans í Reykja-
vík. Foreldrar hans
voru: Sigríður Jóns-
dóttir, f. 15. júlí
1893 á Eyrabakka,
d. 15. maí 1944, og
Bjarni Eiríksson, f.
24. september 1896
á Halldórsstöðum í
Vatnsleysustrand-
arhreppi, hann
fórst með B.V. Robertsson 8.
febrúar 1925. Siguijón átti
þrjár hálfsystur, þær eru: Est-
her B. Stenseth, búsett í Banda-
ríkjunum (sammæðra), Guðrún
Bjarnadóttir, búsett í Hafnar-
firði, og Gréta Ágústsdóttir,
búsett í Reykjavík. Alsystir Sig-
urjóns og tvíburi var Rágna
Þyri Bjarnadóttir, látin. Eftir-
lifandi eiginkona Siguijóns er
Guðbjörg Eiríksdóttir, f. 1. nóv-
ember 1922 á Eyrarbakka. Þau
giftust 24. maí 1942. Þau eign-
ÉG KYNNTIST honum fyrst á
haustmánuðum árið 1957 um borð
í BV Hallveigu Fróðadóttur en þang-
að hafði hann ráðið sig sem smyij-
ari í vél.
Það sem fyrst vakti athygli mína
á honum var sú þekking og skoðan-
ir á þjóðmálum sem hann hafði, virt-
ist geta rökrætt alla refílstigu stjórn-
málanna og beindi þá oft orðum sín-
um til okkar þeirra yngri en í þeim
hópi voru flestir þeir róttæku.
Þessar samvistir vöruðu í nokkra
mánuði uns hann fór í land og tók
upp önnur störf. Árin líða, komið
er haust og árið er 1960. Sá sem
uðust 5 börn, barna-
börnin eru 23 og
barnabarnabörnin
eru orðin 29 talsins.
Siguijón og Guð-
björg hófu búskap í
Reykjavík en árið
1970 flytja þau til
Eyrarbakka. Sigur-
jón stundaði alla al-
menna vinnu bæði á
sjó og á landi en í
25 ár var hann
fangavörður, fyrst í
Reykjavík en síðan
á Litla-Hrauni. Sig-
uijón starfaði mikið
að félagsmálum og var m.a.
formaður fangavarðafélags Is-
lands um tíma, þá tók hann og
virkan þátt í stjórnmálum og
sat nokkur flokksþing sjálf-
stæðismanna. Þá var hann i
hreppsnefnd Eyrarbakka-
hrepps. Þá ber að geta þess að
ein samtök skipuðu stóran sess
í huga hans og hjarta en það
eru AA-samtökin.
Útför Siguijóns fer fram í Eyra-
bakkakirkju i dag, og hefst at-
höfnin kl. 14.00.
þetta skrifar kynntist dóttur Sigur-
jóns og þau kynni urðu vendipunktur
í lífi ungs manns. Gamlársdagur
1962: Gifting elstu dóttur og þar
með er kominn tengdasonur og ég
hafði eignast tengdaforeldra, Guð-
björgu og Siguijón. Þar með hófust
þau kynni er alla tíð hafa verið mín
hamingja.
Þá er ég fór að kynnast tengda-
föður mínum fann ég fljótt að þar
fór góður maður; hann var sá sem
leiðbeindi án þess að stjórna, ætíð
reiðubúinn til hjálpar ef eitthvað
kom það er þurfti lausnar við og í
hans valdi var að geta fært til betri
vegar. Siguijón var að eðlisfari létt-
lyndur og gat tekið þátt í glensi og
gamni ef því var að skipta, gat oft
hlegið innilega og gert grín að sjálf-
um sér.
Hann naut þess að koma á manna-
mót, hafði gaman af að hitta fólk,
var vel máli farinn, gat staðið upp
og haldið ræður hvenær sem var og
gat þá talað um það er honum lá á
hjarta í það skiptið og þurfti þá
engan undirbúning eða vangaveltur
þar um, kom máli sínu vel til skila.
Tengdafaðir minn gat verið fastur
fyrir ef því var að skipta en sann-
gjarn var hann og sáttfús ef á þurfti
að halda.
Hann var gæddur þeim eiginleika
sem ekki er öllum gefínn, en hann
er sá að láta vita ef vel er gert og
þá var það sagt með þeirri einlægni
sem honum var svo eðlileg, hann tók
þá örmum utan um þann er þurfti
uppörvun og oft sá ég blika tár á
hvörmum. Eitt barnabarnið hans
sagði þessi orð: Hann er svo hlýr,
faðmurinn hans afa, ég tek undir
þessi orð og segi: Faðmurinn hans
er einn sá hlýjasti sem ég hef kynnst.
Eftir að tengdaforeldrar mínir
flytja austur á Eyrabakka hefst nýr
kafli í lífí þeirra, hann fær sér hesta
og verður það hans yndi að njóta
þeirra næstu árin. Þarna rættist sá
draumur hans að geta farið á bak
þegar færi gæfíst og hirt þá eins
og hann vildi og það var svo sannar-
lega gert af alúð. Komið er sumar,
nánar tiltekið 24. maí 1992, í sam-
komuhúsinu Stað á Eyrabakka.
Mættir eru til veislu allir afkomend-
ur þeirra hjóna Guðbjargar og Sig-
uijóns ásamt gestum. Tilefnið er að
fagna þeim áfanga að 50 ár eru lið-
in frá giftingu þeirra hjóna og um
leið sjötugsafmælis hans sem var
20. maí.
í veislunni stóð hann upp og þakk-
aði gestum fyrir þann heiður sem
þeim hjónum væri sýndur, og þá
beindi hann orðum sínum til afkom-
enda sinna. Innihald ræðu hans var
á þessa leið: Styrkur hverrar fjöl-
skyldu liggur í samheldni hennar og
einmitt fyrir það gætu þau hjón
þakkað, þau ættu slíka íjölskyldu.
Þá brýndi hann fyrir okkur nauðsyn
þess að rækta okkur sjálf og bað
okkur guðs blessunar, þessi orð voru
svo sannarlega töluð frá hjartanu.
Þessi dagur verður okkur dýrmætur
í sjóði minninga sem tengjast hon-
um. Að áliðnu sumri síðastliðnu var
ákveðið að fjölskyldan kæmi saman
hjá þeim hjónum, allir komu sem
það gátu, dagurinn leið við leiki og
ærsl, allir kátir og nutu þess að vera
til en fyrr en varði var komið kvöld.
Það voru hamingjusöm hjón sem
kvöddu hópinn sinn þegar hann hélt
úr hlaði. En hveiju sumri fylgir
haust, hann veiktist skömmu síðar
og var fluttur á sjúkrahús, veikindin
voru alvarleg. Hann fékk þó að fara
heim en undan hallar. Fram undan
eru erfíðir dagar og vikur, von um
bata, ótti um eitthvað verra. Síðustu
tvæ vikurnar sem hann lifði dvaldi
hann á sjúkrahúsi. Þökk sé þeim sem
önnuðust hann þar.
Tengdaföður minn kveð ég með
söknuði og minnist þeirra stunda er
við áttum saman með sérstöku þakk-
læti, það var svo gott að vera
tengdasonur hans. Ég sé ekki eftir
einu orði sem sagt var en sé eftir
þeim orðum sem sjaldan voru sögð:
Hve mér þætti vænt um hann.
Elsku tengdamamma, þú hefur
misst mest af okkur öllum. í rúm
fimmtíu ár lágu leiðir ykkar saman
í gleði og sorg, saman hafíð þið tek-
ist á við allt það er á leið ykkar
hefur orðið, en nú ertu ein. Það tek-
ur okkur öll langan tíma að venjast
því. En á þessari kveðjustund skul-
um við minnast þeirra orða er hann
talaði til okkar og sagði að styrkur
hverrar fjölskyldu fælist í samstöð-
unni og nú er það okkar sem eftir
erum að svo verði áfram sem hingað
til.
Að lokum kveð ég tengdaföður
minn með þeirri bæn sem var leið-
andi í hans lífí.
Guði gefí mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina þar
á milli.
Guð geymi elskulegan tengdaföð-
ur minn.
Steindór Steindórsson.
Elsku pabbi, innilegt þakklæti
fyrir allt, biðjum Guð að veita okk-
ur öllum styrk og huggun í sorg
okkar.
Með árunum mannlega athyglin vex
sem opnast þá lokaðar dyr.
Til baka ef lítum við systkinin sæl
við q'áum allt betur en fyrr.
Því ótalmargt gerðist á æskunnar slóð,
sem ennþá í huganum býr.
Við metum það núna, hve mamma var góð
og munum, hve pabbi var hlýr.
Við munum, að ætíð hvem æskunnar dag,
ef angraði þetta og hitt,
bamanna studdu þau hamingjuhag
en hugsuðu minna um sitt.
Og ókyrrð i heiminum höfðum við séð,
sem herðir að landi og þjóð.
Þótt tímamir breytist og mennimir með
er minningin æskunnar góð.
Vertu Guði geymdur, elsku
pabbi.
Erla og Loftur.
Elsku afí minn, innilega þakka ég
þér fyir ailt sem þú hefur verið
mér. Ég veit, elsku afi minn, að
nú líður þér betur og bið góðan Guð
að geyma þig.
Þig sem í fjarlægð fyöllin bak við dvelur
og fagrar vonir tengdir líf mitt við
minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar
er horfnum stundum ljúfum dvel ég hjá.
Heyrirðu ei hvem hjartað kallar á?
Heyrirðu storminn kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina
sem aldrei gleymi meðan lífs ég er.
(Cæsar.)
Hinsta kveðja, þín,
Dagný Lind.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Afí minn, mikið er erfítt að
kveðja þig, mér finnst ennþá að þú