Morgunblaðið - 21.03.1995, Blaðsíða 6

6 ÞRIÐJUDAGUR 21. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
L
i
BJARGAÐ AF KILI
Tveir menn björguðust af kili eftir að Reka RE 666 frá Patreksfirði hvolfdi vestur af Blakki
Tíminn er
einsog
eilífð þeg-
ar svona er
TVEIR menn björguðust þegar Reka RE 666, 6 tonna báti frá
Patreksfirði, hvolfdi um 20 sjómílur vestur af Blakki síðdegis á
sunnudag. Mennirnir komust á kjöl og biðu þar eftir hjálp. Þeir
reyndu að ná til björgunarbátsins, en tókst það ekki. Þeim var
síðan bjargað um borð í Brimnes frá Patreksfirði.
Hilmar Jónsson
skipstjóri og Gunnar
Kristjánsson voru að
veiðum í þokkalegu
veðri þegar bátinn tók
að síga á stjómborðs-
hlið, án þess að skip-
veijum væri ljóst
hvers vegna. Þeir
skáru á línuna, hentu
fyrir borð fiski úr
stjórnborðshliðinni og
hlóðu öllu lauslegu í
bakborðshliðina til að
reyna að rétta bátinn
af en það dugði ekki
til. Hallinn jókst sífellt
og svo varð skipti-
skrúfan óvirk. Engin skip voru í
sjónmáli og fór Hilmar inn í stýris-
hús til að gefa nærliggjandi bátum
upp nákvæma staðsetningu og
biðja þá um að fylgjast með okkur.
Efaði ekki að ég kæmist út
„Ég var rétt búinn að sleppa
síðasta orðinu, þegar báturinn
snaraðist yfir,“ sagði Hilmar í við-
tali við blaðið. „Ég stökk á hurðina
og ætlaði að komast út, en það
var einhver fyrirstaða svo ég gat
ekki opnað nema um 10 sentimetra
rifu. Það var opnanlegúr gluggi
framan á stýrishúsinu, en hann svo
lítill að það var vonlaust að kom-
ast út um hann.“ Hilmar reyndi
að bijóta rúðu með krossviðar-
hlera, sem var fyrir opinu í vélar-
rúmið, en glerið var svo sterkt að
það gaf sig ekki. Hilmar telur að
ekki hafi liðið nema um mínúta frá
því að báturinn lagðist á hliðina
þar til hann var kominn á hvolf.
„Þegar ég náði ekki að bijóta
rúðuna með hleranum fór ég að
hugsa málið upp á nýtt. Ég reyndi
hurðina aftur, en það var sama
sagan. Þá renndi ég huganum yfir
allt sem var þarna í stýrishúsinum
sem hugsanlega gæti unnið á rúð-
unni,“ sagði Hilmar. Hann hélt
alltaf ró sinni og efaðist aldrei um
að hann kæmist út úr stýrishúsinu.
„Sennilega væri ég þar ennþá, ef
ég hefði efast um það að ég kæm-
ist út. Það var bara spurning um
að finna réttu leiðina.“
Stýrishúsið fylltist fljótt
Hilmar mundi eftir verkfæra-
kassa sem hann geymdi í stýris-
húsinu og fór nú að spá í hvert
hann hefði farið í veltunni. „Þá
stóð ég í horninu á þakinu og í sjó
upp á mið læri. Sjórinn náði upp
á rúmlega miðja glugga bakborðs-
megin,_ en stjórnborðsglugginn á
kafi. Ég fann verkfærakassann,
en það var allt farið úr honum.
Svo fann ég skiptilykil, þá var
ekki eftir nema um 10 sentimetra
frírúm á glugganum. Ég reyndi
að beija í miðja rúð-
una, en náði engum
slagkrafti ofan í sjón-
um.“ Hilmar reyndi að
bijóta kantinn á rúð-
unni, en lykillinn vann
ekki á glerinu.
„Mér datt í hug að
ná í haglabyssu
frammi í lúkar en sneri
við, því ef báturinn
hefði sokkið þá hefði
ég lokast þar inni. Ég
reyndi að muna eftir
einhveiju í vélarrúm-
inu, eða stýrishúsinu,
sem gæti ráðið við
þetta og mundi þá eft-
ir hamri sem hafði verið í verk-
færakassanum. Hann hlaut að vera
á svipuðum slóðum og skiptilykill-
inn.“ Þegar þarna var komið voru
gluggarnir komnir í kaf og orðið
nær dimmt í stýrishúsinu.
„Þegar ég stakk mér til að leita
að hamrinum stóð ég í sjó upp
undir hendur. Ég renndi í gegnum
fullt af skiptilyklum, skrúfjárnum
og alls konar drasli áður en ég
festi loks hendur á hamrinum. Þá
stóð ég ekki lengur upp úr sjónum
og varð að spyrna mér upp af
þakinu í átt að lúkarnum til að ná
lofti. Þá náði sjórinn alveg upp í
stýrishúsgólfið, en loft var enn í
lúkarnum og vélarrúminu."
Rak hausinn út um rúðuna
Hilmar segir að smá skíma hafi
verið inni í bátnum þótt allir
gluggar væru á bólakafí. Ekki var
sama hvaða glugga hann braut til
útgöngu. Rétt fyrir utan hliðar-
gluggana var grindverk svo ekki
þýddi að fara um þá. Við stjórn-
borðsgluggann að framan voru
siglingartæki og vifta á glugga-
num, svo bakborðsglugginn varð
fyrir valinu. „Ég spyrnti mér að
glugganum og þrusaði hamrinum
í rúðuna. Hann fór í gegn og ég
hrærði eitthvaði í glerinu. Þá missti
ég hamarinn. Ég var með gúmí-
vettling á vinstri hendinni og þreif-
aði fyrir mér. Gatið var nógu stórt
fyrir hausinn á mér sem var vel
varinn af lambhúshettu og flotgal-
lanum. Ég náði spyrnu í plotterinn
og rak hausinn út. Það var feikna
fyrirstaða fyrir axlirnar að rífa þær
út. Gatið var svo þröngt að ég
varð að bijóta rúðuna utan af
mér. Fyrir utan lenti ég í rekkverk-
inu en áttaði mig ekki strax á því
hvað það var. Flotgallinn ýtti mér
upp að þilfarinu og gerði mér erf-
itt að komast undir rekkverkið.
Ég þurfti að taka talsvert á til
þess. Svo tókst mér að spyrna mér
frá og skaust upp eins og tappi.
Þá var ég gjörsamlega búinn með
þrekið.“ Hilmar telur að þessi at-
Hilmar Jónsson
Morgunblaðið/Sverrir
ÁHÖFNIN á Brimnesi: Guðmundur Aðalsteinsson, kokkur, Freyr Héðinsson, vélstjóri, Jóhannes
Héðinsson, skipsljóri, og Sveinn Yilhjálmsson, stýrimaður. Myndin var tekin á sunnudagskvöld,
þegar Brimnesið var komið að bryggju á Patreksfirði með skipbrotsmennina.
Ljósm: Reynir Finnbogason
Reki RE - 666 í höfn á lygnum degi.
GUNNAR Kristjánsson með börnum sínum,
Björgu Ósk og Kristjáni Þór.
burðarás hafi tekið minna en hálfa
mínútu.
Bjargaði honum hvað
hann var rólegur
„Ég var hræddur um að sjá
hann ekkert aftur,“ sagði Gunnar
í viðtali við blaðið. „Tíminn er eins
og eilífð þegar svona er en ég
hugsa að það hafi bjargað honum
hvað hann var rólegur. Svo náði
hann að krafsa sig ugp og ég tók
í hendina á honum. Á meðan við
hengum á kilinum snerist skrúfan
sem var ekkert voðalega gæfulegt
ef maður hefði runnið til. Eg reyndi
tvisvar að kafa niður eftir björgun-
arbátnum, kom að honum en fann
ekki klemmuna til að losa hann.
Svo þegar ég fór í seinna skiptið
þá hefur sennilega verið kominn
meiri halli á bátinn því ég komst
aldrei nógu langt,“ sagði Gunnar.
Gunnar segir að ekki hafi verið
mikill öldugangur meðan þeir
hengu á bátnum en í eitt sinn hafi
báturinn snúist aðeins og þá hafí
gengið öldur yfír hann og í restina
hafí verið mjög erfítt að halda sér í.
Ekki eftirsóknarvert
Gunnar segir að Hilmar hafí
verið sæmilega gallaður en hann
hafi sjálfur bara verið í venjulegum
gúmmígalla. Aðspurður hvort þeir
hafí verið orðnir kaldir og þrekaðir
sagði Gunnar að það hafi verið
mesta furða. „Maður var náttúru-
lega hundblautur. Ég gerði
kannski vitleysu með því að þegar
þeir komu og hentu í okkur björg-
unarhringjum og dóti þá skutlaði
ég mér í sjóinn og synti að bátn-
um. Ég var orðinn ansi þungur og
kaldur þegar ég var dreginn upp
því sjórinn er ekki nema svona
gráðu heitur.“
Gunnar sagðist í gær vera lurk-
um laminn en að öðru leyti liði sér
ágætlega. Þetta væri hins vegar
lífsreynsla sem væri ekki eftirsókn-
arverð.
Sambandið rofnaði
Jóhannes Héðinsson, skipstjóri
á Brimnesi, segist hafa heyrt í
Reka um þrjúleytið þar sem hann
var að tala við aðra báta í nágrenn-
inu. Hann hafi verið að tala við
Vestra þegar allt í einu hafi þagn-
að. „Þá slepptum við línunni og
Árni Jóns líka, bátur sem var við
hliðina á okkur, og keyrðum eins
og hægt var í áttina til hans. Við
komum þarna eiginlega allir á
sama tíma. Við renndum bara upp
að bátnum þar sem hann var ein-
hvem veginn á hliðinni og þeir
hangandi þar á. Við hentum til
þeirra bjarghring og Markúsar-
neti. Þetta gekk mjög fljótt og vel
og það hafa ekki liðið nema 15-20
mínútur frá því að við byijuðum
að keyra og þangað til þeir voru
komnir um borð,“ segir Jóhannes.
Komnir á stjá
eftir tvo tíma
Hann segir að þeir hafi drifið
þá félaga úr, þurrkað þá, klætt í
þurr föt og komið þeim í koju.
Hann segir að þeir hafi verið fljót-
ir að ná sér og hafi verið komnir
á stjá eftir svona tvo tíma. „Þeir
voru orðnir svo sprækir að við
kláruðum að draga línuna okkar.
Síðan leystum við Jónínuna af við
Reka sem maraði í kafi. Við ætluð-
um að bíða eftir varðskipinu sem
átti eftir svona einn og hálfan tíma
á staðinn. Þeir ætluðu að gera
eitthvað í því að ná honum upp.
Við gátum ekki gert neitt, hann
lá það leiðinlega. Svo var að bæta
í vind og alltaf að þyngjast í sjó-
inn og hann hvarf fljótlega. Þegar
hann var farinn þá pilluðum við
okkur heim og vorum komnir und-
ir ellefu,“ sagði Jóhannes.
1
I
í
I
i
i
i
i
I
i