Morgunblaðið - 24.03.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINIUINGAR
FÖSTUDAGUR 24. MARZ 1995 33
SNÆBJÖRN
SNÆBJÖRNSSON
+ Snæbjörn Snæ-
björnsson fædd-
ist í Reykjavík 9.
ágúst 1936 og lést á
Landspítalanum 18.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Snæbjörn
Guðmundsson, járn-
smíðameistari á
Hvammstanga, f. í
Saurbæ á Vatnsnesi
í V-Hún. 6.12. 1901,
d. 30.10. 1936, og
kona hans Elín Pét-
ursdóttir Biöndal f.
í Tungu á Vatnsnesi
13.6. 1895, d. 10.10.
1969. Þeirra börn eru: Ester
Snæbirna, f. 7.9. 1923, í Reykja-
vík, fráskilin, átti tíu börn; Pétur
Blöndal, f. 16.2. 1925 á Hvamms-
tanga, kvæntur Fríðu K. Gísla-
dóttur, f. 26.7. 1934 á ísafirði,
eiga þau þrjú börn; Ingibjörg,
f. 15.1. 1927 á Hvammstanga,
gift Hjörleifi Jónssyni, forsljóra,
f. 28.9. 1925 í Skarðshlíð, A-
Eyjafjöllum, eiga þrjú börn;
Dagbjört Sóley, garðyrkjukona,
f. 11.2. 1932 á Hvammstanga,
gift Gísla Guðmundssyni bif-
reiðasljóra, f. 9.10. í Króki Holt-
um, d. 29.8.1977, eiga þrjú börn.
Næstur var Snæbjörn heitinn.
Yngst systkinanna, dóttir Elínar,
er Edda Emilsdóttir Jónssonar,
f. 13.3. 1940, gift Tómasi Berki
Sigurðssyni, f. 26.10.
1936 á Barkarstöð-
um í Fljótshlíð. Þau
búa í Svíþjóð, eiga
þijú börn.
Snæbjörn kvæntist
5. sept. 1964 Guð-
rúnu Mýrdal Björg-
vinsdóttir, f. 7.9.
1936 á Akranesi.
Þeirra börn eru:
Hafþór, f. 24.8.1961,
kvæntur Unni
Sveinsdóttur, þau
eiga t.vö börn, Sunnu
Líf og Agúst Mána;
Dagbjört Sigrún, f.
12.7. 1964, hún á
eina dóttur, Marsibil Perlu;
Anna Birna, f. 1.10.1970, hennar
maki er Haukur Birgisson bif-
reiðastjóri, þeirra sonur er Snæ-
björn, f. 8.2. 1995. Son eignuðust
Snæbjörn og Guðrún 1975,
Gunnbjörn, sem dó nýfæddur.
Sjúpdóttir Snæbjarnar, dóttir
Guðrúnar, er Valgerður Jónas-
dóttir, f. 16.8.1954. Maki hennar
er Þóroddur Guðmundsson bif-
reiðarstjóri. Þau eiga fjögur
börn, Guðmund, Björgvin, Guð-
rúnu og Ingu Þóru. Foreldrar
Guðrúnar voru Björgvin Ólafs-
son bifreiðastjóri Akranesi f.
1907, og kona hans Anna Mýr-
dal, f. 1903.
Útför Snæbjarnar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag kl. 13.30.
ÞEGAR ég frétti að mágur minn
og vinur Snæbjörn væri látinn að-
eins á fimmtugasta og níunda ald-
ursári setti mig hljóðan. Þó að sú
frétt ætti kannski ekki að koma
mér á óvart þá var svo erfitt að
trúa því að þessi sterki maður hefði
þurft að lúta í lægra haldi fyrir ill-
vígum sjúkdómi, sem kom fyrst í
ljós í sumar og barðist hann hetju-
lega með öllum ráðum og með hjálp
góðra lækna gegn þessum vágesti
til síðustu stundar. Hann kom í sjö-
tugsafmæli bróður síns rúmum
þremur vikum áður en hann dó og
var þá glaður í bragði að vanda og
lét engan bilbug á sér finna. Það
var aldrei hans stíll að kvarta þótt
á móti blési. Hann sýndi okkur stolt-
ur myndir af litlum nafna sínum sem
hann hafði sjálfur nýlega haldið
undir skírn.
Nýfæddur missti Snæbjörn mág-
ur minn föður sinn og var skírður
yfir moldum hans. Naut hann því
aldrei föðurforsjár og lærði fljótt
að bjargast á eigin spýtur. Hann
naut umhyggju móður sinnar sem
var óvenju heilsteypt og dugmikil
kona sem barðist fyrir velferð barna
sinna þótt kjörin væru þröng. Hún
ræktaði matjurtir og hafði alltaf kýr
og fugla svo að matarskortur var
aldrei í búi og hún var alltaf viðlát-
in til að rökræða hvaðeina með sín-
um farsælu gáfum, mannviti og víð-
tækum fróðleik.
Snæbjöm var greindur vel og
hafði áhuga á námi og átti auðvelt
með iærdóm, en fjárhagur leyfði
ekki langa skólagöngu.
Hann fór þó ungur í héraðsskól-
ann í Skógum og naut þar fræðslu
hinna ágætustu lærifeðra sem varð
honum gott veganesti. Þar komst
hann í kynni við sönglistina hjá
þeim skólastjórahjónum Magnúsi
Gíslasyni og Brittu og hafði af henni
yndi æ síðan. Hann hafði þá verið
og varð síðan nokkur sumur í sveit
hjá Jónasi bónda á Rauðafelli undir
Eyjafjöllum og hans ágætu konu
Ragnhildi, og þeirri góðu vist
gleymdi hann aldrei og hélt tryggð
við þau tii dauðadags.
Sem ungiingur fór Snæbjörn til
sjós og var í millilandasiglingum um
tím'a að afla sér tekna og kynntist
þá þó nokkuð ertendum þjóðum.
Komst m.a. til Kína og athugull sem
hann var hafði hann frá mörgu
skemmtilegu að segja frá þeim tíma.
Einnig stundaði hann ýmsa vinnu
bæði í Danmörku og Svíþjóð og
þótti oft einum of kappsamur við
verkin af sínum samstarfsmönnum.
Þegar hann kom heim frá siglingun-
um fór hann um tíma í Samvinnu-
skólann en ákvað svo að fara í Iðn-
skólann í Reykjavík og verða járn-
smiður eins og faðir hans hafði ver-
ið. Vildi nota sínar iðnu sterku hend-
ur. Hann var svo heppinn að kom-
ast að sem lærlingur til feðganna í
Sindra hf. og lærði þar vélvirkjun
og þar urðu allir vinir hans, bæði
yfirmenn og samstarfsmenn og hef-
ur sú vinátta haldist alla tíð. Þannig
var hann tryggðartröll og hrókur
alls fagnaðar í vinahópi.
Snæbjörn var harðduglegur mað-
ur eins og hann átti kyn til og vann
öll verk bæði fljótt og vel og vildu
margir fá hann í vinnu. Þegar hann
hafði lokið vélvirkjanámi og unnið
við þá iðn um tíma vidli hann víkka
út sín atvinnutækifæri og lærði líka
pípulagnir og varð meistari í þeirri
iðn og stundaði eftir það sjálfstæðan
atvinnurekstur og hafði meira en
nóg að gera, enda stóð hann alltaf
við gefin loforð og varð því eftirsótt-
ur. Eftir að hann veiktist síðastliðið
sumar hafði hann mestar áhyggjur
af því að geta ekki lokið þeim verk-
um sem hann hafði lofað á tilsettum
tíma, en hann fékk aðra til að ijúka
þeim. Þannig var Snæbjörn, hann
vildi allra vanda leysa og við hann
þurfti ekki skriflega samninga, orð
stóðu.
Ófá eru þau handtök skjót og góð
sem ég og mitt fólk nutum frá hon-
um, allt var meira en sjálfsagt og
alltaf fylgdi honum gleði og kátína.
Úrtölur og víl voru ekki til í hans
huga. Verða hans viðbrögð seint
fullþökkuð. Ekki fór Snæbjörn var-
hluta af erfiðleikum í lífinu. Fyrir
nokkrum árum fékk hann krans-
æðastíflu og varð að fara í skynd-
ingu til uppskurðar í Englandi, en
það var ævintýri líkast hve fljótur
hann var að ná fullum bata, vann
að því eins og öðru af krafti og
dugnaði og sneri til baka eins og
tvíefldur. Þar var ekki kvartað.
Mesta sorgin hugsa ég þó að hafi
verið er þau hjón misstu nýfæddan
son, Gunnbjörn. Þar var komið við
kviku. Þá var gott að eiga traustan
og skilningsríkan lífsförunaut.
Snæbjöm var ákaflega vel hugs-
andi maður og margfróður um hina
aðskiljanlegustu hluti, fylgdist af
áhuga með öllu sem var á döfinni.
Hafði yndi af góðum bókum og
hafði á hraðbergi heilu kaflana eftir
góðskáldin, bæði ljóð og sögur, sér-
lega minnugur á allt bitastætt. Það
má því segja að hann lifði lífinu svo
sannarlega lifandi til hinstu stundar
svo erfítt er að hugsa að nú verður
hann ekki sú driffjöður sem hann
var í ferðum og öðrum fjölskyldu-
samkomum. Hann var mjög barn-
góður og hafði yndi af að leika sér
við ungviðið, bæði sín og annarra
og börn er honum kynntust sóttust
eftir samvistum við hann. Það er
því synd að litli nafni hans og dóttur-
sonur skyidi ekki fá tækifæri til að
kynnast afa sínum, og .þeir hvor
öðrum. Ein mesta hamingja hans í
lífinu var að fara í veiðiferðir með
sinni góðu og tryggu konu Guðrúnu
og helst sem flestum börnum, hafa
þau í kringum sig við veiðivatn eða
uppáhaldsána á Vatnsnesinu á
æskustöðvum foreldra sinna, bol-
loka þar í tjaldi og vita þar af góð-
um grönnum.
Nú að leiðarlokum, kæri mágur,
vil ég þakka þér öll samskipti á liðn-
um árum. Þau voru alltaf mjög góð
og mun ég, systir þín, börn okkar
og barnabörn sakna þín sem bróður
og góðs vinar. Vil ég svo votta hans
trúföstu góðu konu, sem alltaf stóð
sem klettur við hlið hans í blíðu og
stríðu, börnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúð.
Hjörleifur Jónsson.
Það er erfitt að kveðja.
Þú varst alltaf svo kraftmikill og
duglegur og ætlaðir að verða hund-
rað ára. Ekki grunaði mig þegar
ég fór með þér að dánarbeði vinar
þíns og félaga til að kveðja, að svona
stutt yrði á milli ykkar. Samt varstu
orðinn mikið lasinn, en aldrei léstu
á því bera.
Alltaf varstu boðinn og búinn að
hjálpa mér og minni fjölskyldu á
allan hátt. Keyrðir mig á fæðingar-
deildina, fórst með mér með krakk-
ana til læknis og á slysavarðstofuna
ef eitthvað kom fyrir. Marga veiðit-
úrana og ferðalögin fórstu í með
krakkana, fræddir þá um landið og
sagðir þeim sögur. Og nokkrar ferð-
irnar löbbuðuð þið Gunna upp á
Esju. Fárveikur fórst þú fyrir stuttu
að hjálpa syni mínum þegar bíllinn
bilaði hjá honum.
Krakkarnir höfðu ekki getað átt
betri afa og verður söknuður þeirra
mikill. Mestur verður þó söknuður-
inn hjá mömmu því að þið voruð svo
miklir vinir og félagar, þú vissir svo
margt og sást um alla hluti. Gaman
var að þú gast haldið á nafna þínum
undir skírn og veit ég að þú hefðir
ekkert viljað frekar en að fá að fylgj-
ast með fólkinu þínu miklu lengur.
En nú ert þú farinn á betri stað og
búinn að hitta litla drenginn þinn
sem þið mamma misstuð svo fljótt.
Ég kveð þig með þakklæti og
virðingu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Valgerður.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga’ og nætur yfír þér.
Blíðlynd eins og bezta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfír þér.
(S. Kr. Pétursson)
Mig langar með örfáum orðum
kveðja afa minn, Snæbjöm Snæ-
björnsson, sem verður jarðsunginn
frá Árbæjarkirkju í dag.
Afi var alltaf fullur af hlýju og
alúð. Hann var alltaf til taks ef eitt-
hvað var að. Hann hafði gaman af
að segja okkur barnabörnunum alls
konar sögur og vísur. Hann fór oft
í göngur og hann dró mig stundum
með. Ég minnist líka veiðitúranna
frábæru norður í Tungu sem við
krakkarnir skiptumst á að fara í
•með afa og ömmu. Afi kenndi mér
mjög mikið sem mun koma sér vel
í -lífinu.
Elsku afí, ég vil þakka þér fyrir
samverustundirnar góðu. Minning
um góðan afa lifir.
Guðrún Snæbjört.
Ástkær bróðir minn er látinn langt
fyrir aldur fram. Við fylgdumst með
honum berjast hetjulega við hinn
illvíga sjúkdóm, krabbameinið.
Aldrei heyrðum við eitt æðruorð.
Af veikum mætti reyndi hann að
bregða á glens eins og honum var
líkt, til hinstu stundar. Svo mikið
vildi hann hlífa okkur. Þannig var
hann.
Þegar hann er nú kvaddur hinstu
kveðju í Árbæjarkirkju, sem var
kirkjan hans, reikar hugurinn til
bernskuáranna, sem við áttum sam-
an á þessum slóðum.
Hér leiddi ég litla bróður minn
um leiksvæði okkar, sem var nátt-
úran allt í kring, Breiðholtið, Elliða-
árdalurinn, árnar og hraunið. Við
jaðar höfuðborgarsvæðisins áttum
við þessa víðáttu og hér byggðum
við okkar bú, stóðum með færin
okkar við hylina í ánum, tíndum ber
í hólmanum. En litli bróðir vildi
ekki láta leiða sig til eilífðarnóns.
Fljótlega losaði hann sig úr höndum
systra sinna og hélt á vit ævintýra.
Ferðalög, nám og störf tóku við.
Siglingar hans um víðan heim ollu
oft kvíða, því kappið var stundum
meira en forsjáin. En þegar hann
kom aftur fyllti gleðin og kátínan
andrúmsloftið heima.
Nú hefur sorgin knúið dyra á
fallega heimilinu hans í Heiðarbæn-
um og skarðið er stórt, en eins og
spámaðurinn Kahlil Gibran segir:
„Sorgin og gleðin ferðast saman að
húsi þínu.“ Þá finnum við ástvinim-
ir sannleikann í þessum orðum, og
riijum upp svo ótal margar gleði-
stundir sem við áttum með honum.
Á ferðalögum, í samkvæmum, ævin-
lega hrókur alls fagnaðar. Minni
hans, kímnigáfu og fróðleik var við-
brugðið, og jafnan fór maður ríkari
af hans fundi. Ekki svo að skilja
að aldrei væri alvara á ferðum. Það
sýndu verkin hans, því slík var alúð
hans við allt sem hann tók sér fyrir
hendur. Það fékk ég sjálf oft að
reyna, því meira en oftar þurfti ég
á hjálp hans að halda við mína starf-
semi. Hjálpfýsi hans og samvisku-
semi var einstök, og veit ég að þar
mæli ég fyrir munn þeirra fjölmörgu
sem til hans leituðu. Hann var um-
svifalaust mættur á staðinn og gekk
frá sínum verkum með hraði og
vandvirkni, svo betur varð ekki að
gert.
Hann var haldinn ríkri réttlætis-
kennd og hreinskiptni og fengum
við að heyra álit hans hvort sem
betur fór eða miður. Hálfvelgjan var
fjarri honum. Þó bersögli hans gengi
stundum fram af okkur vissum við
að inni fyrir sló heitt og stórt hjarta
og hetjulund, sem öllum vildi hjálpa
og liðsinna.
. En hann Snæbjörn bróðir minn
stóð ekki einn. Hann átti miklu láni
að fagna í sínu einkalífi. Þó oftast
léti hærra í húsbóndanum á heimil-
inu brúaði hún Guðrún hans bilið
með sinni hljóðlátu og elskulegu
framkomu við allt og alla og kom
sínum einstöku hæfileikum til skila
á sinn hófværa hátt. Aldrei bar
skugga á þeirra samlíf og trú og
einlæg stóð hún við hlið hans til
hinstu stundar, og á hún miklar
þakkir skildar fyrir allt og allt.
Snæbjörn og Guðrún áttu saman
tvær dætur, en einn son misstu þau
nýfæddan. Auk þess átti Guðrún
áður tvö börn sem hann gekk í föð-
urstað og reyndist hann þeim alla
tíð sem besti faðir.
Ekki má gleyma barnabörnunum
hans sem eru orðin átta talsir.s, og
er það einn þáttur út af fyrir sig,
því hann hafði slíkt dálæti á bömum
að hann mátti vart af þeim sjá. Ef
þau voru nærri brá hann svo á leik
með þeim að vandséð var hver hafði
af því meiri skemmtan, þau eða
hann sjálfur. Hann bar gæfu til að
halda dóttursyni sínum, Snæbirni,
undir skírn rétt fyrir andlát sitt.
Félaga og vini eignaðist hann auð-
veldlega og héldu þeir tryggð sinni
og vinskap ævilangt. Hann hafði
yndi af tónlist og lestri, auk þess
sem veiðiskapur átti hug hans allan.
Fylgdi Guðrún honum jafnan áþeim
ferðum.
Þó Snæbjörn væri borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur áttu slóðir
feðranna í Húnaþingi sterkar taugar
í honum og þangað hélt hann hve-
nær sem færi gafst með veiðidót
sitt. En nú verður rennt fyrir fisk
á öðrum slóðum og því trúi ég að
sá sem er æðri okkur blessi aflann
hans.
Eiginkona, dætur, sonur og
barnabörn sakna vinar í stað, og
ég bið algóðan Guð að blessa þau
og veita þeim huggun í sorginni.
Dagbjört Snæbjörnsdóttir.
Nú er kalt í koti.
Nú snarast ekki Snæbjörn inn
úr dyrunum, í fyrstu vetrarkuldun-
um, án þess að heilsa, rífur kjaft,
skilur ekki af hverju ég kveiki ekki
í kofanum, býðst til þess að gera
það fyrir mig, vitnar í Hávamál,
rímur, hræðir börnin, hossar þeim
og kyssir, er farinn fyrr en varir,
kveður ekki, en á eftir er funhiti í
kotinu. Enginn tók eftir að hann
gerði neitt.
Hann var litli bróðir hennar
mömmu minnar, og hennar nánasti
ættingi. Ófáar sögur kann ég af
ótrúlegri hreysti hans þegar hann
var lítið barn. Hann lifði þá af ótrú-
legustu svaðilfarir. Snuddaði kring-
um herinn íjögurra eða fimm ára,
og óð Elliðaárnar. Missti pabba sinn
strax í vöggu, eignaðist sjúpa og
þeim lynti ekki vel. Sjálfur varð
hann seinna sjúpfaðir og reyndist
þeim bömum heldur mikið betur.
Þegar ég var lítil, einatt hjá ömmu
minni í Eddubæ, var Snæbjöm son-
ur hennar týndur í útlöndum. Það
komu af pg til kort frá ókunnum
stöðum. Ég man að á einu stóð
bara „Vellíðan“. Amma var að æfa
sig í að fara út í heim og leita að
honum. „Where is my dreng? I have
lost my dreng? Have you seen my
dreng?“ ætlaði hún að segja á torg-
um heimsins. Ég vona að hún hitti
sinn dreng, núna. Því drengur var
hann góður.
Hann átti veiðistöng inni í skáp,
sem ég reyndi mikið að fá lánaða
hjá ömmu. En það var aldrei við
það komandi, því það gat svo ósköp
vel farið þannig að einmitt þá kæmi
drengurinn hennar heim, úr margra
ára siglingum, og það fyrsta sem
hann segði þegar hann kæmi inn
úr dyrunum væri náttúrlega: „Hvar
er veiðistöngin mín?“ — og þá skyldi
hún vera á sínum stað.
Svo kom hann heim og ég man
eftir kátínunni sem alltaf var kring-
um Snæa þegar hann kom úr sigl-
ingu. Þá sagði hann mikið frá, af
löndum og þjóðum, kunni dansana,
slagarana og hrafl í tungumálunum.
Mest dáðist ég að honum þegar
hann dansaði kósakkadans á eldhús-
gólfinu, og hann gat étið sítrónu í
einum bita.
Snæbjörn var samkvæmt mínum
skilningi forn í skapi. Að heilsa og
kveðja var nánast væmið. Ekki skal
hafa mörg orð um hlutina, heldur
framkvæma. Tala um annað. Snæ-
bjöm Snæbjörnsson hét hann, og
var af Snæbjarnar-ættinni. Hann
minnti mig alltaf á Jón Hreggviðs-
son og hef ég þá báða grunaða um
að fela undir skrápnum ofurvið-
kvæmni.
Við höfum misst mikið og allra
helst konan hans, börn og bama-
börn, og ég votta þeim öllum mína
mestu samúð. Snæi frændi var
maður sem ég efaðist aldrei um að
þætti alveg sérstaklega vænt um
mig. Hann þurfti aldrei að segja til
þess þar til gerð orð. Mér finnst
vitanlega engan veginn rétt af mátt-
arvöldunum að burtkalla svona
mann, sem alla tíð var drengur góð-
ur, gaf sig að börnum, elskaði lífið
og þess alvöru lystisemdir, mann
sem allir gátu meira en treyst, burt-
kalla hann og láta svo dáðleysingj-
ana lifa.
Ég er og ætla að vera reið við
fráfall hans. Ég held ég vilji bara
taka undir með honum sjálfum, eitt
sinn þegar systur hans gleymdu að
líta eftir honum þriggja ára gömlum
og hann datt ofan í vök á Elliðaán-
um, og þar hékk hann og sleppti
ekki takinu. Tveimur tímum seinna
sá mamma hans glitta í rauða húfu
•og dró hann upp. Hann lá með óráði
þegar -systurnar komu heim, en þeg-
ar þær spurðu eftir honum glumdi
innan úr rúmi: „Ég er stór og sterk-
ur, en þið eruð lítil og ljót.“
Guðrún Snæfríður
Gísladóttir.