Morgunblaðið - 01.04.1995, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
LAUGARDAGUR 1. APRÍL 1995 57
í hvert skipti sem ég sá þau og þau
voru alltaf svo samhent og góð og
alltaf voru allir velkomnir á þeirra
fallega heimili hvenær sem var.
Síðan eignuðust þau litla sólargeisl-
ann sinn í apríl 1993 og hamingjan
var mikil sem von er, því að Hall-
dór Birkir var alveg yndislegur,
fallegur og kátur strákur.
Seint á síðasta ári fékk Steini
stöðu skrifstofustjóra í Búnaðar-
bankanum á Selfossi og þá ákváðu
þau að flytjast á Selfoss þegar
Hafdís mundi hætta í Búnaðar-
bankanum í Háaleiti um mánaða-
mótin febrúar-mars og í byijun
mars fluttu þau með hjálp fjölskyld-
unnar austur, en þeim hefur ekki
verið ætlað að búa þar. Þetta er
víst eitt af því sem okkur er ekki
ætlað að skilja og maður spyr sig
margra spurninga sem aldrei verður
svarað. Þeim hefur verið ætlað eitt-
hvað meira í öðru lífi, þar sem við
hittumst öll að lokum, við verðum
að trúa því.
Elsku Steini, Guð gefi að þú
náir aftur fullri heilsu, en þú hefur
misst mikið sem ekki verður bætt.
Innilegar samúðarkveðjur frá
okkur Lofti til þín, elsku Steini,
Unna og Halldór, Guðrún og Þor-
kell, systkini og aðrir ættingjar.
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(Björn Halldórsson)
Guð geymi ykkur öll.
Sólveig.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Með þessum orðum viljum við
kveðja vinkonu okkar Hafdísi og
son hennar Halldór Birki. Kynni
okkar hófust í Búnaðarbankanum
í Háaleiti ojg urðum við allar góðar
vinkonur. Ut frá því stofnuðum við
saumaklúbb og hittumst mánaðar-
lega, með því héldum við vinskapn-
um, þó að sumar færu til annarra
starfa. Nú er höggvið stórt skarð
í vinahóp okkar. Hafdís var einstak-
lega ljúf og góð persóna og var
alltaf boðin og búin að hjálpa öllum.
Alltaf var stutt í brosið og lífsgleð-
ina hjá henni.
Allar þær ánægjustundir sem við
áttum saman geymum við í hjörtum
okkar. Þegar þið Steini byijuðuð
að draga ykkur saman, þegar þið
giftuð ykkur, þegar Halldór Birkir
fæddist, allt eru þetta gleðiminning-
ar og þú ljómaðir þegar þú sagðir
okkur nýjar fréttir alltaf, hamingju-
söm og ánægð. Eftir að þú varðst
eiginkona og móðir sáum við best
hversu vel þessi hlutverk fóru þér.
Alltaf var gott að koma inn á hlý-
legt heimili þitt og seinna meir þitt
og Steina.
Við viljum þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og notið
góðra samvista, þú áttir engan þinn
líka. Elsku Hafdís, við eigum eftir
að sakna þín mikið og bjarta brosið
hans Halldórs Birkis lifir í minning-
um okkar. Guð geymi ykkur um
alla eilífð.
Foreldrum og aðstandendum vilj-
um við votta okkar dýpstu samúð.
Elsku Steini, hugur okkar allra er
með þér og við biðjum algóðan guð
að hjálpa þér og styrkja á þessum
erfiðu stundum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú liljóta skalt.
(V. Briem.)
Anna María, Efemía, Elín,
Guðný B., Guðný G., Jónína,
Sigríður og Sólveig.
Til Hafdísar
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda, sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Til Halldórs
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson)
Arna.
Nú legg ég aupn aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku Hafdís og Halldór Birkir.
Minningarnar streyma fram. Það
er erfitt að trúa því að við fáum
aldrei aftur tækifæri til að sjá ykk-
ur. Hvers vegna eruð þið farin frá
okkur og hver er eiginlega tilgang-
urinn? Hvers vegna deyr ungt fólk,
ungt fólk sem á alla framtíðina
fyrir sér, allt lífið framundan? Hver
er tilgangur lífsins? Við viljum fá
að þakka ykkur þær góðu stundir
sem við áttum saman í leik og starfi.
Minningin um ykkar björtu bros og
hlátrasköll ylja okkur um hjartaræt-
ur. Hafið þökk fyrir allt og allt.
Elsku Steini, við sendum þér, for-
eldrum, tengdaforeldrum, systkin-
um og öðrum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
gefi ykkur styrk á þessari erfiðu
stundu.
Guðný, Gunni og
Pála Margrét.
Síðasta dag febrúarmánaðar
kvaddi ég Hafdísi fyrir utan vinnu-
stað okkar en þá voru liðin rétt rúm
10 ár frá því hún byijaði að vinna
hjá okkur í Háaleiti. Að það væri
hinsta kveðja kom mér ekki til hug-
ar. Hafdís var einstakur starfsfé-
lagi, hún var ljúf og ábyrg, skipu-
lögð og vinnusöm. Sjaldan þurfti
að biðja hana um að gera hlutina
því hún vissi alltaf hvað þurfti að
gera og gekk í það. Ég vissi þá að
það yrði stórt skarð að fylla þegar
hún hætti og erfitt að fylla það, en
vissan um að hún væri að byija
nýtt líf í nýju og fallegu heimili
með sínum ljúfa eiginmanni og fal-
lega drengnum sínum honum Hall-
dóri Birki og litla barninu sem var
rétt ókomið í heiminn gladdi mig
mikið.
Hún var svo glöð og björt og
geislandi þessa síðustu daga að það
gat ekki farið fram hjá neinum.
Hún var alltaf hugulsöm og hlý í
minn garð og allra sem hana um-
gengust. í desember þegar leið að
jólum hafði ég verið að standa í
flutningum sjálf og var eitthvað
leið yfir að mér gengi illa að koma
mér að jólabakstrinum, þá kom
Hafdís einn daginn með lagkökur
og færði mér og sagði glaðlega:
Hættu svo að hugsa um að baka,
reyndu bara að slappa af og njóta
jólanna.
Gluggarnir hjá mér eru fullir af
blómum frá Hafdísi en hún færði
mér fullan kassa af þeim eitt sinn
þegar henni fannst orðið fátæklegt
í blómaræktinni hjá mér. Hún var
eins og Móðir Jörð sjálf, gefandi,
hlý og umhyggjusöm, enda hvarfl-
aði sú samlíking oft að mér þessa
síðustu mánuði.
Hafdís var trúuð og við spjölluð-
um stundum um eilífðarmálin þegar
við vorum við vinnu, bæði í gamni
og alvöru. Hún var oft glettin og
ef henni fannst ég taka illa eftir
því sem hún var að segja eða vera
eitthvað utan við mig sneri hún sér
gjarna að Jónínu samstarfskonu
okkar og sagði: Jæja, nú er Gugga
í sjöunda himni!
Hafdís skilur eftir sig fagra og
bjarta minningu í mínum huga og
ég hugsa til hennar með þakklæti
fyrir þau ár sem við störfuðum sam-
an. Hún er horfin úr okkar sýnilega
heimi en hún lifir áfram. Jesús
sagði: „Ég lifi og þér munuð lifa.“
Minningin um þessa fallegu og
góðu stúlku og barnið hennar ljúfa
mun lifa í mínum huga um ókomin
ár.
Megi Guð gefa Þorsteini og hans
fjölskyldu og fjölskyldu Hafdísar
styrk og frið.
Guðbjörg Hermannsdóttir.
Lítill drengur kemur til þess að
gista hjá ömmu og afa í Hnjúka-
seli yfir helgi, ósköp góður og mik-
ill afadrengur.
Sunnudagsmorgunn rennur upp
og hann fer með ömmu og afa nið-
ur að Tjörn að gefa öndunum brauð,
síðan er aftur farið heim í Hnjúka-
sel, mamma og pabbi komin að
sækja drenginn sinn litla, til þess
að fara heim, austur á Selfoss, en
þangað voru þau nýflutt.
Þegar komið var að því að kveðja
þurfti þessi „litli kútur“ að koma
aftur og aftur frá bílnum til þess
að kyssa bless. Hveijum hefði dott-
ið í hug að þetta væri síðasta kveðj-
an hans, en vegir Guðs eru órann-
sakanlegir. Við verðum að trúa því
að Guð ætlaði Halldóri litla, mömmu
hans og litla ófædda barninu æðra
hlutskipti.
Elsku Þorsteinn. Guð styrki þig
í þessari miklu sorg sem lögð er á
þig og gefi þér trú til að takast á
við lífið á ný.
Allar yndislegu minningarnar,
sem þú átt um Halldór litla og
Hafdísi þína átt þú að eilífu og þær
getur enginn tekið frá þér og ég
veit að þau verða þér alltaf nálæg,
og hjálpa þér að takast á við lífið
á ný. Guð gefi þér góðan bata,
Þorsteinn minn. Élsku Gulla mín,
Þorkell, Arna og Pétur, foreldrar
Hafdísar og systkini. Megi Guð
gefa ykkur öllum styrk og trú á
lífið á ný.
Halldóri litla þakka ég fyrir heim-
sóknirnar til okkar í Landsbankann,
þegar hann kom til að hitta ömmu
Gullu sína og minnist ég þess þegar
við settumst í stiganum bakatil hjá
okkur gjaldkerunum og blésum
sápukúlur, þá var honum skemmt.
Vertu sæll, litli vinur, Guð blessi
þig og varðveiti að eilífu.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Samúðarkveðjur.
Helga Nielsen.
Dáinn, horfinn - harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
Þessi orð skáldsins Jónasar Hall-
grímssonar gerum við að okkar, til
að lýsa tilfinningum okkar þegar
harmafregnin af hinu hörmulega
slysi barst okkur. Afleiðingar þess,
vinkona okkar Hafdís, ófætt barn
hennar og Halldór Birkir látin, en
Steini alvarlega slasaður. Þetta gat
ekki verið satt, þetta var eins og
martröð, vondur draumur sem við
hlytur að vakna upp af. En martröð-
in reyndist vera blákaldur veruleik-
inn.
Við kynntumst Hafdísi fyrir rúm-
um áratug þegar hún kom, ung
stúlka, til Reykjavíkur að víkka
sjóndeildarhringinn, og kom til
starfa hjá Búnaðarbankanum.
Strax sáum við hversu vönduð
stúlka var þarna á ferð. Tókst fljótt
með okkur góður vinskapur sem
aldrei rofnaði. Það sem ávallt ein-
kenndi hana var trygglyndi við fjöl-
skyldu sína og vini. Hún fór um
tíma aftur austur til að aðstoða
foreldra sína, sem hún bar sérstaka
umhyggju fyrir.
Svo vönduð stúlka hlaut að koma
frá góðu fólki, en það einkennir
hennar fjölskyldu að þar standa
ávallt allir saman sem einn maður,
hvort sem er í sorg eða gleði. Þeg-
ar leið hennar lá aftur til Reykjavík-
ur treystust vinaböndin á milli okk-
ar enn betur.
Þegar Hafdís og Steini hófu sam-
búð höfðu þau unnið saman og
þekktust því nokkuð vel. Frá upp-
hafi var eins og þau væru sköpuð
hvort fyrir annað. Fannst okkur oft
eins og þau væru búin að búa sam-
an í áratugi. Aldrei bar skugga á
samband þeirra. Hvert skref var
vandlega hugsað. Brúðkaupið 'svo
sérstakt og fallegt. Síðan fæðist
sólargeislinn þeirra, Halldór Birkir.
Augasteinn allra, skýr og skemmti-
legur, sem síðan allt þeirra líf sner-
ist um. Var hann eina barnabarn
afa og ömmu í Hnjúkaseli og þeim
sérstaklega kær.
Vináttan milli okkar óg Hafdísar
og Steina tók einstaklega skemmti-
lega stefnu. Til þess að tryggja að
ekki liði of langt á milli samveru-
funda stofnuðum við spilaklúbbinn
UNO, og ákváðum að hittast reglu-
lega. Oftar en ekki var lítið spilað
því margt þurfti að spjalla og tíminn
leið allt of fljótt. Út frá spilaklúbbn-
um spunnust margar aðrar
skemmtilegar samverustundir,
sumarbústaðaferðir, gönguferðir,
grillveislur og fleira, að ógleymdri
utanlandsferðinni sem við höfðum
ákveðið og vorum að safna fyrir.
Elsku Steini. Guð gefi þér styrk
til þess að takast á við lífið að nýju.
Við vottum aðstandendum okkar
dýpstu samúð og kveðjum kæra
vini með lokaorðum úr ljóði Jónasar.
Flýt þér, vinur! í fegra heim;
kijúptu að fótum friðarboðans
og flúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Kristín og Kaj,
Sesselja og Eggert.
Okkur langar með örfáum orðum
að minnast mæðginanna Hafdísar
Halldórsdóttur og Halldórs Birkis
Þorsteinssonar, sem létust í hörmu-
legu umferðarslysi 12. mars síðast-
liðinn.
Það má með sanni segja að mað-
urinn með ljáinn hafi höggvið
grimmilega í þetta sinn og litlu
þyrmt nema eiginmanninum, Þor-
steini, sem situr einn eftir mikið
slasaður og í djúpum sárum bæði
líkamlega og ekki síður andlega því
hann hefur misst það sem honum
var kærast, fjölskylduna sína.
Aður en ósköpin dundu yfir brosti
lífið við fjölskyldunni. Þorsteinn
hafði hlotið mjög gott starf hjá
Búnaðarbankanum á Selfossi og tók
hann við_ því starfi um síðastliðin
áramót. í framhaldi af því ákváðu
þau hjónin að flytjast búferlum
austur á Selfoss. Þau höfðu keypt
sér einbýlishús sem þau fluttust í
helgina áður en hið hörmulega slys
varð. Hugurinn stóð til að koma sér
fyrir og vinna í nýja húsinu þessa
helgi, en þeim hafði verið boðið til
árshátíðar í Reykjavík, sem þau
ákváðu að þiggja.
Hafdís var einstaklega ljúf og
góð persóna og var unun að fylgj-
ast með hve þau Þorsteinn voru
samstillt í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur. Henni var ákaflega
annt um sína nánustu og sýndi það
sig einna best í því að hún fór nán-
ast alltaf aðra hveija helgi á æsku-
stöðvar sínar að Brekku í Mýrdal
til að vitja foreldra sinna.
Það eru margar minningar sem
fjúga í gegnum hugann þegar horft
er til baka. Þar kemur fyrst upp í
hugann brúðkaup þeirra Hafdísar
og Þorsteins sem var haldið um
hvítasunnuna 1992 með miklum
glæsibrag austur í Vík i Mýrdal.
Éldri dóttir okkar varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að vera brúðar-
mær þeirra og mun hún seint
gleyma því. Einnig er minnisstætt
ættarmót í Ijölskyldu Þorsteins síð-
astliðið sumar en svo skemmtilega
vildi til að það var haldið austur í
Vík á heimaslóðum Hafdísar en
mikið af hennar skyldfólki er bú-
sett í nágrenninu.
Vorið 1993 fæddist Halldór litli
sem var sólargeislinn í fjölskyld-
unni. Hann var fyrsta og eina
barnabarn Guðrúnar og Þorkels
foreldra Þorsteins og dvaldi hann
mjög oft hjá afa sínum og ömmu í
Hnjúkaselinu þegar foreldrar hans
brugðu sér af bæ. Halldór litli vissi
ekkert skemmtilegra en að vera hjá
þeim enda var allt gert til að gleðja
litla herramanninn. Hápunkturinn
voru ferðir niður að Tjörn snemma
á sunnudagsmorgnum. Var hann
nýkominn úr slíkri ferð þegar for-
eldrar hans sóttu hann í „afa hús“
eins og hann kallaði það og vildi
sá litli ógjarnan fara með þeim.
Hafdís átti síðan von á öðru barni
sínu innan skamms og var mikil
tilhlökkun í fjölskyldunni vegna
þess og stóðu vonir til að það yrði
lítil stúlka sem við fáum því miður
aldrei að sjá.
Við viljum þakka þeim mæðgin-
um fyrir hin góðu kynni sem við
höfðum af þeim og erum sannfærð
um að þeirra bíður góð tilvist í öðr-
um heimi.
Elsku Þorsteinn minn. Við vott-
um þér okkar dýpstu samúð og
vonum að þú náir að vinna bug á
hinum þungbæru raunum sem yfir
þig hafa dunið. Einnig sendum við
foreldrar Hafdísar, þeim Halldóri á
Brekku og Guðlaugu sem dvelur á
elliheimili í Vik, tengdaforeldrum
hennar, þeim Guðrúnu og Þorkeli,
svo og systkinum og öðrum ástvin-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Kristín og Ólafur.
í fáum orðum langar okkur að
minnast þeirra Hafdísar, Halldórs
Birkis og litlu ófæddu stúlkunnar
sem létust af slysförum 12. mars sl.
Þegar við hugsum um þau mæðg-
in er það fyrsta sem kemur í hug-
ann hvað þau voru alltaf hress og
skemmtileg. Við munum varla eftir
þeim öðruvísi en brosandi og hlæj-
andi og Halldóri Birki með grallara-
svipinn. Mikil tilhlökkun ríkti hjá
okkur öllum vegna litla barnsins
sem fæðast átti í þennan heim inn->
an fárra daga.
Alltaf þegar við fórum til Reykja-
víkur þótti sjálfsagt og ómissandi
að koma við hjá Hafdísi, þar vorum
við alltaf velkomin og þar var alltaf
jafn gott að vera. Þrátt fyrir aldurs-
mun náðum við alltaf vel saman
og gátum spjallað um allt milli him-
ins og jarðar. Hafdís var okkur öll-
um mikill og góður félagi, sem
hægt var að leita til með hvað sem
var.
En nú eru þau öll tekin burt frá
okkur á svo sviplegan hátt og eftir
stendur stórt skarð sem aldrei verð-
ur fyllt. En minningamar verða
aldrei frá okkur teknar og veita
okkur birtu og yl á sorgarstundu.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Elsku Þorsteinn, Guð hjálpi þér
og styrki í sorg þinni og hjálpi þér
til að ná fulluin bata sem fyrst svo
þú getir komið í heimsókn til okkar
í Mýrdalinn.
Olafur, Bjarghildur, Karen
Rut, Unna og Brynjar.
„Drottinn elskar, - Drottinn vak-
ir daga og nætur yfir þér.“
Þegar við erum ung, virðist lífið
svo fullt af fyrirheitum og dauðinn
víðs fjarri. í dag kveðjum við Haf-
dísi frænku og kæra vinkonu, litla
Halldór frænda og litla frænku, sem
létust í hörmulegu bílslysi. Þegar
fregnin barst urðu allir harmi slegn-
ir. Þetta gat ekki verið satt. Drungi
og sár söknuður gagntók hug okkar
og hjarta.
Þau öll horfin á braut, Hafdís í
blóma lífsins með barn á leiðinni
og „frændi" eins og dóttir mín kall-
aði Halldór, kraftmikill fjörkálfur,
ákafur að reyna allt, broshýr með
rauðar eplakinnar og lítil stúlka sem
átti allt eftir.
Hafdís var uppáhalds frænka
mín. Hlý, trygg og yndisleg mann-
SJÁ NÆSTU SÍÐU