Morgunblaðið - 06.04.1995, Blaðsíða 60

60 FIMMTUDAGUR 6. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚSG.
KJARTANSSON
+ Magnús G.
Kjartansson var
fæddur í Reykjavík
25. október 1948.
Hann lést á Borg-
arspítalanum 29.
mars siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kjartan Jónsson, f.
10.8. 1912, d. 1991,
og Margrét Thor-
berg Magnúsdóttir,
f. 27.1. 1908, d.
1965. Siðari kona
Kjartans og stjúp-
móðir Magnúsar er
Unnur Ágústsdóttir
Schram. Bróðir Magnúsar er
Bjarni Kjartansson, f. 23.8.
1951. Systkini Magnúsar sam-
mæðra eru Flemming Thor-
berg, látinn, og
Kirsten Thorberg,
búsett í Portúgal.
Stjúpsystkini
Magnúsar eru
Hrafnhildur
Schram og Ágúst
Schram.
Hinn 5. júní 1971
kvæntist Magnús
Auði Kristmunds-
dóttur kennara, f.
26.5. 1951. Börn
þeirra eru Mar-
grét, f. 15.7. 1974,
og Kristmundur, f.
1.9. 1979.
Utför Magnúsar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík i dag
og hefst athöfnin klukkan
15.00.
MIÐVIKUDAGINN 29. mars lést
mágur minn og svili Magnús G.
Kjartansson framkvæmdastjóri,
langt um aldur fram. Kallið kom
allt í einu, öllum á óvart. Þegar svo
er verður sú staðreynd svo óraun-
veruleg og ótrúleg, að tíma tekur
að átta sig á að Maggi er iátinn.
Maðurinn var með fulla starfsorku
fram á síðasta dag.
Magga kynntumst við þegar
hann kvæntist systur minni og
mágkonu Auði Kristmundsdóttur.
Á þeim tíma var Maggi starfandi
hjá Lögreglunni í Reykjavík fyrst í
almennu deildinni og síðan hjá
fíkniefnadeild lögreglunnar. Einnig
vann hann hjá Rannsóknarlögreglu
ríkisins eða þar til hann hóf rekstur
eigin fyrirtækis, Magnús G. Kjart-
ansson hf, hópferðaflutningar, sem
hann rak allt til dauðadags. Maggi
og Auður giftu sig 1971 og byggðu
sér heimili í Mosfellsbæ ásamt böm-
unum sínum tveimur þeim Grétu
og Didda. Það var alltaf gaman að
heimsækja þau. Þar var oft margt
um manninn og síminn síhringj-
andi. Var stundum haft á orði að
við í fjölskyldunni þyrftum að panta
viðtalsbil, eða að Maggi væri með
símtólið gróið við eyrað, ýmist
vegna vinnunar eða félagsmálanna
en Maggi var um tíma formaður
Sjálfstæðisfélagsins í Mosfellsbæ á
þeim tíma sem fylgi flokksins var
hvað mest. Einnig var Maggi félagi
í Rotary, Mosfellsbær, en vegna
vinnu sinnar dró hann sig í hlé um
stund eins og hann orðaði það.
Hann var stórhuga til athafna,
metnaðarfullur og lagði hart að sér
og sló ekki slöku við við að byggja
fyrirtækið upp. Hann var ótrúlega
duglegur að afla fyrirtækinu verk-
efna. M.a var hann á leiðinni til
Kína til að undirbúa komu kínver-
skra ferðamannna til landsins og
að sjálfsögðu í akstur um landið
Suöurveri, Stigahiíö 45, sími 34852
> rrífíJwrj
,\ ÁYí'jlúaurkorí
Frí jtíoJáun '
Ljósmyndastofa
Gunnars Ingimarssonar
með Magga. Ef verkefni fékkst
ekki, þá bjó hann það til eða flutti
það inn til landsins.
Maggi hafði góða kímnigáfu og
var góður sögumaður. Hann hafði
þá eiginleika að ná athygli áheyr-
enda ekki síst þegar hann náði
„flugi" í frásögninni.
Maggi var greiðvikinn maður,
alltaf var hægt að leita til hans
eftir aðstoð og lagði hann sig fram
við að leysa úr málum fólks og var
þá síminn gripinn strax ef þar var
lausnina að fínna. Hann var einn
af þeim mönnum sem gekk í hlut-
ina.
Margs er að minnast þegar horft
er til baka. Upp í hugann koma
góðar minningar um skemmtilegar
samverustundir eins og þegar
Maggi og Auður heimsóttu okkur
til Arósa og við ferðuðumst um
Evrópu með þeim í bílnum okkar,
litlum Fíat 127. Þá var haft á orði
að slíkur bíll færi Magga ekki sér-
lega vel, þessum stóra og mikla
manni enda kom það á daginn að
langferðabílar voru það sem átti
betur við Magnús.
Eða ferðanna sem þau hjónin
stofnuðu til er þau buðu allri flöl-
skyldunni í rútuferðir til ýmissa
staða á góðum sumardegi. Magnús
bílstjórinn og Auður fararstjórinn.
Þetta þóttu okkur óvenjulegar og
skemmtilegar ferðir, að ferðast
svona allur hópurinn saman í rútu
að ógleymdum skemmtiatriðunum,
s.s. þegar hver aldurshópur kom
með söngatriði í hljóðnemann og
margt fleira.
Nú er komið að kveðjustund og
munum við lengi minnast Magnús-
ar.
Við vottum Auði, Didda og Grétu
innilega samúð okkar.
Krístín og Eyjólfur.
Sinna verka
nýtur seggja hver,
sæll er sá, sem gott gerir,
auðir frá
er mér ætluð var
sandi orpin sæng.
(Úr Sólarljóðum.)
Kæri vinur. Nú sit ég eftir og
hugsa: Hvað er til ráða? Ég hef
alltaf átt „stóra bróður". Bróður
sem passaði mig í æsku, hjálpaði
mér á unglingsárunum og var alltaf
tiltækur. Bróður sem huggaði mig
við fráfall mömmu, sefaði við missi
Flemmings og var styttan sem ég
fékk að halla mér að, þegar pabbi
dó. Bróður sem stappaði í mig stál-
inu, þegar andstreymi varð á minni
vegferð. Bróður sem samgladdist
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 871960
MINNINGAR
mér fölskvalaust þá allt lék í lyndi.
Ég þakka þér með ljúfri virð-
ingu, sárri eftirsjá en von um upp-
fyllingu þess sem við ræddum um,
einir.
Jæja, vinur minn, nú er brotið
blað, allt er nýtt fyrir þig og mig.
Þú vinnur út úr þínum málum af
sömu eljunni og ætíð. Ég reyni að
gera slíkt hið sama, minnugur þess
sem þú sagðir þá við stóðum yfír
moldum hans pabba okkar.
Missir minn er sár en sárast er
tómið eftir þig, þú fylltir allt upp
með persónutöfrum og glæsileik.
Harmur Auðar, Grétu og Didda er
þyngstur. Skerandi kvöl.
Þú talaðir sjaldan um trúmál,
varst þögull um þær tilfínningar,
þú gerðir annað, sem er mest um
vert, þú lést kærleiksverkin tala,
þú uppfylltir trúaijátninguna með
dagfari þínu og gjörðum.
Guð er góður. Hann muh hugga
okkur öll og styðja í sorginni. Hann
hefur tekið við þér, dyggum þjóni,
og gerir vel við þig. Launin eru ljúf.
Vertu nú ævinlega blessaður,
„frændi“, við hittumst síðar þegar
stund minnar umbreytingar verður.
Þá munt þú hugga mig og styrkja,
eins og forðum.
Og dagurinn Ieið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum - andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn, - og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjl
(Tómas Guðmundsson)
Bjarni bróðir.
Það er erfitt að sætta sig við
þá hugsun að hann Magnús vinur
minn og fósturbróðir sé dáinn. Það
kom eins og reiðarslag yfír mig
þegar ég og konan mín komum upp
á Borgarspítala stuttu eftir að
Magnús hafði verið fluttur þangað.
Að þessi stóri og hrausti maður
skyldi vera kallaður á brott frá sinni
fjölskyldu í blóma lífsins. Okkar
leiðir lágu saman þegar móðir mín
Unnur Ágústsdóttir og faðir hans
Kjartan Jónsson giftu sig 1967, en
bæði höfðu þau misst maka sína
fáeinum árum áður. Magnús var
þá rétt kominn frá Bandaríkjunum,
en hann hafði þá verið þar í nokk-
ur misseri við að læra ensku og
við vinnu á J.F. Kennedy-flugvelli.
Ég átti því láni að fagna að um-
gangast Magnús og Auði á þeirra
fyrstu hjúskaparárum, þar sem við
bjuggum um nokkurra ára skeið í
sama húsi, og höfum alltaf síðan
verið góðir vinir og borið mikla
virðingu hvor fyrir öðrum.
Það vita allir sem umgengust
Magnús, að þar fór sannur dreng-
skaparmaður, hæglátur og lítillát-
ur, en bjargtraustur sínum vinum.
Aldrei kvartaði Magnús þó að hann
þyrfti að takast á við stóra hluti í
lífi og starfí.
Með mikinn söknuð í hjarta kveð
ég þig, vinur minn. Megi Guð gefa
þinni ástkæru eiginkonu og bömum
styrk á þessari erfiðu stundu.
Ágúst Schram.
Snemma árs 1968 var hringt til
mín og ég beðinn að taka að mér
ungling til kennslu í nokkrar vikur.
Ég var dálítið hikandi að taka þetta
að mér og gerði mér ljóst, að brugð-
ið getur til beggja vona með að
taka ókunnan ungling á heimilið
sitt til náms. En sem betur fer
varð ég við þessari bón. Hinn 21.
marz þennan vetur kom Magnús
Kjartansson á heimili okkar og
dvaldist hjá okkur í tvo mánuði.
Hann var þá 19 ára piltur, myndar-
legur og hávaxinn, kurteis, prúður
og hlýr í allri framkomu og bauð
í hvívetna af sér hinn besta þokka.
Mér varð strax ljóst, að á heimili
mitt var kominn góður drengur og
gott mannsefni. Hann hafði misst
móður sína og það reyndist ungl-
ingsins góðu og viðkvæmu sál erf-
itt og sárt. Hann hafði því hætt í
skóla og vantaði aðeins herslumun-
inn til að ljúka gagnfræðaprófi.
Nú var það hlutverk mitt þessar
vikur að leiðbeina honum og und-
irbúa hann undir prófið, og það
reyndist auðvelt verk og gefandi.
Gagnfræðaprófínu lauk hann í maí
og stóð sig vel. Það var glaður og
þakklátur ungur maður, sem
kvaddi okkur hjónin á vordögum
og gekk vongóðum og öruggum
skrefum á vit vorsins og framtíðar-
innar. Á þessum vikum bast hann
okkur þeim vináttu- og tryggða-
böndum, sem aldrei hafa rofnað.
Hann var trygglyndur maður og
vinfastur.
Þremur árum síðar, eða á vor-
dögum 1971, kom Magnús í heim-
sókn eins og hann gerði reyndar
stundum. Það var bjart yfir honum
og glampi æsku og ástar í augum.
Hann hafði fundið stúlkuna sína,
konuefnið sitt hana Auði Krist-
mundsdóttur. Nú var það erindi
Magnúsar að biðja mig að gefa þau
saman í hjónaband. Eg gifti þau í
Dómkirkjunni hinn 5. júní 1971.
Hönd í hönd gengu brúðhjónin
ungu út úr Dómkirkjunni þennan
bjarta júnídag staðráðin í að vinna
með einum huga og einum vilja að
sameiginlegri hamingju sinni og
lífsverkefnum.
Hinn 28. september 1974 veittist
mér sú ángæja að skíra dóttur
þeirra hjónanna, Margréti, sem er
fædd 15. júlí 1974. Hún var látin
heita eftir móður Magnúsar, sem
hann unni mjög og var svo sárt
að missa langt um aldur fram.
Þegar Margrét fæddist, var Auður
orðin kennari, en Magnús starfaði
sem lögregluþjónn og var síðar
lengi rannsóknarlögreglumaður. í
því starfi sem annars staðar kom
hann sér vel, var samviskusamur
og ábyggilegur og naut trausts og
virðingar samstarfs- og samferða-
manna.
Fimm árum síðar eða hinn 1.
desember 1979 var ég kvaddur til
að skíra son þeirra Kristmund, sem
er fæddur 1. september það ár.
Fjölskyldan var þá flutt í Mos-
fellsbæ og þar hafa þau átt heim-
ili síðan. Þau áttu fallegt og yndis-
legt heimili.
Síðustu árin hafði Magnús með
höndum rekstur fólksflutningabif-
reiða og var framkvæmdastjóri eig-
in fyrirtækis. Fórst honum það vel
úr hendi eins og allt annað, sem
hann fékkst við í lífinu.
Magnús Kjartansson var glæsi-
legur maður, göfuglyndur og góður
drengur.
Það er sárt að sjá honum á bak
svo langt um aldur fram. En minn-
ingin lifír um góðan og göfugan
mann í hugum allra, sem áttu hann
að ástvini, vini, félaga og sam-
starfsmanni. Göfug minning um
góðan dreng varpar birtu fram á
veginn og grær að lokum inn í ei-
lífð Guðs.
Magnús vin minn og nemanda
kveð ég með þessum orðum Jónas-
ar Hallgrímssonar:
Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Kijúptu að fótum friðarboðans
og flúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
Við hjónin þökkum Magnúsi vini
okkar öll kynnin góðu og ljúfu,
tryggðina, traustið og vináttuna.
Frú Auði, bömunum og öðrum ást-
vinum vottum við okkar dýpstu
samúð, biðjum góðan Guð að
styrkja þau í sorginni og gefa þeim
alla daga bjarta og góða á ófarinni
ævileið.
Jón Einarsson, Saurbæ.
Það er með söknuð og harm í
hjarta. að við félagamir setjumst
niður og skrifum þessa minningar-
grein. Þegar okkur barst sú fregn
að Magnús væri látinn vomm við
orðalusir og ringlaðir og neituðum
að trúa því. En því verður ekki
neitað að hann er farinn, farinn
að eilífu. Blákaldur sannleikur um
svo hressan og lífsglaðan mann.
Magnús var ekki aðeins góður
vinnuveitandi heldur einnig og ekki
síður mikill vinur okkar allra. Avallt
var stutt í léttleika og glens hjá
Magnúsi og alltaf var hann tilbúinn
að hlusta á og ræða það sem okkur
lá á hjarta: Magnús var þakklátur
fyrir allt sem fyrir hann var gert
og var óspar á hrósið. Setningar
eins og „ykkur leiðist ekki“ eða
„hér gengur allt nema vinnan“ með
léttum hlátri sem fylgdi á eftir líða
seint úr huga okkar.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Auði, Margréti og Didda, svo og
aðra ástvini Magnúsar í þessari
miklu sorg. Við sendum þeim okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Starfsmenn Magnúsar
Kjartanssonar hf.
Það var mikið áfall að opna
Morgunblaðið og eitt það fyrsta
sem við sáum var að hann Maggi
Kjartans var dáinn. Hann Maggi
sem var svo fullur af lífi og alltaf
með eitthvað nýtt á pijónunum.
Óþreytandi að bæta hag fyrirtækis-
ins, bamanna sinna og hennar
Auðar.
Það eru ekki mörg ár síðan við
kynntumst Magga og fyrirtækinu
hans. En það hafa verið ljúf kynni.
Alltaf besta fyrirgreiðsla og Maggi
t^ldi ekkert erfiði eftir sér til að
gera allt sem þægilegast fyrir okk-
ur, sem nutum þjónustu hans. Við
höfum átta margar skemmtilegar
stundir saman á ferðalögum. Hann
var frábær ferðafélagi, sem naut
þess að ferðast í íslenskri náttúru.
Auðvitað gátu ýmis vandamál kom-
ið upp. En ekkert var svo flókið
að Maggi leysti ekki úr því með
sinni alkunnu ljúfmennsku. Og svo
var bara gert grín að öllu saman
á eftir.
Við erum þakklát fyrir að fá að
kynnast Magga og Áuði. Að sjá
hvað þau stóðu vel saman og
studdu hvort annað. Við vitum að
Maggi var stoltur af henni Auði
og hann hafði ástæðu til þess. Við
vitum það líka að hún heldur áfram
þar sem hann varð að hætta svo
óvænt og heldur merki hans hátt
á loft. Við sendum fjölskyldunni
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Þó sorgin sé sár, þá höfum við fyr-
ir mikið að þakka að hafa kynnst
svo góðum dreng og minningin lifir.
Starfsfólk Norræna hússins.
í dag kveðjum við vin okkar og
félaga. Handknattleikssamband ís-
lands hefur fengið að njóta þjón-
ustu og vinskapar Magnúsar í hart-
nær sjö ár. Á erfiðleikatímum sam-
bandsins, þar sem fjárskortur hijá-
ir starfsemi og framgang, gátum
við alltaf leitað til Magnúsar. Engu
skipti hvort þjónusta hans væri
greidd seint og um síðir. Hann var
alltaf boðinn og búinn að hlaupa
undir bagga með HSÍ. Af dreng-
lund og vinskap taldi hann ekki
eftir sér að skjótast'til Keflavíkur,
sækja lið úr flugvél, renna því á
æfingar ellegar koma gestum okk-
ar í flug á ný.
Magnús ávann sér traust sinna
viðskiptavina, byggði upp fyrirtæki
sitt á trausti og þjónustulund sinni.
Smátt og smátt óx honum fiskur
um hrygg og nú var stóra verkefn-
ið framundan, sjálf HM. Ekki er
lengra síðan en á þriðjudag sem
við ræddum saman um hlutverk
hans í móttöku okkar gesta og enn
á ný var Magnús ráðagóður og
hjálpfús. Hann sá þetta fyrir sér
sem hluta af víðtækari landkynn-
ingu og HSÍ treysi Magnúsi til að
verða sinn fulltrúi í því ærna verki
sem framundan er.
Nú er hann allur, langt um aldur
fram. Þar er skarð fyrir skildi og
söknum við vinar í stað. I gegnum
árin hafði margur landsliðsmaður-
inn kynnst Magnúsi í starfi og leik.
Hann tók þátt í gleði okkar og
sorgum en var sífellt hin trausti
félagi sem sinnti hluverki sínu af
alúð og vandvirkni.
Handknattleikssamband íslands,
handknattleiksmenn okkar og kon-
ur senda konu hans og börnum sín-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
jafnframt þakkir fyrir allt sem
hann lagði íþróttinni til.
Ólafur B. Schram, form. HSÍ.