Morgunblaðið - 22.04.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 22. APRÍL 1995 35
En meðan árin þreyta hjðrtu hinna,
sem horfðu á eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Mér er f fersku minni er ég hitti
Þuríði í fyrsta sinn. Þá voru þau að
opinbera trúlofun sína geislandi af
hamingju, hún og Guttormur bróðir
minn á heimili foreldra hennar,
Skeggja Samúelssonar og Ragnheið-
ar Jónsdóttur. Þarna hélt ræðu afí
hennar, séra Jón Brandsson, til að
óska þeim heilla og ég man ennþá
orð hans um dótturdóttur sína — að
frá því hún var lítil telpa hefði henni
alltaf fylgt birta og gleði og sú væri
ósk hans að þá sömu birtu myndi hún
flytja með sér í sín nýju heimkynni.
Sú ósk hans rættist svo sannarlega.
Þessa unga Reykjavíkurstúlka vann
hug og hjörtu allra í dalnum og af
hennar hálfu var það gagnkvæmt.
Segja má að þegar frá upphafi hafi
hún eignast dalinn og dalurinn hana.
Þurði var flest óvenju vel gefíð,
bæði til hugar og handa: í skóla var
hún mikill námshestur, og flest verk
léku henni í höndum, enda var hún
af hagleiksfólki komin. Auk heimilis-
og uppeldisstarfa varð hún fljótlega
þátttakandi í margvíslegu félags-
starfi Fljótsdæla og lagði þar jafnan
gjörva hönd á plóg.
Það er ekki auðvelt hlutskipti að
setjast inn á heimili þar sem fyrri
húsbændur ráða enn ríkjum en það
vandasama hlutverk leysti hún af-
hendi með prýði eins og allt annað
sem hún tók að sér. Bömin urðu
fimm, öll afburða mannvænleg og vel
gerð enda ekki kastað hendi til upp-
eldis þeirra af foreldranna hálfu. Þar
komu einnig við sögu afí og amma
að ógleymdum elskulegum föður-
bróður mínum Stefáni, sem var okkur
systkinum sem annar faðir alla tíð.
Síðar nutu Þuríður, Guttormur og
börn þeirra góðvildar hans og
ánægjulegs félagsskapar, en með
þeim Þuríði og Stefáni myndaðist
sérstök vinátta.
Sjálfselska og eigingirni held ég
að hafí verið eitthvað sem aldrei
komst að í huga Þun'ðar. Hún var
heillandi persónuleiki og mannbæt-
andi að vera í návist hennar. Þess
nutu böm hennar og bamabörn, sem
öll hafa lánast svo frábærlega vel.
Þau ber merki fagurs fordæmis þeirra
hjóna beggja, sem voru svo samhent
og glæsileg, bæði í sjón og raun.
Nú er hún kvödd þessi yndislega
kona og henni færðar þakkir fyrir
allt, ekki síst umhyggju hennar fyrir
tengdaforeldrunum og Stefáni
frænda þegar þau gerðust ellimóð.
Nú tekur Fljótsdalurinn, sem hún
bast svo óijúfanlegum böndum og
dáði af næmu fegurðarskyni, þreytt-
an líkamann í faðm sinn og sá faðm-
ur verður ömgglega hlýr. Sú birta
sem hún bar jafnan með sér mun lifa
áfram og lýsa minningu hennar í
hugum þeirra mörgu sem nú eiga um
sárt að binda.
Missir þeirra Guttorms og afkom-
endanna er ósegjanlega sár. Þeim og
aldraðri móður, sem nú sér á eftir
augasteini sínum, eru sendar hlýjar
husanir frá okkur systrum, Þórarni,
og börnum okkar.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(J. Hallgr.)
Ragnheiður.
Fegursta blómið í Fljótadal er föln-
að. Dalurinn mun augum okkar
systkinanna aldrei verða samur. Við
vitum að í vor munu lækir dalsins
verða^ vatnsmeiri því þeir gráta af
sorg. í sumar mun Snæfellið í virðing-
arskyni skrýðast bláum sparibúning
og jökulröndin mun verða hvít sem
aldrei fyrr. Þegar bárur Lagarfljóts-
ins renna framhjá Geitagerði munu
þær í lotningu hneigja sig fyrir minn-
ingu Þuríðar,
Dvalir til lengri tíma og heimsókn-
ir í Geitagerði voru fastir punktar í
æsku okkar systkinanna allra. Síðar
þegar við flugum úr hreiðri en snerum
aftur í leyfum var ætíð skroppið upp
í Geitagerði. En næst þegar við kom-
um mun Þuríður ekki koma fagnandi
til dyra eða bera á borð veitingar
eins og kóngafólk væri á ferð. Við
fáum ekki framar tækifæri til þess
að ræða við hana um heimsins gagn
og nauðsynjar. Það var sama hvaða
málefni bar á góma, alltaf var Þur-
íður vel heima og hafði ákveðnar
skoðanir á málunum, enda víðlesin
og vel menntuð.
Minning um einstaka konu munu
lifa í hjörtum okkar allra og við erum
full þakklætis fyrir að hafa fengið
að kynnast henni.
Við biðjum Guð almáttugan að
styrkja og hugga Guttorm, systkinin
og böm þeirra, því missir þeirra er
mikill.
Systkinin Lagarfelli 3,
Jón, Sigríður, Anna
Birna, Þórhalla og fjöl-
skyldur þeirra.
KARL
KRISTJÁNSSON
+ Karl Kristjánsson var fædd-
ur 17. apríl 1937. Hann lést
12. apríl sl. Foreldrar hans voru
Kristján Júlíus Jóhannesson
bóndi í Hriflu í Ljósavatnshreppi
og kona hans Kristjana Sig-
valdadóttir. Þau létust þegar
Karl var á barnsaldri og ólst
hann upp hjá frændfólki sínu í
Álftagerði í Mývatnssveit. Karl
var kvæntur Hrefnu Steingríms-
dóttur, f. 24.12. 1935. Synir
þeirra eru tvíburarnir Hrafn og
Þórir, f. 8. nóvember 1972. Börn
Hrefnu frá fyrra hjónabandi eru
AÐ MORGNI skírdags barst okkur
sú harmafregn að Kalli vinur okkar
hefði orðið bráðkvaddur kvöldið áður.
Hugurinn neitaði að trúa því, en orð-
in hljómuðu í eyrum: „Hann Kalli er
dáinn.“ Það var svo stutt síðan þau
Hrefna heimsóttu okkur glöð og
hress. Margrét dóttir Hrefnu var
nýbúin að láta skíra son sinn og afi
hafði eignast alnafna. Við ætluðum
að hittast öll í sumar fyrir norðan
og eiga glaðar stundir saman eins
og jafnan áður, en mennirnir áætla,
Guð ræður. Við hittum Kalla fyrst
sumarið 1970 þegar Hrefna vinkona
kynnti okkur en við heimsóttum hana
á Húsavík. Hæglátur, alvarlegur
maður með þétt handtak. Hann vakti
manni traust, það var fljótséð að þar
var enginn yfirborðsmaður. Seinna
kynntumst -við góðlátlegri glettni
hans og skarpri greind. Ef orðið
Ásgeir, f. 17.11. 1954, Ásdís, f.
20.3. 1957, Steingrímur, f. 8.3.
1962, Margrét, f. 21.4. 1963, og
Gunnhildur, f. 24.6. 1964, Jóns-
börn. Barnabörnin eru 12. Karl
var tækjasljóri hjá Ræktunar-
sambandinu Smára í Mývatns-
sveit og nágrenni í mörg ár.
Eftir að hann fluttist til Húsavík-
ur hóf hann störf sem bifreiða-
stjóri hjá olíudeild Kaupfélags
Þingeyinga.
Karl verður jarðsunginn í dag,
22. apríl, frá Húsvíkurkirkju og
hefst athöfnin kl. 14.00.
prúðmenni átti við nokkum mann
þá var það Kalli. Okkur var mikils
virði að eiga vináttu hans, hún var
traust og sterk eins og hann sjálfur
og stóð óhögguð hvernig sem vindar
lífsins blésu. Við eigum svo margar
hlýjar og yndislegar minningar frá
samverustundum á liðnum árum að
þakklæti fyrir að hafa fengið að njóta
þeirra er okkur efst í huga. Góðir
vinir eru eins og dýrmætar perlur
og sárt að missa þá. Elsku Hrefna
og fjölskylda, atvikin haga því svo
að við getum ekki kvatt Kalla, við
sendum því okkar innilegustu samúð-
arkveðjur norður yfir heiðar og biðj-
um Guð að hugga ykkur og senda
ykkur styrk. Kalla viljum við þakka
samfylgdina og munum ætíð að þar
sem góðir menn fara eru Guðs vegir.
Guð blessi ykkur öll.
Ingibjörg og Ólafur.
JONINA
G UÐJÓNSDÓTTIR
+ Jónína Guðjóns-
dóttir var fædd
25. febrúar 1903.
Hún lést í Sjúkra-
húsi Vestmanna-
eyja 15. apríl sl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ing-
veldur Unadóttir
og Guðjón Jónsson.
Systkini Jónínu
voru Hallgrímur,
Þuríður, Þorvald-
ur, Guðbjörg, Árný
og Unnur auk
þriggja systkina er
létust í bernsku. Þá
átti Jónína tvær uppeldissystur,
þær Kristínu og Þuríði. Jónína
var gift Þórði H. Gíslasyni sem
lést 1993 og eignuðust þau fjög-
ur börn sem öll eru á lífi. Þau
eru Ingveldur Jónína, gift Rúti
Snorrasyni, Hallgrímur, kvænt-
ur Guðbjörgu Einarsdóttur,
Ellý Björg, gift Hreini Svavars-
syni, og Kristín Karítas, gift
Einari Norðfjörð.
Jónína verður jarðsungin frá
Landakirkju í dag, 22. apríl,
og hefst athöfnin kl. 14.00.
OKKUR systkinin langar áð kveðja
ömmu Jónu með örfáum orðum en
við eigum margar ljúfar minningar
um hana og afa Tóta. Eftir gosið
í Eyjum fluttust þau með okkur
hingað á Ósabakkann og bjuggu
hjá okkur í ellefu ár.
Það var stundum gott að geta
flúið niður í kjallara til ömmu og
afa þegar mamma og pabbi voru
að leggja okkur lífsreglurnar. Þar
fann maður ömmu ævinlega hekl-
andi í græna stólnum og afa grúsk-
andi í veiðidótinu.
Hún amma var ekki lengi að
koma okkur í gott skap enda var
hún létt í lund. Heimatilbúnu djús-
frostpinnarnir voru ofarlega á vin-
sældalistanum og eftirvæntingin
leyndi sér ekki í hjörtum lítilla
krakka þegar amman nálgaðist
frystihólfið.
Morgunkaffíð hjá þeim gömlu
var fastur liður og það var á slíkum
stundum sem þau komu okkur upp
á ýmsa „góða ósiði“ eins og að
drekka kaffi.
Spilakvöldin uppi í stofu á
fimmtudögum voru þó eftirminni-
legust. Afi var þá spenntastur og
lifði sig inn í leikinn. Amma var
alltaf síðust upp og á leiðinni leit
hún inn til okkar og laumaði að
okkur sælgæti þegar við vorum
búin að bursta tennumar.
Yfir þessu ríkti mikil leynd því
hún hvíslaði að okkur: „Látið ekki
mömmu og pabba vita!“
Þegar amma veiktist og þau
fluttust til Eyja var erfitt að venj-
ast tómleikanum í húsinu og sökn-
uðurinn var mikill. Á slíkum stund-
um var gott að eiga minningar og
þessar sömu minningar munu fylgja
okkur í gegnum lífið.
Guð blessi minningu ykkar,
Einar Þór, Sólveig,
Þórður og Bergsteinn.
Duftið hverfur til jarðarinnar þar
sem það áður var, en andinn fer til
Guðs, sem gaf hann. (Ók. höf.)
„Hún amma er ekki með barn í
maganum eins og þú, þar er bara
grautur.“ Þessa setningu sagði Júl-
ía litla dótturdóttir Jónu við mig
þegar ég mætti í fyrsta fjölskyldu-
jólaboðið fyrir rúmum tuttugu
árum. Jónu ömmu, sem löngu var
komin úr barneign, tókst að koma
þeirri stuttu í skilning um ástæðu
þess hversu framstæðar við báðar
vorum og það þó heym Júlíu væri
engin en það kom ekki í veg fyrir
að þær tvær gætu tjáð sig sín á
milli. Hún Jóna amma var amma
eins og ömmur eiga að vera. Hún
hafði alltaf tíma fyrir ungana sína
hvort heldur var að hjálpa til við
að byggja kofa, kenna manngang-
inn í skák eða bara að hlusta á þau
stuttu þegar eitthvað
plagaði eða þegar þau
höfðu frá einhveiju
skemmtilegu að segja.
Þá var hún sérfræðing-
ur í heimalöguðum
frostpinnum sem ávallt
kölluðu fram bros
og/eða þurrkuðu burt
tár hjá litlum ljúfling-
um.
Jóna hafði mikinn
áhuga á að fylgjast
með allskonar íþróttum
og sérstaklega knatt-
spymu. Hún var ein-
lægur aðdáandi Knatt-
spyrnufélagsins Týs og ÍBV og þeg-
ar stuttfættir afkomendur hennar
hófu að eltast við bolta í „alvöru“
leikjum, stóð amma oftar en ekki
á línunni og hvatti sína menn.
Jónu, þessari yndislegu konu,
kynntist ég fyrir rúíhum tveimur
áratugum. Hún var móðuramma
mannsins míns og hennar fyrsta
langömmubarn var einkasonur okk-
ar hjóna. Þau Jóna og Þórður
bjuggu lengst af á Urðarveginum
í Vestmannaeyjum, en eftir eldgos-
ið 1973 fluttu þau til Reykjavíkur,
í kjallarann á Ósabakkanum til
Stínu dóttur sinnar og Einars
manns hennar og þar bjuggu þau
í rúm 11 ár. Að heimsækja þau
hjón á Ósabakkann var eiginlega
kapítuli útaf fyrir sig. Bakkelsi í
tonnavís var á borðum og aldrei
borðaði maður nóg. Kveikt var á
sjónvarpinu frá því stundarfjórð-
ungi fyrir útsendingu og elskan hún
Jóna byrjaði að hekla sínar frægu
hyrnur um leið og klukkan sást á
skerminum en þá brá Þórður sér í
geymsluna, sótti veiðistöngina
ásamt viðeigandi fylgihlutum og fór
yfir veiðisögur síðustu mánaða.
Sjálfsagt hefði minn betri helming-
ur átt í einhveiju basli með að fá
mig með sér í þessar heimsóknir
nema vegna þess hve ánægjulegar
þær voru alltaf, hve vel var tekið
á móti okkur og hversu innilega
launfyndni Jónu skemmti mér. Á
vissan hátt var ég hálfgerður fíkill
á fyndni hennar, gat hlegið í marga
daga af sumum setningunum sem
hún laumaði út úr sér, ekki bara
vegna þess hvernig þær voru, held-
ur líka og ekki hvað síst vegna
þess hvernig og með hverskonar
áherslum þær voru sagðar.
Þær voru kallaðar systumar frá
Sandfelli, þ.e. Guðbjörg, Þura,
Ámý, Jóna og Unnur. Guðbjörgu
og Árnýju kynntist ég aldrei, þær
létust fyrir mína tið, en fyrir utan
Jónu var ég svo heppin að kynnast
lítillega Þum, sem er látin, og svo
Unni, en það kitlaði látlaust hlátur-
taugarnar að hlusta á þessar
skemmtilegu systur. Þura og Jóna
voru svo ótrúlega launfyndnar og
Unnur svo drepfyndin, bara ef hún
opnaði munninn.
Þau elskulegu hjón, Jóna og
Þórður, eignuðust fjögur börn, sem
öll eru svo vönduð að það segir sig
sjálft að upplagið og uppeldið hefur
aldeilis ekki verið af verri endanum.
Ég er svo heppin að hafa eignast
þá dásamlegustu tengdamóður sem
hugsast getur, haná Ingu, en hún
er elsta barn þessara sæmdarhjóna,
hin eru Grímur og Ellý, sem hafa
sömu frásagnargáfu og Unnur
frænka og svo Stína sem er jafn
skemmtilega launfyndin og Jóna
móðir hennar var.
Jóna fékk heilablóðfall fyrir níu
ámm og lamaðist við það helmingur
líkamans. Fljótlega uppúr því fluttu
þau Þórður aftur til Eyja, fyrst
voru þau saman á elliheimilinu en
síðustu árin lá Jóna á sjúkrahúsinu.
Jóna hafði ótrúlegt jafnaðargeð og
lagði fólki aldrei annað en gott til.
Hún hafði beðið endalokanna lengi
er kvartaði ekki yfír þeirri bið, það
var ekki í hennar anda. Hún Jóna
var góð kona. Hún var hvunndags-
hetja.
Blessuð sé minning hennar.
Hrefna.
Þegar mér var tilkynnt um and-
lát ömmu, streymdu margar minn-
ingar í gegnum huga minn.
Minningin um vinalegt brosið,
góða skapið, þar sem hún sat við
að hekla sínar þekktu hyrnur, sem
hún bæði gaf og seldi mikið af.
Minningar frá því þegar ég var
lítil stelpa og fór í heimsóknir á
Urðarveginn. Sitjandi með henni
-við eldhúsborðið með kaffibland og
kringlu. Skiptf þá ekki máli þótt
tímasetningin hjá mér væri ekki
alltaf sem best og ég raskaði eftir-
miðdagsblundinum hennar, alltaf
var mér tekið opnum örmum. Svo
og þolinmæðin við hekl- og pijóna-
kennsluna. Jólaboðin á aðfanga-
dagskvöld þegar böm og bamabörn
komu saman, borðuðu jólamatinn,
tóku upp gjafimar, dönsuðu kring-
um jólatréð og sungu jólasálma.
Minningar frá fímm ára afmælis-
deginum, þegar ég sat við eldhús-
gluggann og beið eftir ömmu og
afa, sá þau koma upp brekkuna
með dúkkuvagn, sem ég auðvitað
vissi um leið hver átti að fá.
Minningar frá ferðalögum sem
afí og amma voru með okkur, þar
sem amma kom með sínar ómiss-
andi kleinur og flatkökur. Minning-
ar frá seinni árum, heimsóknir á
Ósabakka, þar sem þau bjuggu eft-
ir gos, þangað sem ég kom með
mín börn sem fengu þessar sömu
hlýju móttökur hjá „ömmu löngu“.
Þorrablótin sem hún hélt og sá
um, og passaði upp á að ,Jólatréð“
væri ekki tekið niður áður.
Minningar síðustu ára, heim-
sóknir á Hraunbúðir í Eyjum, en
þangað flutti afi með hana eftir að
hún veiktist, og síðan á Sjúkrahús
Vestmannaeyja, heimsóknir sem
urðu of fáar þó að hugurinn hafi
oft verið hjá henni.
Amma var trúuð kona, hafði sín-
ar ákveðnu skoðanir á ýmsum mál-
um, en reyndi aldrei að þrengja
þeim upp á aðra.
Hún var góð í sér, en aldrei
mátti hafa hátt um neitt sem hún
gaf eða gerði fyrir aðra. Viðkvæðið
var alltaf: Uss, láttu engan vita,
þetta er bara okkar í milli.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, takk fyrir allt.
Kveðja,
Jóna Rútsdóttir.
Birtíng afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfílega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.