Morgunblaðið - 29.04.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAÚGARDAGUR 29. APRÍL 1995 33
+ Hilmar Gunn-
þórsson fædd-
ist 17. október
1943. Hann lést 24.
apríl. sl. Foreldrar
hans eru , hjónin
Sigurbjörg Guð-
mundsdóttir, f.
23.11. 1923, og
Gunnþór Guðjóns-
son, f. 17.2. 1924.
Hilmar var elstur
níu systkina. Þau
eru: Kristín Arn-
leif, f. 6.8. 1946,
Guðmundur Þór, f.
22.9. 1949, Guðjón,
f. 22.5.1951, Eygló, f. 3.6.1952,
Rut, f. 19.10. 1958, Rakel, f.
19.10. 1958, Þorgils Garðar, f.
16.10.1963, og Rebekka, f. 31.7.
1965. Eftirlifandi _ eiginkona
Hilmars er Þórunn Ólafsdóttir,
f. 1. febrúar 1948. Þau eignuð-
ust fjögur börn: Ólaf Amar, f.
23. september 1964, Sigurbjörg
Jóhönnu, f. 2. september 1966,
Berglindi, f. 22. febrúar 1970,
og Bryndísi, f. 28. janúar 1975.
Hilmar verður jarðsunginn
frá Fáskrúðsfjarðarkirkju í
dag, 29. apríl, og hefst athöfnin
kl. 13.
í DAG vil ég kveðja ástkæran
bróður minn, Hilmar Gunnþórsson
frá Fáskrúðsfirði.
Hilmar hafði legið inni á Borgar-
spítalanum í tvær vik-
ur og átti hann að fara
í aðgerð fljótlega, en
sorgin gerir ekki boð á
undan sér. Og oft er
stutt á milli gráts og
hláturs. Daginn áður
var fjölskyldan saman
komin við fermingu
systurdóttur minnar
og hafði engan órað
fyrir þessum sorgart-
íðindum. Daginn eftir
var bænastund í kap-
ellu Borgarspítalans.
Hilmar var góður
drengur, frekar dulur
og fór sínar eigin leiðir. Hann var
svo heppinn að eiga yndislega konu.
Og stóð Þórunn eins og klettur við
hlið hans alveg sama hvað á gekk.
Þau hjónin höfðu eignast þrjú
bamabörn og eru tvö á leiðinni sem
hann lifði ekki að sjá.
Hans ánægja var að spila brids
og var hann mjög góður spilamað-
ur. Hans bestu félagar höfðu mikla
ánægju af að koma til Hilla að spila
þégar ekki gaf á sjó. Alltaf var
opið hús hjá þeim hjónum og tekið
vel á móti öllum. Hilli var einnig
góður taflmaður og gleymi ég því
seint þegar þeir feðgar allir voru
að tefla og spila.
Mér er minnisstætt þegar Hilli
kom af sinni fyrstu vertíð og færði
móður okkar saumavél, þetta lýsir
honum best. Oft átti hann til að
MINNINGAR
rétta að manni þegar illa stóð á.
Síðustu mánuði var Hilmar á línu-
bát í Hafnarfirði.
Megi Guð geyma góðan dreng
og styrkja konu hans og böm, for-
eldra og systkini.
Eygló Gunnþórsdóttir.
Hversu óvænt kom ekki hin
hörmulega helfregn míns kæra vin-
ar og trúfasta félaga. Svo nístandi
köld var sú staðreynd að sá væni
og vaski drengur, Hilmar Gunn-
þórsson, væri allur og enn einu sinni
dvaldi hugurinn við miskunnarleysi
örlaganna, þegar þeim er í burt
kippt sem á bezta aldri á svo ótal-
margt framundan á ævinnar vegi.
Hugur leitar til löngu horfinna
daga austur á Fáskrúðsfirði, þegar
ungur kennari steig hikandi og
óreyndur sín fyrstu spor á kennslu-
braut. Um auðnu hans í því starfí
skipti sköpum sú hlýja og vinsemd
sem mætti honum hjá fólkinu þar,
nemendum sem aðstandendum, því
fólki sem jafnan síðan hefur átt
sinn sérstaka sess í huga hans. Þar
vom mörg vináttubönd bundin.
í nemendahópnum var hressileg-
ur hnokki fríður sýnum og fjörmik-
ill, skapríkur nokkuð, en afar hlýr
innst inni, drenglyndur og duglegur
til náms. Hann átti við kennarann
unga tal um ýmislegt það sem helzt
i huga kom og það duldist engum
að þessi horski hnokki var íhugull
vel og vildi fá við sem flestu svör.
Mætar minningar þyrpast um mun-
ans hljóðu borg frá þessum ámm
og einmitt nú er mynd Hilmars svo
skýr og kær í senn.
Árin liðu og alltaf vissi ég allvel
HILMAR
GUNNÞÓRSSON
JONA REBEKKA
INGIBERGSDÓTTIR
+ Jóna Rebekka
Ingibergsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. febrúar 1911.
Hún lést 24. mars
sl. Jóna var næst
elst tólf barna
þeirra hjóna Mál-
fríðar Jónsdóttur
og Ingibergs Jóns-
sonar skósmiðs í
Reykjavík. Jóna
ólst upp í Reykja-
vík og bjó þar alla
ævi. Hún var ógift
og barnlaus. Hún
var jarðsett 31.
mars sl.
ÆVI Jónu Rebekku Ingibergs-
dóttur var ekki alltaf dans á rósum.
Hún var aðeins sextán ára gömul
þegar í ljós kom meinsemd í hrygg,
sem hún hlaut eftir fall í stiga þar
sem hún var að burðast með barn
í fanginu. Þetta kostaði hana fjög-
urra ára samfellda sjúkrahúsdvöl
þar sem hún gekkst undir margar
hryggaðgerðir og mestan hluta
þessara ára varð hún að liggja í
gifsi.
Jóna lá ekki aðgerðarlaus í rúm-
inu, þótt vinnustellingar væru ekki
handavinnu á þessu
tímaskeiði.
Eins og gefur að
skilja þá setti sjúkdóm-
urinn mark sitt. á Jónu,
en þrátt fyrir líkamlega
hömlun vann hún alla
sína ævi, fyrst lengi vel
við kjólasaum, sem hún
lærði eftir að sjúkra-
húsdvölinni lauk, síðar
margskonar erfiða
vinnu við eldhússtörf á
matsölustöðum, var
forstöðukona Bláa
bandsins um tíma og
mörg ár var hún við
störf í Þjóna- og veitingaskólanum.
Það var Jónu mikið metnaðarmál
að vera fjárhagslega sjálfstæð og
ekki upp á aðra komin með neitt,
enda var hún alla sína ævi veitandi
en ekki þiggjandi.
Aldrei sótti hún um örorkubæt-
ur, þótt hún hefði átt fullan rétt á
slíku.
Það kom í hlut Jónu, sem alla
tíð var einhleyp, að annast aldraða
móður sína síðustu árin sem hún
lifði.
Jóna var mikil matmóðir og höfð-
ingi. Þegar hún bauð til veislu, bar
hún jafnan fram mat sem nægt
hefði að minnsta kosti helmingi
fleiri gestum en boðið var. Raunar
var alltaf veisluborð hjá henni hve-
nær sem mann bar að garði.
Jóna áttj ekki því láni að fagna
á yngri árum að læra það sem hug-
ur hennar stóð til. Hún var haldin
brennandi þrá eftir að læra allt sem
laut að listum og varð sér síðar á
lífsleiðinni úti um allskonar nám-
skeið, þar sem hún gat svalað þeirri
þrá sinni að nokkru.
Með henni bjó mikið listamanns-
eðli sem aldrei fékk eðlilega útrás
vegna hins daglega brauðstrits.
Það má segja að listgáfan hafí
komið best fram í málverkum henn-
ar og þrátt fyrir mjög litla tilsögn
sýndu þau glöggt að hæfíleikarnir
voru fyrir hendi, svo ekki var um
villst.
Jóna hafði mikið yndi af ferðalög-
um og gat veitt sér þann munað
nokkrum sinnum á ævinni. En hún
fór ekki til útlanda til þess að flat-
maga á sólarströndum, heldur til
þess að kynnast framandi þjóðlönd-
um og siðum.
Tvö síðustu árin sem Jóna lifði
dvaldi hún á Hrafnistu í Reykjavík.
Heilsa hennar var þá alveg þrotin
en vinnukergjan var óbilandi. Hún
fór margar ferðirnar á sjúkrahús
vegna hjartabilunar en strax og upp
stytti var hún komin með eitthvert
verkefni á milli handanna. Það var
hennar líf. Þannig minnumst við,
hennar frændfólk og vinir, sívinn-
andi, síveitandi konu, sem bar höf-
uðið hátt hvað sem að höndum bar.
Ólöf Ríkarðsdóttir.
ERFKDRYKKJUR
Glæsilegir salir, gott verb
oggóðþjónusta.^
VELSLUELDHUSIÐ
SPÖ^ÁLFHEIMUM 74 - S. 568-6220
t
Móðir okkar, fósturmóðir, tengdamóðir
og amma,
GUÐRÍÐUR ÁRNÝ
ÞÓRARINSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
á Hjallavegi 1,
Reykjavik,
verður jarðsungin frá Áskirkju þriðju-
daginn 2. maí kl. 13.30.
Þórunn Klemensdóttir, Þröstur Ólafsson,
Þórarinn Klemensson, Ásdís Sigurgestsdóttir,
Ólöf Inga Klemensdóttir, Grétar Hjartarson
og barnabörn.
um framgang þessa fríða drengs,
sem varð hraustur vel og hörkudug-
legur, gekk ótrauður til allra verka,
en sjórinn fangaði hug hans framar
öðru og kom þeim ekki á óvart sem
átti við hann tal ungan um drauma
hans og langanir. Hann eignaðist
mikinn ágætislífsförunaut úr gamla
nemendahópnum mínum og saman
hófu þau lífsbaráttuna af bjartsýni
og dugnaði og búnaðist vel.
Ævistarf Hilmars var öðru frem-
ur hafinu bundið, þar naut vaskleiki
hans sín vel að hveiju sem unnið
var, vökull og ötull verkmaður sem
var sómi sinnar stéttar, vinsæll af
félögum og vel látinn, enda hlý
glettnin góður fylginautur hans.
En kennarinn reri á önnur mið
og til Fáskrúðsfjarðar var farið til
að freista þess að fá fylgi enn fleiri
til ferða á Alþing og átti róttækni
þó löngum röska liðsmenn þar. Þá
var ekki ónýtt að eiga tryggan fé-
laga og traustan bandamann í
Hilmari, sem alltaf var tilbúinn til
sóknar og vamar þeim málstað er
við áttum sameiginlegan. Hilmar
er í mínum huga einhver bezti og
traustasti fylgismaðurinn sem ég
átti þar meðal svo mikils fyölda
ágætisfólks er fylgdi okkur að mál-
um.
Hann var ófeiminn að tala um
það sem honum þótti miður fara,
gerði það á sinn rökvísa hátt sem
sýndi glögga hugsun að baki og
umhyggju allra helzt, umhyggju
fyrir málstaðnum og ekki síður fyr-
ir mér og mínu gengi. En hann
kunni líka manna bezt að fagna og
gleðjast, þegar vel gekk og óspar
á ábendingar um það hvað unnt
yrði að gera þegar okkar yrði aflið
nóg til aðgerða. Góð vinátta hans
var mér mikils virði, því slíka vini^_
og félaga er ómetanlegt að eiga.
Mér er því sannur harmur í hug
við þau leiðarlok sem urðu svo allt-
of, alltof fljótt.
Efst er í huga hlýjan sem stafaði
frá Hilmari vini mínum, glettnin í
svipnum á góðum stundum, ákefðin
að fylgja eftir þeim málum sem
mættu vísa veg til betra lífs þeim
til handa sem helzt þurftu á að
halda.
Hilmar bjó við góða gæfu í einka-
lífí öllu, átti hið ágætasta bemsku-
og æskuheimili góðra foreldra, .
eignaðist mikla prýðiskonu sem lífs-
förunaut, greinda, verkhaga og vel
gerða sem honum stóð vjð hlið í
stríðu og blíðu, böm þeirra fólk
góðrar farsældar, mannkostafólk
sem foreldrar þeirra.
Svo skyndilega er hann allur og
eftir sitjum við með söknuði eftir
góðan dreng. Sárust er eftirsjá •
þeirra er hann áttu nánastan, eigin-
konu hans, barna og barnabama
og foreldra sem annarra náinna.
Þeim sendum við Hanna einlægar
samúðarkveðjur og vonum að björt
minningamergð um mætan dreng
megi sefa sorgina.
Eg kveð minn kæra vin og knáa
félaga með söknuði en ekki síður í ■«
ofurgóðri þökk fyrir alla samfylgd.
Minning hans er heiðríkjunni
samslungin.
Helgi Seljan.
t
Bróöir minn,
KÁRI GUÐBRANDSSON
vélstjóri,
Hjarðarhaga 40,
Reykjavik,
lést á Grensásdeild Borgarspítalans 27. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bára Guðbrandsdóttir.
t
Systir okkar,
HANNA ÞORLÁKSDÓTTIR
frá Siglufirði,
Hátúni 12,
andaðist í Borgarspítalanum 25. aprfl.
Fyrir hönd ættingja,
Valbjörn Þorláksson,
Stella Þorláksdóttir.
t
Ástkær móðir okkar, dóttir, stjúpdóttir
og systir,
ÞÓRDÍS
KRISTJÁNSDÓTTIR,
Trönuhjalla 1,
Kópavogi,
lést á heimili sínu 25. apríl.
Valgerður Dís Valdimarsdóttir, Benedikt Karl Valdimarsson,
Valgerður Einarsdóttir, Haraldur Gfslason
og systkini.
t
Áskær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTBJÖRG BJARNADÓTTIR
frá Gerðistekk
í Norðfirði,
til heimilis íViðimýri 8,
Neskaupstað,
verður jarðsungin frá Norðfjarðarkirkju laugardaginn 29. april
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er vinsamlegast bent á Fjórð-
ungssjúkrahúsið í Neskaupstað.
Sigurður Önundarson,
börn, tengdabörn og barnabörn.