Morgunblaðið - 30.04.1995, Qupperneq 4

4 B SUNNUDAGUR 30. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
og allir hafa nóg að bíta og
brenna.
Það sem einkennir einna
helst ljúft viðmót þessa fólks
er einskonar glaðvært kæru-
leysi og mottóið virðist vera:
„Það liggur ekkert á“. Þess'
vegna er varhugavert að
treysta þessu ágæta fólki ef
tíminn skiptir máli. Hins vegar
var þessi reynsla góður skóli
í að „slappa af“ og það vakti
mig til umhugsunar að fylgj-
ast með kokkinum raulandi
lagstúf á meðan hann spæidi
eggið fyrir morgunverðinn, og
ekki síður þegar afgreiðslu-
stúlkan í minjagripaverslun-
inni hætti í miðju kafi að fylla
út Visa-kortið og fór að horfa
út um gluggann dreymin á
svip. Á því augnabliki gerði
ég mér grein fyrir að ég var
í fríi og mér lá ekkert á, frek-
ar en henni.
Frá fjalli til fjöru
Einn fyrsti könnunarleið-
angurinn okkar ferðafélag-
anna var á hið 800 metra háa
fjall Isabella de Torres. Sjálf-
sagt hefðu íjallgöngugarpar
ekki gefið rnikið fyrir þá að-
ferð sem við notuðum til að
komast á toppinn, en við runn-
um þetta í rólegheitunum með
kláf. Fjallgangan hefði ella
getað reynst torsótt því þéttur
hitabeltisskógurinn nær upp á
efstu brún. I stöðvarbygging-
unni tók á móti okkur létt-
sveit innfæddra eldri manna,
eldhressir karlar sem léku
fjöruga suðræna tónlist af
fingrum fram á harmonikku
og torkennileg ásláttarhljóð-
færi sem minntu á olíutunnur.
Ferðin upp gekk að óskum,
en á fjallinu er fallegur suð-
rænn garður og eftirlíking af
kristslíkneskinu á Corcovado
í Rio de Janeiro. Af fjallsbrún-
inni er fallegt útsýni yfir Pu-
erto Plata og strandlengjuna.
Fararstjóri í þessum leið-
angri, auk Ingólfs Guðbrands-
sonar, var stórvaxinn svert-
ingi, Alexander að nafni. Fékk
hann umsvifalaust viðumefnið
„hinn mikli" vegna vaxtarlags
síns. Alexander mikli talaði
hátt og hló mikið, svo skein í
hvítar tennurnar. Eftir fjall-
gönguna ókum við um bæinn
Puerto Plata og þar sýndi
Alexander að honum er ýmis-
Iegt fleira til lista lagt en að
brýna raustina í hljóðnema.
Hann lét sig ekki muna um
að bregða sér út úr rútunni á
fjölfömum gatnamótum og
stjóma umferðinni og í eitt
skipti, þegar rútan virtist föst
á þröngum gatnamótum, voru
allir viðstaddir vegfarendur
komnir í umferðarstjómina.
Umferðarmenningin þama er
vitaskuld ekki upp á marga
físka á okkar mælikvarða og
bifreiðakostur innfæddra
samanstendur að mestu af
eldgömlum, kolryðguðum bíl-
hræum, sem hanga saman af
gömlum vana.
í nágrenni Puerto Plata em
næststærstu ambernámur
heims og að sjálfsögðu skoð-
uðum við Ambersafnið í bæn-
um. Amber, sem stundum er
kallað raf á íslensku, er nátt-
úrulegir steinar sem upphaf-
lega voru tijákvoða, sem hefur
ummyndast og steingerst á
milljónum ára og inni í stein-
unum má sjá jurta- og skor-
dýraleifar.
Þessari skoðunarferð lauk
með heimsókn í rommverk-
smiðju Brugal-fjölskyldunnar
þar sem við þáðum góðgerðir
í fljótandi foimi. Reyndar
hafði fjölskyldufaðirinn, senor
Paul Brugal, sem er góðvinur
Ingólfs, sýnt okkur þann heið-
ur að heilsa upp á okkur í
upphafi fararinnar, enda átti
hann líka rútuna sem við vor-
um í.
Að kvöldi þessa ágæta dags
var haldin grillveisla á strönd-
inni þar sem brugðið var á
leik og dansað eftir lifandi
tónlist hljómsveitar og þótti
mörgum sú skemmtun takast
með afbrigðum vel, enda
mannskapurinn „funheitur"
eftir sólbakstur dagsins og
heimsóknina í Brugal-romm-
verksmiðjuna. Þessi dagur
sem hófst á fjallstoppi endaði
því við glaum og gleði í fjöru-
borðinu og þótti fara vel á því.
Dagur á ströndinni
Ströndin er aðeins steinsnar
frá hótelþorpinu og er hægt
að fá far þangað með litlum
rafknúnum vögnum eða bara
að ganga eftir fallegum skóg-
arstíg með 18 holu golfvöll á
aðra hlið og hitabeltisgróður-
inn á hina. Þegar ég kom fyrst
á ströndina gat ég ekki varist
þeirri hugsun að líklega væri
hún lltið breytt frá því Kólum-
bus steig þar fyrst á
land. Gróðurinn nær
nánast niður í flæðar-
mál og hnetutré og
kókospálmar sveigjast
inn • yfir mjúkan
sandinn og veita
skugga gegn bjartri
sólinni. Það er þessi
ósnortna náttúra, sem
hvarvetna blasir við,
sem mér fínnst einna
mest heillandi við land-
ið og af öðrum ströndum, sem
ég hef legið á, er þessi I hópi
hinna bestu, og án efa sú feg-
ursta.
Við annan enda strandar-
innar eru nokkur sölutjöld og
í einu þeirra hittum við fyrir
„íslandsvininn“ Domingo
Martinez, sem kallaður er
„Picasso", enda verslar hann
aðallega með málverk og er
sjálfur frístundamálari. Pic-
asso er að læra íslensku upp
á eigin spýtur, en gat ekki
gefið sannfærandi skýringu á
því hvers vegna í ósköpunum
hann hafði tekið upp á þeim
fjanda. Námið sóttist honum
líka erfiðlega enda námsgögn
af skornum skammti. Ég gaf
honum nokkur íslensk tímarit
og hann gaf mér leðurarm-
band á móti og minntu þessi
vöruskipti einna helst á það
þegar Kólumbus og skipverjar
hans gáfu hinum innfæddu
verðlausar glerperlur, og
fengu I staðinn skraut úr
skíragulli. Picasso átti í einna
mestum erfiðleikum með
framburðinn og kallaði mig
jafnan „Svæn“ upp á þýð-
verskan máta og festist það
nafn við mig meðal ferðafé-
laganna það sem eftir var far-
arinnar.
Einn morguninn á strönd-
inni kom til mín ungur og
glaðbeittur maður, innfæddur,
og heilsaði kumpánlega. Hann
kvaðst heita Sandi og spurði
hvort ég vildi koma með sér
að skoða hótel. Tilboðið kom
flatt upp á mig, en þar sem
ég vildi hvíla mig á sólinni s!ó
ég til. Sandi bauðst líka til að
aka mér á staðinn í hestvagni
og lofaði mér rommflösku að
launum fyrir ómakið. Á leið-
inni spjölluðum við saman
enda Sandi ágætlega mæltur
á enska tungu. Ég spurði hann
meðal annars hvort hann vissi
af stað í nágrenninu þar sem
hægt væri að hlusta á lifandi
suður-ameríska dansmúsík og
fá sér snúning. Hann hélt það
nú og bauðst til að fara með
mig á slíkan stað kvöldið eft-
ir. Ég hefði ekki getað hitt á
betri mann en hann í þessum
erindagjörðum, sagði Sandi,
Kóliinliusar
O
íslandsvinurinn
Domingo Martinez,
alias Picasso, í
verslun sinni á
ströndinni.
0 Ekki þarf flóknar
^ teikningar eða dýr-
an efnivið til að
byggja í Dómini-
kanska lýðveldinu.
0 Engin yfirbygging
w á rakarastofunni,
bara stóll, greiða,
skæri og „gerið svo
vel, næsti...
0 Litli „fóstursonur-
inn“ Daniel brosir
breitt framan í
myndavélarnar.
0 Innfæddar
^ blómarósir í strand-
partýi.
o
Höll Kólumbusar-
fjölskyldunnar,
Alcázar í Santo
Domingo.
0 Húsakostur er
víða hrörlegur
því hann væri sérfræðingur í
salsa-dansi og merenque, sem
er þjóðardans^ innfæddra.
Á hótelinu tók á móti mér
maður á miðjum aldri, af
ensku bergi brotinn. Andlit
hans benti til að hann hefði
lifað viðburðaríku skemmt-
analífi og daufa rommangan
lagði að vitum mér þegar hann
heilsaði. Hann sagði mér í
óspurðum fréttum að hann
hefði búið á eyjum Karíbahafs
í rúm tuttugu ár og hvergi
kunnað betur við sig en í lýð-
veldinu Dóminikana. Bæði
væri verðlag þar með því
lægsta sem þekktist í Karíba-
hafi og eins væri fólkið glað-
legra og skemmtilegra en víð-
ast hvar annars staðar á þess-
ura slóðum. Hann sagði það
Morgunblaðið/Sveinn Guðjónsson
meðal annars stafa af
spænsku menningararfleifð-
inni, en þær þjóðir sem væru
undir hollenskum og frönskum
áhrifum væru þyngri, sein-
teknari og ópersónulegri.
Hann sagði mér einnig í
óspurðum fréttum að hann
væri maður einhleypur og
Dóminikana væri gósenland
fyrir piparsveina. Þótt þjóðin
væri að mestu rómversk- ka-
þólsk ríkti mikil glaðværð og
fijálslyndi í samskiptum karla
og kvenna. Ég hafði enga
ástæðu til að rengja manninn
í þessum efnum enda virtist
hann ærlegur í alla staði og
bauð af sér góðan þokka.
Þegar ég kvaddi Englend-
inginn komst ég að því að til-
gangurinn með heimsókn
minni á hótelið var
að fá mig til að
skipta um dvalar-
stað. Þessu boði
hafnaði ég, enda
hæstánægður á Pu-
erto Plata Village,
Spruttu þá upp hálf-
noktir eyjqskeggiqr,
sem voru ad bada sig
og með því varð ég
auðvitað af rommflöskunni.
Fyrsla nýlendan
„Þetta er svo ástúðlegt
fólk,“ segir aðmírállinn á ein-
um stað í leiðarbókum sínum,
„og svo laust við ágirnd og
svo fúst til alls, að ég fullvissa
yðar hátignir að hvergi í víðri
veröld finnst betra fólk né
gjöfulla land. Það elskar ná-
ungann eins og sjálft sig, er
öllum öðrum blíðmálla, auð-
sveipt og glaðvært. Allir