Morgunblaðið - 03.05.1995, Blaðsíða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
BRAGIREYNIR
AXELSSON
+ Bragi Reynir Axelsson
fæddist i Litlubrekku í
Skagafirði 16. nóvember 1954.
Hann lést af slysförum 5. apríl
sl. Bragi var jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju 15. apríl sl.
ÉG MINNIST Braga sem góðs
vinar og vinnufélaga frá barn-
æsku, fyrst hér í Skagafirði og
seinna hjá Rafmagnsveitum ríkis-
ins.
Við gengum saman í barna- og
gagnfræðaskóla og eftir fermingu
lá svo leið okkar saman á ný, fyrst
á vertíð suður með sjó og seinna
er við hófum störf hjá byggðalínu-
flokki Rafmagnsveitna ríkisins
haustið 1975 og höfum báðir starf-
að nær samfellt þar síðan, en
Bragi gerði hlé á vinnu sinni þar
og lærði rafvirkjun.
Bragi var vinafastur, traustur
og trygglyndur og alltaf var hægt
að treysta á ráðleggingar hans,
en nákvæmni, verkskipulagning
og útsjónarsemi var hans aðall.
Ég bið honum guðs blessunar
og veit það og trúi að hann fái
góða heimkomu.
Ég kveð þig, elsku vinur, og
votta íjölskyldu þinni innilega
samúð mína.
Þinn vinur,
Guðmundur Hjálmarsson
og fjölskylda.
Margir nutu góðs af þeirri
reynslu sem Bragi öðlaðist hjá
Rafmagnsveitunum og oft var
hann fenginn til að sýna yngri
starfsmönnum verklag, sem hann
gerði ætíð fúslega. Bragi var mjög
eftirsóttur starfsmaður, hann
leysti verk sín ætíð vel af hendi
og víða má þekkja handbragð hans
af góðum frágangi. Hann var sér-
staklega ósérhlífinn, verklaginn
og ábyggilegur. Hann naut virð-
ingar allra samstarfsmanna sinna
sem og yfirmanna. Bragi var mjög
einlægur og góður félagi, hann
hafði einstaklega góða og létta
lund og er hans sárt saknað.
Guðbjörgu, börnunum, foreldr-
um, systkinum, tengdaforeldrum
og öðrum aðstandendum vottum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Haukur Asgeirsson
og samstarfsfólk
á Norðurlandi vestra.
Elsku Bragi. Nú höfum við
kvatt þig og fylgt þér eins langt
og við getúm. Hugur okkar er hjá
þér, en við vitum að þér líður vel
þar sem þú ert núna. Samt er
söknuðurinn svo sár, samt erum
við svo hrygg og eigum bágt með
að trúa að þú komir aldrei aftur.
Og elsku litla Inga Jóna, sem
kannski er þó sterkust af okkur
öllum. Augu okkar fylltust tárum
þegar hún sagði „pabbi er hjá
Guði, nú er hann búinn að opna
augun“.
Og kannski er það rétt. Kannski
horfir þú á okkur öll, og þá veistu
hvað okkur þótti öllum vænt um
þig, þó að það væri sjaldan fært
í orð. Einhvern veginn er það
þannig að manni finnst að ástvin-
ir manns eigi bara að vita að
manni þyki vænt um þá. En á
svona stundum óskar maður þess
að hafa sagt meira, gert meira,
hist oftar. Kannski verðum við sem
eftir lifum betri manneskjur á eft-
ir. En minning þín lifír og við sem
þekktum þig munum góðan dreng.
Stóra bróður sem við hlökkuð-
um til að fá heim í frí, þegar þú
hafðir verið að vinna í fjarlægum
lándshornum.
Bræsi er að koma. Og til-
hlökkunin hríslaðist um okkur. Nú
yrði gaman í kvöld. Þú sagðir
okkur sögur af vinnunni og af
stöðum sem við höfðum aldrei
komið á, en stóðú ljóslifandi fyrir
hugskotsjónum okkar sem á
hlýddum. Og þó fríið væri ekki
langt, gekkstu til verka með okkur
hinum eins og þú hefðir aldrei
farið. Girðingavinna, smala-
mennska, sauðburður. Það var
aumt sumar ef ekki var hægt að
komast í heyskap nokkra daga.
MINIMIIVIGAR
Og til allra verka var gengið af
slíkri vandvirkni að stundum þótti
okkur nóg um. En á eftir sáum
við að auðvitað var best að hafa
þetta svona, það sparaði vinnu við
lagfæringar síðar. Við göntuðumst
stundum með það í fjölskyldunni,
hvort gera ætti hlutina venjulega
eða eins og Bragi gerði þá. Og
aldrei brást það á aðfangadag,
þegar allt átti að vera hreint og
fágað, að Bragi ryksugaði stofu-
gólfið. Það var engum öðrum trey-
standi til þess.
Bragi starfaði sem línumaður
hjá Rarik, og þegar lagningu
byggðalínunnar var lokið dreif
hann sig í að læra rafvirkjun.
Hann hafði unnið við rafmagn
mest allan sinn starfsaldur og það
kom ekkert annað til greina en
að halda því áfram. Hann fór suð-
ur til náms og kynntist þar konu
sinni Guðbjörgu. Hún kom með
syni sína tvo, Hinna og Gunna, í
sambandið og gekk Bragi þeim í
föðurstað. Þegar Inga Jóna fædd-
ist svo 1990 var fjölskyldan full-
komnuð. Þau fluttust á Blönduós,
þar sem þau festu kaup á húsi og
unnu að því af alúð að koma því
í stand. Bubba og strákarnir urðu
strax hluti af okkar fjölskyldu og
aldrei var minnst á Braga að
Bubba væri ekki nefnd líka. Allt
lék í lyndi. Síðastliðið sumar þegar
við Palli giftum okkur var Bragi
svaramaður minn. Við það tæki-
færi var loksins drifið í því að taka
fjölskyldumyndir, sem við þökkum
nú fyrir að eiga, því nú er stórt
skarð höggvið í systkinahópinn.
Elsku Bragi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
(V. Briem.)
Elsku Bubba, Inga Jóna, Gunni
og Hinni, mamma og pabbi. Guð
styrki okkur öll í sorginni og hjálpi
okkur að muna góðu stundirnar.
Fyrir hönd systkinanna og fjöl-
skyldna,
Guðný og Páll.
Útför Braga Reynis Axelssonar
var gerð frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 15. apríl, við mikið
fjölmenni ættingja, starfsmanna
og vina, í fegursta veðri í þann
mund þegar páskahátíðin var að
heijast. Prófasturinn séra Hjálmar
Jónsson jarðsöng og var athöfnin
einhver sú hátíðlegasta sem ég
hef verið viðstaddur og öllum þeim
sem að stóðu til mikils sóma.
Félagsheimilið Bifröst tók tæp-
lega í erfidrykkju allan þann fjölda
kirkjugesta sem til útfararinnar
komu.
Bragi fæddist í Litlu-Brekku á
Höfðaströnd, einhverri fegurstu
sveit þessa lands, þar sem Skaga-
ijörðurinn skartar sínu fegursta
útsýni, með Þórðarhöfðann og eyj-
arnar í vestur með Tindastól í
bakgrunn og miðnætursólina á
lognkyrrum kvöldum í norðri.
Bragi hefði getað gert búskap
að sínu ævistarfi, en hann valdi
vinnu við rafvirkjastörf. Hann
byijaði sem línumaður, aflaði sér
síðan réttinda sem rafvirki og var
flokksstjóri hjá Rafmagnsveitum
ríkisins á Blönduósi síðastliðið ár.
Starfsmenn Rafmagnsveitna
ríkisins á hverju rekstrarsvæði eru
ekki margir og á Norðurlandi
vestra eru þeir skiptir á fjóra út-
haldsstaði með umdæmisskrif-
stofu á Blönduósi þar sem Bragi
starfaði.
Engu að síður þurfa menn að
vinna saman í bilunum og stærri
verkum, myndast þá vinskapur
milli manna sem þróast með árun-
um.
Rafmagnsveitur ríkisins keyptu
eignir Rafveitu og Hitaveitu Siglu-
fjarðar og Skeiðsfossvirkjun árið
1991 og urðu starfsmenn orku-
veitnanna á Siglufirði þá starfs-
menn Rafmagnsveitna ríkisins. Á
þessu rekstrarsvæði höfum við
starfsmannafélag þar sem reynt
er að hittast og blanda geði í það
minnsta einu sinni á ári, þar sem
makar okkar mæta einnig til að
kynnast.
Hefur þá tekist að þjappa þess-
um litla hópi starfsmanna Raf-
magnsveitnanna saman við aðrar
aðstæður en þeir hittast oftast,
en það er við bilanir, oft við erfið-
ar kringumstæður, þar sem menn
verða þá að vinna nætur og daga
fjarri heimilum sínum.
Ætluðum við nokkur til Parísar
á næstunni til að lyfta okkur upp
eftir erfiðan vetur og treysta þessi
kynni og voru Bragi og Guðbjörg
þar á meðal, en Bragi var kallaður
til annarrar farar.
Þegar Rafmagnsveiturnar
keyptu Skeiðsfossvirkjun var
ákveðið að fara í umfangsmiklar
lagfæringar á virkjunni, á mann-
virkjum, vélum og rafbúnaði.
Þessar endurbætur voru unnar
frá aðalskrifstofu í Reykjavík með
aðstoð verkfræðistofa og umdæm-
isskrifstofu á Blönduósi.
Síðastliðin tvö sumur hefur
Bragi starfað við endurnýjun raf-
lagna í Skeiðsfossvirkjun í sam-
bandi við þessar breytingar sem
voru mjög umfangsmiklar, t.d. var
á sl. sumri skipt um rafal við eldri
vatnsvél virkjunarinnar.
Ég átti þess kost að kynnast
Braga í starfi þennan tíma.
Hann var sérstaklega iðinn
starfsmaður og gekk að hveiju
verki ótrauður, rólegur og yfirveg-
aður. Hann lagði sig mjög fram
um að skila sínu dagsverki eins
og best var á kosið, mér fannst
hann þannig vera fyrirmynd ann-
arra starfsmanna.
Mér kom því mjög á óvart sú
harmafrétt að Bragi hefði látist
við vinnu sína í Laxárvatnsvirkjun
við rafvirkjastörf sem hann svo
gerþekkti og voru orðin hans ævi-
starf.
Hans er nú sárt saknað af
vinnufélögum, sem skilja ekki
hvað gerðist, en vita þó að í raf-
magninu býr stöðug hætta þeim
sem við það þurfa að vinna.
Rafmagnsveitur ríkisins halda
reglulega námskeið í hjálp í viðlög-
um fyrir sína starfsmenn og vorum
við öll á rekstrarsvæði Norður-
lands vestra á einu slíku á sl. vori.
Ekki eru til varúðarráðstafanir
sem koma í veg fyrir öll slys, engu
að síður stöndum við undrandi og
ráðþrota • þegar þeir sem hvað
mesta varkárni og varfæmi sýna
verða fyrir slíku.
Starfsmenn Rafmagnsveitna
ríkisins á Siglufirði og við Skeiðs-
fossvirkjun þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast kostum Braga
og fyrir að hafa notið starfskrafta
hans og vottum Guðbjörgu, börn-
um, foreldrum, tengdaforeldrum
og ættingjum okkar dýpstu samúð
við andlát hans og útför.
Sverrir Sveinsson.
VALGERÐUR
TR YGG VADÓTTIR
+ Valgerður Tryggvadóttir
fæddist á Hesti í Borgar-
firði 21. janúar 1916. Hún lést
i Landspítalanum 14. apríl síð-
astliðinn. Útför Valgerðar fór
fram frá Dómkirkjunni 26.
apríl.
AÐFARANÓTT föstudagsins
langa lést í Reykjavík föðursystir
mín, Valgerður Tryggvadóttir.
Valgerður, sem alltaf var kölluð
Dista innan fjölskyldunnar, var
élsta systirin í hópi systkinanna frá
Laufási, og sú fyrsta sem fellur
frá. Mikil samstaða er meðal Lauf-
ássystkina og samgangur mikill
þannig að fyrir okkur systkina-
Stretsbuxur kr. 2.900
Konubuxur kr. 1.680
Mikið úrval af
allskonar buxum
Opið ó laugardögum
börnin var Dista frænka áþreifan-
legur hluti tilverunnar. í minning-
unni eru hún og amma í Laufási
nátengdari en hin systkinin. Bæði
var að þær voru mjög líkar,
kannski svo líkar að skorist gat
eilítið í odda og einnig sú stað-
reynd að þær voru að mestu ein-
ar, amma ekkja en Dista gras-
ekkja. Hún giftist seint og lengst
framan af sínum hjúskap dvaldi
maður hennar, Hallgrímur, erlend-
is við störf. Fyrst í Þýskalandi og
svo í Kanada. Á utanlandsárum
Hallgríms bjó Dista við Garða-
stræti. Eftir að hafa gengið upp
dimman stigagang var komið upp
í íbúðina sem var eins og ævintýra-
heimur. Óteljandi sérstæðir og fal-
legir hlutir sem frænka mín hafði
safnað saman og aragrúi ýmissa
hljóðfæra; píanó, langspil, fiðlur
og nótur sem gerðu tilveru Hall-
gríms raunverulega þrátt fyrir
fjarveruna. Og það var boðið uppá
kók og bijóstsykur. Að minnsta
kosti einu sinni á vetri bauð Dista
okkur systkinabörnunum i leikhús.
Hún var skrifstofustjóri Þjóðleik-
hússins um árabil og keypti miða
á fyrsta eða öðrum bekk fyrir allan
hópinn. Þessara ferða var beðið
með eftirvæntingu, og gegndu
svipuðu tímamótahlutverki og jól
og páskar gera á hveiju ári. Mér
fínnst að Þjóðleikhúsið hafi bara
sýnt Kardimommubæinn og Dýrin
í Hálsaskógi á þessum árum og
ennþá eru þessi leikrit þau
skemmtilegustu sem ég hef nokk-
urntímann séð.
Þegar Hallgrímur fluttist alkom-
inn til íslands breyttist margt hjá
þeim hjónum. Flutt var úr íbúðinni
við Garðastræti og byggt nýtt hús
samkvæmt þeirra teikningum rétt
fyrir utan Selfoss. Húsið var nefnt
Vogur. Allir fínu hlutimir hennar
Dísu frænku, með sófa Sveins
Björnssonar í fararbroddi, voru
fluttir austur og við tóku góð ár.
Dista frænka tók virkan þátt í fé-
lagsstarfinu í sveitinni, var með-
hjálpari og formaður kvenfélagsins
og Hallgrímur samdi tónlist og
ræktaði kartöflur. Þrátt fyrir fjar-
lægðina var haldið nánu sambandi
við fjölskylduna í bænum og mætt
í hinar mánaðarlegu spilamennsk-
ur gömlu systkinanna. Þar sat
Hallgrímur, sagði djarft og lét
þungt högg fylgja hveiju útspili.
Og Dista sat á móti og sagði „Hall-
grímur“ með nokkurri ávítan og
þunga.
Eitt haustið lét ég til leiðast
fyrir áeggjan vinar að fara í slátur-
húsið á Selfossi. Ég var þá dagleg-
ur gestur hjá frænku minni og
Hallgrími og fékk tækifæri til að
kynnast þeim báðum betur. Eftirá
hef ég verið þakklát fyrir þennan
tíma. Þegar amma í Laufási dó
þurfti að fylla hennar skarð á efri
hæðinni í Laufási. Kom það í hlut
Distu sem að alkunnri smekkvísi
og dugnaði endurnýjaði alla hæð-
ina áður en þau hjón fluttu inn.
Hefðu margir á hennar aldri veigr-
að sér við að leggja út í slíkar fram-
kvæmdir.
Mér fannst alltaf ég standa
Distu frænku nokkuð nær en mörg
hin systkinabörnin, höfum þótt
nokkuð líkar. Hún afhenti mér
upphlutinn sinn og peysufötin fyrir
allmörgum árum, með sérsmíðuðu
silfri eins og hennar var von og
vísa. Vænt þótti mér um gjöfina
og minnist frænku minnar hvenær
sem ég set hana upp með þakk-
læti. Blessuð sé minning hennar.
Anna Guðrún
Þórhallsdóttir.
Sími hringir, brostin rödd segir
hún Valgerður er dáin. Alltaf kem-
ur manni þetta í opna skjöldu, þó
er þetta það sem okkar allra bíður
einhvern tímann og er ekki umflú-
ið og ekki þýðir að deila við dómar-
ann, þegar stóra ljánum er beitt.
Ekki ætlum við að reyna að
segja til um allt eða lýsa lífssögu
Valgerðar, það verða efalaust
margir sem gera það, sem betur
þekkja til þessarar miklu atorku-
konu, því það var Valgerður
Tryggvadóttir svo sannarlega.
Okkar kynni hófust þegar hún
fór að koma hér í Ölfusið og bygg-
ing hófst á stóru íbúðarhúsi að
Vogi í Árbæjarhverfi við Ölfusá.
Þá sópaði strax að þessari miklu
dugnaðarkonu, sem alltaf var á
ferðinni á sínum litla bíl. Það fór
ekki á milli mála hver stjórnaði,
enda vissi hún vel hvernig hún vildi
hafa hlutina, eiginmaður hennar
dr. Hallgrímur Helgason var er-
lendis við kennslu og fleira. Húsið
og allt skyldi vera tilbúið þegar
hann kæmi heim og það stóðst.
Og þá var hún tilbúin að snúa
sér að félagsmálum. Vinkona
hennar Ragna heitin Sigurðardótt-
ir frá Þórustöðum í Olfusi dreif
hana í kvenfélagið Bergþóru og
þar fengum við góða félagskonu.
Það var stutt í að hún væri kosinn'
formaður félagsins og vorum við
saman í stjórn í mörg ár og það
voru góð ár, aldrei varð okkur
sundurorða, þó við værum skap-
miklar og stjórnsamar. Það var
afskaplega gott að miðla málum
með þessari mætu og sanngjörnu
konu. Mikill var missir okkar hér
í Ölfusi og sjónarsviptir, þegar
þessi mætu hjón seldu Voginn og
fluttu alfarið til Reykjavíkur í
Laufás, á æskustöðvar Valgerðar.
Hún sinnti mikið um félagsstörf
og sótti fundi og ætíð var hún
málefnaleg þegar hún fór í pontu.
Við minnumst hennar með sökn-
uði, ekki síst af fundum sem hún
sótti hjá Sambandi sunnlenskra
kvenna, bæði sem kvenfélagsform-
aður og nefndarkona og heyrðum
við margar konur tala um, að mik-
ið vantaði, þegar Valgerður hætti
að mæta á þá fundi.
Við minnumst margra góðra
samverustunda með Valgerði og
ábyggilega mælum við fyrir munn
margra úr kvenfélaginu Bergþóru,
er við kveðjum með virðingu og
sæmd Valgerði Tryggvadóttur og
vottum systkinum hennar og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þrúður Sigurðardóttir,
Gunnhildur Davíðsdóttir.