Morgunblaðið - 16.05.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 16. MAÍ1995 35
flokk og hreyfingu hafa verið mikil-
vægir liðsmenn. Hlutverk Eggerts
á þessu sviði varð enn stærra á rík-
isstjórnarárum hans eins og fram
kom í Reykjavíkurbréfi Morgun-
blaðsins um helgina þar sem þess-
ari stöðu hans voru gerð skil og
því hlutverki hans að breikka ímynd
viðreisnarstjórnarinnar í hugum al-
mennings vegna góðra tengsla hans
við verkalýðshreyfinguna.
Eftir að Eggert lét af þing-
mennsku starfaði hann sem fram-
kvæmdastjóri Styrktarfélags lam-
aðra og fatlaðra og frá 1979 var
hann forstjóri Tryggingastofnunar
ríkisins.
Eftir að þau Helga fluttu í
Garðabæ kom hann til liðs við Al-
þýðuflokksfélag Garðabæjar. í þeim
hópi var hann vel látinn og félag-
arnir í Garðabæ mátu það mikils
að hann var tilbúinn að veita styrk
og stuðning og miðla af þekkingu
sinni. Voru þau Helga aufúsugestir
á samkomum Garðabæjarfélagsins.
Það er skarð fyrir skildi hveiju
sinni er fyrrum forystumaður hverf-
ur af vettvangi. Við þau þáttaskil
nú ber hæst þakklæti fyrir allt sem
lagt var af mörkum. Alþýðuflokkur-
inn í Reykjanesi þakkar Eggert G.
Þorsteinssyni störf hans í þágu
flokks og þjóðar og vottar ástvinum
hans dýpstu hluttekningu á þessari
sáru kveðjustund.
Blessuð sé minning Eggerts G.
Þorsteinssonar.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Handtakið var einstaklega hlýlegt
og bar mannkostunum vitni. Margir
báru mikið traust til hans og sáu í
honum von og bjarta framtíð. Eggert
var orðinn ráðherra, þegar ég kynnt-
ist honum fyrst og persónuleikinn
heiilaði mig. Brosandi og spaugsam-
ur, samt með sérstakan áhyggjusvip,
þegar málefnin voru erfíð. Staða
Eggerts í þjóðfélaginu var nokkuð
merkileg. Pólitísk áhrif í Alþýðu-
flokknum hafði hann úr verkalýðs-
hreyfingunni, samt var hann náf-
rændi helstu sjósóknara, aflamanna
og útvegsmanna landsins. Hann hafði
því persónufylgi um allt þjóðfélagið,
ólíklegustu menn töluðu um hann
sem einkavin og Eggert var sannar-
lega vinur vina sinna. Kjarkmaður,
sem hikaði ekki við að láta bijóta á,
ef samviska hans bauð honum.
Eggert var mikill áhugamaður um
flokksstarf Alþýðuflokksins og hafði
brennandi áhuga á ýmsum innri
málum flokksins. Hann fylgdist
glöggt með starfínu í deildunum hér
í höfuðborginni og persónulegur
metnaður hans var samfara flokks-
starfínu, t.d. oft efstur í kosningum
inná flokksþing. Ástæðuna fyrir
þessu tel ég vera þá, að hann ólst
upp í flokknum. Tók þátt í kosningum
strax í ungliðahreyfíngunni og varð
forystumaður í FUJ og SUJ. Þess
vegna var eftirtektarvert hve náið
hann lagði sig eftir skoðunum ung-
hreyfmgarinnar og á hinn bóginn,
hve unga fólkið átti alltaf mikinn
talsmann í Eggerti. Hann missti föð-
ur sinn ungur og lífsbaráttan buldi
á honum. Hann hlustaði og hjálpaði,
þegar ungt fólk var að byggja, hann
vildi auðvelda verkalýðshreyfmgunni
menntunarþáttinn og hann vildi
treysta grundvöll atvinnuveganna,
þannig að afkoma alþýðunnar væri
tryggð og enginn þyrfti að líða skort.
Þegar ég barðist í því að stofna
Félag áhugamanna um sjávarút-
vegsmál á kreppuárunum 1968 og
1969 hvatti Eggert mig til dáða og
varð sem sjávarútvegsráðherra
fyrsti félagi í hinum fijálsu samtök-
um. Auðvitað greindi okkur á um
hraða uppbyggingarinnar. Síldin var
horfin, atvinnuleysi í landinu og
beint lá við að hefja bolfiskveiðar
með skutttogurum, en enginn slíkur
var til í landinu. Útgerðin var á hinn
bóginn lömuð af skuldum og stjórn-
völd máttvana af verðhruni og ytri
erfiðleikum. Treyst var á álsamninga
og þeir björguðu vissulega miklu,
en auðvitað sáu allir að það var
gullkistan í hafinu, sem' myndi
bjarga okkur endanlega. Þessi ár
reyndu mikið á Eggert. Atvinnuleys-
ið var sem hnífur í hjartastað verka-
lýðsforingjans. Sótt var að honum
úr öllum áttum og hann talaði um
leyniskytturnar í þinginu. Yfírleitt
voru þetta mjög erfiðir dagar í Al-
þýðuflokknum, sem og fyrir þjóðina
alla.
Við í áhugamannafélaginu vildum
skuttogara strax, útfærslu landhelg-
innar í 50 mílur og bætta aflameð-
ferð, t.d. með ísun á físki í kassa.
Fyrir unga menn í Alþýðuflokkum
gat verið mjög erfítt í þá daga að
tala máli þessarar uppbyggingar, án
þess að það virkaði sem ósanngirni
á flokksforustuna, ráðherrana og
stjórnvöld. Unghreyfingin var í klípu
og við sem treystum á sjávarútveg-
inn til skjótrar bjargar vorum í sér-
stakri klípu. Ég ræjidi þetta oft per-
sónulega við Eggert ojg reyndar við
Gylfa og Emil líka. Eg fann þann
skilning, sem ég átti von á í röðum
forustumanna jafnaðarmanna, en
mikið rosalega voru þetta oft erfíð
spor. Smám saman kom svo efna-
hagsbatinn, skuttogararnir og björt
framtíð. En einmitt í svona iðuköst-
um og straumröst meiningarmunar
fínnst best hvar gullið glóir og heitt
hjarta sanns vinar slær. Þá sannast
hið fornkveðna, að í mannlegu sam-
félagi skiptir fyrst og síðast máli að
vera maður.
Eiginkonu, börnum, frændum og
ástvinum öllum votta ég mína dýpstu
samúð. Algóður guð styrki þau og
huggi í mikilli og óvæntri sorg. Kær-
um vini og félaga þakka ég dreng-
lyndið og stuðninginn í lífínu.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
Við andlát og útför vinar míns,
Eggerts G. Þorsteinssonar, leitar
hugur minn til þess tíma, er ég
heyrði hans fyrst getið. Það var að
vori til árið 1948, ég var 16 ára
gamall og kominn í byggingarvinnu
í birgðastöð, sem var verið að reisa
fyrir Olíuverzlun Islands hf. í
Reykjavík. Þar var fjöldi manns að
störfum, einkum verkamenn, iðnað-
armenn og námsmenn. Nokkrum
vikum áður hafði ég loksins náð
lágmarksaldri til að geta gengið í
Félag ungra jafnaðarmanna í
Reykjavík; enda sannfærður jafnað-
armaður frá barnsaldri; og lét það
ekki dragast! Og þarna frétti ég
af ungum múrara, sem ég vissi að
var einn helzti forystumaður ungra
jafnaðarmanna. Það var Eggert G.
Þorsteinsson. Samt kynntumst við
ekkert að gagni fyrr en um haust-
ið, að félagsstarfið hófst. Síðan
hafa leiðir okkar legið saman. Það
er því af mörgu að taka, þegar
kynnin eru riljuð upp.
Þótt Eggert hafi snemma hafið
afskipti af verkalýðsmálum, og
ungur valizt til formennsku í
Múrarafélagi Reykjavíkur, var það
tæpast fyrr en með framboðinu á
Seyðisfirði, sem hann varð nafn-
kunnur um land allt. Þetta var í
formannstíð Hannibals Valdimars-
sonar í Alþýðuflokknum, haustið
1953, og alþýðuflokksmenn eystra
áttu í miklum vandræðum með að
koma sér saman um eitt framboð.
Lengi vel voru allar horfur á að þau
yrðu tvö, en loks tókst að stilla til
friðar og fá menn til að sameinast
um eitt. Frambjóðandinn, sem varð
til þess, að menn slíðruðu sverðin,
var einmitt Eggert G. Þorsteinsson.
Mér finnst, sem þá hafi hann fyrsta
sinni komið fram sem mannasættir,
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Kostuleg sumarútsala í viku
STOR
útsala á notuðum
bílum sem
fylgja tveir
valkostir af
fjórum:
Frá föstudegi til föstudags
Æ A. M
rm .
m
• Greiðslukjör til 48 mánaða
• Visa Euro raðgreiðslur
• Jafnvel engin útborgun
og fyrsta greiðsla eftir
allt að 6 mánuði
Opiö til kl. 20 virka daga en á laugardögum frá kl. 10-17
BÍLAHÚSIÐ