Morgunblaðið - 19.05.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 19. MAÍ1995 33
SIGRÍÐUR
ÞORLEIFSDÓTTIR
+ Sigríður Þor-
leifsdóttir var
fædd 26. maí 1908
í Hofi í Garði. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 15. maí
sl. Foreldrar henn-
ar voru Júliana
Hreiðarsdóttir og
Þorleifur Ingi-
bergsson, ættuð úr
V estur-Skaftafells-
sýslu. Systkini Sig-
ríðar voru þrjú,
Sigurbergur, vita-
vörður á Garð-
skagavita, tvíbura-
systirin Guðrún, húsmóðir í
Garði, og Pálína, húsmóðir í
Garði. Sigríður giftist eftirlif-
andi manni sínum Júlíusi Daní-
elssyni 23. desember 1933. Þau
reistu hús í Grindavík yfir fjöl-
skyldu sína sem þau nefndu
Brautarholt. Börn þeirra hjóna
urðu fjögur. Þau eru: 1) Þóra,
húsmóðir í Garðabæ, f. 24. nóv-
ember 1933, gift Erlingi Krist-
jánssyni skipstjóra. Þau eignuð-
ust sex börn. 2) Ingólfur, vél-
stjóri í Grindavík,
f. 29. september
1935, kvæntur Rún
Pétursdóttur hús-
móður. Þau eignuð-
ust sex börn. 3) Þor-
leifur, flugvélvirki í
EI Paso í Bandaríkj-
unum, f. 8. nóvem-
ber 1942, kvæntur
Jo Júlíusson. Þau
eignuðust þijú börn
og eru tvö þeirra á
lífi. 4) Daníel Rún-
ar, rafeindavirki í
Grindavík, f. 22. júlí
1950, kvæntur El-
ísabetu Sigurðardóttur hús-
móður. Þau eignuðust tvö börn.
Fósturdóttir þeirra er Ragn-
heiður M. Pétursdóttir, verk-
stjóri, búsett í Orlando, fædd
3. mars 1945, gift Don Jones
vélstjóra. Barnabörn þeirra
hjóna eru 17 og barnabarna-
börnin eru orðin 22.
Sigríður verður jarðsungin
frá Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00. Jarðsett
verður í Útskálakirkjugarði.
MAMMA MÍN,
Þú varst líknin móðir mín,
og mildin þín
studdi mig fyrsta skrefið.
(Örn Amarson)
Móðir mín, Sigríður Þorleifsdótt-
ir, lést að morgni 15. maí, en hún
hefði orðið 87 ára 26. maí.
Ég sit hér hljóð og hugsa um
farinn veg, um hana móður mína,
sem alltaf vildi öllum vel og ef eitt-
hvað var slæmt gat það hafa orðið
verra. Aldrei hallaði hún á nokkurn
mann.
Hún hafði græðandi hendur og
græðandi sál og hér á árum áður
hjálpaði hún mörgum sem þurftu
aðstoðar við, sérstaklega ef menn
höfðu fengið sár af einhveijum
ástæðum. Það var oft þröngt í
Brautarholti í Þórkötlustaðahverf-
inu, en aldrei minnist ég þess að
henni fyndist of þröngt og alltaf
áttu þeir vísan náttstað, þeir minni
máttar, sem þurftu að hafa ofan
af fyrir sér með því að ferðast um
og selja vörur. Það var oft gest-
kvæmt, því „rútan“ stoppaði við
Brautarholt og beið því fólkið inni
eftir rútunni.
Ég minnist líka sumranna suður
í Garði, sem við sögðum, þó það
væri í norðvestur, en í Garðinum
þar sem mamma fæddist og ólst
upp átti hún sterkar rætur. Kær-
leikurinn milli þeirra systkina var
alveg einstakur fannst mér og eru
þetta dásamleg ljósbrot úr fortíð-
inni. Samband hennar og Guðrúnar
tvíburasystur hennar var ólýsanlegt
og held ég að næstpm aldrei hafi
önnur þeirra fengið sparikjól, nema
hin fengi eins og breyttist það ekk-
ert síðari árin. Þær urðu alltaf að
vita hvað hin hugsaði eða segði og
þótti mér vænt um þegar ég eignað-
ist dóttur á afmælisdaginn þeirra
sem ber nöfn þeirra beggja. Alltaf
sagði hún systir eða bróðir á eftir
nöfnum systkina sinna. Þetta hef
ég sennilega fengið í arf, því dóttir
mín sagði um daginn: „Mamma, þú
nefnir aldrei bræður þína án þess
að segja bróðir á eftir,“ ég hafði
ekki veitt því athygli en þykir mjög
vænt um þetta.
Hún mamma var einstaklega
barngóð og hafði mjög gaman af
að tefla og kenndi okkur systkinum
og barnabörnum það, hún hafði svo
mikla þolinmæði, einnig kenndi hún
okkur systkinum að glíma. Já þetta
voru dásamleg ár.
Það er margt sem ég nú í seinni
tíð hefði viljað fá svör við, en því
miður veiktist hún og gat engin
svör gefið í nokkuð mörg ár. Mér
þótti vænt um þegar einn tengda-
sonur minn sagði um daginn: „Hún
var ein af þeim sem ekkert nema
gott er hægt að segja um.“ Fannst
honum alltaf birta og góðmennska
skína í gegn í veikindum hennar.
Eiginmanni mínum tók hún strax
sérstaklega vel og virtist ávallt
þekkja hann í veikindum sínum.
Saknar hann hennar mjög og biður
fyrir þakklæti og kveðjur.
Litla telpu tóku foreldrar mínir
að sér sem mömmu fannst þarfnast
sín og sýndi henni sömu hlýju og
ást og okkur hinum.
Elsku pabbi, ég veit að það er
sárt að missa ástvin, en þú hefur
góðar minningar, þú reyndist henni
alveg einstakur í hennar veikindum,
það var eitthvað alveg sérstakt við
það. Guð styrki þig um ókomin ár,
ég held líka að hún mamma mín
líti til þín. Það er mikill söknuður
að okkur öllum kveðinn og gott að
eiga góð ljósbrot í minningunum.
Ástarkveðjur frá allri minni fjöl-
skyldu mamma mín.
Hvarf ég frá þér, móðir mín,
en mildin þín,
fylgdi mér alla ævi.
(Örn Arnarson)
Þín dóttir,
Þóra.
Elsku mamma, tengdamamma,
fósturmamma, amma og langamma.
Við kveðjum þig nú í síðasta sinn,
þó hugurinn eigi eftir að leita oft
til þín.
Á meðan þú gast, tókstu mikinn
þátt í okkar lífi, kenndir okkur góða
siði og heiðarleika fyrst og fremst.
Kenndir okkur að tefla og höfðu
allir sérstaklega mikla ánægju af
því, einnig að spila og aldrei voru
leiðindi, þótt í byrjun væri ekki allt-
af allt rétt. Bara útskýrt betur og
haldið áfram. Aldrei komum við svo
að ekki væri okkur réttur biti af
einhveiju tagi og söngelsk varstu
og söngst mikið heima.
Aldrei féll styggðaryrði á nokk-
urn mann og alltaf tilbúin að hjálpa,
við allar aðstæður og sérstaklega
fannst barnabömunum gott að
mega og geta leitað til þín, við
þökkum þér sérstaklega fyrir ástina
og umhyggjuna.
Eitt sinn meiddist einn sonur
þeirra í Ameríku og drifu þau sig
til hans, næstum alveg mállaus og
er kraftaverk hvernig þau komust
á leiðarenda, en það var svo sjálf-
sagt að fara, að um það var ekki
hugsað. Þannig var það alltaf, ástin
og umhyggjan í fyrirrúmi.
Gjafmild var hún ávallt og hafði
sérstaka ánægju af að gefa og allt-
af gaf hún börnum og barnabörnum
sumargjafir, hún hélt mikið upp á
sumardaginn fyrsta.
Elsku mamma og amma, megir
þú hvíla í friði og í birtunni sem
tekur á móti þér koma þau mamma
þín og pabbi ásamt sonarsyni, bróð-
ur og ættmennum öllum.
Elsku pabbi og afi, við skiljum
svo vel alla þína sorg og biðjum
Guð að létta þér hana. Þú hugsaðir
frábærlega vel um móður okkar og
ömmu í veikindum hennar, þökkum
þér fyrir það.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Börn og barnabörn.
Mig langar að minnast elskulegr-
ar ömmu minnar með örfáum orð-
um og þakka henni fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Hennar viðhorf til lífsins var ávallt
að líta björtum augum á hlutina og
gera gott úr öllu.
Oft komum við krakkarnir til
ömmu í Brautarholti og var okkur
alltaf tekið opnum örmum, ávallt
hafði hún nægan tíma fyrir okkur
og aldrei fórum við án þess að hafa
fengið eitthvað i svanginn. Oft vor-
um við mörg samankomin og vorum
ekki alltaf á lágu nótunum, en aldr-
ei byrsti hún sig, heldur lægði hún
öldurnar með aðdáunarverðri ró.
Aldrei hallmælti hún nokkrum
manni heldur fann hún eitthvað
jákvætt í fari allra og mættu marg-
ir taka sér það til fyrirmyndar.
í Brautarholti bjuggum við Dunni
okkar fyrstu búskaparár í Grinda-
vík, þá var sonur okkar, Ölver Árni,
rétt orðinn tveggja ára gamall og
sótti hann þá strax mikið til afa
og ömmu. Gáfu þau honum ómælda
ást og hlýju sem hann býr að það
sem eftir er ævinnar. Síðar á lífs-
leiðinni þegar hann hóf skólagöngu
sína bjuggum við í næsta húsi. Þá
var það fastur liður í hans daglega
lífí að rölta yfir til ömmu sinnar
áður en skóli hófst og var þá mikið
spjallað. Hún kenndi honum mann-
ganginn og sátu þau löngum yfir
tafli, eins var oft gripið í spil. Þetta
var honum ógleymanlegur tími þeg-
ar fram liðu stundir.
Elsku amma mín, minningarnar
hrannast upp á stundu sem þess-
ari, allar eru þær á sömu lund,
hvað það var alltaf gott að koma
til ykkar afa í Brautarholt, sama
hvort maður var barn eða síðar á
lífsleiðinni þegar við Dunni bjugg-
um úti á landi, þá stóðu ykkar dyr
ávallt upp á gátt og herbergi reiðu-
búið fyrir okkur að dvelja í á meðan
á dvöl okkar stóð í Grindavík.
Elsku afi minn, missir þinn er
mikill, á aðdáunarverðan hátt
studdir þú ömmu með ást og um-
hyggju síðustu æviár hennar. Guð
blessi þig og gefi þér styrk.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
að alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki er gjðf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davið Stefánsson)
Elsku amma mín, takk fyrir allt.
Inga.
Fyrir um það bil 25 árum kynnt-
ist ég þeirri mætu konu Sigríði
Þorleifsdóttur sem þá bjó með
manni sínum Júlíusi Daníelssyni í
Brautarholti í Grindavík. Nú er hún
horfin úr þessum heimi og því lang-
ar mig til að minnast hennar með
nokkrum orðum.
Kynni mín af Siggu hófust er ég
fór að venja komur mínar til Grinda-
víkur á fund dótturdóttur hennar,
Ingu, sem fljótlega kynnti mig fyr-
ir ömmu sinni og afa. Það var mér
afar dýrmæt reynsla að sitja með
Siggu að spjalli og kynnast viðhorf-
um hennar til lífsgöngunnar og
samferðamanna okkar. Hún kenndi
mér að meta svo margt í öðru ljósi
en áður hafði lýst mér og víst er,
að ekkert ljós skein skærar en ljós-
ið hennar Siggu: Aldrei nokkurn
tíman heyrði ég hana segja styggð-
aryrði um nokkurn mann heldur sá
hún ævinlega jákvæðu hliðar bæði
manna og málleysingja.
Það voru ófáar stundirnar sem
við spjölluðum saman í bílskúmum
hennar þegar hún vann við neta-
afskurð af mikilli natni. Hennar
viðhorf til hvers starfs var, að það
væri ekkert lengur verið að vinna
starfið vel en illa. Væri betur að
fleiri tileinkuðu sér það viðhorf.
Barngæska Siggu var einstök.
Það var ígildi háskólanáms í uppeld-
isfræðum að fylgjast með þegar
barna- og barnabarnabörnin komu
í Brautarholt að heimsækja ömmu.
Oft urðu ærslin með þeim hætti að
mér hefði þótt það hálfa nóg en
Sigga brosti og stjómaði skaranum
af sinni einstöku ró og aldrei yfir-
gáfu krakkarnir Brautarholt öðru-
vísi en sæl og glöð í sínu sinni.
Við Inga stöndum í eilífri þakkar-
skuld við ömmu fyrir þær stundir
sem hún eyddi með syni okkar Öl-
veri Árna og gaf honum ómælda
hlýju og ást sem hann býr að það
sem eftir er ævinnar. Hann sóttist
mjög í að tefla við ömmu sína á
morgnana meðan hann beið eftir
að fara í skólann. En hún kenndi
honum svo miklu meira en mann-
SIGRÍÐUR
ÞÓRKATLA
*
GUÐMUNDSDOTTIR
+ Sigríður Þór-
katla Guð-
mundsdóttir fædd-
ist í Ásbúð í Hafnar-
firði 19. maí 1910.
Hún lést 3. maí sl.
Foreldrar hennar
voru Kristbjörg Ól-
afsdóttir, húsmóðir
og Guðmundur Sig-
valdason, útvegs-
bóndi. Sigríður var
yngst ellefu barna
þeirra. Aðeins eitt
systkinanna er nú á
lífi, Ragnar, og er
hann kominn á tí-
ræðisaldur. Þrjú systkinanna í
Ásbúð létust úr barnaveiki ung
að árum. Þau, er upp komust
auk Sigríðar voru: Sigvaldi
húsasmíðameistari, kvæntur
Guðmundu Svein-
björnsdóttur; Guð-
björg, kjólameistari
og kaupkona, gift
Geir Konráðssyni,
kaupmanni; Július,
kaupmaður, kvænt-
ur Guðrúnu Nikul-
ásdóttur; Oddný,
gift Jóni Halldórs-
syni, bakara; Krist-
inn, kaupmaður,
kvæntur Unni
Kristjánsdóttur
Hall; Ragnar heild-
sali, kvæntur Reg-
ínu Magnúsdóttur;
Jóna Marta, gift Gunnari Þor-
steinssyni lögfræðingi.
Sigríður verður jarðsungin
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin kl. 15.
SIGRÍÐUR, frænka mín, var list- ekki hafa verið ein um þá skoðun.
feng og ofurviðkvæm stúlka. Fyrstu En hið fornkveðna, að ekki fer
minningar mínar um hana eru hve alltaf saman gæfa og gjörvuleiki,
falleg mér fannst hún og mun ég sannaðist átakanlega á henni. Ör-
ganginn á 64 reita taflborðinu.
Gangurinn á taflborði tilveru okkar
sem hún lagði inn hjá honum er
meira virði en nokkurt skólanám
og fyrir það vil ég þakka Siggu enn
og aftur.
Ekki er hægt að minnast húsfreyj-
unnar í Brautarholti án þess að geta
gestrisni hennar. Ef ég ætti að velja
einkunnarorð hennar væru þau:
„Viltu ekki fá þér eitthvað?"
Þó maður liti aðeins inn til að
segja „sæl Sigga mín“ var umsvifa-
laust lagt á borð og boðið til veislu
og aldrei fór maður hungraður af
hennar fundi.
Brautarholt, hús þeirra Siggu og
Júlla, er mér kærara en flest önnur
hús margra hluta vegna. Þar hófum
við Inga okkar búskap í Grindavík
eftir að hafa lokið námi í Reykja-
vík. Þar eyddum við líka brúðkaups-
nóttinni okkar hinn 5. júní 1973
undir fjallþykkum dúnsængum sem
þau hjón lögðu okkur til. Var vel
gætt að því að hjónin nýgiftu hefðu
það sem best. Það veit sá sem allt
veit að undir engum kringumstæð-
um hefði ég viljað skipta þá nótt á
svítunni á Sögu og herberginu í
Brautarholti.
Nú styttast ekki lengur dagar
Siggu. Hún er ekki lengur á meðal
vor. Hennar er sárt saknað þótt
ekki hafi maður getað ræktað sam-
bandið sem skildi undanfarin ár.
Síðustu árin dvaldi hún á Hrafnistu
í Hafnarfirði og naut þar umönnun-
ar og alúðar starfsfólksins. Það var
aðdáunarvert að sjá hvað henni var
hjálpað og hve fín hún var. Hún
Sigga var fallegt gamalmenni. Alla
tíð geislaði gleði úr augum hennar
og stutt var í brosið.
Ég veit að nú er aftur komið vor
hjá þér elsku Sigga mín. Það eru
góðir félagar sem taka á móti þér
hinumegin, bæði ættingjar og vinir.
Ég veit líka að þú lætur þig ekki
vanta í móttökunefndina þegar að
því kemur, að við sem syrgjum þig
nú, tínumst eitt af öðru í vorið til þín.
Ég held að þessi vísa vinar míns
Erlings A. Jónssonar lýsi heiminum
hinum megin nokkuð rétt.
Þorrinn genginn, góan með
gleymist vetrarkvíðinn.
Lífið kviknar, kætist geð
klæðist grænu hlíðin.
Júlli minn, missir þinn er mikill.
Þú stýrðir fleyi þínu heilu í höfn,
þú studdir þína heittelskuðu til
hennar hinstu stundar. Við, yngra
fólkið í fjölskyldunni, getum svo
margt af lífshlaupi ykkar Siggu
lært. Guð blessi þig og gefi þér
styrk. Ég votta öllum aðstandend-
um Siggu samúðar og bið Guð að
blessa þá.
Guðni Þ. Ölversson.
laganornirnar höfðu spunnið henni
erfiðan vef. Um þrítugsaldur tók
að bera á sjúkleika, er fylgdi henni
alla tíð síðan. í dag hafa læknavís-
indin ýmis ráð til að bæta líðan
þeirra, er þjást af geðsjúkdómum
en fyrir meira en hálfri öld voru
aðrir tímar, litið um lyf og jafnvel
beitt lækningaaðferðum er gerðu
illt verra.
Þessi fallega kona, sem var hvers
manns hugljúfi, eyddi meira en
fimmtíu árum ævi sinnar á ýmsum
stofnunum fyrir geðsjúka. Að
systkinum hennar gengnum hafði
ég aukin kynni af högum Siggu.
Virðist mér sem hún hafi notið
góðrar aðhlynningar hjúkrunar-
fólks. Vil ég nota þetta tækifæri
til að þakka öllum þeim er önnuð-
ustu hana af hlýhug og nærgætni.
Nú, þegar við ættmenni hennar
fylgjum henni síðasta spölinn, horf-
um við hnípin hvert á annað og í
huga mínum brennur spurningin:
Gat ég ekki gert meira fyrir hana?
Ég veit að Sigga er nú komin í
faðm ættmenna sinna og tengda-
systra og þar á meðal eru konur
sem aldrei kynntust misvitrum kon-
um vorra tima er prédika að konur
eigi ekki að fórna sér fyrir aðra.
Það er eðli þeirra góðu, kvenna
og karla, að fóma sér fyrir aðra.
Þannig finna þeir það sem við öll
leitum að, hamingjuna.
Hrefna Sigvaldadóttir.