Morgunblaðið - 19.05.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 19. MAÍ1995 35
hreppi, reistu sér þar sumarbústað
og nefndu hann Hrísholt. Nú var
hafist handa um að rækta jörðina,
tré voru sett niður og hlúð að öllum
gróðri. í ágústmánuði 1992 komum
við Jón Jóhannes og Sólveig Jakobs->,
dóttir, kona hans, og við hjónin í
heimsókn til þeirra. Björn mágur
stóð úti á þjóðveginum til að taka á
móti okkur. Hann var hversdaglega
búinn, með húfu á höfði, en yfír
honum var sama reisnin, æðruleysið
og hlýjan, sem jafnan fylgdi honum.
Bústaðurinn stóð uppi í brekku og
sást ekki frá veginum. Við urðum
að þræða gangstíg upp brekkuna.
Þetta var gönguslóði, umkringdur
lyngi og gróðri. Hvergi mátti raska
náttúrunni og jafnvægi gróðurs og
jarðar, allt varð að mynda eina heild.
Þegar upp var komið, blöstu við
fjallahringur, grænar grundir og
grónir hagar. Við fengum tilsögn
um örnefni, jurtaheiti og fuglateg-
undir. Bæjarheiti voru talin upp og
oft fylgdi frásögn með til skýringar.
Þarna var gaman að koma, og auð-
séð var, að þau hjónin höfðu eignast
griðastað, þar sem þeim leið vel og
var þeirra unaðsreitur.
Síðastliðin jól var Helga frænda
Björns, Kristínu Færseth, konu
hans, og börnum þeirra boðið í mat
ásamt okkur hjónum. Valgerður og
Björn höfðu eignast fallegt einbýlis-
hús að Heiðarási 24 og búið vel um
sig. Jón, elsti sonur þeirra Helga og
Kristínar, hefur lagt stund á bók-
menntafræði við Lundarháskóla og
er kominn langt í námi. Þeir höfðu
um margt að spjalla, og Björn mág-
ur virtist alls staðar heima, og þeir
frændur rökræddu fram og aftur.
Það skyggði á, að heilsu Björns
hafði hrakað, hann átti erfitt um
gang, en hann taldi, að allt myndi
lagast, þegar hann kæmist í hreina
loftið í sveitinni. Bjöm vildi lítið tala
um veikindi sín, var glettinn og gam-
ansamur, notalega kíminn og naut
þess að vera veitandinn ásamt sinni
elskulegu konu. Gestunum leið vel
og nutu hlýjunnar, sem streymdi frá
húsráðendum.
Þessar fáeinu línur eiga að tjá
þakklæti mitt og fjölskyldu minnar
fyrir drenglyndi Bjöms mágs míns,
sem aldrei brást. Við vottum Vai-
gerði samúð okkar allra. Það er sára-
bót harmi gegn, að hún syrgir góðan
mann. Guð vemdi hana og styrki.
Guðrún P. Helgadóttir.
Bjöm Þ. Jóhannesson fyrrverandi
lektor við Kennaraháskóla íslands
lést af slysförum 11. maí sl. Undirrit-
aður var náinn samstarfsmaður
Björns um rúmlega 20 ára skeið og
vill votta honum virðingu með nokkr-
um orðum.
Björn var stúdent frá Menntaskól-
anum í Reykjavík 1951, stundaði síð-
an háskólanám í Edinborg og lauk
þar M.A. honours-prófí með ensku
og enskar bókmenntir sem aðalgrein.
Að námi loknu kenndi Bjöm eitt ár
við Gagnfræðaskóla Austurbæjar,
var skólastjóri í Bolungarvík í sjö ár
og réðst síðan að Kennaraskóla ís-
lands árið 1963. Hann var einn þeirra
dugmiklu kennara sem vann að því,
undir forystu Brodda heitins Jó-
hannessonar, að færa kennaramennt-
un á háskólastig í byijun áttunda
áratugarins. í því merka brautryðj-
endastarfí nýttist traust menntun og
starfsreynsla Bjöms vel. Hann var í
hópi fyrstu lektora við Kennarahá-
skólann og tók m.a. þátt í því að
móta kennaranám í ensku.
Á rúmlega þijátíu ára farsælum
starfsferli við kennaramenntun
gegndi Björn ýmsum trúnaðarstörf-
um. Aðeins fárra verður hér getið:
Skorarstjórn í málaskor, seta í skóla-
ráði og formennska í kennarafélag-
inu. Öll störf hans, skyldustörf sem
önnur, einkenndust af vandvirkni,
mikilli nákvæmni og snyrtimennsku.
Og helstu áhugamálin, skákin og
skógræktin við sumarhús þeirra
hjóna austur í Biskupstungum, bera
þessu gott vitni, en þar naút sín einn-
ig listrænt næmi hans. Björn var
dæmigerður „séntilmaður" af breska
skólanum, í orðsins bestu merkingu,
mikill húmoristi, oft glettinn og
stundum örlítið háðskur í góðra vina
hópi.
Fyrir hönd Kennaraháskóla ís-
lands sendi ég eiginkonu Björns og
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur. Við minnumst hans með
þakklæti og virðingu.
Þórir Olafsson.
Björn föðurbróðir minn, ég get
ekki skilið við þig án þess að minn-
ast þess sem þú hefur gert fyrir
mig. Sumar af mínum fyrstu minn-
ingum eru frá sumrinu 1957. Faðir
minn dó þá um vorið, og þú fórst
með mig, fjögurra ára frænda þinn,
til Jennýjar systur ykkar í Hrísa-
koti á Vatnsnesi. Ég man þegar þú
sýndir mér húsakynni og eins man
ég vel hve góður þú varst og hvað
ég leit upp til þín. Ég man líka
rtokkrum árum seinna að þú komst
með konu þína, Valgerði, í Hrísakot
í fyrsta sinn og ég tók mynd af
ykkur við gamla bæinn. Töluverð
forvitni var í fjölskyldunni og marg-
ir skoðuðu þessa mynd, og hana á
ég enn.
Ég vissi líka snemma af afrekum
þínum í skáklistinni og fann að
margir könnuðust við þig þegar ég
byijaði að stunda skák á unglings-
árum. Eitt sinn þegar ég kom til þín
sá ég í hillu bókverk í þremur bind-
um „Pachmans Eröffnungsteori" og
það varð til þess að ég lá yfir þýsk-
um texta skákbyijana löngu áður
en ég kunni stakt orð í málinu. Einn-
ig man ég að þú sýndir mér biðskák
sem þú áttir og þá fékk ég innsýn
í þinn mikla skilning á skáklistinni.
Síðan liðu árin og við Kristín og
börnin áttum með þér og Valgerði
margar góðar stundir. Nú síðast um
páskana sátum við saman og þá
fann ég að þú hlakkaðir til vorsins
og sumarsins í skógræktinni við
bústaðinn ykkar í Biskupstungum.
í símtali við Kristínu konu mína hinn
7. maí sagðistu vera búinn að
skreppa austur og að þér virtist
gróður ætla að koma vel undan vetri.
Guð blessi þig, frændi minn og kon-
una þína og þakka þér fyrir allt sem
þú hefur fyrir mig gert.
Helgi Jónsson.
Svo kom hraðinn og möguleikarn-
ir blöstu við. Hópurinn frá Lamba-
hlaði hélt vítt og breitt um landið.
Enn í dag finnast mér þessi ár,
bernskan og æskan hafa gefið mér
mynd af öllu þessu fólki. Mynd sem
aldrei breytist. Alltof mörg hafa
dáið um aldur fram. Þau eru samt
þarna í röðinni sem forðum. Ég sé
þau sem þá; yndisleg, góð og
skemmtileg. Það er stutt milli bæj-
anna Gils og Gemlufails og spor
margra kynslóða geymir mjúk og
gróin hlíðin.
Jóhannes Jónsson, Jói á Gili, hélt
til náms og lærði til vélstjóra. Við
kölluðum hann þetta öll. Mestan
hluta miðrar ævi hittumst við ekki
oft. Við gistum samt bæði Reykjavík
og hún býr yfír sinni dulúð og einn
daginn vorum við Jói orðin nágrann-
ar á ný. Enginn lækur, engin gil,
bara malbikuð gatan. Ég sá ljósið í
hans glugga og hann í mínum. Hann
varð fyrri til að heilsa upp á okkur
hjónin sem þekktum hann bæði. Það
var eins og enginn tími hefði liðið.
j Það sem var á Lambahlaði, Ung-
mennafélagsfundirnir, böllin og hvað
eina, kom flæðandi sem hafsjór inn
á sjónarsviðið og ekkert hafði breyst.
Við fluttumst í hjartans einlægni til
þeirra sælustunda sem enginn
skuggi lá yfír. Þar sem vandamál
voru óþekkt.
Léttari nóturnar lágu vel fyrir Jóa
sem hann átti kyn til og ennþá gát-
um við brosað og hlegið. í eftirmið-
Ídag þann síðasta sem hann lifði,
töluðum við lengi saman í síma.
Hann byijaði á því að segja mér að
hann væri löngu búinn að koma með
físk í soðið til mín ef vélin í bátnum
hans hefði ekki tekið upp á því að
bila og svo fágæt væri hún að stykk-
ið sem vantaði fengist ekki í land-
inu. „Ég er alveg í öngum mínum
yfír að komast ekki á sjóinn. Ég
vissi bara ekki að það væri svona
ómögulegt að komast það ekki.“ Það
Ij taldist ekki til undantekninga að
I hann kom í dyrnar hjá mér og sagði;
„Áttu ekki plastpoka? Ég er með
alltof mikið af físki í skottinu á bíln-
um.“ Þannig fékk ég spriklandi fisk
beint úr sjónum. Ekki eina soðningu
heldur margar. Stundum þáði hann
kaffísopa og við drógum tímann á
tálar og töluðum og töluðum.
Jóhannes vinur minn naut vel
gleðistunda. Hann kunni líka að fara
vel með sársauka sinn. Ég skrifa
ekki þessar línur til að tíunda líf
hans, því er nú lokið. Þessi tími sem
nýja nábýlið varði, varð beint fram-
hald af æskuvinsemd sem mjög var
ánægjulegt að njóta. Ég hugsa til
þeirra vina minna sem fallnir eru frá
úr hópnum frá Lambahlaði. Við vor-
um öll fermd á Mýrum og boðað að
við værum Guðs böm sem hann tæki
á móti í ríki sínu, þá héðan af jörðu
færum við. Við sem ennþá erum ofar
moldu erum nú gamla fólkið í fjöl-
skyldunum. Það er kannske ekki rök-
rétt, en meðvitundin segir að hvert
okkar hljóti að vera næst eða geta
eðlilega verið það.
Ég sakna vinar í stað og þakka
hjartanlega vinsemd og hlýhug fyrr
og síðar. Nú er Jói minn kominn á
eilífðar sjóinn og ég veit að hann
kemur syngjandi fallegu röddinni
sinni að landi hinum megin. Hópnum
hans og bræðrum fyrir vestan sendi
ég hugheilar samúðarkveðjur.
Nína.
Hann afí okkar er dáinn.
Elsku afi, þú varst kvaddur á brott
frá okkur án nokkurs fyrirvara sem
er erfitt að skilja.
Alltaf var jafngaman að koma í
Hlaðbrekkuna, þar sem þú og amma
áttuð ykkar hlýlega heimili og stóran
garð. Garðurinn var eitt af þínum
aðaláhugamálum þegar þú varst í
Iandi. Þær voru ekki fáar stundirnar
sem við systurnar áttum með þér
úti í garði, þar sem þú varst alltaf
að dytta að og leyfðir okkur að vera
til aðstoðar. Þolinmæði þín var
óþijótandi, þar sem við systurnar
þóttumst vera að hjálpa til, en í raun
vorum við jafnvel að flækjast fyrir.
Að loknum vinnudegi kom að láun-
unum, en það var að fá að fara í
rabbarbarargarðinn þinn og slíta
okkur hvor sinn rabbarbarann, sem
okkur þótti toppurinn á tilverunni í
garðræktinni.
Lengst af var afi til sjós. Þegar
við vorum litlar var afí vélstjóri á
millilandaskipi. Ávallt þegar hann
kom heim, var ýmsu góðgæti gaukað
að okkur. Ur einni slíkri ferð kom
afi heim með forláta hattöskju handa
ömmu að talið var, en í öskjunni
reyndist vera ungbarnakoppur handa
annarri okkar. Þessi koppur sem var
sérstakt fyrirbæri, var nokkurs konar
stólkoppur með beisli sem reyndist
afar vel. Oft hefur verið hlegið að
þessu fyrirbæri og þeirri þörf sem lá
að baki þessarar hugdettu, því oft
var stutt í glettnina hjá honum.
Þau eru minnisstæð ferðalögin
sem við fórum með afa og ömmu
um landið og dvöldum með þeim í
tjaldvagninum þeirra. Þá var spilað
á spil, farið í yatsy eða krikket og
síðast en ekki síst farið í sund. Þá
var oft glatt á hjalla.
Fyrir nokkrum árum keypti afí
sér lítinn bát sem hann hafði mikla
ánægju af. Hans yndi var að kom-
ast á sjóinn og renna fyrir fisk í
soðið í góðu veðri.
Síðustu árin bjó afi á Háaleitis-
brautinni. Eftir að hann hætti störf-
um dundaði hann sér einkum í bíl-
skúrnum við ýmis áhugamál.
Við systurnar þökkum þér fyrir
öll yndislegu árin sem við áttum
með þér. Guð blessi þig.
Lovísa og Brynja.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum
sem fengu-að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku afi, þú sofnaðir vært og
nú eruð þið amma saman á ný.
Megi Guð varðveita þig og geyma.
Þú munt ávallt lifa í hugum okkar.
Blessuð sé minning þín.
Barnabörnin.
HARALDUR
SIG URJÓNSSON
+ Haraldur Sig-
urjónsson fædd-
ist í Hafnarfirði 24.
júní 1917. Hann lést
á Sólvangi 14. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jónfríður Halldórs-
dóttir frá Grundum
í Kollsvík og Sigur-
jón Gunnarsson frá
Gunnarsbæ í Hafn-
arfirði.
Eftirlifandi eig-
inkona Haralds er
Klara Guðmunds-
dóttir frá Drápu-
hlíð í Helgafellssveit. Börn
þeirra eru fjögur: Sturla, f.
1947, giftur Onnu Ólafsdóttur
og eiga þau þijú börn, Borg-
hildi, Harald og Orra; Guð-
mundur f. 1950, giftur Rann-
veigu Jónsdóttur og eiga þau
tvær dætur, Guð-
rúnu Elínu og
Klöru; Hildurj f.
1952, gift Olafi
Inga Skúlasyni og
eiga þau tvö börn,
Tinnu Rut og Snor-
ra Pál; Ingimar, f.
1956, í sambúð með
Ilalldóru Björk
Jónsdóttur. Ingi-
mar á tvö börn,
Ylfu Björk og Matt- w
hías Árna.
Haraldur starf-
aði lengst af við
verslunarstörf og
rak eigin matvöruverslun í 22
ár. Síðustu starfsárin vann
hann þjá Heilbrigðiseftirliti
Hafnarfjarðar.
Útför Haralds fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 15.
TENGDAFAÐIR minn Haraldur
Siguijónsson er látinn. Ég kom
fyrst á heimili Klöru og Halla og
fjögurra bara þeirra á Hverfisgötu
45 í Hafnarfírði þegar ég var að-
eins 18 ára gömul, þá trúlofuð
Guðmundi næstelsta syni þeirra.
Þar var mér strax sérlega vel tekið
og ég látin fínna að ég væri velkom-
in á heimilið. Síðan eru liðin 26 ár
og aldrei hefur borið skugga á okk-
ar samband, Klara og Halli hafa
verið mér sem aðrir foreldrar. Við
Gummi erum mjög lánsöm að hafa
alltaf haft foreldra okkar beggja í
næsta nágrenni við okkur og fjöl-
skylduböndin eru mjög sterk.
Halli og Klara ráku í 22 ár versl-
un Halla Siguijóns á Hverfísgötu
45 í Hafnarfirði í sama húsi og þau
bjuggu og hann hafði búið í frá
unga aldri. Ég veit að margir við-
skiptavina þeirra og nágrannar
minnast hans með hlýhug úr Halla-
búð og hans einstöku lipurð í sam-
skiptum. Árið 1976 hættu þau
rekstri verslunarinnar enda tóku
þá stórmarkaðir við hlutverki kaup-
mannsins á horninu og hóf hann
skömmu síðar störf við Heilbrigðis-
eftirlit Hafnarfjarðar þar sem hann
starfaði í mörg ár.
Halli var náttúruunnandi og list-
rænn enda margar landslagsmynd-
irnar til eftir hann, handlaginn og
mikið snyrtimenni og ber fallega
húsið þeirra og garðurinn þess
glögg merki þar sem ófáar stundir
fóru í áð dytta að húsinu og hlúa
að garðinum. Þegar við hjónin flutt-
um í okkar fyrstu íbúð var Halli
okkar ómetanleg hjálp, mættur með
pensilinn og hamarinn eins og alltaf
þegar eitthvað þurfti lagfæringar
við. Margar fagrar myndir geymi
ég í huga mér tengdar Halla sem
eiga eftir að ylja mér um ókomin
ár. Á fögrum sumardögum um helg-
ar hér á árum áður þegar veðrið
skartaði sínu besta eins og það var
daginn sem hann kvaddi þennan
heim, þá var hann gjarnan vanur
að fara eldsnemma af stað með
málaratrönurnar og kaffibrúsann á
Volkswagen rúgbrauðinu út í hraun
að mála, glaður í bragði og raul-
andi fyrir munni sér, þarna var
Halli í essinu sínu. Þegar komið var
heim beið hans gjarnan kaffi og
heimabakað meðlæti hjá Klöru, það
kunni hann eins og við öll vel að
meta. Það var vinsælt hjá barna-
börnunum að fylgjast með því sem
afi var að gera, hann hafði alltaf
tíma fyrir þau og meðan heilsan
leyfði smíðaði hann m.a. falleg leik-
föng handa þeim. Dætur mínar og
öll hin barnabörnin eiga dýrmætan
sjóð minninga um yndislegan afa.
Líf Halla einkenndist af heiðar-
leika og trúmennsku. Aldrei heyrði
ég hann hallmæla nokknim manni.
Hann var hæglátur og hlédrægur,
en skapríkur og tilfinningaríkur þó
ekki bæri hann tilfinningar sínar á
torg frekar en margir af hans kyn-
slóð. Halli hafði yndi af söng og
tónlist og söng í 22 ár með kirkju-
kór Hafnarfjarðarkirkju.
Ég veit að bestu hamingjustund-
ir Halla voru þegar hann var í faðmi
fjölskyldunnar og ekki spillti fyrir
að geta slegið á létta strengi með
börnunum sínum fjórum sem mátu
hann mikils. Halli var lánsamur í
hjónabandi og Klara hefur verið
honum styrk stoð, ekki síst eftir
að heilsu hans hrakaði, en hún gerði
allt sem í hennar valdi stóð til að
létta honum lífíð. Nú vitum við öll
að honum líður vel og er hvíldinni
feginn effir erfið veikindi.
Ég kveð elskulegan tengdaföður
minn með virðingu, þakklát fyrir
að hafa fengið að vera honum sam-
ferða þennan spöl.
Guð blessi minningu hans.
Rannveig. * •-
Eins fallegur og sunnudagsmorg-
uninn 14. maí var með glampandi
sól, logni og ekki skýhnoðra á
himni, læddist samt skuggi yfir
hjörtu okkar systkinanna. Halli afi
okkar var dáinn. Hann var búinn
að vera mikið veikur og því bjugg-
umst við við þessu en samt var
erfitt að kyngja því.
Afi var alltaf nálægur þegar við
þurftum einhveija hjálp. Hann
skutlaði okkur oft á æfíngar eða
kom hingað heim til að vera með
okkur. Oftar en ekki var hann eitt-
hvað að bauka niður í kjallara og
ef hann var ekki að mála myndirn-
ar sínar var hann að smíða leikföng
handa okkur barnabörnunum sín-
um. Afí kom oft í heimsókn, alltaf
flautandi. Hann sagði kannski ekki
margt en fannst gaman að fylgjast
með okkur í leik. Afi var mikill
náttúruunnandi og kenndi okkur
að meta umhverfi okkar og alla þá
fegurð sem í kringum okkur er.
Fyrir allt þetta erum við honum
ævinlega þakklát.
Yndislegur maður er fallinn frá.
Við stöndum eftir með tárin í aug-
unum af sorg en jafnframt af gleði
yfír öllum ánægjulegu minningun-
um sem við eigum um hann. Þegar
sjúkdómurinn fór að segja til sín
reyndum við að endurgjalda allt það
sem hann hafði gefið okkur, af
veikum mætti þó.
Elsku amma okkar, afa líður vel
þar sem hann er núna og við vitum
að þú munt komast yfir sorgina þó
erfið sé. Guð veri með þér.
Borghildur, Haraldur Örn
og Orri Sturlubörn.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni. ^
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld I úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á netfang
þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðalllnubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Höf-'
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.