Morgunblaðið - 19.05.1995, Blaðsíða 4

4 B FÖSTUDAGUR 19. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
+
HM í HANDKNATTLEIK
„Strákamir okkar“
vom ekki tilbúnir
í harða baráttu
Ungu strákarnir sem leika hér á landi, hafa
ekki öðlast nægilega reynslu til að takast á
við stórverkefni eins og HM, segir Sigmund-
-------a*--------------------------------------
ur O. Steinarsson. Hann telur Þorberg
Aðalsteinsson, landsliðsþjálfara, hafa gert
mistök með því að tefla þeim ekki fram á
HM í Svíþjóð 1993 og mestu mistökin hafi
hann gert þegar hann guggnaði á að stokka
upp og byggja framtíðarlandsliðið á þeim
leikmönnum sem tryggðu sér þriðja sætið í
heimsmeistarakeppni 21 árs ogyngri 1993.
Taldið er fallið — þátttöku ís-
lands í heimsmeistarakeppn-
inni er lokið. Það fór eins og marg-
ir óttuðust, að leikmenn íslenska
liðsins þoldu ekki hið mikla álag
og spennu, sem hefur fylgt heima-
þjóðum í HM. Landsliðsmenn ís-
lands kynntust miklu meiri pressu
og spennu, en nokkurt annað ís-
lenskt landslið hefur fengið að
kynnast — það er að leika á heima-
velli, þar sem augu allrar þjóðarinn-
ar hvfldu á þeim; það voru þeir sem
áttu að bera uppi þjóðarsálina.
Hvað gerðist, spyrja menn. Það er
augljóst — hið unga lið íslands var
ekki undirbúið til að takast á við
verkefnið. Þá er ekki átt við loka-
undirbúninginn, síðustu sex vikurn-
ar, heldur þroska og leikreynslu
leikmannanna. Þeir fengu að kynn-
ast öðrum heimi, sem þeir þekktu
ekki.
Það er ekki hægt að deila á, að
bestu handknattleiksmenn íslands
hafi ekki verið valdir til verkefnis-
ins. Okkar bestu menn voru einfald-
lega ekki tilbúnir í slaginn. Það
hafa reyndari leikmenn en þeir
bognað undan álagi — hvað gerðist
ekki með „Draumaliðið“ og þjálfar-
ann Bogdan á Ólympíuleikunum í
Seoul 1988 og HM í Tékkóslóvakíu
1990? Þegar að er gáð, voru tveir
leikmenn sem áttu að bera uppi
íslenska liðið í HM á íslandi,.Geir
Sveinsson og Sigurður Sveinsson, í
„Draumaliðinu". Hvaða hlutverk
léku þeir þá. Geir lék vamarhlut-
verk — skipti við fyrirliðann Þorgils
Óttar Mathiesen, sem lék á línunni
í sókn. Sigurður Sveinsson var
mest á bekknum — varamaður fyr-
ir Kristján Arason. Þeir léku ekki
aðalhlutverk þá, en nú eru þeir leik-
mennirnir sem hafa borið uppi
landsliðið. Sigurður hefur átt við
meiðsli að stríða og náði sér ekki
á strik — náði ekki að leika eins
og hann gerði í B-keppninni í Aust-
urríki 1992 og HM í Svíþjóð 1993,
þegar hann gladdi áhorfendur með
leik sem hann einn getur. Það er
ekki verið að gera lítið úr þessum
tveimur af bestu leikmönnum ís-
lands, þegar sagt er að endurnýjun-
in hefur ekki orðið nægileg í ís-
lenskum handknattleik. Gamli ref-
urinn Gunnar Gunnarsson, sem
komst ekki nálægt „Draumaliðinu"
var maðurinn sem stjórnaði leik ís-
lenska liðsins í B-keppninni í Aust-
urríki, Ólympíuleikunum í Barcel-
ona og HM í Svíþjóð. Gunnar Andr-
ésson, sem var talinn framtíðarleik-
stjórnandi liðsins 1992, meiddist
eftir B-keppnina í Austurríki, og
hefur ekki leikið lándsleik síðan.
Héðinn Gilsson, mesta skytta ís-
lands, er meiddur og önnur skytta,
Júlíus Jónasson, hefur átt við þrálát
meiðsli að stríða.
Ungu strákarnir sem leika hér á
landi, hafa ekki öðlast nægilega
mikla reynslu tii að takast á við
stórverkefni eins og HM. Hér hafa
þeir ekki kynnst því að leika gegn
stórum varnarleikmönnum, þar sem
meðalhæð íslenskra handknatt-
leiksmanna er ekki mikil. Hér hafa
þeir ekki kynnst því að leika gegn
sterkum vörnum, sem eru með frá-
bæra markverði fyrir_ aftan sig.
Þrjár af bestu skyttum íslands hafa
aldrei leikið gegn besta markverði
landsins. Það eru Jón Kristjánsson,
Dagur Sigurðsson og Ólafur Stef-
ánsson. Einföld ástæða er fyrir
því; þeir leika í sama liði og Guð-
mundur Hrafnkelsson. Það er ekki
það sama að leika gegn ÍH, HK eða
Þór, og gegn landsliðum eins og
Sviss, Rússlandi og Hvíta-Rúss-
landi, sem tefla fram hávöxnum
leikmönnum.
Það er ekki eingöngu við þjálfar-
ann að sakast, þó að illa hafi farið.
Hann tefldi fram sterkustu leik-
mönnum okkar, en þeir voru ein-
faldlega ekki tilbúnir að eiga við
sér stærri leikmenn — þeir sáu allt
annan sjóndeildarhring, en þeir
hafa alist upp við. Á þann hátt
voru þeir ekki nægilega vel undir-
búnir — og hreinlega ekki nægilega
góðir til þess að ætlast sé til að
þeir vinni stórafrek.
Þá var reynsla til staðar
Reynsluleysið braust út á margan
hátt — menn urðu ragir við að
skjóta, óöruggir og þá var vægast
sagt ömurlegt að sjá fullorðna leik-
menn bijóta þannig á mótheijanum,
þegar engin hætta var á ferð, að
þeim var vísað af leikvelli.
Þegar horft er aftur, eru íslensk-
ir handknattleiksmenn nú ekki
nægilega góðir og ekki með þá
reynslu til þess að hægt sé að gera
kröfur til þeirra. Hér á árum áður,
þegar „Draumaliðið" var og hét,
léku flestir landsliðsmenn með lið-
um í útlöndum — Bjami Guðmunds-
son, Alfreð Gíslason, Páll Ólafsson,
Kristján Arason, Sigurður Sveins-
son og Atli Hilmarsson í Þýskalandi
og Einar Þorvarðarson og Sigurður
Gunnarsson á Spáni, þar sem þeir
kynntust nýjum heimi og fengu
reynslu til að leika í alþjóðlegum
handknattleik. Það hefur oft sýnt
sig að þó að lið séu skipuð reyndum
leikmönnum, sem þekkja hvern
annan vel, sé það langt frá því að
það sér öruggt að þeir nái góðum
leikjum. Það sýndi sig þegar Island
átti reynslumesta landslið heims —
„Draumaliðið."
Uppbyggingin brást
Það mátti margt betur fara í
undirbúningi landsliðsins _ fyrir
heimsmeistarakeppnina á íslandi.
Stóru mistökin voru að tefla ekki
fram ungu strákunum í heimsmeist-
arakeppninni í Svíþjóð 1993 — láta
þá öðlast reynslu þar fyrir átökin
hér heima. Byija þá á fullum krafti
að byggja ungu leikmennina upp
og láta þá ganga í gegnum stíft
æfingaplan, leika síðan í undan-
keppni Evrópukeppni landsliða og
tryggja önnur verkefni fyrir þá, en
ekki bjóða upp á þá eyðu sem kom
— að ekki hafi verið leiknir nema
þrír landsleikir á níu mánuðum
1994, árið fyrir HM á íslandi. Mestu
mistökin sem Þorbergur Aðalsteins-
son, landsliðsþjálfari gerði, var þeg-
ar hann guggnaði á að stokka upp
?g byggja upp framtíðarlandslið
Islands á þeim leikmönnum sem
tryggðu sér þriðja sætið í heims-
meistarakeppni 21 árs landsliða í
Egyptalandi 1993. Aðeins einn af
þeim Ieikmönnum lék í HM í Sví-
þjóð, Patrekur Jóhannesson, og
aðeins þrír í HM á íslandi, Patrek-
ur, Dagur Sigurðsson og Ólafur
Stefánsson. Ef Þorbergur hefði gert
það, hefðu ungu strákarnir mætt
til leiks reynslunni ríkari.
Á þessum tímapunkti er ekki
rétt að gera stórbreytingar, sem
hefði verið heppilegt að gera eftir
að landsliðið tryggði sér farseðilinn
til HM í Svíþjóð — í B-keppninni í
Austurríki 1992. Nú þarf að safna
liði — mæta ákveðnir til leiks í
undankeppni Evrópukeppni lands-
liða, sem hefst í haust. Markmiðið
er að tryggja sér rétt til að leika í
úrslitakeppni EM á Spáni, þar sem
keppt verður um farseðla til HM í
Japan 1997. Þangað á að taka
stefnuna, ekkert annað.
Fyrirliðini
GEIR Sveinsson, fyrirliði íslenska I;
HM, þakkar öðrum dómaranum fyrii
var lokið í keppninni — eftir tapl
Hvað er orðið £
hörðu „Víkingu
ANDERS-Dahl Nielsen, fyrrum
landsliðsmaður Dana, síðar þjálfari
og leikmaður með KR og þá landsliðs-
þjálfari Dana, sem þekkir íslenskan
handknattleik út í gegn, segir að ís-
lendingar eigi ekki eins öflugar lang-
skyttur og á árum áður. Það eru
ekki mörg ár síðan aðrar þjóðir öf-
unduðu íslendinga af langskyttum
sínum. Hér á kortinu sést vel hver
niðursveiflan hefur verið hjá lang-
skyttum íslands síðan í HM 1986 í
Sviss, en í heimsmeistarakeppni á
árum áður voru langskytturnar alltaf
mestu markahrókar íslendinga. Nú
er það svo að hornamaður, Valdimar
Grímsson (34 mörk), og linumaður,
Geir Sveinsson (28 mörk), eru marka-
hæstu menn islenska liðsins. Patrek-
ur Jóhannesson var markahæsta
skyttan með 16 mörk, Júlíus Jónasson
skoraði 14.
Vinstrihandarskyttan Kristján
Arason skoraði flest mörk íslendinga
í HM í Sviss 1986, 41, og var fimmti
markahæstur. Þá skoraði hægrihand-
arskyttan Atli Hilmarsson 28 mörk
og leikstjórnendurnir Sigurður
Gunnarsson, 16 mörk, og Páll Ólafs-
son, 10 mörk. Hornamaðurinn Bjarni
Guðmundsson skoraði 17 mörk. Línu-
mennirnir skoruðu samtals 9 mörk -
Þorbjörn Jensson 6 og Þorgils Óttar
Mathiesen 3.
Hægrihandarskyttan Alfreð Gísla-
son skoraði 32 mörk í HM í Tékkósló-