Morgunblaðið - 14.06.1995, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 14. JÚNÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jóhanna Smith
fæddist í
Reykjavík 5. mars
1955. Hún andaðist
á Landakotsspitala
5. júní sl. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ásta Jóhanna Guð-
mundsdóttir, f. 15.
febrúar 1922, d.
10. ágúst 1955, og
Thorolf Smith,
fréttamaður, f. 5.
apríl 1917, d. 16.
janúar 1969. Eftir
lát móður sinnar
fór Jóhanna í fóst-
ur til móðurbróður síns, Óskars
Guðmundssonar á Tungulæk í
Borgarhreppi, f. 23. ágúst 1925,
d. 7. október 1989, og konu
hans, Ragnhildar Einarsdóttur,
f. 2. september 1931. Systkini
Jóhönnu eru Pétur Smith
Heyerdal viðskiptafræðingur,
(f. 1942), Einar Páll Smith fisk-
vinnslumaður, (f. 1951) og Hjör-
dís Smith læknir, (f. 1953). Fóst-
urbræður Jóhönnu eru Guð-
mundur Valtýr Óskarsson
læknir, (f. 1956), Einar Óskars-
son bifvélavirki, (f. 1958), Sæ-
mundur Óskarsson trésmiður
og tæknifræðingur, (f. 1960) og
Kristján Óskarsson læknir, (f.
Hanna litla! Hanna litla!
Heyrirðu ekki vorið kalla?
MÉR hafa svo oft komið þessar
ljóðlínur Tómasar í hug er ég hugs-
aði til Hönnu systur minnar gegnum
árin. Aldrei meir en nú þegar hún
.. er öll og þessu stríði lokið, stríði
er hún háði af svo miklum hetju-
skap. Nú er vorið liðið, komið sum-
ar og gróður jarðar fer að skarta
sínu fegursta. Litla systir mín mun
ekki lengur njóta þess sem náttúran
skartar í þessu jarðlífi. Það er freist-
andi að vona að hún sjái aðrar og
fegurri lendur þar sem hún er nú.
Að leiðarlokum er ótal margs að
minnast, Hanna með heyvisk í hár-
inu eða strá uppí sér, Hanna í gul-
leitum kjól með grænum laufblöð-
um. Með slöngulokka á fermingar-
daginn, alltaf svo mjó. Á bakinu á
Bleik gömlu hans afa. Hanna og
Valtýr að koma úr beijamó, bæði
svo beijablá. Með Kristján í fang-
.Jnu, sem hún gætti af svo mikilli
natni. Hanna í stóra mexíkanska
ponsjóinu, þá komin í menntaskóla.
Með blik í auga og nýjan kærasta
sem hét Guðjón. Með litla stúlku
við bijóst sér og seinna aðra. Hanna
á línunni að hvetja Hildi til dáða.
Hanna, Guðjón, Unnur og Hildur
að útbúa vöggu fyrir aðra litla
stúlku, dóttur mína sem þá var
nýfædd.
Þær eru óteljandi myndirnar sem
renna um hug mér á þessu fagra
júníkvöldi. Það er birta yfír þeim
öllum. Og ég minnist annarrar
Hönnu, sem hvorug okkar systra
bar gæfu til að kynnast og við
þekktum aðeins úr fjarlægð. Það
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
FLUGLEIÐIR
fliTiL umiiin
1962). Jóhanna lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum
við Hamrahlíð árið
1974. . Hún lagði
stund á nám i sálar-
fræði við Háskóla
íslands í einn vetur
og starfaði sem
læknaritari á Borg-
arspítala, Landspit-
ala, Kleppsspítala
og Heilsugæslustöð-
inni á Eskifirði. Frá
1983-1993 var hún
fulltrúi á lögmanns-
stofu Baldurs Guð-
laugssonar. Jóhanna giftist 10.
janúar 1986 Guðjóni Magnús-
syni, lögfræðingi hjá ríkissak-
sóknara, f. 2. ágúst 1950, en
þau höfðu hafið sambúð árið
1977. Foreldrar Guðjóns eru
hjónin Þuríður Ólafsdóttir, f.
23. júní 1929, og Magnús Guð-
jónsson silfursmiður, f. 28. nóv-
ember 1925. Guðjón og Jó-
hanna eignuðust tvær dætur,
Unni, menntaskólanema, f. 24.
ágúst 1978, og Hildi, grunn-
skólanema, f. 20. júní 1982.
Jóhanna verður jarðsungin í
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30, en jarðsett
verður að Borg á Mýrum.
er sú Hanna sem gaf okkur lífið,
en fékk ekki að njóta þess með
okkur.
Sem ég rita þessar fátæklegu lín-
ur heyri ég hjalið í Ásthildi Hönnu,
litlu dóttur minni sem ég gaf líf.
Ég mun segja henni frá Hönnu
frænku sem gladdist svo óumræði-
lega mikið með mér er hún vissi
að von var á litlu barni. Ég mun
einnig segja henni frá Hönnu
ömmu; það verða líka aðrir til þess
sem þekktu hana betur. Þær hafa
þannig allar haft áhrif á líf mitt,
Hönnurnar þijár, móðir mín, systir
mín og dóttir mín. Samfylgdin var
að sönnu alltof stutt við tvær þær
fyrrnefndu. En er ég horfí á Ást-
hildi Hönnu, litlu dóttur mína, veit
ég að lífíð er gott, þrátt fyrir allt
- og að hún mun hjálpa mér að
lifa við söknuðinn.
Guðjón, þakka þér fyrir að hafa
verið til fyrir Hönnu mína, alltaf
þegar hún þurfti þess með. Þakka
þér einnig fyrir að vera besti faðir
sem hugsast getur. Unnur og Hild-
ur, þið eruð ríkar að hafa átt hana.
Hún var eins og önnur Hanna, ljúf-
ust allra.
Hjördís Smith.
Mágkona mín, Jóhanna Smith,
er fallin í valinn eftir 12 ára bar-
áttu við krabbamein; sama sjúkdóm
og felldi móður hennar fyrir íjöru-
tíu árum. Baráttan var Jóhönnu
stundum erfið, ekki síst þegar í ljós
kom að meðferð dugði ekki. Lengst
af gekk hún hins vegar hnakka-
kerrt til daglegra starfa af þeirri
seiglu og þijósku sem henni var
eiginleg. Banalegan var stutt.
Jóhanna var á fyrsta árinu þegar
móðir hennar féll frá, Hjördís syst-
ir hennar tæpra tveggja ára og
bróðirinn Einar Páll á fjórða ári.
Eftir lát móður sinnar var Einar
Páll áfram hjá Thorolf föður sínum
og ólst upp hjá honum og síðar
konu hans, Unni. Systumar Hjördís
og Jóhanna voru hins vegar teknar
í fóstur af móðurbræðrum sínum í
Borgarfirði; Hjördís af Jóhannesi
Guðmundssyni á Ánabrekku og Ásu
konu hans, en Jóhanna af Oskari
Guðmundssyni á Tungulæk og
Ragnhildi konu hans. Örstutt er á
milli bæjanna, þannig að stutt var
milli systranna í uppvextinum. Á
skólaárum sínum í Reykjavík
bjuggu þær systur svo saman á
heimili Unnar, ekkju Thorolfs föður
þeirra, sem lést 1969. Einnig leigðu
þær saman um tíma á þessum árum
og var alltaf mjög náið með þeim.
Þegar ég kynntist Jóhönnu, fyrir
sjö árum, kom hún mér fyrir sjónir
sem greind, skemmtileg og einkar
vel gerð kona. Þetta álit staðfestist
við frekari kynni. Smám saman
uppgötvaði ég líka hversu sterk fjöl-
skyldubönd Jóhönnu voru. Það var
gaman að sjá hversu mikla rækt
þau hjónin Guðjón og Jóhanna
lögðu við að koma dætrum síncfm
til manns, þeim Unni og Hildi. Bönd
Jóhönnu við Tungulækjarfólkið
voru líka bersýnilega mjög sterk,
bæði við fósturforeldra sína, en
Óskar dó 1989, og fósturbræður
sína fjóra, sem höfðu á henni mikið
dálæti. Tengslin við aðra ættingja,
t.d. Ánabrekkufólkið og móðursyst-
urnar, voru líka mikil. Fjölskyldu-
samkomur, þar sem þetta fólk hitt-
ist, voru ósvikið tilhlökkunarefni.
Þeir eru margir sem sakna nú
Jóhönnu Smith úr lífi sínu, þó miss-
irinn sé Guðjóni, Unni og Hildi sár-
astur. En Jóhanna mun lifa áfram
í hugum þeirra sem fengu að kynn-
ast henni og þótti vænt um hana.
Ólafur Þ. Harðarson.
Þegar miskunnarleysi lífsins tók
frá okkur föðursystur okkar, var
okkur „gefin“ systir sem við feng-
um að hafa hjá okkur þar til hún
kvaddi þetta líf fyrir nokkrum dög-
um. Við fengum ekki bara systur,
heldur ljúfan vin sem alltaf verður
óaðskiljanlegur hluti af tilveru okk-
ar, þótt nú sé minningin ein eftir.
Allir sem kynntust Jóhönnu munu
minnast heiðarleika hennar, trygg-
lyndis, óeigingirni og mannkær-
leika, kosta sem við öll viljum finna
hjá okkar nánustu á sjálfhverfum
stundum, þegar okkur finnst við
vera stuðnings þurfi.
Elsku systir, hjartans þakkir fyr-
ir þessi ár sem við áttum saman.
Minningin um þig lifír með okkur.
Kæri Guðjón, Unnur og Hildur.
Ykkar missir er mikill, en tíminn
græðir flest sár og þannig verður
það líka í þetta sinn, en munið að
við erum aldrei langt undan.
Að lokum viljum við senda starfs-
fólki á Landakotsspítala þakkir fyr-
ir allt sem það hefur gert til hjálpar
Jóhönnu í gegnum árin og síðast
en ekki síst alla þolinmæðina við
okkur aðstandendurna þessa síð-
ustu daga.
Valtýr, Einar, Sæmundur
og Krislján.
Jóhanna Smith er okkur sem
með henni störfuðum á Lögmanns-
og endurskoðunarstofu mikill
harmdauði. Þótt fráfall hennar hafí
ekki komið með öllu á óvart, hafði
hún svo lengi barist hetjulegri bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm að á köfl-
um var maður jafnvel farinn að
ímynda sér að henni ætlaði að tak-
ast að byggja varnargarð sem
héldi. En eigi má sköpum renna.
Fertug að aldri fellur hún í valinn.
Jóhanna var samstarfskona mín
í um það bil áratug, eða þar til
haustið 1993 er hún hætti störfum
utan heimilis. Hún var vel gefin
og vel gerð kona og setti sterkan
svip á vinnustað okkar með hressi-
legri og glaðlegri framkomu sinni
og röskleika í störfum. Hún þurfti
oft að vinna undir miklu álagi og
leysti störf sín vel af hendi. Á sam-
fundum starfsfólks utan vinnu var
Jóhanna gjarnan hrókur alls fagn-
aðar. Hún hafði einstaklega góða
návist.
Jóhanna þurfti í mörg ár að vera
í strangri læknismeðferð sem með
reglulegu millibili leiddi til nokkurr-
ar fjarveru hennar frá störfum.
Þeim mun eftirminnilegra og að-
dáunarverðara var af hvílíku kappi
og ósérhlífni hún rækti störf sín
þess á milli, þótt hún væri þá oft
sárlasin.
Fyrrum samstarfsfólk Jóhönnu
Smith á Lögmanns- og endurskoð-
unarstofu minnist hennar með virð-
ingu og sendir eiginmanni hennar,
Guðjóni Magnússyni og dætrum
þeirra tveimur, Unni og Hildi, sam-
úðarkveðjur. Þeirra er missirinn
mestur.
Um Jóhönnu Smith á vel við hið
fornkveðna. Hún var drengur góð-
ur. Blessuð sé minning hennar.
Baldur Guðlaugsson.
Jóhanna Smith er nú tekin frá
sínum ástvinum og kunningjum
langt um aldur fram. Ég var þess
njótandi að kynnast þessari ágætu
konu í gegnum kvennaknattspymu
Vals, þar störfuðum við saman í
unglingaráði.
Það þurfti ekki löng kynni til
þess að sjá hve frábær manneskja
Jóhanna var, bæði í háttum og
gerðum. Hennar er nú sárt saknað.
Guðjón, Unnur og Hildur, góður
Guð gefí ykkur styrk.
Lára Árnadóttir.
Sumarið 1992 hófust kynni okk-
ar af Jóhönnu Smith. Fótboltamót
var í Vestmannaeyjum og dætur
okkar beggja þátttakendur. Jó-
hanna var þar fararstjóri, og leysti
hún það hlutverk vel af hendi eins
og alltaf.
Okkur er mjög minnisstætt þeg-
ar verið var að rogast með níð-
þunga matarkassana og Jóhanna
sagði ekki fyrr en eftir á að hún
væri svo til nýkomin úr aðgerð
vegna krabbameins. Samkvæmt
öllum tilmælum mátti hún ekki
reyna á sig, en það hvarflaði ekki
að henni að skorast undan burðin-
um.
Jóhanna var ötull stuðningsmað-
ur kvennaknattspyrnu og varla var
leikur öðru vísi en að hún væri
mætt á völlinn. Hún var Valsari inn
að beini. Hún tók að sér ýmis störf
í þágu síns félags og reif upp starf-
semina í kringum stelpumar. Alveg
til síðasta dags var hún að vinna
að félagsstörfum í Val. Kvenna-
knattspyrnan hefur ætíð átt undir
högg að sækja, bæði innan félaga
og utan, og er því mikill missir að
konu eins og Jóhönnu. Henni var
umhugað um hag stelpnanna og
barðist fyrir jafnrétti á við strák-
ana. Hún fékk „grasið“ þegar þær
áttu bara að fá „mölina" og þau
voru ófá íslandsmótin sem Jóhönnu
tókst að fá á Valstúnið.
Öll vissum við að Jóhanna var
mjög veik. Við fylgdumst með lyfja-
meðferðum hennar og dáðumst að
bjartsýni hennar og þrautseigju.
Hún talaði um veikindi sín af æðru-
leysi og hún hafði sínar framtíðar-
áætlanir. Hún var stolt af dætrum
sínsum og átti þá ósk, eins og allir
foreldrar, að sjá bö'rnin sín vaxa
úr grasi. Hún vissi þó að hveiju
stefndi. Við kveðjum Jóhönnu með
söknuð í huga. Við kveðjum hana
með virðingu og þakklæti fyrir hið
ötula starf hennar í þágu kvenna-
íþrótta.
Mikill er missir Hildar, Unnar
og Guðjóns og sendum við þeim
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Hildur Sveinsdóttir
og Helgi Viborg.
Elskuleg vinkona mín, Jóhanna
Smith, er látin.
Kynni okkar hófust árið 1976 er
við störfuðum saman á bæklunar-
lækningadeild Landspítalans. Hún
var þá líka við nám í sálarfræði við
Háskólann. Fljótlega varð okkur vel
til vina og styrktist sá vinskapur
sífellt.
Á þessum árum kynntist hún
mannsefni sínu, Guðjóni Magnús-
syni, þá verðandi lögfræðingi. Fljót-
lega fæddist þeim eldri dóttirin,
Unnur, og þau eignuðust sitt fyrsta
húsnæði á Njálsgötu. Vegna at-
vinnu Guðjóns, sem varð fulltrúi
sýslumanns á Eskifirði, fluttust þau
búferlum austur og dvöldu þar um
árabil og þar fæddist þeim yngri
dóttirin, Hildur.
Jóhanna var einstök kona. Hún
var há og myndarleg og var hvar-
vetna tekið eftir henni. Hún hafði
mikið yndi af bókmenntum og tón-
list og vegna einstakra gáfna henn-
ar og minnis, en það var eins og
hún gleymdi aldrei neinu sem hún
hafði heyrt eða lesið, var hún haf-
sjór af fróðleik um þessi efni.
JOHANNA
SMITH
Reyndar var þó varla hallað á með
þeim hjónunum S tónlistinni, en
Guðjón hefur alltaf haft gífurlegan
áhuga á sígildri tónlist, enda stund-
aði hann píanónám um árabil. Svo
mikill er þessi tónlistaráhugi, að
plötuhillurnar svigna og vönduð
hljómflutningstæki hans eru ein-
stök. Dæturnar tvær eru líka tón-
listarunnendur og stunda tónlist-
arnám.
Móður sína missti Jóhanna er hún
var aðeins þriggja mánaða gömul
og fer þá til fósturs hjá móðurbróð-
ur sínum, Óskari Guðmundssyni og
konu hans, Ragnhildi Einarsdóttur,
að Tungulæk við Borgarnes. Þau
hjónin eignuðust síðan fjóra syni
sem urðu Jóhönnu sem bestu bræð-
ur og voru tengsl þeirra systkina
mjög sterk.
Fyrir 12 árum kenndi Jóhanna
sér fyrst meins af þeim sjúkdómi
sem síðan bar hana ofurliði. Sjúk-
dómssaga hennar er ótrúleg, fyrst
röng greining og síðan raunveruleg-
ur sigur hennar á sjúkdómnum.
Skyndilega kemur fram nýtt mein
nú í vor og varð þá ekki við neitt
ráðið.
Það hefur verið undarleg lífs-
reynsla að fylgjast með henni Jó-
hönnu þessi ár. Alltaf var ég sann-
færð um að hún myndi hafa sigur
að lokum, sem svo reyndist um
tíma. Ekki bar hún erfiðleika sína
á torg og var mjög erfítt að kom-
ast að því hvernig henni raunveru-
lega leið. Var það raunar helsta
einkenni hennar að valda ekki öðr-
um áhyggjum né að setja sjálfa sig
fram fyrir aðra. Þannig liðu þessi
ár, hún oft sárþjáð og vildi ekki að
neinn vissi af því. Stundaði hún sína
vinnu utan heimilis þrátt fyrir mjög
erfíðar læknismeðferðir.
Þannig var Jóhanna mín, öllum
trygg og trú, frábær móðir, sem
studdi við dætur sínar af mikilli
elju, svo þær mættu skila sínum
frábæra námsárangri, í skóla og á
íþrótta- og tónlistarsviðinu. Höfð-
ingsskapur hennar við okkur hjónin,
og reyndar þá fjölmörgu gesti sem
hún alltaf hafði, var mikill. Allir
pottar fullir af ýmiss konar góð-
meti og hvergi til sparað að hafa
veitingar sem glæsilegastar. Alltaf
til autt rúm, eitt eða fleiri, alltaf
pláss. Ég á þeim hjónum mikið að
þakka, vináttu mikla, dvöl á þeirra
heimili með börnum mínum og fjöl-
margar heimsóknir.
Hún Jóhanna hélt sína síðustu
stórveislu á fertugsafmæli sínu, 5.
mars sl. Engan þar grunaði að svo
stutt væri eftir. Allir voru bjartsýn-
ir.
Þessi mörgu veikindaár hefur
Guðjón staðið eins og klettur við
hlið konu sinnar og lét aldrei bilbug
á sér finna. Þuríður og Magnús
tengdaforeldrar Jóhönnu hafa
reynst þeim styrk stoð, að öllum
öðrum ólöstuðum.
Mæt kona er farin frá okkur.
Sárastur er söknuður eiginmanns
og dætra, auk hinna fjölmörgu ætt-
ingja sem margir dvöldu við sjúkra-
beð hennar síðustu dagana.
Við hjónin þökkum yndislega við-
kynningu og biðjum Guð að styrkja
fjölskylduna á erfiðri stund.
Elísabet S. Ottósdóttir.
Kveðja frá Knattspyrnu-
deiIdVals
Jóhanna Smith gekk til liðs við
Unglingaráð knattspyrnudeildar
Vals haustið 1992. Það var mikill
fengur fyrir_ félagið að fá Jóhönnu
til starfa. Áhugi hennar á starfí
yngri flokka kvenna í knattspyrnu
var ómetanlegur. Ósérhlífni og
dugnaður hennar lýsti sér best í
því að í nær tvö ár annaðist hún
ein alla yngri kvennaflokkana.
Ekki lét Jóhanna erfið veikindi
aftra sér frá því að taka þátt í starfi
félagsins. Gilti þá einu hvort í hlut
áttu kvenna- eða karlaflokkar fé-
lagsins. Þegar ég heimsótti Jó-
hönnu nokkrum dögum fyrir andlát
hennar kvaddi hún með þeim orðum
að ekki myndi líða langur tími þar
til hún færi að mæta á leiki og
fundi í Hlíðarenda.
Með þessum fáu línum vil ég