Morgunblaðið - 14.06.1995, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 14. JÚNÍ1995 31 .
færa Jóhönnu einlægar þakkir frá
knattspyrnudeild Vals og þá sér-
staklega okkur sem urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að vinna með
henni í Unglingaráði knattspyrnu-
deildar.
Eiginmanni Jóhönnu, Guðjóni
Magnússyni og dætrum Unni og
Hildi, sem leika með 3. og 4. flokki
Vals, færum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þórarinn Gunnarsson,
formaður Unglingaráðs
knattspyrnudeildar Vals.
Jóhanna á Tungulæk e&fallin frá
í blóma lífsins. Lokið er langri og
snarpri baráttu við illvígan sjúkdóm
sem ekkert fékk við ráðið.
Að leiðarlokum vil ég draga upp
mynd af æskuvinkonu sem þrátt
fyrir stopular samvistir hin síðari
ár skipar stóran sess í hugann.
Óljóstar minningar um Skarðsrétt-
ardag koma fram í hugann. Stelpan
frá Tungulæk, þessi stóra, gnæfír
yfir alla í hópnum, rennir augunum
yfir almenninginn og leggur sitt
af mörkum til að Brekkuféð rati í
réttan dilk. Systkinin okkar í ærsla-
fengnum leika allt í kring, karlarn-
ir að skeggræða og skemmta sér.
Mæðurnar í pínulitlum pappa-
klæddum skúr og framreiða kaffi
og smurt brauð sem ilmar svo
glöggt fyrir vitunum.
Seinna áttum við eftir að kynn-
ast afar náið. Það var þegar skóla-
gangan hófst í heimavistarskólan-
um á Varmalandi. Þar var gott og
lærdómsríkt að vera. Þar hlýddu
allir ákveðnum reglum og til þess
var séð að nemendur stunduðu
námið vel. Frístundir gátu verið
ansi líflegar og kannski ekki alltaf
farið að sofa strax og til var ætl-
ast. Við þessar aðstæður sköpuðust
kynni og náin vinátta. Þá nutu
eðliskostir Jóhönnu sín í ríkum
mæli. Hún var vinsæl meðal nem-
enda og kennara og tilbúin að taka
þátt í hverju sem gera þurfti.
Síðan komu unglingsárin með
allri eftirvæntingunni og spenn-
ingnum. Við sóttumst stíft eftir því
að heimsækja hvor aðra um helg-
ar. Mikil skemmtan var fólgin í því
að fara í reiðtúr og hápunkturinn
var þegar við lögðum land undir
fót með tvo til reiðar og riðum fram
í Tungur ng Hvítarsíðu til að hitta
vini okkar þar á bæjunum.
Um þetta leyti var lagt á ráðin
jim frekara nám. Haldið skyldi til
höfuðborgarinnar og markið að
sjálfsögðu sett á Hamrahlíðina þar
sem voru eldri systkini Hönnu. Þar
liðu árin líka hratt og alvara lífsins
tók að blasa við. að stúdentsprófi
loknu vann Jóhanna sem læknarit-
ari og síðar ritari á lögfræðistofu.-
Enginn vafi er á að störf sín stund-
aði hún af alúð og natni. Þar kom
þó að ekki var stætt lengur og
varð hún að láta af störfum fyrir
nokkru síðan.
Jóhanna var hávaxin kona, smá-
beinótt, ljós og björt yfirlitum.
Fremur var hún alvörugefin þótt
ærslafengin hlátrarsköll æsku- og
unglingsáranna liti minninguna.
Hún var skarpgreind og mikill
lestrar- og námshestur. Eftirminni-
legur þáttur í hennar fari er hversu
jákvæð hún var í garð samferða-
fólks og hversu henni var eðlislægt
að vera stolt af sínum nánustu.
Þannig vil ég minnast vinkonu
minnar frá Tungulæk.
Megi minningin hugga og
styrkja þá sem eftir lifa.
Lilja Arnadóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
iegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld f úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á netfang
þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulcngd — eða 3600-4000 slög. Höf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttncfni undir greinunum.
MINNINGAR
HERMANN
TORFASON
-j- Hermann Torfa-
• son var fæddur
26. apríl 1921 á Suð-
ureyri við Tálkna-
fjörð. Hann lést 6.
júní sl. Foreldrar
hans voru þau Guð-
rún J. Elísabet Guð-
jónsdóttir frá Set-
bergi við Hafnar-
fjörð og Torfi Snæ-
björn Olafsson sjó-
maður frá Tálkna-
firði. Systkini Her-
manns eru: Andrés,
f. 27. okt.
Kristinn f. 29. sept.
1917, d. 24. febr. 1974, Valdi-
mar f. 27. júlí^ 1922, Guðrún f.
11. júní 1924, Ólafur f. 15. sept.
1928, Ásta f. 23. sept. 1932 og
Unnur f. 6. júní 1934. Níu ára
gamall fór hann í fóstur til
hjónanna Magnúsar Gíslasonar
og Halldóru Steindórsdóttur
frá Auðkúlu við Arnarfjörð og
var hjá þeim til 26 ára aldurs,
eða þar til þau hættu búskap.
Fóstursystkini Hermanns voru
Margrét og Marinó Magnús-
börn og eru þau bæði látin.
Eftir það stundaði Hermann
sjóinn, fyrst frá
Patreksfirði og
síðan frá Akranesi,
þar sem hann
kynntist eftirlif-
andi eiginkonu
sinni Halldóru Ól-
afsdóttur. Þau áttu
engin böra saman,
en Hermann tók
að sér og ól upp
dætur Halldóru
frá fyrra hjóna-
bandi. Þær eru
Oddrún, f. 2. jan.
1952, maki Pálmar
Einarsson, þau
eiga fjögur börn og búa í
Grundarfirði, og Guðrún, f. 23.
febrúar 1955, maki Hreinn
Vagnsson, þau eiga fjögur börn
og búa í Reykjavík. Hermann
vann hjá Sementsverksmiðju
ríkisins eftir að hann hætti á
sjónum til 1991 að hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir. Her-
mann og Halldóra bjuggu alla
sína búskapartíð á Akranesi.
Utför Hermanns fer fram mið-
vikudaginn 14. júní 1995 frá
Akraneskirkju og hefst athöfn-
in kl. 14.
HINN 6. júní sl., þegar sumarið
sýndi sínar fegurstu hliðar, stöðvað-
ist lífsklukka elskulegs fóstra míns
á sviplegan hátt. Hann varð bráð-
kvaddur á heimili 'sínu. Hann hafði
ekki gengið heill til skógar í vor,
en engan óraði fyrir að hann væri
jafn veikur og raun bar vitni. Alltaf
dró hann heldur úr veikindum sín-
um því hann vildi ekki láta vesen-
ast neitt við sig, eins og hann orð-
aði það fyrir skömmu. Hann var
samt sem áður búinn að panta sér
tíma hjá lækni og átti að mæta hjá
sérfræðingi á dánardegi sínum.
Elsku fóstri minn, að hugsa sér til-
veruna án þín er erfítt. Þú varst
alltaf til staðar fyrir okkur systum-
ar frá því við vorum litlar skottur.
Fyrst sem barnelskur leigjandi for-
eldra minna og síðar sem eiginmað-
ur móður minnar, sem hafði orðið
ekkja nokkmm ámm áður. Þótt þú
værir ekki kynfaðir okkar, hefðir
þú ekki getað verið okkur betri, eða
elskað okkur meira, slíkt var eðli
þitt. Ég man kátínu þína og létta
lund, elsku fóstri minn og hjálpsemi
við alla sem á þurftu að halda. í
vetur þegar tengdafaðir minn lá
banaleguna, þá labbaðir þú til hans
á hveijum degi, hvernig sem viðr-
aði. Hafðu þökk fyrir það.
Nú ertu dáinn og horfinn frá
okkur, elsku fóstri. Aldrei áttu eftir
að koma í Grundarfjörðinn í heim-
sókn. Alltaf þegar þú komst, var
bletturinn sleginn, borið á girðing-
una og stéttin sópuð á sumrin en
mokuð út á götu að vetri, því verk-
laus gastu ekki verið hvar sem þú
varst staddur.
Á kvöldin var síðan spilað af
hjartans lyst eða farið í heimsókn-
ir. Ferðirnar í Borgarfjörðinn með
þér verða ekki fleiri og ekki tekpr
þú oftar brosandi á móti okkur í
útidyrunum er við komum á Skag-
ann í heimsókn. Allt er í heiminum
hverfullt og enginn fer áfallalaust
í gegnum lífið. Móðir mín sér nú á
bak öðrum eiginmanni sínum og er
missir hennar mikill. Barnabörnin
sjá á bak afa sem allt vildi fyrir
þau gera væri það í hans valdi.
Yngsta dóttir mín sagði er ég sagði
henni lát þitt. „Það getur ekki ver-
ið, hann afi var ekkert veikur."
Ég kveð þig með tárum elsku
fóstri minn og veit að vel hefur
verið tekið á móti þér handan þessa
heims. Ég elskaði þig afar, afar
heitt.
Þín fósturdóttir,
Oddrún Sverrisdóttir.
Þann fagra sumarmorgun hinn
6. júní síðastliðinn hringdi síminn
og mér var tilkynnt andlát elskulegs
fósturföðurs míns, Hermanns
Torfasonar. Fegurð dagsins hvarf
mér og nístandi sársauki fyllti huga
minn.
Ég vissi, fóstri minn, að þú gekkst
ekki heill til skógar en grunaði ekki
að kallið kæmi svo fljótt. Þú kvænt-
ist móður minni, ungri ekkju með
tvær litlar telpur, og gafst okkur
alla þína ást. Þú varst mér svo ein-
staklega góður, ávallt til staðar
þegar ég þarfnaðist þín, tilbúinn
að hjálpa, leiðbeina og veita hlýju.
Aðalsmerki þín voru hógværð og
manngæska og ekki skemmdi glað-
værð þín og létt lund. Missir minn
og fjölskyldu minnar er mikill en
ég munn alltaf sjá þig fyrir mér
brosandi í dyrunum er þú tókst á
móti okkur, umvafðir okkur ást og
hlýju er við komum í heimsókn á
Akranes.
Elsku fóstri minn, allir sem
kynntust þér komust fljótt að því
að þú varst maður sem áttir fáa
þína líka. Máltækið segir að enginn
viti hvað átt hafi fyrr en misst háfi,
en mér var löngu ljóst þvílíkt gull
af manni þú varst og hversu lánsöm
ég og fjölskylda mín var að fá að
njóta samfylgdar þinnar og tilsagn-
ar.
Með ást, virðingu og söknuði.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín,
Guðrún og fjölskylda.
Að morgni 6. júní 1995, lést á
heimili sínu Hermann Torfason,
einn okkar besti vinur og næsti
granni. Hann var búinn að vera
lasinn og dapur í nokkra daga, öll-
um kom þó á óvart hans skyndilega
brottför, en þannig er það þegar
dauðann ber að. Hermann ræddi
aldrei sinn lasleika og kvartaði ekki
á torgum hins daglega lífs. Hann
varð fyrir miklu vinnuslysi við ferm-
ingu skips fyrir mörgum árum og
leið oft í höfði eftir það, að öðru
leyti virtist hann heilsugóður alla
tíð. Hann var 74 ára gamall vinnu-
lúinn erfiðismaður, og búinn að
ljúka miklu og farsælu ævistarfi,
sinum nánustu, landi og þjóð til
heilla. Það var á haustdögum 1979,
þegar við hjón fluttum frá Eystra-
Miðfelli og keyptum okkur íbúð í
rauðu blokkinni á Garðabraut 24,
að okkur var fljótlega sagt frá ein-
staklega ljúfum og vinsælum manni
sem byggi þarna í blokkinni, hann
héti Hermann Torfason. Eftir það
bar fundum okkar fljótt saman, og
síðan hefur þetta verið góður vinur
okkar hjóna, sem svo fjölda margra
sem áttu leið'með þessum mæta
manni, sem alla gladdi með sínu
hlýja og vingjarnlega viðmóti. Hann
vildi okkur gott gera, viljugur,
hjálplegur, síkvikur í spori og ák-
afamaður og eftirsóttur til verka
vegna dugnaðar og samviskusemi
í hveiju starfi, vinsæll maður. Hann
sagði mér, hress og glaður: Ég steig
mitt mesta gæfuspor 1955, þegar
ég flutti alkominn á Akranes. Ég
var fæddur inn í stóra fjölskyldu
foreldra minna á Tálknafirði, ólst
upp að nokkru í Auðkúlu í Arnar-
firði hjá góðum hjónum, sem eru
mér mjög kær, svo ég kynntist
ungur sveitastörfum og gamla
vinnulaginu, eins og það hafði svo
lengi í gildi verið. En ungur gerist
ég togarasjómaður á Patreksfirði,
er í skiprúmi hjá hinum valinkunna
skipstjóra Kristjáni Kristjánssyni,
svo þegar hann skiptir yfir, flyst
til Akraness og tekur við skipstjórn
á B/v Akurey þá er ég einn fárra
sem hann hefur með sér að vestan.
Eftir að hafa verið með þessum
vini mínum fór ég á Akranesskipin
og lenti með úrvalsmönnum, mikl-
um aflamönnum, Einari frá Sóleyj-
artungu, Þórði Oskars og fleirum,
allt öndvegismenn. Þannig sagði
Hermann frá sinni samtíð þar sem
ævisporin lágu, það leyndi sér ekki
að minningarnar voru honum mjög
kærar. Eftir að hann hættir á sjón-
um gerist hann starfsmaður hér í
Sementsverksmiðjunni, vinnur þar
sem verkamaður og fer marga ferð-
ina á Skeiðfaxa sementsskipinu sem
flytur sement til Reykjavíkur, vest-
ur á firði og norður á Akureyri,
Hermann var oft kallaður í þær
feðrir. í Sementsverksmiðjunni
vann Hermann til starfsloka. Það
leyndi sér ekki að hann var vel lát-
inn og vinsæll af félögum sínum,
reyndar skrapp hann oft niður á
sinn gamla vinnustað til að heilsa
upp á góða vini. í ágúst 1984, eru
okkur Hermanni afhentir lyklar að
nýjum húsum á Höfðagrund, og
flytjum, hann á nr. 12 og við nr.
14, sambyggð hús, og höfum búið
hér síðan. Við ræddum oft saman
um hve okkur liði vel í þessum
húsum og hann sagði við mig: Ég
vildi mega óska þess að verða hér
til æviloka. Hermanni varð að þeirri
ósk sinni og var það hans uppfyll-
ing, eins hitt að þurfa ekki að lifa
þunga kvalafulla elli, hans ósk rætt-
ist, að mega fara nokkurn veginn
heill, hress og glaður frá þessu lífi.
Þess óskar svo margt fólk, en of
margir verða að þola miklar þján-
ingar. Árið 1955, þegar Hermann
flytur 34 ára gamall einhleypur pilt-
ur á Akranes, veit hann, að sjálf-
sögðu ekki sín forlög, frekar en
aðrir. Hann verður leigjandi ungra
hjóna á Vesturgötu 129, í nýbyggðu
stóru húsi, framtíðin blasti við aug-
um unga fólksins þá sem endra-
nær, flestir eiga sína björtu framtíð-
ar-drauma. Ungu hjónin höfðu
eignast tvær yndislegar dætur, sem
voru þeirra augasteinar, eins og
gengur. Hermann varð fljótt góð-
vinur þessara ungu barna, oft færðL
hann þeim gjafir þegar hann kom
frá útlöndum en skipin sigldu í sö-.
lutúra þá sem endranær. Allt hefur
þetta aukið á vináttu þessa góða
fólks, börnin eru næm á kærleiks-
hug þeirra eldri og hina næmu
nærgætni og vinarhug og blíðu.
Nú hafði Hermann ákeðið að breyta
til og fara á millilandaskip í sigling-
ar og flytja af þessu heimili. Þá
gerist það að heimilisfaðirinn veik-
ist og var vanséð hver batavon
væri. Vegna þess hve Hermann var
vinsæll og virtur vegna sinna mann-
gæða, var það von þeirra hjóna acT"*
þessi góði leigjandi flytti ekki á
brott, við þessar erfíðu aðstæður,
það var öryggi og styrkur að góðum
manni í húsinu. Hermann sagði mér
frá hve sárt hann fann til með fjöl-
skyldunni í þessum erfiðleikum.
Hjónin voru nýlega búin að byggja
sér stórt hús, sem eins og alltaf
tekur mörg ár að greiða og ganga
frá á ýmsan hátt, slíkt skapar
áhyggjur. Þann 18. júlí 1959, deyr
Sverrir Áskelsson, heimilisfaðirinn,
svo konan stóð eftir með dæturnar
tvær ungar að árum, ábyrgð og
áhyggjur, sem von var. Én Her-
mann brást aldrei, hann fór hvergi
en kom til hjálpar, konu og börnum^-
sú hjálp varði til hans lokadags.
Hann tók þvílíku ástfóstri við þetta
fólk, að honum varð til ómælds lofs
hjá öllum sem til þekktu. Það getur
enginn faðir borið meiri kærleiksást
til ijölskyldu sinnar, en Hermann
bar til þessa fólks síns. Litlu stúlk-
urnar áleit hann sín börn og kallaði
þær alltaf dætur sínar, þar var
gagnkvæm ást. Hinn 9. júlí 1960
voru þau gefin saman Halldóra Ól-
afsdóttir og Hermann. Þrátt fyrir
erfiðleika, mótlæti, lasleika og „
árekstra hins daglega lífs, þá veit
ég að þeim búnaðist vel Hermanni
og Halldóru, þau búa við barnalán,
þær dæturnar eru báðar giftar úr-
vals-mannkosta-mönnum, sem sýnt
hafa gömlu hjónunum einstakan
drengskap, sem og þau öll börnin.
Þau gömlu hjónin kunnu vel að
meta það, eins og annað sem þeim
var gott gjört. Þau voru ekki
kvabbsamir grannar, en einstaklega
þakklát fyrir hvern greiða og vildu
ekki láta eiga hjá sér. Við áttum
öll ljúfa minningu um góðar sam-
verustundir í bílferðum okkar í fyr-
rasumar það gladdi okkur hjónin
hve vel þau skemmtu sér og voru
ánægð og glöð. Við hjónin færum^.
bestu þakkir góðum granna og ósk-
um honum guðsblessunar. Guð
varðveiti ástvini hans alla.
Valgarður L. Jónsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför ástkærrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu
og langalangömmu,
ÞURÍÐAR T. BJARNARSON.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrun-
arheimilisins Sunnuhlíðar, Kópavogi.
Rafn Bjarnarson,
Benedikt Bjarnarson, Matta Friðriksdóttir,
Guðfríður Hermannsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
við andlát og útför
FRÍÐU JÓHÖNNU JÓNSDÓTTUR
(DídO,
öldrunarheimilinu Víðihlíð,
Grindavík,
áður til heimilis í Steinholti,
Vestmannaeyjum.
Ebba Unnur Jakobsdóttir, Jónas Guðjónsson,
Guðrún Halldóra Jóhannesdóttir, Guðmundur Einarsson,
Jón Ólafur Jóhannesson, Ólöf S. Andrésdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.