Morgunblaðið - 15.06.1995, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 15. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
-i
MINNINGAR
«
«
«
GUÐRIÐUR MAR-
GRÉT HANSDÓTTIR
+ Guðríður Mar-
grét Hansdótt-
ir fæddist á Holti í
Fróðárhreppi 10.
maí 1911. Hún lést
í Sjúkrahúsi Akra-
ness 5. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Hans
Bjarni Árnason,
fæddur 1883, dá-
inn 1958, og Þor-
hjörg Þórkatla
Árnadóttir, fædd
1879, dáin 1969.
Guðríður átti sjö
systkini. Elst
þeirra, Hansbjörg Kristrún,
lést strax í barnæsku, en bræð-
ur Guðríðar eru: Árni Kristinn,
Hans Guðmundur, Kristvin
Jósúa, Hallgrímur, Þorsteinn
og Arnór Lúðvík. Árið 1932
giftist Guðríður Sigurði Guð-
mundi Tómassyni. Þau bjuggu
í Einarsbúð í Fróðárhreppi
P E R L A N sími 620200
LCGSTCINflR
Grofiíl s/f
HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
-'SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629
fyrstu fimm bú-
skaparárin en
fluttust til Ólafs-
víkur árið 1938.
Þar byggðu þau
sér hús sem þau
nefndu Framtíð og
stendur við Grund-
arbraut. Síðustu
árin dvöldu þau á
Jaðri. Guðríður og
Sigurður eignuð-
ust fjögur börn.
Þau eru: Hermann
Marinó, kvæntur
Ingveldi Magneu
Karlsdóttur, Krist-
ín, gift Hallmari Thomsen,
Tómas, kvæntur Birnu Ragn-
heiði Pétursdóttur, og Haukur,
kvæntur Kristínu Halldórs-
dóttur. Barnabörnin eru 10 og
barnabamabörnin einnig.
Guðríður verður jarðsungin
frá Ólafsvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00.
NÚ ER hún amma dáin og komin
til afa. Það er alltaf sárt að kveðja
þau sem ávallt voru svo nærri, sem
lltaf höfðu tíma, hlý orð og hálsa-
kot að kúra í þegar þurftum við
þess.
Ekki eru allir svo heppnir að al-
ast upp í svo mikilli nálægð við afa
og ömmu sem ég og mín börn hafa
getað gert. Það er ómetanlegt.
Elsku amma Guðríður, nú er
ferðin langa hafin og um leið og
ég þakka ykkur afa allt vil ég gera
þessi orð að mínum, því svo vel
lýsa þau ykkur afa mínum og þér
elsku ömmu minni.
( „Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
þið mig haldið. En þegar þig hlæið
og syngið með glöðum hug, lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu."
(Ókunnur höf.)
Hinsta kveðja.
* Berglind.
Okkur langaði til að rninnast
hennar Guðríðar ömmu í nokkrum
orðum. Þó að amma sé dáin lifir
^minningin um hana og við systum-
ar eigum margar góðar minningar
um ömmu sem við geymum í hjarta
okkar.
Amma og afí tóku alltaf vel á
móti okkur þegar við komum í
heimsókn í Framtíð, en þar áttu
þau lengst af heima. Amma dekr-
aði ævinlega við okkur, lagði dúk
á borð og bar fram margskonar
kræsingar, þar á meðal gómsætu
kleinumar sínar. En amma gerði
margt annað en að töfra fram ljúf-
fengan mat því hún var mikil hann-
yrðakona. Það eru ekki fá pör af
sokkum og vettlingum sem hún
ERFIDRYKKJUR
hefur pijónað á okkur. Það gat
verið mjög notalegt að sitja hjá
ömmu þegar hún ptjónaði því oftar
en ekki raulaði hún líka lítinn lag-
stúf.
Amma og afi áttu sumarbústað
sem stendur rétt fyrir utan Ólafs-
vík. Ferðirnar þangað voru alltaf
jafnspennandi því þegar þangað var
komið lánaði amma okkur systrum
potta og pönnur og þar voru ekki
ófáar drullukökur bakaðar og
skreyttar með blómum. Amma var
ákaflega hlý og góð kona sem bar
hag okkar systra ætíð fyrir brjósti.
Árin hennar ömmu voru orðin
áttatíu og fjögur. Síðustu æviárin
þurfti hún að takast á við erfiðleika
vegna veikinda sinna en tók þeim
með jafnaðargeði.
Bömin þín og bamabömin
blessa og þakka liðinn dag,
þakka alla ástúð þína,
allar fómir þeim í hag.
Liðnar stundir ljúft við geymum,
leiðir hér þá skilja nú.
Frelsarans í faðminn blíða
felum þig i bjartri trú.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku amma. Við vitum að þér
líður vel núna. En mikið munum
við sakna þess að hafa þig ekki hjá
okkur. Við viljum þakka þér fyrir
allar þær stundir sem við áttum
saman. Góður guð geymi þig.
Brynja, Klara
og íris Hrund.
Með þessum orðum ætla ég að
þakka ömmu minni, Guðríði Hans-
dóttur, fyrir samfylgdina á lífsleið-
inni. Mig langar að þakka svo ótal
margt, segja svo margt, rifja upp
óteljandi atvik, en það sem fyrst
kemur upp í hugann er „þvílík for-
réttindi að hafa átt hana ömmu í
Framtíð í öll þessi ár“.
Ég þakka ömmu fyrir að hafa
tekið virkan þátt í lífí mínu. Hún
gladdist með mér, tók líka þátt í
ýmsum „smá vandamálum" sem
urðu á vegi mínum, sagði mér mein-
ingu sína umbúðalaust og skóf ekk-
ert utan af hlutunum. Hún var hrein
og bein og kom til dyranna eins og
hún var klædd.
I minningunni á ég mynd af
konu, yndislegri konu sem ég bar
mikla virðingu fyrir. Ég á líka minn-
ingu um lífsglaða og skemmtilega
ömmu sem hélt fullri reisn fram í
andlátið.
I einlægni vil ég þakka ömmu
fyrir að hafa verið vinkona mín,
henni gleymi ég aldrei og hana tek
ég mér til fyrirmyndar.
Börnin mín, Hermann, Magni og
Kristrún, þakka langömmu sinni
fyrir samverustundirnar.
Guð styrki alla ættingja og vini
Guðríðar Hansdóttur.
Ó, faðir, gjör mig ljúflingslag,
sem lífgar hug og sál
og vekur sól og sumardag,
en svæfir storm og bál.
(Matthías Jochumsson)
Maggý Hrönn Hermannsdóttir.
Ástkær föðursystir mín, Guð-
ríður Margrét Hansdóttir frá Ólafs-
vík, er látin. Hún giftist eina bróður
móður minnar, Sigurði Tómassyni,
sem er Iátinn. Börn þeirra hjóna,
Guðríðar og Sigurðar, og við, dætur
Helgu og Árna, erum Jjví systkina-
börn í báðar ættir. Óvenju mikill
skyldleiki. Enda hefur mér alltaf
fundist börnin þeirra, Hermann,
Kristín, Tómas og Haukur, vera
systkini mín, það lætur nærri.
Dugnaði Guðríðar og skörungs-
skap var við brugðið. Bakstur og
matargerð léku í höndum hennar.
Ekki var það ósjaldan sem ég naut
góðs af. Pijónaskapur og handa-
vinna hvers konar veitti henni
ómælda ánægju og stundaði hún
þá iðju til hins hinsta.
Guðríður átti hugmyndina að því
að við héldum ættarmót í septem-
ber 1983, í minningu foreldra
þeirra, Hans Bjarna Árnasonar og
Þorbjargar Þorkötlu Árnadóttur.
„Pabbi hefði orðið hundrað ára í
ár,“ sagði hún, þegar hún var að
ræða hugmyndina. Þessu var vel
fagnað. Niðjar og makar umsvifa-
laust settir í hinar ýmsu fram-
kvæmdastöður. Mótið fór fram á
Holti á Brimilsvöllum, þar sem afi
og amma bjuggu lengst af og í
Ólafsvík. Þar bjuggu þau síðustu
æviár sín.
Allir sem vettlingi gátu valdið
mættu til mótsins, sem varð okkur
ógleymanleg minningarperla.
Ég minnist Guðríðar þar sem hún
af skörungsskap og reisn, bauð
okkur velkomin á svæðið, við hátíð-
arkvöldverð í Hótel Ólafsvík.
Einnig er mér föðursystir mín
ógleymanleg á 300 ára afmæli Ól-
afsvíkur. Þar skartaði hún sínum
fallega íslenska búningi. Utan yfir
hann bar hún möttul. Ég var mjög
stolt af henni, þá sem og endranær.
Allir miklir menn oss sýna,
manndóms tign er unnt að ná,
og eiga þegar árin dvína
eftir spor við tímans sjá.
Fram að starfa! fram til þarfa!
flýjum aldrei skyldu-braut!
Vinnum meira! verkum fleira!
vinnum eins þó löng sé þraut!
(Henry W. Longfellow)
í mörg ár átti Guðríður við van-
heilsu að stríða. Hún sigraði æ ofan
í æ, þar til nú. Hún lést annan dag
+
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir
okkar, tengdafaðir,afi,bróðir og tengda-
sonur,
HÖRÐUR KRISTJÁNSSON
múrari,
Vesturbergi 4,
sem lést á heimili sínu 10. júní, verður
jarðsunginn frá Bústaðakirkju föstudag-
inn 16. júní kl. 13.30.
Ester Valtýsdóttir, Anna Gunnlaugsdóttir,
Valtýr Harðarson, Dagný Ágústsdóttir,
Laufey Harðardóttir, Steingrímur H. Steingrímsson,
Stefán Harðarson,
Maria Breiðfjörð, Garðar Jónsson,
Atli Már Valtýsson,
Elias Kristjánsson, Steinunn Halldórsdóttir,
Svava T ryggvadóttir.
hvítasunnu á sjúkrahúsi Akraness.
Kæru ættingjar og vinir. Ég og
fjölskylda mín vottum ykkur dýpstu
samúð. Megi góður Guð styrkja
ykkur og fylla það tómarúm sem
fráfall Guðríðar skilur eftir.
Ingibjörg Árnadóttir.
Elskuleg föðursystir mín Guð-
ríður Margrét Hansdóttir verður til
grafar borin í dag.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast hennar.
Það verða mikil kaflaskipti hjá
stórri fjölskyldu þegar ættmóðir
fellur frá. Samheldin fjölskylda
missir mikið, það kemur skarð sem
ekki verður fyllt. Hefðir og sam-
skipti sem mótast hafa á áratugum,
þau raskast og verða ekki hin sömu
aftur.
En ef við horfum til baka yfir líf
fullorðinnar konu sem hefur skilað
sinni lífsgöngu og menningararfleið
í alla staði vel og flutt trú á almátt-
ugan Guð inn til nýrra kynslóða,
þá getum við í rauninni verið glöð
og þakklát. Hún heilsaði lífinu á
bænum Holti á Brimisvöllum í Fróð-
árhreppi á Snæfellsnesi þann 10.
maí 1911 og kvaddi það 5. júní
1995 áttatíu og fjögurra ára gömul
á Sjúkrahúsinu á Akranesi eftir
stutta en erfíða sjúkdómslegu.
Foreldrar hennar voru Þorbjörg
Þórkatla Ámadóttir og Hans Bjarni
Árnason. Sex bræður Guðríðar eru
á lífí en systir hennar Hansbjörg
Kristrún lést nokkurra mánaða
gömul. Guðríður var þriðja elst af
þessum systkinahópi en aldursröð
þeirra er þessi: Hansbjörg Kristrún,
Árni Kristinn, Guðríður Margrét,
Hans Guðmundur, Kristvin Jósúa,
Hallgrímur, Þorsteinn, og Arnór
Lúðvík.
Það verða mikil þáttaskil hjá
þeim bræðmm sex sem nú kveðja
sína elskulegu systur, ég trúi því
að ég megi segja fyrir munn þeirra
allra að hún var þeim öllum svo
innilega kær, hún var þeirra kæra
systir, djásn og drottning.
Guðríður ólst upp í Holti við
kærleika og hlýju foreldra sinna og
bræðra. Hún hefur örugglega
þurfta að leggja sitt af mörkum í
erfiðri lífsbaráttu á þeim árum. Það
voru margir munnamir að metta
og afkomumöguleikar rýrir, eins og
hjá flestum á þeim árum. Húsakost-
ur og kjör voru þannig að við sem
yngri erum höfum aldrei kynnst
slíku. Strákarnir í Holti voru dug-
miklir og kröftugir og hafa sjálf-
sagt þurft sitt bæði í fæði og þjón-
ustu. Guðríður lærði margt nytsam-
legt og gott af sinni móður sem var
hagleikskona við hannyrðir og
sauma. Verk- og hagleikskunnáttan
fylgdu Guðríði alla tíð. Foreldrar
hennar Hans og Þorbjörg voru
dugnaðarfólk sem komu upp þess-
um stóra barnahópi með mikilli
sæmd.
Árið 1932 giftist Guðríður móð-
urbróður mínum Sigurði Tómassyni
frá Bakkabúð á Brimilsvöllum og
byrjuðu þau sinn búskap að Einars-
búð á Brimilsvöllum. Þar áttu þau
heima um það bil sex ár. Sigurður
stundaði þar búskap og sjóróðra.
Árni Hansson (faðir undirritaðrar),
bróðir Guðríðar, og Sigurður voru
góðir vinir og félagar og áttu sam-
an trillubát sem þeir nefndu
„Þröst“. Vinátta þeirra Árna og
Sigurðar var náin og innileg, margt
var sér til gamans gert og ýmislegt
brallað, en það var líka tekist sam-
eiginlega á við erfiðleikana.
Oft hefur verið talað um þessi
ár og þó að þessir atburðir hafi átt
sér stað áður en við afkomendur
þeirra fæddumst hafa þeir öðlast
líf í hugum þeirra sem á frásagnirn-
ar hlýddu. Enn í dag er til trillubát-
ur sem Hermann sonur þeirra hjóna
á og ber nafnið „Þröstur“. Þeim
báti er verið að leggja núna og nýr
bátur að koma í staðinn en ekki
fínnst neitt betra nafn á nýja bátinn
, þannig að það verður bara „Þröst-
ur II“.
Þeir minntust oft á það að þegar
þeir byijuðu sína útgerð sagði
amma Sigurðar, Kristín Sigurðar-
dóttir, að það þyrfti að blessa bát-
inn og biðja fyrir þeim áður en
þeir hæfu útgerðina. Þeir gegndu
gömlu konunni og fóru með hana
í sinn fyrsta róður og þáðu bænir
hennar og blessanir sem hún bað
til Skapara síns.
Árið 1938 fluttust þau til Ólafs-
víkur og byggðu sér hús sem þau
nefndu Framtíð og stendur enn við
Grundarbraut. Þar bjuggu þau síð-
an allan sinn búskap fyrir utan síð-
ustu árin þegar heilsu Sigurðar og
reyndar Guðríðar líka um tíma
hrakaði þá fluttu þau í íbúð á Dval-
arheimilinu Jaðri í Ólafsvík. Sigurð-
ur sótti í fýrstu sjóróðra frá Olafs-
vík, en vann síðan við vélsmíði og
vélgæslu. Sigurður lést 5. nóvember
1991
Guðríður og Sigurður eignuðust
fjögur börn, þau eru: Hermann
Marinó, sem rekur hjólbarða- og
smurþjónustu, kvæntur Ingveldi
Karlsdóttur; Kristín aðstoðarmaður
tannlæknis, gift Hallmari Thomsen;
Tómas rekur vinnuvélaleigu,
kvæntur Birnu Pétursdóttur; Hauk-
ur málarameistari, kvæntur Krist-
ínu Halldórsdóttur. Barnabörnin
eru 10 og baranbarnabörnin 10.
Börn þeirra búa öll í Ólafsvík nema
Haukur sem er búsettur í Reykja-
vík.
Ég undirrituð átti því láni að
fagna að vera tengd þessum hjónum
sterkum skyldleika- og kærleiks-
böndum. Eins og áður var sagt var
móðir mín systir Sigurðar og faðir
minn var bróðir Guðríðar. Börnin
þeirra hafa verið í mínum huga sem
mín systkin. Ég var líka svo heppin
að alast upp fyrstu átta ár ævi
minnar í nágrenni við þau. Ég hef
oft leitt hugann að því hvað það
sé leiðinlegt að eiga ekki bróður eða
bræður, en við erum þijár systurn-
ar, þá hef ég alltaf bætt þeim syst-
kinum við í huganum og þá eignast
ég þijá bræður og eina systur í við-
bót. Þau hafa alltaf verið í mínum
huga sem systkini mín. Skyldleikinn
var mikill, þótt að það segi ekki
alltaf allt, heldur miklu fremur sá
kærleikur og vinátta sem við feng-
um í arf frá foreldrum okkar, sá
kærleikur sem var á milli foreldra
okkar, hann streymdi til okkar
barna þeirra.
Guðríður var mér kærleiksrík og
góð frænka. Mér hefur verið sagt
frá því að þegar ég var níu mánaða
og foreldrar mínir nýfluttir til Ólafs-
víkur með þijár ungar dætur sínar,
bjuggu í leiguhúsnæði meðan verið
var að byggja það hús sem átti að
verða framtíðarheimilið. Þetta voru
erfiðir tímar og lítil efni. Við þá
erfiðleika bættist að pabbi veiktist
hastarlega af einhveijum sjúkdómi
sem ekki var vitað hver var, heimil-
ið því sett í sóttkví . Ekki þótti
ráðlegt að hafa svo ungt barn inni
á heimilinu. Læknir staðarins krafð-
ist þess að ég yrði tekin af heimil-
inu. Það ráð var tekið að baða mig
upp úr sterku sótthreinsandi vatni
og síðan átti einhver utanaðkom-
andi að koma með handkiæði með
sér og taka við mér nakinni, nýbað-
aðri og sótthreinsaðri. Það hefur
sjálfsagt ekki verið neitt vinsælt
að taka við barni frá þessari fjöl-
skyldu þar sem það var ekki vitað
hvaða sjúkdómur var þarna á ferð.
Guðríður frænka mín valdi sér
það hlutverk að taka við þessum
nakta sótthreinsaða unga og annast
hann á meðan þetta ástand varði.
Böm skynja örugglega mun meira
en við gerum okkur grein fyrir á
fyrstu mánuðum lífsins. Mér hefur
alltaf fundist hún svo einstaklega
nákomin og það held ég að hafi
verið gagnkvæmt.
Allar mínar minningar úr Fram-
tíð, heimili þeirra Guðríðar og Sig-
urðar, eru ákaflega góðar. Sem
krakki sótti ég fast að koma til
þeirra og ef hliðið var lokað og ég
gat ekki opnað það strax reyndi ég
að klifra yfir. Afleiðingarnar af því
brölti urðu ekki góðar, ég steyptist
á hausinn á stéttina hinum megin
og skarst á enninu og ber þess
merki enn. En þetta voru smámun-
ir sem höfðu ekkert að segja.
„Bragð er að þá bamið finnur."
Það var ætíð hlýtt og notalegt að
koma í Framtíð, húsakynnin voru
ekki stór og fylla ekki kröfur nútím-
ans en það er ekki það sem hjarta
mannsins leitar að í raun. Við
«
«