Morgunblaðið - 17.06.1995, Blaðsíða 4

4 C LAUGARDAGUR 17. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 17. JÚNÍ 1995 C
SIGLTINN í
SÓLARLAGIÐ
Bonn. Morgunblaðið.
Tunglskinseyjan, ný ópera eftir Atla Heimi
Sveinsson og Sigurð Pálsson, verður flutt í
Bonn í kvöld í tengslum við íslensku menn-
ingarhátíðina í Þýskalandi. Orri Páll Orm-
arsson kom að máli við Atla Heimi ytra en
tónskáldið er flestum hnútum kunnugt á
þessum slóðum.
„ÞETTA er ástarsaga og fjallar um
elskendur sem hafið skilur að en
ná saman að lokum á tunglskins-'
eyju, Íslandi, bak við mikinn jökul
á breiðum firði og sigla inn í sólar-
lagið þar sem er enginn dauði og
engin sorg, einungis eilíf ást,“ segir
Atli Heimir Sveinsson
tónskáld en Tunglsk-
inseyjan, glæný ópera
eftir hann, við texta
Sigurðar Pálssonar, er
einn af stærstu við-
burðum íslensku menn-
ingarhátíðarinnar í
Nordrhein-Westfalen.
Óperan hefur þegar
verið flutt við góðar
undirtektir í borgunum
Bielfeld og Köln en í
kvöld, á sjálfan þjóðhá-
tíðardaginn, verður hún
flutt í Bonn.
Sagan gerist á 8. öid
og íjallar um nokkra
eyjarskeggja sem sigla á milli fjög-
urra eylanda í Norðvestur-Atlants-
hafi, Islands, írlands, Orkneyja og
Suðureyja. „Sagan hefst einhvers
staðar á Suðureyjum en endar á
Breiðafirði. írar voru komnir til ís-
lands á undan Norðmönnum; ekki
bara papar heldur kristnir landn-
ámsmenn. Sagan gæti því alveg eins
verið sönn en auðvitað er þetta
skáldskapur," segir tónskáldið.
Atli Heimir og Sigurður sáu sér
leik á borði þegar skipuleggjendur
menningarhátiðarinnar í Nordr-
hein-Westfalen óskuðu eftir fram-
lagi frá þeim. Höfðu þeir þá um
hríð unnið að óperu og þótti tilvalið
að hún yrði frumflutt á hátíðinni.
Reyndar bætir Atli Heimir við að
dr. Guðmundur Emilsson tónlistar-
ráðunautur Ríkisútvarpsins hafi
lagt gjörva hönd á plóginn. „Guð-
mundur hefur verið helsti hvata-
maðurinn að þessu. Hann er vanur
maður úr tónlistinni og hefur haft
hönd í bagga með gerð verksins auk
þess sem hann stjómar hljómsveit-
inni. Það að gera óperu er eins og
að gera kvikmynd; það hræra marg-
ir kokkar í grautnum áður en yfir
lýkur. Þannig er reynd-
ar öi! leikhúsvinna og
í sameiningu hefur
okkur tekist að koma
þessu í farveg."
Falleg ljóð
og lýrísk
Atli Heimir lætur vel
af samstarfinu við Sig-
urð. „Hann orti ákaf-
lega falleg og lýrísk
ljóð og var að auki ein-
staklega þolinmóður,
sveigjanlegur og gö-
fuglyndur. Eg fékk því
að hnika til og gera
breytingar eftir því
sem mér þótti hæfa tónlistinni. Það
er nefnilega erfitt að segja til um
það fyrir fram hvernig hlutimir eiga
að vera.“
Atii Heimir segir að Tunglskins-
eyjan sé lítil ópera; samin fyrir fáa
söngvara og fáa hljóðfæraleikara
auk þess sem ekki sé gert ráð fyrir
mikilli umgjörð. „Þessi ópera er ein-
hverskonar millistig á milli kamm-
ertónleika og leikhúsverks og það á
því að vera hægt að flytja hana
hvar sem er. Sagan er sögð hægt
og rólega eins og tíðkaðist í gamla
daga í lítilli baðstofu á löngu vetrar-
kvöldi. Frásögnin er ljóðræn og lítið
um dramatíska hápunkta."
Þrír söngvarar og einn sögumað-
ur koma við sögu í sýningunni.
Signý Sæmundsdóttir sópran, Ing-
veldur Ólafsdóttir mezzosópran og
Sigurður Bragason baritón sjá um
sönginn en textahöfundurinn sjálf-
ur, Sigurður Pálsson, fer með hlut-
verk sögumannsins. „Það fengust
úrvalssöngvarar og undirbúningur-
inn gekk ægilega vel. Ég æfði
söngvarana og Guðmundur náði í
mjög góða hljóðfæraleikara. Báðir
hópar hafa unnið þetta hratt og vel
og sýnt mikinn áhuga,“ segir Atli
Heimir.
Tunglskinseyjan er í tónleikaupp-
færslu í Þýskalandi en vegna kostn-
aðar var ekki hægt að koma sviðs-
uppfærslu á ópemnni í kring. Hljóm-
sveitin er hins vegar á sínum stað
en hana skipa Auður Hafsteinsdótt-
ir, Lin Wei, Herdís Jónsdóttir,
Bryndís Halla Gylfadóttir, Steinunn
Birna Ragnarsdóttir, Guðríður Sig-
urðardóttir og Þorsteinn Gauti Sig-
urðsson.
Vonandi sýnd í Reykjavík
„Þetta er dálítið stytt útgáfa af
verkinu þar sem hið sýnilega fellur
að miklu leyti út. Vignir Jóhannes-
son hefur hins vegar sett upp nokk-
ur ljós og skreytingar sem gefa
þessu skemmtilegan blæ og um leið
hugmynd um að þetta er ekki bara
konsertverk heldur einnig leikhús-
verk,“ segir Atli Heimir.
Hann vonar að hægt verði að
sýna Tunglskinseyjuna sem fyrst á
sviði í Reykjavík en segir að engar
ákvarðanir hafí verið teknar þar um.
Þá útilokar hann ekki að óperan
eigi eftir að verða flutt víðar.
Tunglskinseyjan er þriðja ópera
Atla Heimis. Aður hefur hann sam-
ið Silkitrommuna sem sýnd var í
Þjóðleikhúsinu og Vikivaka sem
sýndur var í sjónvarpi á öllum Norð-
urlöndunum. Nú um stundir vinnur
hann síðan að þeirri fjórðu sem verð-
ur væntanlega tilbúin í haust. Sú
er samin við texta eftir norskt skáld
en Atli Heimir telur of snemmt að
fara nánar út í þá sálma.
Tónskáldið lýkur lofsorði á fram-
lag yfírvalda í Nordrhein-Westfalen
til kynningar á íslenskri menningu
og fullyrðir að hátíðin hafi mikla
þýðingu fyrir ísland. „Þjóðveijar
hafa alltaf haft mikinn áhuga á ís-
lenskri menningu og reyndar menn-
ingu allra þjóðanna fyrir norðan þá.
Það er mjög gamalt og upprunalegt
og því eðliiegt að við leitum hingað.
Þjóðveijar hafa yfírleitt verið fyrstir
að uppgötva þá menningu og listir
sem komið hafa að norðan og það
má eiginlega segja að Þýskaland sé
hliðið að meginlandi Evrópu fyrir
Norðurlandaþjóðimar."
Atli Heimir Sveinsson
HÖFUNDAR óperunnar og flytjendur
Tunglskinseyj an
í Þýskalandi
Mótaðist í Þýskalandi
Atla Heimi þykir reyndar sérstak-
lega ánægjulegt að yfírvöld í Nordr-
hein-Westfalen skuli gera íslenskri
menningu svo hátt undir höfði en
hann lagði á árum áður stund á nám
við Tónlistarháskólann í Köln. Segir
hann að tilraunir Þjóðveija með raf-
tónlist hafí laðað sig að landinu
árið 1959 en tónskáldið sótti visku
sína á þessum árum meðal annars
í brunn Stockhausens, eins helsta
brautryðjandans á því sviði.
Tónskáldið segir að tónlistin hafí
staðið í miklum blóma í Köln á þess-
um tíma. „Menn voru að gera merki-
lega og nýja hluti sem áttu eftir að
móta alla öldina. Ég mótaðist mikið
hér og Leifur Þórárinsson, gott tón-
skáld og mjög klár maður, skrifaði
einhvern tímann að það sem ég
hefði fram að færa væri meðal ann-
ars mjög sterkur þýskur expressjón-
ismi. Þótt ég taki aldrei mark á
gagnrýni held ég að þetta hafi ver-
ið nokkuð rétt athugað hjá Leifi.“
ÍSLENSKIR tónlistarmenn munu
flytja nýja kammeróperu Atla
Heimis Sveinssonar og Sigurðar
Pálssonar í þrem borgum í Þýska-
landi í Bielfeld, Köln og Bonn, dag-
ana 14-17 júní. Óperan sem nefnist
Tunglskinseyjan er samin í ár. Aðal-
sögusvið hennar er eyjarnar írland,
Orkneyjar og ísland á 8. öld. Óp-
eran fjallar um ástir írsku prinsess-
unnar Auðar og Kalmans prins.
Einsöngvarar eru Signý Sæ-
mundsdóttir, Sigurður Bragason og
Ingveldur G. Ólafsdóttir, en Sigurð-
ur Pálsson er sögumaður. Verkið
er skrifað fyrir einleikskvartett
strengjahljóðfæra og þijá hljóm-
borðsleikara. Guðmundur Emils-
son stjórnar flutningi og Vignir
Jóhannsson hannar sviðsbúnað.
Óperan er að þessu sinni flutt í
styttri og einfaldaðri mynd og ekki
sviðsett nema að hluta.
Þýska útvarpið í Köln hyggst
hljóðrita konsertuppfærslu óp-
erunnar og útvarpa henni um
Þýskaland. Tunglskinseyjan verð-
ur sviðsett síðar í fuilri lengd und-
ir stjórn Kristínar Jóhannesdóttir.
Lokatónleikar íslenska hópsins
verða í þinghúsinu í Bonn 17. júní.
Flutningur óperunnar er hluti af
viðamikilli Isiandskynningu, sem
nú stendur yfir í Þýskalandi.
VERK Gauguins, „Ia Orana Maria“ og sjálfsmynd listamannsins.
GAUGUIN í RÚSSLANDI
í FERRARA á Ítalíu stendur nú yfír sýning á verkum
Pauls Gauguins, sem fæst hafa komið fyrir almenningssjón-
ir. Verkin eru frá Heritage-safninu í Pétursborg og Pús-
hkín-safninu í Moskvu en voru áður í eigu þriggja aðdá-
enda málarans.
Þrátt fyrir að Gauguin nyti ákveðinnar virðingar fyrir
verk sín frá Kyrrahafseyjunum síðustu árin sem hann lifði,
barðist hann í bökkum fjárhagslega. Fá verka hans seld-
ust og hann lést árið 1903 í sárri fátækt á Marchesas-eyjum.
En þrátt fyrir að franskir kaupendur héldu að sér hönd-
um, eignaðist Gauguin aðdáenda, vellauðugan Rússa sem
safnaði málverkum. Hann hét Míkaíl Morozov og brátt
bættist bróðir hans Ivan í hópinn auk listaverkasafnarans
Sergeis Sjúkíns.
A innan við einum áratug keyptu þeir svo mörg verk
að safn verka Gauguins í Rússlandi á sér enga hliðstæðu,
að því er segir í Intemational Herald Tribune. Eru mörg
verkanna lítið sem ekkert þekkt á Vesturlöndum.
Ævintýramaður
Míkaíl Morozov var ákafur unnandi franskrar myndlistar
og átti gott safn mynda eftir Monet, Manet, Degas og
Renoir. Er hann leit verk Gauguins augum, hvarf allt ann-
að í skuggann. Hann var fyrsti erlendi kaupandi verka
Gauguins, og flutti þau með sér til Rússlands, þar sem
hann hugðist koma listunnendum rækilega á óvart.
En Morozov var ævintýramaður sem lifði hátt á fjöl-
skylduauðnum og lést sama ár og Gauguin, 33 ára að aldri.
Yngri bróðir hans Ivan, hreifst af málverkasafni bróður
síns, ekki síst verkum Gauguins. Á einu ári,1907, keypti
hann alls átta olíumálverk eftir hann.
Sjúkín var af öðrum toga, aðhylltist gönguferðir og
heilsufæði en deildi áhuganum á frönsku impressjónistun-
um, sér í lagi Gauguin, með Morozov- bræðrum. Keypti
hann alls 16 verka hans.
Áhrif á rússneska myndlist
Á sýningunni í Ferrara kemur fram að hinn skyndilegi
fjöldi Gauguin- málverka í Rússlandi, hafði töluverð áhrif
á unga listamenn á fyrri hluta aldarinnar. Meðal þeirra
má nefna Natalíju Gontsjarovu, sem hreifst af myndum
Gauguins af ávaxtatínslu, og Míkaíl Laijonov sem tók sér
kyrralífsmyndir hans til fyrirmyndar.
Að Morozov-bræðrunum og Sjúkín látnum hugðust fjöl-
skyldur þeirra gefa málverkasöfnin til listasafna en eftir
valdatöku bolsévika, lentu söfnin á hrakhólum. Þau kom-
ust að endingu í hendur safnvarða á Hermitage- og Pús-
hkín- söfnunum en komu ekki fyrir almenningssjónir svo
áratugum skiptir. Fyrir fáeinum árum gafst rússneskum
listunnendum tækifæri til að skoða verkin sem nú eru sýnd
á Italíu. Sýningin stendur í Palazzo dei Diamanti fram til
2. júlí.
Á tímaferðalagi með Stoppard
Þetta breska leikskáld
öðlaðist alþjóðlega
frægð með leikriti sínu
Rosencrantz andGuild-
enstern Are Dead árið
1967, þegar það var
sett upp af The Nati-
onal Theatre Company.
Tvö nýjustu leikrit Tom
Stoppard, Arcadia og
Indian Ink eru skoðun-
arefni Sveins Haralds-
sonar í grein hans í
dag, þar sem hann
heldur áfram að rýna
í breskt leikhúslíf.
TOM Stoppard fæddist í Tékkóslóv-
akíu árið 1937 og bar þá ættarnafn-
ið Straussler. Faðir hans, sem var
læknir, var sendur af fyrirtækinu
sem hann vann hjá til Singapúr.
Fjölskyldan varð innlyksa þegar Jap-
anir tóku borgina í heimsstyijöldinni
síðari. Faðir Stoppards lét lífið en
ekkjunni tókst að flýja með syni sína
tvo til Indlands, þar sem hún giftist
1946 yfirmanni í her Breta þar,
Kenneth Stoppard að nafni. Þegar
Indland fékk sjálfstæði var fjölskyld-
an komin til Bretlands þar sem Tom
tók upp nafn stjúpföður síns. Árið
1954 hætti hann í skóla og hóf að
vinna fyrir sér sem blaðamaður.
Stoppard byijaði að skrifa leikrit í
upphafí sjöunda áratugarins og
öðlaðist frægð árið 1967 þegar Nati-
onal Theatre Company, þjóðleikhús-
hópurinn breski sem þá var undir
stjórn Laurence Oliviers, setti upp
Rosencrantz and Guildenstern Are
Dead.
Leikrit þetta hafði Stoppard skrif-
að á árunum 1964-1965 og var það
fyrst sett upp af áhugaleikhópi á
Edinborgarhátíðinni 1966. Aður
hafði eitt leikrit eftir hann verið tek-
ið upp fyrir sjónvarp og hann hafði
fengið útgefnar smásögur. Síðan
hafa ný leikrit komið frá Stoppard
á nokkurra ára fresti, auk þess sem
hann hefur skrifað kvikmyndahand-
rit. Alls hefur hann skrifað um tutt-
ugu verk, ýmist fyrir útvarp, sjón-
varp eða leiksvið. Leikrit hans Nótt
og dagur var sett upp hér í Þjóðleik-
húsinu 1980.
Það leikrit sem mun sennilega
halda nafni Stoppards lengst á lofti
er leikritið Rosencrantz and Guild-
enstern Are Dead. í verkinu, sem er
í anda absúrdleikhússins, setur
Stoppard tvær aukapersónur úr
Hamlet Shakespeares í þungamiðju
atburðarásarinnar og tjáir þannig
þá skoðun sína að maðurinn sé leik-
soppur örlaganna sem stjórnist af
öflum sem séu honum óskiljanleg.
Leikritið sló í gegn og gekk lengi á
Broadway í New York og var sett
upp allt frá Tokýó til Buenos Aires.
Leikritið hefur síðan verið kvik-
myndað og samdi höfundur sjálfur
handritið og leikstýrði myndinni.
Leikritið Arcadia er að nokkru
leyti byggt á skáldsögunni Headlong
Hall eftir Thomas Love Peacock sem
kom út í lok Napóleonsstyijaldanna
1815. Einstakar persónur og um-
hverfi þeirra og einstakar tilvísanir,
eru sóttar beint í þessa skopsögu,
þar sem Peacock dregur menn og
tísku samtíma síns sundur og saman
í háði. Stoppard gaf í skyn þegar
árið 1974 að hann langaði mest að
skrifa „leikrit sem gerist í hvítkölk-
uðu herbergi - engin tónlist - eng-
in læti - svo að orkan fari í hina
bókmenntalegu hlið þess sem ég
fæst við.“ Að sumu leyti er hægt
að segja að Stoppard sé að hverfa
aftur til upphafsins, til Rosencrantz
and Guildenstern Are Dead að því
leyti hve rökræður tveggja einstakl-
inga gegna stóru hlutverki í báðum
nýju verkunum.
Að öðru leyti verða leikritin að
teljast meðal þeirra verka Stoppards
sem eru lengst frá frægasta leikriti
hans, því í þeim virðist hann hafa
snúið baki við fáránleikanum sem
hefur gjarnan vegið þungt í fyrri
verkum hans. Leikritin eru hefð-
bundin að öllu leyti öðru en því hvað
varðar notkun höfundar á tímanum.
Stoppard er enn mikið fyrir orðaleiki
og tengsl merkingar orðanna við
„raunveruleikann" eru alltaf ofar-
lega í huga hans. Þetta tvennt veld-
ur því að verk hans hljóta að vera
mjög erfíð í þýðingu.
Eftir á að hyggja er raunar ótrú-
legt hve miklu er komið á framfæri
í samræðum. Helstu atburðir leik-
ritsins gerast ekki á sviðinu, heldur
er rætt um þá eða kannski aðeins
minnst á þá í framhjáhlaupi. Þær
tvær persónur sem mest eru milli
tannanna á hinum, Byron lávarður
og hin léttúðuga frú Chater, birtast
aldrei á sviðinu. Áhrifamesti atburð-
ur leikritsins, ótímabær dauði einnar
aðalpersónunnar, er eitthvað sem
aðeins er tæpt á, rétt eins og allir
eigi þegar að vita af honum.
í Arcadia ræða persónurnar um
íjölskylduna á sveitasetrinu og
hveija aðra, um endurskipulagningu
lystigarðsins á setrinu, um rithöf-
unda og gagnrýnendur, nýlegar vís-
indauppgötvanir og framtíð mann-
kyns. Fólki er skipað í hóp eftir stöðu
þess í þjóðfélaginu. Meðlimir hinnar
aðalborna fjölskyldu, hvort sem er
hinnar upprunalegu á síðustu öld eða
afkomendur þeirra nú til dags, skera
sig úr.
í Indian Ink er viðfangsefnið
tengsl Breta og Bretlands við Ind-
veija og Indland. Persónurnar skipt-
ast í tvö hom eftir þjóðerni sínu og
uppruna en skiptingin er ekki eins
afdráttarlaus og ætla má í fyrstu.
Ensk menning hefur haft mjög mis-
munandi mikil áhrif á hinar ind-
versku persónur eins og Indland á
Bretana. Ein spurninganna sem leik-
ritið vekur er sú hvort ekki sé ógern-
ingur að horfa framhjá áhrifum ný-
lenduveldis, sem hefur ráðið ríkjum
í yfir hundrað ár, á nýlenduna. Hvort
bresku áhrifin á indverska menningu
séu ekki alveg eins „indversk" og
menningarþættir sem eiga rætur
sínar að rekja til fýrri valdaræn-
ingja? Það ætti að standa okkur ís-
lendingum nærri að velta þessari
spurningu fyrir okkur. Við voruni
undir stjórn Norðmanna og Dana á
sjöunda hundrað ára og afneitum
enn stórum hluta þeirrar menning-
ararfleifðar okkar sem við þáðum
frá þeim.
Leikritið Indian Ink er byggt á
útvarpsleikritinu In the Native State
og berþess nokkur merki í sviðsetn-
ingu. Á meðan Arcadia gerist allt í
einu herbergi, þá getur á að líta á
sviðinu í Indian Ink á sama tíma
atriði sem gerast í tveimur heimsálf-
um og allt að þremur tímaskeiðum.
Hreyfmg á leiksviðinu er undarlega
lítil og er það í mikilli mótsögn við
hin stanslausu stökk í tíma sem
áhorfendur verða vitni að.
Leikritið gerist á Indlandi á fjórða
og níunda áratugnum og í Englandi
á tveimur árum á þeim síðarnefnda.
Líkja má báðum leikritunum við
sakamálasögu þar sem sannleikur-
inn er leiddur í ljós eftir að mörgum
lögum hefur verið flett ofan af kjarn-
anum. í Indian Ink er leikið á lægri
nótunum og smám saman fýllt upp
í eyðurnar í persónusköpuninni, um
leið og málverkið sem verið er að
mála á sviðinu verður til. Það er
aldrei fullgert en við vitum heldur
aldrei allt um sögupersónurnar.
í Arcadia er vissulega verið að
byggja upp heilsteypta mynd af per-
sónunum, en örlög þeirra eru efni í
miklu leikrænni sögu en í Indian
Ink. Þó höfundurinn leiki sér með
tímann og fari fram og aftur að vild
við að rekja þráðinn er notkun hans
á þessu leikbragði meira stillt í hóf.
Sex af sjö atriðum leikritsins gerast
bæði árið 1809 og nú á dögum. Síð-
asta atriðið gerist í nútímanum og
1812. Einungis áhorfendurnir sjá inn
í bæði tímaskeiðin og hlusta á leikar-
ana túlka aldarfar tvennra tíma, lif-
andi persónur dagsins í dag og þær
sem hljóta að vera, frá okkar sjónar-
hóli séð, komnar undir græna torfu.
Flétta verksins minnir um margt
á bókina Possession eftir A.S. Byatt,
sem hlaut Booker-verðlaunin fyrir
1990. Tveir fræðimenn, annar kenn-
ari í háskóla, hinn sjálfmenntaður
rithöfundur, hittast á gömlu og
virðulegu sveitasetri í Englandi. I
bók Byatt eru þau karl og kona að
leita upplýsinga hvort um sitt skáld-
ið, hvort af sínu kyninu, sem reyn-
ast svo hafa átt í ástarsambandi sem
endurspeglast í sambandi fræði-
mannanna tveggja. í Arcadia eru
fræðimennirnir karl og kona sem
leita að efni í næstu bækur sínar.
Hún hefur seinast skrifað um ást-
konu Byrons, lafði Caroline Lamb,
hann er að leita upplýsinga um Byr-
on, enda skrif um hann öruggt sölu-
efni. Þau kljást við viðfangsefni sín
hvort á sinn máta, sem er að miklu
leyti mótaður af kynhlutverkum
þeirra.
Því má til gamans skjóta hér inn
í að A.S. Byatt lætur annað skálda
sinna nota goðsögnina um sköpun
Asks og Emblu sem yrkisefni sitt
og að Thomas Love Peacock, höf-
undur bókarinnar sem Stoppard fær
mikið efni úr að láni, þýddi á ensku
íslenskt fornkvæði.
Þessi tvö leikrit, og þá sérstaklega
Arcadia hafa hlotið mikla athygli
og fengið frábæra dóma. Þau hafa
að vissu leyti treyst Stoppard í sessi
sem eitt fremsta leikskáld í hinum
enskumælandi heimi. Það að hann
kýs að segja söguna á natúralískan
hátt en þó með mjög persónulegum
hætti hlýtur að teljast til tíðinda í
heimi leikbókmenntanna. Hann ferð-
ast til og frá í tíma og segir söguna
í tímalögum sem leggjast hvert ofan
á annað þangað til heildarmynd
fæst, ekki ólíkt því þegar mynd er
litgreind á glærur, hveija með einum
frumtóni, sem saman mynda síðan,
þegar búið er að leggja glærurnar
hverja ofan á aðra, skýra litmynd.
Á báðum þeim verkum sem fjallað
hefur verið um hér eru annmarkar
sem valda því að erfitt verður að
setja þau upp hér á landi. Viðfangs-
efni beggja verkanna eru mjög bund-
in hinum enskumælandi heimi, í
Arcadia enskri stéttaskiptingu og í
Indian Ink afleiðingum breskrar
heimsvaldastefnu. Arcadia krefst af
áhorfendum betri skilnings á stærð-
fræði og eðlisfræði en íslenska skóla-
kerfið hefur almennt getað miðlað
og Indian Ink fjölda þeldökkra leik-
ara. Þetta að viðbættu því að mikill
hluti textans byggir á tvíræðni og
orðaleikjum enskrar tungu getur
valdið því að áhorfendur hér á landi
gætu þurft að bíða lengi eftir að sjá
þessi verk á íslensku sviði.
Heímildir:
Barton, Anne, Twice Around the Grounds, dómur
og grein um Arcadiaí New York Review of Books,
XUI bindi, nr. 10, 8. júní, 1995.
Stoppard, Tom, Arcadia, London: Faber & Faber,
1993.
Stoppard, Tom, Indian Ink, London: Faber & Fab-
er, 1995.
Sýning á Arcadia í Theatre Royal, Haymarket, 24.
maí 1995, og leikskrá þeirrar sýningar.
Sýning á Indian Ink í Aldwych Theatre, 25. maí
1995, og leikskrá þeirrar sýningar.