Morgunblaðið - 21.06.1995, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 21. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
ARNGRÍMSDÓTTIR
+ Guðrún Arn-
grímsdóttir
fæddist á Hellis-
sandi 10. október
1901. Hún lést á
Heilsuverndarstöð
Reykjavíkur 12.
júní sl. Foreldrar
hennar voru Arn-
grímur Bergmann
Arngrimsson og
Jóhanna Magnús-
dóttir, oftast kennd
við Landakot á
Álftanesi. Guðrún
var sú fjórða í röð-
inni af sjö systkin-
um. Hin hétu Guðjón, Sæmund-
ur, Sólborg, Bryndís, Dagbjört
og Jóhannes, en þau eru öll
látin. Eftir lifir Kristján Odds-
son fósturbróðir þeirra. Kjör-
dóttir Guðrúnar var Randi
Amgríms, en hún Iést fyrir
fimm árum. Maki hennar var
Gunnar Ólafsson sem einnig
er látinn. Gunnar og Randi
áttu fimm_ böm og þau heita
Jóhanna, Ólafur, Gunnar, Karl
og Tryggvi.
Langömmubörnin
eru orðin 11. Guð-
rún bjó lengst af í
Reykjavík, byggði
á fimmta áratugn-
um Marbakka á
Álftanesi og bjó
þar um skeið. Síðar
bjó hún á Baldurs-
götu 12, Reykjavík.
Arið 1985 flyst
Guðrún heim til
dóttur sinnar, en
var síðast á Heilsu-
verndarstöð
Reykjavíkur við
Egilsgötu. Guðrún fór ung til
Kaupmannahafnar þar sem
hún lærði kjólasaum og vann
síðan alla tíð með sinn eigin
rekstur sem kjólameistari og
tískufrömuður. Var með
Saumastofu Guðrúnar, versl-
unina Tískuna á Laugavegin-
um og síðast verslunina Bezt,
sem hún var oft kennd við.
Guðrún var jarðsungin í
kyrrþey að ósk sinni.
ELSKU amma! Nú er biðin langa
á enda og þú komin úr góðum hönd-
um í betri. Núna líður þér vel. Eft-
ir að ég kvaddi hann föður minn í
hinsta sinn, blessuð sé minning
hans. Brosið! sem hvíldi á vörum
hans sagði mér að eitthvað gott,
eitthvað yndislegt biði hans. Sá
gamli var nú hálfhræddur við hið
ókomna. Blærinn yfir brosi hans
var sérstakur og er mér enn í fersku
minni. Skilaboðin voru skýr, það
var ekkert að óttast. Mamma hefur
beðið hans með sínum yndisfasa
eins og hennar var vani og nú ert
þú komin til þeirra. Þjáningum þín-
um er lokið, amma mína.
Þegar mér var tilkynnt að nú
værir þú farin; fór um mig skrýtin
tilfínning. Léttir! ég veit það ekki.
Ég vildi samt að ég hefði verið þér
hjá og haldið í höndina á þér þegar
þú kvaddir. Það er bara svo erfítt
að ná í mig þar sem ég er í dag.
Staður og stund skiptir heldur ekki
máli. Ég fór inn í klefann minn,
kveikti kertaljós og gleymdi stað
og stund og bað guð um að taka
þig í sínar hendur og lét hugann
reika til þeirra tíma þegar þú varst
og hést. Minningamar sem þú skil-
ur eftir í hjarta mínu eru traustar,
góðar og yndislegar.
Mér þótti alltaf vænt um þegar
þú baðst mig um að koma til þín á
Baldursgötuna. I seinni tíð voru
hlutirnir farnir að detta úr sam-
hengi hjá þér; án þess þó að ég
t
Við tilkynnum kætum vinum andlát
RUDOLF WEISSAUER
málara og grafísks
listamanns,
f. 17. 5.1924, d. 31.5.1995.
Christa Weissauer og fjölskylda,
Alois-Wohlmuthstr. 13,
D-81545 Miinchen.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
HÖRÐUR H. BJARNASON
fyrrv. simstöðvarstjóri,
Holtsbúð 27,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Vídalínskirkju í Garðabæ föstudaginn
23. júní nk. kl. 13.30.
Bryndis Bjarnason,
Camilla Bjarnason, Garðar Sverrisson,
Pétur Bjarnason, Herdís Gunnlaugsdóttir,
Elísabet Bjarnason, Ingi B. Guðmundsson,
Bryndís Bjarnason, Þórður J. Skúlason,
Hildur Bjarnason, Jean Posocco,
Hörður Bjarnason, Kristín Pálsdóttir
og afabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar
og fósturfaðir,
JÓNVIGFÚSSON
skipstjóri,
Hraunbæ 114,
Reykjavfk,
er lést í Landspítalanum miðvikudaginn
14. júní, verður jarðsunginn frá Nes-
kirkju fimmtudaginn 22. júní kl. 15.00.
Valgerður Sverrisdóttir,
Guðrún Jónsdóttir,
Sverrir Jónsson,
Halldóra S. Sveinsdóttir.
MINNINGAR
gerði mér fulla grein fyrir því fýrr
en ég hafði sett upp reykskynjar-
ann. Ég get ekki annað en brosað
í gegnum tárin þegar ég hugsa til
þess tíma; þegar þú hringdir í mig
nokkrum dögum síðar og sagðir við
mig að reykskynjarinn virkaði ekki.
„Ekkert mál, amma mín, ég kem,“
sagði ég. Þegar ég kom nokkrum
klukkustundum síðar og spurði
hvað væri að. „Það heyrist ekkert
í þessu nýja tæki,“ sagðir þú. „Það
er eðlilegt", sagði ég „það er enginn
reykur og ekki sé ég neinn eld.“
Ég man alltaf eftir svipnum á þér
og eftir smástund fórstu að hlægja
og fussaðir „enginn eldur ekkert
píp, meinarðu“. „Jaá, þannig virkar
þetta ónýta tæki sem betur fer,“
sagði ég; Síðan hlógum við að öllu
saman. Ég veit ennþá hvernig hlát-
ur þinn hljómar. Hann var smit-
andi, amma, það vita allir sem þig
þekkja. Þú varst sérstök kona.
Þannig man ég þig.
Þessi grein á bara að vera stutt
en ég gæti skrifað langa æviminn-
ingu um það sem á daga okkar
hefur drifið. Margir erfiðleikar hafa
hent okkar íjölskyldu en við höfum
alltaf náð að leysa þá með þeim
boðskap sem okkur var kenndur í
æsku af þér, mömmu og pabba.
Ég vinn mikið út frá þeim boðskap
í dag.
Þegar ég skrifa þessa grein man
ég eftir þvi þegar Gummi bróðir
var sendur til íslands í þínar hend-
ur. Skrýtið, hann er minn eini raun-
verulegi bróðir í dag sem ég ber
virðingu fyrir og Jóhanna systir
hefur reynst mér vel, enda voru þau
bæði undir þinni leiðsögn. Ég bið
þig um að taka hina tvo, amma
mín, undir þinn verndarvæng og
láttu þeim fátt um fínnast um hið
liðna; og huga að hinu komanda.
Annars er Kalli nú alltaf jafnhugul-
samur. Þegar ég var fertugur þá
gaf hann mér litla bók í afmælis-
gjöf sem hefur að geyma mörg góð
vers. Eitt þeirra segir:
Krefjast skaltu mikils af sjálfum þér;
vænztu lítils af öðrum;
Færra mun þá valda þér ama.
Hann hefur eflaust verið að biðja
mig um að taka tillit til sín á einn
eða annan hátt; og það geri ég í
dag, amma. Hann meinar vel sá
litli, og hann sér líka um útför þína,
og gerir eflaust með heiðri og sóma.
Hann veitti mér þann heiður að fá
að bera þig síðustu sporin. Ég man
alltaf eftir því þegar þú varst að
fara með versin þín í gamla daga
og eflaust ertu með mér hér núna
þegar ég skrifa þessi orð klukkan
fjögur að nóttu og lætur mig fletta
áfram í þessari góðu gjöf, og bend-
ir mér á annað vers sem segir heil-
margt um mig sjálfan:
Takist þér ekki
að una því
að aðrir 'eru þér ólíkir,
ertu víðs fjarri leið vizkunnar.
Það er svo furðulegt, það er eins
og einhver stýri lífi mínu í rétta átt
í dag. Ég er farinn að viðurkenna
fýrir sjálfum mér að ég er ekki
fullkominn. Ég hef oft verið
skammaður fyrir að segja mína
meiningu, en ekki hjá þér, amma.
Þú hafðir gaman af þvi, „en stund-
um má kyrrt liggja", eins og það
er orðað.
Það var alltaf svo gott að fá að
koma til þín. Það klikkaði aldrei.
Alltaf varst þú með tilbúið ristað
brauð og Spur cola. Stundum var
brauðið kalt. En það var þarna.
Veikindi þín voru farin að segja til
sín, amma mín. Hvemig áttir þú
að vita að ég kæmi ekki um leið
og brauðið var ristað; en ég borð-
aði það alltaf með bestu lyst. Þú
gerðir þitt besta alveg þangað til
að þú gast ekki meir, þú varst sterk,
amma. Stundum koma ída niður,
hún var yndisleg. Ég sakna jólanna
með ykkur á Baldursgötunni, sem
við áttum öll saman með góðu eplat-
ertunni og öllu tilheyrandi. Á hveij-
um jólum hugsa ég til þessa tíma
og fer yfir farinn veg. Einu sinni
eftir að pabbi dó, ég var skilinn við
Stellu og bjó í Suðurhólunum, þá
héldum við Gunni bróðir jólin einir
alveg eins og þau voru í gamla
daga, nema ég svindlaði aðeins á
möndlugjöfinni, „það var ekki hægt
annað't Þetta vom saklaus pjakka-
strik. Ég fékk hana. Gunna var
alveg sama, en sagði samt: „Þú
svindlaðir bölvaður refurinn þinn.“
„Sannaðu það,“ sagði ég. Okkur
leið vel á þessum jólum, amma
mín, með okkar góðu minningar
um þig, mömmu og pabba. Jóla-
borðið skartaði þínum fallegu hlut-
um, en eplatertuna vantaði. Eftir
matinn lásum við á pakkana, einn
var langur og rúnnaður, „hvað
skyldi þetta vera?, sagði Gunni, „nú
hrist’ann," sagði ég, það bubblaði
í pakkanum. Svona pakka fékkst
þú á hveijum jólum, amma mín.
Gamli andinn var þama; við vorum
nýbúnir að vera uppi á spítala hjá
þér, eins og við vorum alltaf á jólun-
um. Ég veit ekki hvort þú skynjað-
ir okkur, jú ég held það; en undan-
farin tvö ár hef ég ekki komist til
þín. Það á sér eðlilegar skýringar.
En hugur minn er hjá þér í dag og
verður um framtíð alla.
Mér líður vel, amma mín; ég veit
að nú ert þú í góðum höndum. Ég
kveð þig með þessum orðum: „Sá
máttur sem gefur öllu líf er ástin.“
Hana gafst þú mér. Með henni
byggi ég. Á henni læri ég; og með
henni miðla ég.
Ég og mínir bræður bemm þig,
elsku amma, til þinnar hinstu hvild-
ar með ást, stolti og virðingu.
Ég bið þig fyrir kveðjur til
mömmu og pabba. Segðu þeim að
ég á bjarta framtíð fyrir höndum
með yndislegri konu og bömum. Þau
hafa kennt mér mikið undanfarin
tvö ár. Ég fór loksins að hlusta.
„Þetta kemur líka,“ var mamma vön
að segja og klappaði kisunni.
Ólafur Gunnarsson.
Kæra amma mín á „Baldó“, eins
og við systkinin kölluðum þig jafn-
an. Nú sit ég hér á norskri gmnd
meðan þú kvaddir þennan heim.
Hugur minn hefur verið með þér
hvern dag. Hvemig má öðruvísi
vera, svo mikið sem þú gafst af
þér, elsku amma mín. Þegar ég
hugsa til þín og um líf þitt, fyllist
ég gleði, þar sem ég á dugnaði þín-
um og hugrekki að þakka tilveru
mína.
Minning mín um þinn tíma er
mest frá flottu kjólunum sem þú
hannaðir og saumaðir. Og minnist
ég flottu Best-úlpunnar sem þú
hannaðir og ég fékk frá þér sællar
minningar. Og ekki gleymi ég ævin-
týralegu húsinu þínu, Marbakka á
Álftanesi. Margar myndir á ég frá
þeim tíma. Þar var oft margt um
manninn sem naut góðs af að sitja
í blómaskálanum þínum svo ekki
sé minnst á sundlaugina sem var í
garðinum.
Um þig væri hægt að skrifa heila
bók. Það má með sanni segja, kæra
amma, þú varst svo sannarlega
kona langt á undan þinni samtíð.
Og fyrir það og allt annað elskaði
ég þ>g-
Fyrsta hugsun mín þegar ég
heyrði að nú væri hún amma mín
farin sinn veg, var að nú kæmi ég
heim til íslands til að fylgja þér til
hvílu. En inni í mér var sem ein-
hver vildi benda mér á aðra leið.
Eins og þú, elsku amma, sem ekki
fórst troðnar slóðir, tók ég ákvörðun
að láta styrk þinn heldur flæða yfír
mig á norskri grund, og nota síðan
orkuna til að snúa lukkuhjóli fjöl-
skyldunnar sem þú settir í gang á
sínum tíma. Eins og þú mun ég
nota tímann vel. Lífið hefur kennt
mér að leiðir okkar liggja saman á
ný-
Þín dótturdóttir,
Jóhanna Gunnarsdótir.
+ Björn Rúnars-
son fæddist á
Þverfelli í Lundar-
reykjadal 30. nóv-
ember 1975. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
11. júní síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Lundar-
kirkju 19. júní.
KVÖLDIÐ 30. nóvem-
ber 1975 man ég eins
og það hefði gerst í
gær eða fyrradag. Þá
bauð Rúnar okkur,
nokkrum skóla- og vinnufélögum
til sín á heimili sitt á Hvanneyri
að samfagna fæðingu frumburðar
síns og Ingu Helgu. Rúnar var hinn
fyrsti úr þessum vinahópi að ná
þeim áfanga á þroskabrautinni að
eignast bam.
Drengurinn hlaut við skím nafn-
ið Bjöm, nafn móðurafa og langa-
langafa Bjöms Sveinbjömssonar á
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 620200
Þverfelli. í fmm-
bernsku flutti hann
með foreldrum sínum,
Rúnari Hálfdánarsyni
og Ingu Helgu Bjöms-
dóttur, frá Hvanneyri
að Þverfelli í Lundar-
reykjadal, þar sem þau
reistu sinn bæ í túni
foreldra hennar og
hófu búskap í félagi við
þau.
Á Þverfelli óx Björn
litli úr grasi, fallegur
og sviphreinn drengur,
við mikið ástríki for-
eldra sinna og ekki var
hann síður eftirlæti afa og ömmu,
sem hann var svo lánsamur að njóta
samvista við, nær daglega. Sex ára
gamall eignaðist hann bróður sem
var honum mjög kærkominn. Urðu
bræðurnir mjög samrýndir þó ald-
ursmunurinn væri nokkur.
Hugur Björns stóð snemma til
hvers konar véla og tækni, jafnt
véla af þyngri gerðinni sem tölvu
föður hans. Eftir grunnskólapróf
frá Kleppjámsreykjaskóla hóf hann
nám í vélvirkjun við Iðnskólann í
Reykjavík og lauk þaðan prófi vorið
1994. Það sumar gerðist hann
vinnuvéla- og vörubílstjóri hjá
frænda sínum, Sigurði á Hellum í
Bæjarsveit. Bjöm reyndist gætinn
og traustur starfsmaður og góður
vinnufélagi, með góða nærveru.
Hinn 12. júní sl. bárust þau ótíð-
indi að Björn væri fársjúkur og tví-
sýnt um líf hans. Lífið laut í lægra
haldi í þeirri baráttu og Björn lést
að kvöldi þess dags á sjúkrahúsi í
Reykjavík. Við slík óvænt sorgartíð-
indi setur mann hljóðan. Ekki tjáir
að spyija hvers vegna Björn Rún-
arsson var hrifínn á brott á morgni
lífsins, enginn getur gefíð svör við
því. Hitt er Ijóst að hann skilur
aðeins eftir góðar minningar hjá
sínum nánustu og öðrum sem
kynntust honum á stuttu æviskeiði.
Ungmenni um tvítugsaldur hafa
að jafnaði ekki markað sér rými í
samfélaginu. Þess mátti vænta að
uppmni og uppeldi Björns á Þver-
felli hefði reynst honum haldgott
veganesti í lífsbaráttunni og gert
hann að góðum og nýtum Islend-
ingi. En enginn flýr örlög sín, tími
hans var markaður hér og nú.
Nú þegar harmaský grúfa yfir
heimilinu á Þverfelli, vil ég senda
aðstandendum hans þar og annars
staðar mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, með þeirri hughreystingu
sem fínna má í orðum skáldsins frá
Bólu í Blönduhlíð:
Sýnist mér fyrir handan haf
hátignarskær og fagur
brotnuðum sorgar öldum af
upp renna vonar dagur.
Haukur Júlíusson,
Hvanneyri.
BJÖRN RÚNARSSON