Morgunblaðið - 25.06.1995, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 25. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ

..
SKUMURINN, KONL
Myndir Ragnar Axelsson
UM ÞESSAR mundir er skúmurinn kominn og farinn aó verja
hreióur sín og unga ó söndunum vió Suóausturströndina. Fer
mikió fyrir honum, og eins gott aó foróa sér
þegar þetta dökka flykki kemur meó vængjasúg
og steypir sér nióur aó manni. Vænghafió nær
tveir metrar. Telja óboðnir gestir þó vænlegast
aó taka til fótanna, enda hrekur hann þó óvæg-
inn ó brott. Séó hefi ég hann reka rollur af
sínu svæói eins og smalahundur. Og eitt sinn
réóist hann gegn bílnum mínum, er við ætluóum
aó ó nærri hreiðri hans ó Skeiðarársandi.
Steypti sér þá nióur aó bílnum og upp meó
íramrúðunni hvaó eftir annað, svo skelfdur bíl-
stjórinn sá klærnar fyrir augunum meðan bílnum
var í snarheitum komið í gang og bakkaó út
úr þessari hættu.
Siguróur Björnsson á Kvískerjum í Öræfum
segir mjög misjafnt og einstaklingsbundió hve
grimmir skúmarnir eru. Omögulegt aó segja fyrirfram hvernig
skúmur hagar sér. Þeir séu aó því leyti rétt eins og mannfálkió
og raunar flest dýr, ef farið er að fylgjast með þeim. En þeir
verji egg og unga og séu aðgangsharðastir á þeim tíma.
Þeir verpa um allt, niðri á ströndinni og hátt upp til fjalla. Sig-
uróur segir aó skúmur hafi eitt sinn fellt föóur hans um koll,
höggió lenti á öxlinni á honum svo hann skall um koll. Hann
staófestir líka aó á sínum tíma hafi grunur leikió á því aó skúm-
ur hefói átt þátt í dauða ömmubróóur hans, sem varó bráó-
kvaddur og fannst liggjandi meó höfuðió ofan í polli. Sagóist
hann til öryggis vara fólk við, sem færi um á þessum tíma.
Skúmarnir nota fæturna, veita með þeim þung högg, en slá
ekki meó vængjunum. Skúmurinn passar sig á aó reka vængina
ekki í á flugi, aó sögn Sigurðar. Viti hvaó þaó gildir, allir fugl-
ar geri það á flugi. Alftin notar þó vængina til að slá meó,
en aðeins á jöróu niðri. Skúmurinn notar lappirnar til þeirra
hluta. Ein klóin er beitt og bogin og getur rispaó ef hún kemur
vió. En annars er skúmurinn bara meó þessum ógnvænlegu
tilburóum aó reka úr sínu túni. Bræóurnir á Kvískerjum hafa allt-
af prik á öxlinni þegar þeir ganga um skúmabyggð, því fugl-
inn ræóst alltaf á hæsta punktinn. Siguróur segir þaó alveg
öruggt að skúmurinn geri það, þar sem kjóinn aftur á móti
“1