Morgunblaðið - 27.06.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 27. JÚNÍ 1995 35
vinátta milli okkar Friðriks og eig-
inkvenna okkar, og gott hefir verið
að eiga þau hjón að vinum. Alltaf
hefir okkur verið tekið á sama hátt
á hinu stórmyndarlega heimili
þeirra Friðriks og Öldu á Hólavegi
4, hlýlega og hjartanlega, og alltaf
hefir verið gott að finnast, rifja upp
liðna daga og ræða nýja daga og
ókomna. Andinn þar innan veggja
er alltaf jafn-notalegur, viðmótið
alltaf jafn-elskulegt í látleysi sínu
og einlægni. Þau hjón hafa alltaf
kunnað listina að láta gestum sínum
líða vel. Þó hafa þau sennilega aldr-
ei þurft að læra þá list, hún kemur
að innan, fylgir þeim.
Hugur Friðriks var ekki allur
bundinn skólastarfi og fræðaiðkun.
Hann var líka mikill bóndi og stóð
öðrum fæti í sveitinni. Hann hafði
yndi af búskap, ekki síst hesta-
mennsku og hrossarækt. Eftir að
hann lét af skólastjórn, fékk hann
meiri tíma en áður til að láta það
eftir sér að fást við þessa eftirlætis-
iðju, og honum leið vel.
En svo kom kallið nokkuð skyndi-
lega, kvaðning til annars heims og
annarrra verkefna. Við treystum
því, að allt leiði til góðs, þó að við
skiljum það ekki, og vel sé fyrir
öllu séð, þó að við sjáum ekki leið-
ina fram undan. Svo mikið er víst,
að sá góði drengur, Friðrik L. Mar-
geirsson, lætur eftir sig margar
ljúfar og kærar minningar. Þær eru
allar á eina lund, og fyrir þær erum
við öll þakklát.
Við Ellen sendum Öldu, bömum
þeirra Friðriks og fjölskyldum
þeirra svo og systkinum hans ein-
lægar samúðarkveðjur á saknaðar-
stund. Vini vorum fylgir þökk og
bæn um fararheill.
Sverrir Pálsson.
Að loknum erfiðum vetri og þeg-
ar kalt vor hefur látið undan hlýjum
sumarvindum þá kveðjum við Frið-
rik Margeirs. Fráfall hans var
skyndilegt, einhver slappleiki gerði
vart við sig en ekki var of mikið
úr þvi gert, heldur gengið til verka
og hestarnir fengu sína vanalegu
umhugsun. En undan var ekki kom-
ist og eftir stutta sjúkrahúsvist
kvaddi Friðrik þennan heim.
Ferill hans sem skólastjóri hér á
Krók var langur og var undirritaður
þess aðnjótandi að stunda þar nám
undir hans stjóm. Var borin virðing
fyrir skólastjóranum og eftir því'
tekið að skólastjórinn bar virðingu
fyrfir nemendum og því var stjórn
hans farsæl og árangursrík.
Allt frá barnæsku mun Friðrik
hafa haft yndi af hestum og vom
þeir honum einkar hugfólgnir alla
tíð. Var hann félagi í hestamanna-
félaginu Léttfeta yfir 40 ár, veitti
reiðskóla félagsins forstöðu til
margra ára og gegndi formanns-
hlutverki á sjöunda áratugnum.
Eftir að hann lét af embætti
skólastjóra vegna aldurs, þá gafst
betri tími til að sinna hestamennsk-
unni. Og það var svo sannarlega
gert. Það var farið í ferðir, tamið
og hrossarækt stunduð af smekk-
vísi. Allt það stúss sem fylgir hesta-
haldi var samviskusamlega unnið
svo eftir var tekið. Alla tíð átti
hann góða hesta og vissi vel hvað
góður hestur var.
í ekki stærra samfélagi en sam-
félagi hestamanna hér á Krók þá
skilur Friðrik eftir sig skarð, en
minningin er skýr.
Minningar frá ferðum, göngum
og réttum, spjalli við hesthúshornið
og skýr er sú mynd í huga mér,
þegar við mættumst dag eftir dag
í vetur, báðir við tamningar í norð-
an hríðarveðrum og ég undraðist
kraft, þinn og áhuga sem margur
yngri maðurinn mátti öfunda þig af.
Við Léttfetafélagar þökkum að
hafa haft þig svo lengi með okkur
í leik og starfi og erum þess fullviss-
ir að hinum megin leggir þú á
gæðingana Léttfeta og Goða og
sláir hvergi af.
Öldu, börnum og öðrum ástvinum
sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd hestamannafélagsins
Léttfeta,
Guðmundur Sveinsson.
AÐALSTEINN
TRYGGVASON
+ Aðalsteinn
Tryggvason
fæddist í Reykjavík
31. júlí 1913. Hann
lést í Reykjavík 14.
júni síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
26. júní.
AÐALSTEINI föður-
bróður mínum var gef-
ið ríkulega af þeirri
náðargáfu sem iðju-
semin er. Hans lífsvið-
horf var, að það sem
ekki starfar, það visnar og deyr.
Þegar hjartað skyndilega gaf sig
var hann ennþá í fullu starfi við iðn
sína á áttugasta og öðru aldursári.
Nýlega þegar hann kom til að hjálpa
mér að festa upp ljós, settumst við
niður og hann sagði mér frá lífs-
hlaupi sínu. Hversu stoltur hann
var þegar hann kom ellefu ára gam-
all til móður sinnar og sagðist vera
búinn að ráða sig í vinnu í reiðhjóla-
leigu Valda rakara. Og hvemig
hann á námsárunum bar stálrör í
búntum neðan úr Hafnarstræti upp
í Þjóðleikhús. Hann sagði mér frá
fýrstu rafstöðinni sem hann setti
upp á Hvammstanga, en hún var
sex kílóvött og lýsti upp fjölda húsa,
og frá átján kílóvatta kaffikönnu
sem hann setti nýlega upp hjá einu
stórfyrirtækinu, sem eyddi þrefalt
því sem rafstöðin framleiddi forð-
um. Þannig breyttust tímarnir, en
Alli var alltaf samur. Hann var einn
af þessum föstu punktum tilverunn-
ar sem maður á erfitt með að sætta
sig við að geti raskast. Sú dapur-
lega staðreynd að hann er ekki
lengur í okkar hópi, minnir okkur
á það miskunnarleysi tímans að
öllu verður breytt og öll skulum við
ganga þennan veg.
Frá heimili þeirra Siggu á Guð-
rúnargötunni á ég margar góðar
bernskuminningar og margt er þar
enn óbreytt frá fyrri tíð, því Alli
var ekki að safna kringum sig prjáli,
heldur nytsömum hlutum og góðum
vinum. Hann ætlaðist ekki til mik-
illa launa fyrir atorkusemina. Hans
laun voru starfið sjálft. Hann
uppskar það að vera harmaður af
góðri fjölskyldu og mörgum vinum.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
þennan einstaka frænda og óska
velfarnaðar hans góðu konu og
myndarlegu fjölskyldu.
Helgi Kristbjarnarson.
Nú er horfmn af sjónarsviðinu ein
af litríkari persónum í rafverktaka-
stéttinni og í félagsskap okkar raf-
verktaka. Um Aðalstein Tryggvason
hefði verið hægt að segja að hann
var í blóma lífsins þegar hann féll
frá þó svo að hann væri á 82. aldurs-
ári. Hann var starfandi sem löggiltur
rafverktaki af fullum krafti og hefðu
margir yngri menn mátt sín lítils í
samanburði við hann, slík var eljan
og dugnaðurinn. Hann var kvikur í
hugsun og hreyfingum og stutt var
í glaðværðina og grallaraskapinn.
Heiðarlegur fram í fingurgóma og
skuldaði engum neitt.
Aðalsteinn nam rafvirkjun við Iðn-
skólann í Reykjavík og lauk svein-
prófi árið 1934 en meistari hans var
Hafliði Gíslason. Meistarabréf fékk
hann 1940 og rafverktakaleyfi árið
1951. Hinn 18. febrúar 1958 gerðist
hann félagsmaður í Félagi löggiltra
rafvirkjameistara í Reykjavík
(FLRR) og var alla tíð síðan virkur
félagi og gengdi einstaka trúnaðar-
störfum fyrir rafverktaka þó svo að
hann tæki ekki beinan þátt í stjórn-
unarstörfum. Hann var m.a. félags-
kjörinn endurskoðandi á árunum
1960-1965. Oft kom hann við á hjá
okkur starfsfólki Landssambands ís-
lenskra rafverktaka (LÍR) og hafði
þá oft meðferðis einhvern fróðleik.
Eitt sinn sem oftar kom hann og
rétti okkur blað og segir „hafið þið
séð þetta“. Það höfðum við ekki gert
en þá var hann kominn með samning
milli Félags löggiltra
rafvirkja í Reykjavík og
Rafvirkjafélags Reykja-
víkur frá 1. maí 1935
og uppmælingartaxta
rafvikjameistara frá 7.
september 1995. Þetta,
sagði hann, er líklega
fýrsti akkorðstaxtinn
sem gerður var.
Nú fyrir nokkrum
vikum kom hann fær-
andi hendi, með enn
einn • samninginn, frá
1942, og stoppaði stutt
við að venju. En þegar
hann gekk út úr dyrun-
um sagði hann. „Ég á
65 ára starfsafmæli 1. október nk.“
Það fékk mann til að hugsa um að
ef hann hefði nú starfað samkv. 95
ára reglu opinberra starfsmanna þá
hefði hann verið búinn að starfa í
147 ár eða 52 árum fram yfir þessa
frægu starfslokareglu.
Fjölmargar skemmtilegar sögur
væri hægt að segja af Aðalsteini, eða
Alla Tryggva eins og hann var kall-
aður, en of langt mál væri að segja
frá hér en ein saga er dæmigerð
fyrir hann og verður hún látin fljóta
með. Þannig var að Aðalsteinn sá
um viðhald i Laugardalshöllinni og
fyrir aðeins nokkrum árum var kom-
ið að honum þar sem hann stóð á
stillans upp undir rjáfri hallarinnar.
Hvað ert þú að gera þama upp mað-
ur ertu vitlaus, af hverju lætur þú
ekki strákana þína gera þetta? var
spurt. Þeir þora ekki upp, svaraði
Alli Tryggva að bragði.
Við félagar hans í Landssambandi
íslenskra rafverktaka viljum með
þessum fátæklegu orðum kveðja góð-
an félaga og þakka fyrir góð og
traust viðkynni. Eiginkonu hans, Sig-
ríði Þorláksdóttur, svo og öðrum
aðstandendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðjón Pálsson,
formaður LIR.
Kveðja frá stjórn og starfs-
fólki Norræna hússins
Nú hefur hann Aðalsteinn kvatt
okkur í síðasta sinn. Áður en hann
fór í fríið til Spánar, kom hann í
Norræna húsið að líta eftir eins og
svo oft áður og við glöddumst með
honum yfir því að nú fengi hann að
hvíla sig með fjölskyldunni, enda
kominn tími til að hann tæki sér
gott frí. Við vorum farin að hlakka
til að fá ferðasöguna þegar hann
kæmi til baka og það varð okkur
mikið áfallt að frétta andlát hans.
Það er mikil guðsgjöf að fá að kynn-
ast mönnum eins og Aðalsteini
Tryggvasyni. Við starfsfólkið í Nor-
ræna húsinu höfum í gegnum árin
haft mikil samskipti við Aðalstein
og öll hafa þau verið góð. Það var
svo notalegt að spjalla við hann, fá
hann til að segja okkur frá hvemig
lífið gekk fyrir sig þegar hann var
ungur. Fá góð ráð um ýmislegt og
þá ekki endilega rafmagnsráðgjöf.
Hann var svo fróður og áhugamálin
mörg og margvísleg. Hann var
ósínkur á tíma sinn fyrir aðra, en
við höfum grun um að hann hafi
verið sparsamur í því að útbúa reikn-
inga fyrir þann sama tíma. Við höf-
um oft talað um það hvað Aðalsteinn
væri f raun og veru ungur þó að
árin væru orðin mörg. Það var með
ólíkindum hvað hann fylgdist vel með
tímanum og nýjustu tækninni. Þetta
sannaðist áþreifanlega þegar Nor-
ræna húsið var tövluvætt fyrir örfá-
um árum og Aðalsteinn stjórnaði
þeim aðgerðum af miklum skörungs-
skap og hagsýni. Honum þótti vænt
um Norræna húsið og lét sér annt
um það á alla lund, enda búinn að
fylgjast með því frá því að það var
á teikniborðinu. Hann sá um allar
raflagnir meðan húsið var í byggingu
og allar götur síðan. Á þessari stund
er okkur efst í huga þakklæti fyrir
að hafa kynnst svo góðum manni sem
Aðalsteini Tryggvasyni.
Við sendum konu hans og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
SIGRIÐUR (DOLLA)
SIG URÐARDÓTTIR
+ Sigríður Sig-
urðardóttir var
fædd í Reykjavík
hinn 15. febrúar
1923. Hún andaðist
á heimili sínu í
Reykjavík 16. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Stefáns-
dóttir saumakona
og Sigurður Ág-
ústsson óðalsbóndi
á Höfn í Húna-
vatnssýslu. Sigríð-
ur ólst upp í
Reykjavík og lauk
námi frá Verslun-
arskóla íslands og Húsmæðra-
skólanum á ísafirði. Hún starf-
aði hjá Skóverslun Péturs
Andréssonar á Laugavegi 17 í
mörg ár.
Sigríður var tvígift. Með
í DAG er til moldar borin elskuleg
vinkona mín, Dolla, eins og hún
var ávallt kölluð. Ég kynnist Dollu
fyrst heima á ísafirði, þegar hún
kom þangað í Húsmæðraskólann,
og hélt vinskapur okkar áfram
þegar ég kom til Reykjavíkur og
við urðum bekkjarsystur í Verslun-
arskóla íslands. Á þeim árum
bundumst við sönnum tryggðar-
böndum. Þegar ég eignaðist dóttur
mína fyrir rúmum 46 árum aðstoð-
aði Dolla við fæðinguna og var það
ekki alvanalegt á þeim tímum.
Margs er að minnast frá rúmlega
hálfrar aldar vinskap sem aldrei
bar skugga á. Á okkar yngri árum
ferðuðumst við mikið saman til
útlanda og seinna bættist Friðrik
eða Iddi, eins og hann er kallaður
af vinum sínum í ferðahópinn okk-
ar. Höfðum við samband nær dag-
fyrri manni sínum,
Baldvini Baldvins-
syni, átti hún einn
son, Þórarin. Hann
er búsettur í Lund-
únum ásamt enskri
konu sinni Margar-
eth og syni þeirra,
Friðriki Óðni. Þór-
arinn og Margar-
eth reka þar ball-
ettskóla, en Friðrik »"*
Óðinn er flautu-
leikari. Seinni mað-
ur Sigríðar var
Friðrik Guðmunds-
son frá ísafirði.
Hann var einnig
tvígiftur og átti tvö börn, Gylfa
og Guðbjörgu, með fyrri konu
sinni sem hann missti.
Útför Sigriðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 15.00.
lega hvor við aðra í rúm 55 ár.
Aldrei gleymast þær ljúfu minn-
ingar sem við Dolla áttum í öll
þessi ár.
Finnst mér mikið frá mér tekið
þegar Dolla er í burtu kvödd, það
skarð verður aldrei aftur fyllt. Éig-
inmanni hennar, sem stóð við hlið
hennar í öllum hennar veikindum
og sýndi henni ástúð og um-
hyggju, votta ég mína dýpstu sam-
úð, missir hans er sár og mikill.
Einnig votta ég þér, Þórir minn,
syni og Margareth samúð mína
og einnig Gylfa og Guðbjörgu og
hennar fjölskyldu.
Ég kveð þig, elsku vinkona míny,
og bið Guð að varðveita þig og
blessa. Einnig bið ég góðan Guð
að styrkja Idda í hans miklu sorg
og söknuði.
Ásthildur Ólafsdóttir.
t
Faðir minn,
JÓN GÍSLASON
fyrrv. póstfulltrúi
og fraeðimaður
frá Stóru-Reykjum i Flóa,
andaðist á Ljósheimum, Selfossi, 25. júní.
Útförin verður auglýst síðar.
Gunnar Þorri.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur og bróðir,
ÞRÖSTUR ANTONSSON,
Grænugötu 12,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Glerárkirkju fimmtudaginn 29. júní
kl. 13.30.
Áslaug Sigurjónsdóttir,
Sigríður Dagný Þrastardóttir,
Birgir Þór Þrastarson,
Davíð Ómar Þorsteinsson,
Anton Gunnlaugsson, Jóna Kristjánsson,
og systkini hins látna.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og dóttir, ■
ÓLÖF HAFDÍS RAGNARSDÓTTIR,
Sunnubraut 19,
Keflavik,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju
miðvikudaginn 28. júní kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu,
er bent á Krabbameinsfélag íslands.
Fyrir hönd systkina og annarra vanda-
manna,
Einar Júliusson,
Vilborg Einarsdóttir, Þórólfur Beck,
Halldóra Einarsdóttir,
María Ragna Einarsdóttir,
Ólöf Hafdís Einarsdóttir,
María G. Guðmundsdóttir, Ragnar Gíslason.