Morgunblaðið - 07.07.1995, Blaðsíða 27
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 7. JÚLÍ 1995 27
BENEDIKT
STEINGRÍMSSON
+ Benedikt Krist-
ján Steingríms-
son var fæddur á
Sauðárkróki 14. júlí
1926. Hann lést í
Reykjavík 1. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Steingrímur Bene-
diktsson skóla-
stjóri, f. 20.5. 1901
á Sauðárkróki, d.
23.11. 1971, og
Hallfríður Ingi-
björg Kristjáns-
dóttir húsmóðir,
fædd 14.12. 1899 á
Ytri-Másstöðum í Svarfaðardal
í Eyjafirði, d. 24.3. 1967. Þau
stofnuðu fyrst heimili á Sauðár-
króki en fluttust árið 1928 með
elstu börnin tvö til Vestmanna-
eyja þar sem þau byggðu sér
hús við Hvítingjaveginn sem
varð þeirra heimili upp frá
því. Benedikt var elstur sjö
barna þeirra. Systkini hans eru:
Björg, f. 14.3. 1928, d. 25.5.
1929, Páll, kvikmyndagerðar-
maður, f. 25.7. 1930, Jón Helgi,
tónlistarmaður, f. 25.1. 1932,
d. 31.1. 1951, Gísli, málara-
meistari, f. 5.8. 1934, Svavar,
pípulagningameistari, f. 24.5.
1936, Bragi, plötusmiður, f. 1.1.
1944.
Að loknu gagnfræðaprófi fór
Benedikt að vinna eins og þá
var siður, fyrst við sveitastörf,
síðan í strandsiglingum, bygg-
ingarvinnu og vegagerð. Lengst
af, eða í íjörutíu og sjö ár, vann
hann þó sem fulltrúi hjá Raf-
magnseftirliti ríkis-
ins. Árið 1946 flutt-
ist Benedikt til
Reykjavíkur og í
ársbyijun 1947
kynntist hann Vil-
borgu Jóhannes-
dóttur. Þau giftu sig
árið 1950 og stofn-
uðu heimili sitt í
Smálöndunum í
Reykjavík. Foreldr-
ar Vilborgar voru
Jóhannes Péturs-
son, sjómaður f. 4.9.
1904 í Reykjavík, d.
21.10. 1988, og Mar-
grét Guðmundsdóttir húsfreyja,
f. 30.9. 1895 í Áskoti í Rangár-
vallasýslu, d. í október 1983.
Börn Benedikts og Vilborgar
eru: 1) Steingrímur Jóhannes,
gullsmiður í Vestmannaeyjum,
f. 1.4. 1949, giftur Jóhönnu
Magnúsdóttur. Þeirra böm eru
Hrefna, f. 1975, Benedikt Ósk-
ar, f. 1985, og Ottar, f. 1988.
Dóttir hans frá fyrra hjóna-
bandi er María Auður, f. 1970.
2) Helga, myndlistarmaður, bú-
sett í Oðinsvéum, f. 17.8. 1951.
Hennar maður er Henning
Eskild Petersen, þeirra dóttir
er Freyja, f. 1992. Böm Helgu
frá fyrra hjónabandi em Diljá,
f. 1977, og Pálmi, f. 1982. 3)
Margrét Ingibjörg, förðunar-
meistari, búsett í Reykjavík, f.
16.11. 1966. Hennar maður er
Guðni Finnsson, tónlistarmaður.
Útför Benedikts fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.00.
HANN bróðir minn valdi fallegt
kvöld til að kveðja. Ég hugleiddi
það úti í Gróttu þegar við yfirgáf-
um fólkið hans á spítalanum og
ákváðum að eiga stund í næði.
Sólkringlan vakti yfir lognkyrrum
fletinum og baðaði sundin. Þarna
sá ég Benna fyrir mér undir færum
á litlum opnum báti líkt og á ljós-
mynd sem ég tók af honum fyrir
þrjátíu árum. Benni var í raun
mikið náttúrubarn og hafði yndi
af útivist. Dorgveiði var honum
ástríða, enda stóðu fáir hann af
sér þegar þessi ævaforna kvöð
greip hann.
En Benni minn átti fleiri strengi.
Hann las fagurbókmenntir, sér-
staklega leikrit og var ágætis
stflisti sjálfur. Hann skrifaði á
tímabili smásögur, sem sumar birt-
ust á prenti, sérstaklega man ég
eftir einni sem gerðist á bernsku-
stöðvum hans í Eyjum. Sagan var
skrifuð af einstöku næmi og ég var
stoltur af bróður sem þannig gat
tjáð sig.
Bróðir minn hafði meðfæddan
hæfíleika til að tileinka sér tungu-
mál. Lengst af starfaði hann hjá
Rafmagnseftirliti ríkisins og kom
þá í hans hlut að halda spjaldskrá
og ljósmynda rafmagnsvörur sem
bárust stofnuninni til samþykktar.
Á tímabili var töluvert um innflutn-
ing frá Sovétríkjunum og fylgiskjöl
og merkingar allar á rússnesku.
Benni gerði sér þá lítið fyrir og
lærði rússneska stafrófið og þýddi
sjálfur fylgiseðla með rafmagn-
svörunum.
í annan tíma kom hann mér á
ar. Fram undir það síðasta hitti
hann jazzfélaga sína vikulega en
þeir æfðu og léku sér til lífsfylling-
ar árum saman heima hjá gítar-
istanum Baldri Geirssyni og Hólm-
fríði Aradóttur á Vesturgötunni.
En þau hjónin hafa verið fjall-
traustir vinir Benna og Villu í blíðu
og stríðu.
Benni var fyrstur okkar bræðra
til að byija að búa enda var hann
elstur. Hann og Villa stofnuðu
heimili í ,Rauða húsinu" í Smálönd-
um. Heimili þeirra var ákaflega
persónulegt, skreytt með ýmsum
gripum úr náttúrunni sem þau
söfnuð og komu skemmtilega fyrir.
Rýmið var ekki mikið, en ungu
hjónin fundu þó alltaf pláss fyrir
okkur bræður þegar við komum til
Reykjavíkur. Þama áttum við at-
hvarf hvemig sem á stóð. Sama
gilti um Hraunbæinn eftir að þau
fluttumst þangað. Og seinna þegar
börn okkar bræðranna í Eyjum
fóru til framhaldsnáms í Reykjavík
áttu þau ætíð traust í Benna og
Villu.
Oft dáðist ég að því hve samheld-
in þau voru, bróðir minn og mág-
kona. Hvorugt mátti af öðru sjá.
Benni bar ótakmarkað traust til
Villu sinnar og á það reyndi oft.
Fallegasti votturinn um hve sam-
hent þau vom er kannski reiturinn
sem þau komu sér upp við Hafra-
vatn. Litli kofínn við vatnið er orð-
inn að vinalegu húsi og lóðin sem
áður var örfoka melur er nú nostur-
samlega ræktaður garður, með
,skógartijám“ sem enginn gat
ímyndað sér að þrifust þarna.
Hvergi hitti maður Villu og Benna
sælli en þarna.
Ég er þakklátur fyrir stundirnar
sem við áttum saman við vatnið,
og fjölmargar aðrar sem ég nú í
huganum rifja upp. Við Rúrí óskum
þess að góðu stundirnar muni
fylgja þér, Villa mín. Við vottum
þér og börnunum ykkar, tengda-
börnum og bamabömum dýpstu
samúð og óskum ykkur velfarnað-
ar.
Þegar við gengum úr fjörunni
við Gróttu og sjórinn var orðinn
dumbrauður fylgdi okkur kliður frá
kollunum og hárfínt tístið í ungum
þeirra. Rúrí mín spurði hvort mér
væri nokkuð kalt en ég sagði að
það gerðist ekki í kvöld, ég ætti
svo margar hlýjar minningar um
Benna.
Páll Steingrímsson.
í dag fer fram frá Ábæjar-
kirkju útför Benedikts Stein-
grímssonar, fyrrverandi starfs-
manns Rafmagnseftirlits ríkis-
ins, en hann andaðist hinn 1.
júlí síðastliðinn. - Benni, eins
og við kölluðum hann jafnan, var
ekki maður auglýsingar í neinu
tilliti. Honum var farið eins og
mörgum, sem eru miklum kost-
um búnir, að forðast eftir
fremsta megni allt tal um eigin
verðleika. Hógværð og hlé-
drægni var hans aðal. En hvar
sem Benni lagði hönd á plóg,
hvort heldur var í daglegu starfí
eða þess utan, töluðu verkin sínu
máli. Hann mátti ekki vamm sitt
vita. Yfir fjörutíu ára starf hjá
Rafmagnseftirliti ríkisins er til
vitnis um trúmennsku og traust
á sviði hins verklega.
Að skyldustörfum slepptum lágu
áhugamál Benna mjög víða. Hann
var mikill listunnandi en einnig
þátttakandi í listsköpun á góðra
vina fundum. - Við sem sendum
þessa stuttu kveðju eigum það fyrst
og fremst sameiginlegt að hafa
kynnst tónlistarmanninum Benna
og notið vináttu hans og Villu um
áratuga skeið. - Benni hafði tón-
listina í sér; var það sem kallað er
„náttúrubam“ á því sviði. Hann
hafði eins og margur af hans kyn-
slóð farið á mis við formlega tón-
listarmenntun í æsku en bætti sér
það að nokkru leyti upp með sjálfs-
námi og nokkuð reglubundinni iðk-
un tónlistar í hópi vina og kunn-
ingja. Hann lék af fíngrum fram
bæði á píanó og gítar. Tónlist af
þjóðlegum toga, s.s. jass og blús,
höfðaði sterkast til Benna en að
öðru leyti kunni hann að meta allt
litróf tónlistarinnar.
Það gat á stundum verið svolítið
erfítt að fá Benna „í gang“ ef hlust-
endahópurinn var í stærra lagi. En
þegar hann var sestur við píanóið
eða kominn með gítarinn í hönd
var eftirleikurinn að jafnaði auð-
veldur. Það var unun að fylgjast
með því hvernig músíkin smám
saman bar náttúrubarnið út fyrir
mörk tíma og rúms. Fyrir þessar
unaðsstundir viljum við og fjöl-
skyldur okkar þakka nú þegar leið-
ir skilja. Villu, börnunum og að-
standendum öllum sendum við
samúðarkveðjur.
Hólmfríður Aradóttir,
Baldur Geirsson, Sigrún
Jóhannesdóttir, Gunnar
Guttormsson.
óvart, þegar ég hitti hann í sam-
floti við tvo Spánveija sem hann
hafði hitt fyrir tilviljun. Hann tal-
aði við þá á þeirra eigin tungu og
fipaðist hvergi. Spænskunámið
hafði ekki farið hátt, enda flíkaði
Benni sér lítið. Hann hafði þá lært
þetta tungumál á kvöldnámskeið-
um í tvo vetur sér til gamans, og
las spænska höfunda.
Hugur Benna stóð til tónlist-
arnáms en efnahagur foreldra okk-
ar á þeim árum leyfði það ekki.
Tónlistin var þó alla tíð ríkur þátt-
ur í lífi hans. Hann las nótur og
spilaði bæði á píanó og gítar og
hafði tileinkað sér þetta án tilsagn-
t
Ástkær sonur okkar, bróðir og barna-
barn,
MAGNÚS VÍÐiR
AÐALBJARNARSON,
Reyrhaga 1,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju
laugardaginn 8. júlí kl 10.30
Guðbjörg Erla Kristófersdóttir, Aðalbjörn Þór Magnússon,
Birgir Aðalbjarnarson, Eva Hrund, Aðalbjarnardóttir,
Henný Þórðardóttir, Kristófer Ásgrfmsson,
Þórdís Frímannsdóttir, Magnús Aðalbjarnarson.
GUÐRÚN
SIG URÐARDÓTTIR
+ Guðrún Sigurð-
ardóttir var
fædd á Hvítár-
bakka 7. júlí 1912 .
Hún lést í Vífils-
staðaspítala 1. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Ásdis M.
Þorgrímsdóttir, f.
18. október 1883,
d. 9. apríl 1969 og
Sigurður Þórólfs-
son, f. 11. júlí 1869,
d. 1. mars 1929,
stofnandi og skóla-
stjóri Hvítárbakka-
skólans í Borgarfirði. Systkini
Guðrúnar eru: Kristín Lovísa,
hálfsystir samfeðra, f. 23. mars
1898, d. 31. október 1971; Þor-
grímur Vídalín, f. 19. nóvem-
ber 1905, d. 10. júlí 1983;
Hrefna, f. 28. október 1907,
d. 21. maí 1908; Anna, f. 5.
desember 1908; Guðmundur
Axel, f. 29. apríl 1911, d. 20.
september 1931; Margrét, f.
29. janúar 1914; Aðalheiður,
f. 6. desember 1915; S. Ásberg,
f. 18. apríl 1917, d. 14. júlí
1990; Áslaug, f. 27. janúar
1919; Valborg, f. 1. febrúar
1922.
Að loknu námi i gagnfræða-
deild Menntaskólans i Reykjvik
hóf Guðrún störf við Bæjarsím-
ann í Reykjavík og vann þar í
nokkur ár. Hún
lærði hraðritun og
starfaði um
margra ára skeið
sem þingskrifari.
Árið 1938 giftist
hún Jóni Oskari
Eiríkssyni lækni, f.
15. október 1911,
foreldrar; Eiríkur
Einarsson verk-
stjóri í Reykjavík,
f. 28. nóvember
1885, d. 14. janúar
1964 og kona hans
Sigríður Ólafsdótt-
ir húsmóðir, f. 9.
maí 1885. Guðrún og Jón fluttu
sama ár til Danmerkur þar sem
Jón var við framhaldsnám og
störf, dvöldu þau þar í 7 ár.
Þau eignuðust þrjú börn: 1)
Ásdis Vébjörg, f. 28.1. 1939,
sonur hennar er Eiríkur Orn
Guðmundsson, f. 23.11. 1977;
2) Þyrí Ágústa, f. 16.3. 1945,
dóttir hennar er Guðrún Ósk
Sigurjónsdóttir, f. 11.8 1970;
3) Sigurður Þór, f. 14.1. 1947,
kvæntur Fríðu Ástvaldsdóttur,
f. 11.12. 1949, þeirra börn eru:
1) Jón Freyr, f. 17.3. 1972,
dóttir hans er Ásdis Lilja, f.
13.6.1993; 2) Ástvaldur, f. 31.5.
1977; Valtýr, f. 2.12. 1982.
Utför Guðrúnar fór fram í
kyrrþrey að ósk hennar sjálfr-
ar.
MÉR BRÁ mikið þegar ég frétti
um lát hinnar góðu vinkonu minnar
frú Guðrúnar Sigurðardóttur enda
þótt ég vissi að heilsu hennar hefði
hrakað upp á síðkastið þar eð við
Jón Eiríksson læknir, eiginmaður
hennar og gamall vinur minn, höf-
um löngum haft náið samband.
Guðrún átti við vanheilsu að
stríða í allmörg ár, meðal annars
vaxandi sjóndepru og síðustu rúm-
lega fimm árin var hún i meðferð
á Vífílsstaðaspítala vegna mjög erf-
iðs lungnasjúkdóms sem ekki tókst
að lækna og hefur nú ráðið niður-
lögum hennar. Þessi langa dvöl á
spítalanum hefur að sjálfsögðu ver-
ið mjög dapurleg og þungbær fyrir
hana og hennar nánustu ættingja
og vini sem margir voru iðnir við
að heimsækja hana.
Guðrún var mikill bókmennta-
unnandi, sílesandi, bráðgáfuð og
fyölfróð. Það var því mikið áfall
fyrir hana þegar hún fór að eiga
erfítt með að lesa og síðustu tvö
árin var sjónin of léleg til þess.
Síðan varð hún að notast við að
hlusta á upplestur úr bókum af
segulbandi. Það var ánægjulegt að
ræða við Guðrúnu um menn og
málefni því hún var stálminnug og
kunni góð skil á flestum sviðum.
Hún virtist halda sínu góða minni
til hinstu stundar og er það sjald-
gæft.
Við Jón Eiríksson vorum
bekkjarbræður í Menntaskólanum
og fylgdumst að í læknadeild Há-
skólans að mestu. Skömmu eftir
að hann hafði lokið læknaprófinu
vorið 1938 gekk hann að eiga
Guðrúnu og fór hún með honum
til Danmerkur er hann hélt þangað
til framhaldsnáms síðar á því ári.
Þá var ég þar einnig sömu erinda
ásamt fjölskyldu minni. Við dvöld-
um þar öll stríðsárin á ýmsum stöð-
um, bæði í Kaupmannahöfn og úti
á landsbyggðinni. Á þessum árum
hittumst við þó nokkrum sinnum
og síðar þegar við tókum að starfa
heima á íslandi urðu náin sam-
skipti milli okkar og fjölskyldn-
anna. Við Þórdís kona mín fórum
nokkrar langferðir með þeim hjón-
unum bæði hérlendis og erlendis.
Guðrún var dugmikil húsmóðir
og afbragðsgóð móðir barna sinna.
Hún bjó manni sínum fallegt og
notalegt heimili, fyrst á Ásvallagöt-
unni og síðar í Hörgshlíðinni í ein-
býlishúsi sem þau byggðu þar. Þau
eignuðust tvær dætur, Ásdísi Vé-
björgu og Þyri Ágústu, og einn
son, Sigurð Þór. Þau hafa kennara-'
menntun öll þijú. Barnabömin era
nú orðin fímm og bamabarnabarn
eitt. Guðrún Sigurðardóttir var
skapstillt og glaðleg kona, hvers
manns hugljúfi sem henni kynntist.
Við hjónin mátum hana mikils og
þótti vænt um hana. Þessi skyndi-
legu endalok hafa sennilega verið
besta lausnin fyrir hana eins og
komið var. Ætt hennar og upprana
rek ég ekki hér en eftirlæt það
öðrum. Við Þórdís vottum Jóni vini
okkar, bömunum, fjölskyldum
þeirra og öðram aðstandendum
innilegustu samúð. Guðrúnu biðjum
við guðsblessunar og velfamaðar á
þeim leiðum sem hún nú hefur lagt
út á. Ég enda þessi fáu minningar-
orð mín með ljóðlínum Ólafar frá
Hlöðum:
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð
þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Erlingur Þorsteinsson.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðirr
amma og langamma,
JÓRUNN ÞÓRÐARDÓTTIR,
andaðist á Hjúkrunarheimilinu Skjóli
miðvikudaginn 5. júlí.
Þórður Einarsson, Kristin
Sigurður Örn Einarsson, Kristín
Sesselja Edda Einarsdóttir,
Sigurveig Jóna Einarsdóttir, Óskar F. Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Linnet,
Þórdis Ágústsdóttir,