Morgunblaðið - 08.07.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 1995 29
HRANNAR GARÐAR
HARALDSSON
+ Hrannar Garð-
ar Haraldsson
fæddist í Reykja-
vík 15. september
1943. Hann lést á
heimili sínu 28.
júní síðastliðinn og
fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 7. júlí.
Ljúk upp og lyft
upp hjarta þínu við
sólaruppkomuna,
eins og blómstrandi
blóm, og beygðu
höfuð þitt við sól-
setrið og ljúk í þögn
tilbeiðslu dagsins.
Þótt sérhver stund dagsins sé
mikilvæg í hans augum, þá er
upphafið og endirinn, sólarupp-
koman og sólarlagið, fæðingar-
stund dagsins og andlátsstund
hans að minnsta kosti eftirtekt-
arverðastar.
(Bæn)
Svo segir í hinni helgu bók og
svo er um- ævidaga okkar allra.
Fæðing og dauði eru helgustu
stundir mannsins. Þær eru mestu
athafnir mannlegrar ævi. Yfir þeim
báðum hvílir sú hula, sem jarðnesk
augu fá eigi séð í gegnum.
Osk.vinar míns um lengri lífdaga
rættist ekki. Hrannar Garðar Har-
aldsson hefur beygt höfuð sitt við
sólsetur. Hann er hér í þögn að ljúka
tilbeiðslu dagsins og við erum að
hjálpa honum til þess með samhygð
okkar.
Trúin, vonin og kærleikurinn yf-
irgáfu aldrei eiginkonu hans, Láru,
bestu vinkonu mína, í glímu hennar
við ráðgátuna miklu sem enginn
okkar fær ráðið við. Þótt við skynj-
um og vitum innst í hjarta okkar
að við höfum hvorki vald né tíma
í höndum okkar, þá spyijum við
alltaf „af hveq'u?“ Af hverju þurfti
Hrannar að beygja höfuð sitt við
sólsetrið núna? Núna, þegar feg-
ursti tími ársins er í algleymi. Sólin
baðar fjöll, jökla og ár. Hvergi er
miðnætursólin fegurri en hér hand-
an við Snæfellsjökul. Ég og Hrann-
ar minntumst oft á hin unaðslegu
kvöld sem við vorum svo heppin að
upplifa í bernsku.
Minningarnar sem Hrannar vinur
minn skilur eftir í huga og hjarta
endast að eilífu. Hvað var alltaf
stutt í han's einlægu kímni. Hvað
brosið hans var alltaf breitt. Ég
veit að við Lára eigum eftir að rifja
þær upp saman. Yerðum sjálfsagt
ekki hálfnaðar þegar við setjumst
í ruggustólana okkar á elliárum.
Já, við Lára vorum ungar og ham-
ingjusamar þegar stóra ástin okkar
kviknaði með stúdentunum tveimur
17. júní 1966. Þá luku ijögur ung-
menni upp hjarta sínu við sólarupp-
komu.
Ferðirnar voru margar, sem
Hrannar fór yfir Atlantshafið til
New York að heimsækja Arndísi
tengdamóður sína með Láru sinni.
Oftast gáfu þau sér tíma til að eiga
stundir með mér og fjölskyldu minni
úti á Long Island. Ég hlakkaði allt-
af til þegar von var á þeim og naut
samverustundanna. Uppeldi barn-
anna var mikið til umræðu. Þau
töluðu um synina Hrannar Örn og
Kjartan. Við um dæturnar Huldu
og Lindu Ýri. Synir Hrannars og
Láru og dætur okkar hafa komist
vel til manns. Auðvitað var toppur-
inn á tilverunni þegar litli Hrannar
Tumi kom í heiminn. Það var eins
og barnabarn okkar allra væri að
fæðast.
Aldrei heimsótti ég mitt heitt- ■
elskaða land án þess að eiga góðar
kvöldstundir með Hrannari og Láru.
Alltaf var uppáhaldssteikin mín á
borðum - lambalæri eða lamba-
hryggur. Oftast var setið fram und-
ir morgun og heimsmálin rædd. En
Hrannar vildi alltaf koma inn á
drauma sína og vonir. Hann var svo
mikill hugsuður.
Hrannar var trúr og tryggur vin-
ur í orðsins fyllstu
merkingu. Það sannað-
ist best þegar ég átti í
erfiðleikum á síðasta
ári. Hann og Lára
reyndust mér þá frá-
bærlega vel. Fyrstu jól-
in mín aftur á íslandi
hefðu orðið erfið án
vina minna Hrannars
og Láru. Þannig voru
þau alltaf með opna
arma fyrir þá sem
þurftu á hlýju og styrk
að halda.
Hrannar gafst aldrei
upp á að stappa í mig
stálinu. Við áttum góða tíma sam-
an, þegar við máluðum „grænu
hurðina frægu“ á Eiríksgötu. Aldrei
kom hann án þess að færa mér eitt-
hvað. Yndislegast fannst mér þegar
hann kom með pönnukökupönnuna,
sendi mér svo uppskriftina góðu í
pósti. Hann skildi og fann líðan
mína. Fyrir það er ég honum eilíf-
lega þakklát.
Það er svo erfitt að skilja hvað
var að gerast í lífi okkar síðastliðið
ár. Á lýðveldishátíðinni á Þingvöll-
um í fyrra átti ég ógleymanlegar
stundir með Hrannari og fjölskyldu.
Og alltaf verð ég þakklát fyrir
hinstu kvöldstundina með vini mín-
um síðustu Jónsmessunótt. Þá átt-
um við þijú, Hrannar og Lára og
ég, yndislega kvöldstund, þar sem
veikindum var bægt frá, en liðnu
árin, jafnvel vonir og draumar, aft-
ur rædd.
Hafi ég einhvern tíma skynjað,
hve stutt er á milli lífs og dauða,
þá var það miðvikudagsmorguninn
28. júní sl. Þá var ég hjá Láru minni
og við báðar yfir rúmi Hrannars.
Ég kveð eftir stutta stund, en stefni
á að koma aftur til að sitja hjá
Hrannari eftir hádegi. En nokkrum
mínútum eftir að ég fer sofnar
Hrannar svefninum langa í faðmi
Láru sinnar.
Við spyijum alltaf: „Af hveiju“,
hann á besta aldri, búinn að koma
sonum sínum til manns, eignast iít-
inn afastrák sem var augasteinn
hans, en fáum aldrei svar. Kannski
gleymum við oft að vera þakklát,
ekki síst fyrir minningarnar sem
við getum notið hvar og hvenær
sem er.
Þegar frá líður, Lára mín, þakkar
þú fyrir þessar síðustu vikur. Eink-
um fyrir síðustu ferðina með
Hrannari. Þér tókst, þó erfitt væri,
að fara með Hrannar í drauma-
ferðalagið. Saman fóruð þið til
Flórída í byijun júní sl. Hvern grun-
aði að tíminn væri svona naumur?
Það var Hrannari mikils virði að
heimsækja systur sína, Þórunni.
Hann naut sín vel í faðmi hennar
og hún gat ekki gert nógu mikið
fyrir bróður sinn.
Hrannar og Lára fengu að njóta
tveggja vikna á hvítri sandströnd.
Og þau fundu hve hjarta þeirra sló
saman, á meðan vindur bærðist í
laufum pálmatijánna, á meðan þau
horfðu saman yfir haf og himin.
Kenn oss að kveðja eins og þeir
er vita, að þeir eiga aftur að sjást.
Kenn oss að minnast eins og þeir
er vita, að ekkert gleymist.
Kenn oss að syrgja eins og þeir er
vita, að þeir eiga að fagna.
(Bæn.)
Guð veri með þér og íjölskyld-
unni, elsku vinkona.
Sigrún Siggeirsdóttir.
Og ungmenni nokkurt sagði:
Ræddu við okkur um vináttuna.
Og hann svaraði og sagði: Vinur
þinn er þér allt. Hann er akur
sálarinnar, þar sem samúð þinni
er sáð og gleði þín uppskorin.. .
Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að
það, sem þér þykir vænst um í
fari hans, getur orðið þér ljósara
í fjarveru hans, eins og fjall-
göngumaður sér fjallið best af
sléttunni.
(Kahlil Gibran.)
MINNINGAR
Hrannar er allur, harmafregn.
Við vissum að hveiju stefndi en
erum jafn slegin þegar fregnin
berst, það er líklega aldrei hægt
að undirbúa sig fyrir tíðindi sem
þessi.
Við settumst saman eitt kvöldið
nú í vikunni gamlir vinir og kunn-
ingjar til að heiðra minningu
Hrannars og rifja upp liðnar stund-
ir.
Þessi hópur sem við oft köllum
„gömlu klíkuna" hefur haldið sam-
an meira og minna í hart nær 30 ár.
Við höfum fyrst og fremst hist
til að ferðast, fagna nýju ári og
gleðjast hvert með öðru á hátíðis-
og merkisdögum.
Alltaf þegar við hittumst hefur
okkur fundist við verða táningar
aftur, fíflast og látið eins og við
gerðum þegar við vorum miklu
yngri. Fyrir utanaðkomandi hefur
hegðun okkar eflaust þótt skringi-
leg og börnin okkar oft hrist höfuð-
ið hneyksluð yfir fíflalátunum í
„gamla fólkinu“.
Við höfum að sjálfsögðu orðið
vitni að og fylgst með erfiðleikum
hvert hjá öðru en við vorum nú í
fyrsta skipti að hittast til að kveðja
einn úr hópnum.
Við fórum vítt um völl og rifjuð-
um upp margar gleði- og ánægju-
stundir með okkar ágæta vini og
fljótt fundum við hvað það var í
fari hans sem okkur er minnisstæð-
ast og kærast. Hrannar var búinn
þeim alltof sjaldgæfu mannkostum
að leggja aldrei illt til nokkurs
manns eða mála, hann var manna-
sættir af guðs náð enda reyndust
honum þesir kostir einkar nota-
dijúgir í mörgu starfi er hann sinnti
um dagana. Okkur er einnig minnis-
stætt hversu vænt honum þótti um
börn og var þá sama hvort það
voru hans eigin eða okkar hinna.
Börnin fundu fljótt slqól og öryggi
í návist hans. Mannkostir Hrannars
og sú staðreynd að hann er ekki
lengur meðal okkar í líkamlegri
holdgervingu verður okkur hinum
eftirlifandi vonandi hvatning til að
virða og rækta jákvæða þætti í fari
hver annars og fjölga og njóta bet-
ur þeirra stunda sem við getum
verið saman.
Við söknum Hrannars en vitum
að hann er með okkur í þeim skiln-
ingi að líf hans hefur haft áhrif á
líf okkar.
Elsku Lára, synir og aðrir ástvin-
ir, við samhryggjumst ykkur inni-
lega og vonum að Guð styrki ykkur
og hjálpi.
Gamli vinahópurinn.
Nú eru liðin rúm 30 ár síðan stór
hópur kátra ungmenna útskrifaðist
frá Menntaskólanum í Reykjavík,
þeirra á meðal og síst fyrirferðar-
minnstir vorum við nemendur 6.
bekkjar B. Reyndar er það svo að
við fáar aðstæður kynnast menn
betur en við þriggja ára setu, gegn-
um súrt og sætt, í slíkum skóla,
a.m.k. var svo um B-bekk þennan.
Hann var einstaklega samhuga og
skemmtilegur hópur, þótt ólík vær-
um.
Við Hrannar kynntumst þegar á
bernskuárum, enda leiksvæði okkar
sameiginlegt, „Sundið“, milli Bar-
ónsstígs og Snorrabrautar. Þar ið-
aði þá allt af lífí og fjöri barnanna
sem bjuggu í ferhyrningi þeirra
sambýlishúsa er lágu að „Sundinu".
Ótal leikir voru búnir til með tilliti
til þeirrar staðreyndar að leiksvæð-
ið var í raun einn langur stígur,
væntanlega ætlaður fyrir „öskubíl-
inn“. Þarna þróuðust leikir eins og
knattspyrna þar sem hlið gagn-
stæðra lóða innan ferhymingsins
voru notuð sem mörk, en „völlur-
inn“ var langt og mjótt Sundið.
Skófluhopp, hástökk, „kúluvarp",
með hentugum hnullungi var líka
stundað. Oftar en ekki var Hrannar
þar fremstur allra enda snemma
sterkur, lipur og kappsfullur, sem
síðar átti eftir að koma betur í ljós.
Leiðir okkar skildu í nokkur ár,
vegna flutnings undirritaðs úr
hverfinu, en lágu svo aftur saman
í menntaskóla. Endurnýjaðist þá
vinátta okkar, að hans frumkvæði,
eins og ekkert lát hefði orðið á.
Hrannar var þegar orðinn fremstur
meðal jafningja í knattspyrnufélag-
inu Fram. Þar lék hann með öllum
flokkum félagsins, í meistaraflokki
þess og að lokum með landsliði ís-
lands í knattspyrnu. Þótti þar afar
traustur miðframvörður sem ekki
lét sinn hlut fyrr en í fulla hnef-
ana. Ekki breyttist þó viðmót hans,
hann var alltaf sami ljúfi félaginn,
glaðbeittur og hrokalaus við hvern
sem var. Mér fínnst raunar, þegar
litið er yfir farinn veg, að í minning-
unni um Hrannar standi hæst þess-
ir mannkostir hans: hlýtt, látlaust
og vingjarnlegt viðmót, glaðværð
og drengskapur, hann var ávallt
reiðubúinn að leggja öðrum lið.
Menntaskólaárin liðu fljótt og
eftir sitja einungis minningar um
skemmtilegar stundir. Ósjaldan var
hitzt á Grettisgötunni, heima hjá
Hrannari og hans elskulegu foreldr-
um. Þau tóku okkur, oft fyrirferðar-
miklum bekkjarfélögum hans, af
sömu ljúfmennskunni sem ein-
kenndi son þeirra. Margar minning-
ar munu geymast í huga mér frá
þessu heimili.
Nú er Hrannar allur. Við vissum
að hann hafði fengið erfiðan sjúk-
dóm en ekki hvarflaði það að nein-
um að glíman yrði svo snörp sem
raun varð á. Hann tók örlögum sín-
um af karlmennsku og æðruleysi,
bar sig vel og kvartaði aldrei. Mér
finnst ég hafa misst mikið og ég
veit að ég tala fyrir munn allra í
6-B í Menntaskólanum í Reykjavík
1964. Sárastur er þó missir fjöl-
skyldu Hrannars, en hjónaband
þeirra Láru var einstaklega far-
sælt, þau voru samhent og nánast
samferða í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Minning um góðan dreng og
mætan vin geymist með okkur
bekkjarfélögunum.
Ég votta Láru, sonum þeirra og
öðrum aðstandendum einlæga sam-
úð.
Leonhard Haraldsson.
Ungur að árum var Hrannar
Haraldsson í fjölmennum hópi reyk-
vískra unglinga, sem gekk til liðs
við Knattspymufélagið Fram með-
an félagið átti heimkynni undir Sjó-
mannaskólanum.
Þetta var á sjötta áratugnum.
Unga fólkið kom víða að. Ýmsir
komu úr Laugarneshverfi, aðrir úr
Vogunum og enn aðrir úr Holtunum
og nálægum götum. Hrannar kom
af Grettisgötunni.
Fljótlega komu í ljós hæfileikar,
sem skipuðu honum á bekk meðal
þeirra fremstu í yngri flokkum
Fram og öðlaðist hann fast sæti í
keppnisliðum félagsins, sem á þess-
um árum voru nær ósigrandi.
í beinu framhaldi tók Hrannar
sæti í meistaraflokki félagsins, og
aðeins 19 ára gamall, þá nemandi
í Menntaskólanum í Reykjavík, varð
hann íslandsmeistari, þegar Fram
sigraði Val í sögulegum úrslitaleik
á Laugardalsvellinum árið 1962.
Framtiðin virtist blasa við honum
sem knattspyrnumanni, ef ekki
hefðu komið til meiðsli, sem gerðu
það að verkum, að hann varð að
hætta knattspyrnuiðkun allt of
snemma. Skozki presturinn og
knattspyrnuáhugamaðurinn, séra
Róbert Jack, lýsti því yfir oftar en
einu sinni, að Hrannar væri eitt
mesta efni, sem fram hefði komið
í íslenzkri knattspyrnu. Hann var
ekki einn þeirrar skoðunar. Þjálfari
Hrannars var Guðmundur Jónsson.
Hann lét svo um mælt, að þeir
Hrannar og Ragnar Jóhannsson
væru ekki ólíkir fremstu miðvallar-
spilurum þessa tíma, þeim Sveini
Teitssyni og Guðjóni Finnbogasyni
í Akranes-liðinu. Og sagði síðan,
þegar hann var spurður um íslands-
meistarana 1962: „Hrannar var
sprengikrafturinn í Fram-liðinu.
Hann var alltaf á leiðinni, út um
allan völl. Hrannar var góður
skallamaður, hafði yfír að ráða
mjög góðum uppstökkum. Þá var
hann skotharður og leikinn. Ef
Hrannar hefði ekki átt við bak-
meiðsli að stríða, þá hefði hann náð
langt.“
I aprílmánuði sl. var efnt til mik-
illar knattspyrnuhátíðar á Hótel
íslandi. Af því tilefni voru valdir
beztu knattspyrnumenn 1. deildar
á árunum 1955-1967. Til marks
um það hversu hátt Hrannar var
metinn má geta þess, að hann var
tilnefndur sem einn af fjórum beztu
knattspyrnumönnum ársins 1963.
Nú eru fjórir horfnir úr íslands-
meistarahópnum 1962, þeir Ragnar
Jóhannsson, Dagbjartur Grímsson,
Baldvin Baldvinsson og nú síðast
Hrannar Haraldsson.
I hugum Framara er bjart yfír
minningu þessara föllnu félaga.
Allir voru þeir miklir keppnismenn,
sem báru hróður félags síns víða.
Alfreð Þorsteinsson.
t
Hjartanlegar þakkir sendum við til allra þeirra, er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og jarðarför móður okkar,
GUÐMUNDU LILJU MAGNÚSDÓTTUR
frá Hvanná,
Furuvöllum 3,
Egilsstöðum.
Megi Ijósið ávallt lýsa ykkur.
Börn hinna látnu
og fjölskyldur þeirra.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför föður míns, fósturföður, tengdaföður, afa og
langafa,
ÓLAFS J. JÓNSSONAR,
Kirkjuvegi 48,
Reykjavík.
Guðbjört Ólafsdóttir, Kristján Hansson,
Bjarni Valtýsson,
Þóranna Erlendsdóttir, Pétur Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegs föð-
ur míns, tengdaföður og afa,
ÓLAFSTRYGGVASONAR
frá Neðra-Dal.
Tryggvi Ólafsson, Ragnhildur Eliasdóttir
og börn.