Morgunblaðið - 09.07.1995, Blaðsíða 13

12 B SUNNUDAGUR 9. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
yfír Mávadrang þegar norðanátt
datt á þá átti sjórinn með áframhald-
andi norðanátt að vera dauður eftir
þrjá daga. -J
Þegar 13 tungla ár koma yfir
kallast þau Hrímspiliisár og þeim
fylgir vont árferði og mannskaðar
heyrði maður talað um þegar maður
var krakki. Þetta ár sem nú er að
Iíða er 13 tungla ár og við skulum
vona að það sé komið nóg.
Ég hef kunnað mjög vel við nábýl-
GUÐJÓN í Garðakoti á fjöru-
kambinum við Dyrhólaey.
ið við hafið og ég held að allir þeir
sem eru fæddir og uppaldir við sjó-
inn myndu sakna afskaplega mikið
sjávarniðarins. Maður hefur líka allt-
af hlakkað til að að sjá vorfuglana,
lömbin á vorin og hafið hefur alltaf
verið náinn kunningi þótt það sé
stundum illúðlegt.“
Ég rifjaði það upp þegar ég kom
í fyrsta skipti í Garðakot fyrir mörg-
um árum ásamt félaga mínum. Þá
var aftaka veður og jörð og mann-
virki nötruðu undan veðurofsanum.
Ég fór síðla dags úr Dyrhólahverfinu
og ætlaði á bíl til Víkur, en við urð-
um frá að hverfa utan í Reynis-
fjalli. Þá var snúið aftur í Dyrhóla-
hverfið og heilsað upp á fólkið í
Vatnsskarðshólum þar sem gisting
var boðin. Daginn eftir þegar ég kom
að Garðakoti og Óskar heyrði að ég
hefði gist í nágrenninu þá hrökk upp
úr honum: „Ef við hefðum verið
mennj þá hefðuð þið gist hjá okk-
ur.“ Óskar brosti.
Niðri á fjörunni undan Dyrhóla-
eyjar var báran skvett, því það var
nokkur undiralda. Kvistdrangur
undan Tónni á Dyrhólaey klauf öld-
urnar léttilega og minnti á það sem
surnir kalla hann, Tröllatönn. Óskar
og Guðjón sýndu okkur Dyrhóla-
höfn. Það er sá staður í fjörunni sem
bátar hafa verið sjósettir á í gegn
um tíðina. Það var bein höfn úr fjör-
unni þegar Kamburinn að austan
og Mávadrangur að vestan kitluðu
hvorn annan en nánast loftaði á
milli. „Nú ætla ég að biða eftir lagi,“
sagði Óskar. Við biðum dágóða
stund, en þá sagði Óskar: „Nú er
lag, þetta er hreppandi.“ ,
Það var blíðuveður þótt bylgjan
bæri sig vel, nánast logn á landi
þótt hann leyndi á sér í hafinu.
Eyja og kom svo heim aftur um
vorið og fór þá í sitt gamla her-
bergi. Það var sama sagan, hann
gat ekki sofnað þar, hvernig sem
hann reyndi og skipti því aftur við
systur sínar. Hann fór síðan aftur á
vertíð til Eyja næsta vetur, en þá
um veturinn birtist honum í draumi
kona sem sagði honum að nú gæti
hann sofið í herberginu sínu þegar
heim kæmi, því barninu væri batnað.
Það gekk eftir.“
Nú getur þú sofið
í lierberginu þínu
„Það hefur ekki alltaf verið logn
í Mýrdalnum," sagði Óskar, „og
ekki er nú allt sem sýnist því ýmsar
hildir hafa verið háðar milli manna
og þess sem enginn skilur. Það var
hóll hér í túninu sem pabbi vildi aldr-
ei hreyfa við, en síðar kom það til
að bróðir okkar vildi slétta túnin til
að auðvelda slátt. Hann notaði hest
og hestvagn til þess að keyra burtu
hólinn, en aktygin slitnuðu hvað eft-
ir annað á óskiljanlegan hátt. En
það var ekkert gefið eftir og hóllinn
fór. Eftir það gat bróðir minn ekki
sofið í herbergi sínu á neðri hæð,
það var eins og eitthvað væri þar
inni sem ylli því. Það varð úr eftir
mikla mæðu að hann skipti við syst-
ur sínar sem höfðu herbergi á efri
hæðinni og þar gat hann sofið.
Næsta vetur fór hann á vertíð til
i