Morgunblaðið - 13.07.1995, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 13. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
STEFÁN VALUR
STEFÁNSSON
+ Stefán Valur
Stefánsson
fæddist í Reylqavík
30. október 1929.
Hann lést á heimili
sínu 3. júlí sl. Stefán
Valur var elsti son-
ur hjónanna Stef-
áns Jóhanns Stef-
ánssonar, f. 20. júlí
1894, d. 20. október
1980, og Helgu B.
Stefánsson, f. 28.
ágúst 1903, d. 28.
júní 1970. Bræður
Stefáns eru Björn,
f. 21. febrúar 1934,
og Ólafur, f. 6. mars 1940.
Útför Stefáns fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
NÚ ER hann elsku Valli frændi
minn farinn frá okkur og eigum
við eftir að sakna hans mikið. Mér
brá illilega þegar móðir mín
hringdi í mig og tilkynnti mér að
Valli frændi væri látinn. Þótt hann
hefði átt við mikil veikindi að stríða
um langt skeið bjóst ég ekki við
að hann færi svona fljótt. Sam-
gangur okkar hefur ekki verið jafn
mikill og hann hefði átt að vera
hin síðari ár. Ég hitti hann nú um
jólin og þá var hann hinn hress-
asti og töluðum við um heima og
geima, sýndi hann mér meðal ann-
ars nýja píputroðarinn sinn.
Mér er minnisstætt að í gamla
daga gekk maður að því vísu að
fá harðan pakka frá Valla frænda,
hvort sem það var á jólum eða
afmælum, enda eru þær ófáar plöt-
umar sem komu frá honum.
Einnig man ég alltaf hvað það
var gaman að koma heim til Valla
frænda í Austurbrúnina upp á
tólftu hæð og sjá útsýnið. Einhvem
tímann horfðum við meira að segja
á heilan fótboltaleik þaðan. Upp á
tólftu hæðina vom tvær lyftur,
önnur var alveg ofsa-
lega stór en hæg, en
hin var hraðvirkasta
lyfta sem til var.
Mér fannst alltaf eitt-
hvað svo gott að finna
pípulyktina af hónum
og núna í hvert skipti
sem ég finn lykt af
píputóbaki minnir það
mig á Valla frænda
sem leiðir að söfn-
unarástríðu hans
frænda míns, maður
var búinn að leita um
allar jarðir eftir pípu-
troðurum handa hon-
um. í hvert skipti sem var farið
út fýrir landsteinanna var alltaf
farið í tóbaksbúð til að fínna troð-
ara sem hann ætti ekki.
Sunnudagsbíóferðir með Valla
frænda og Braga voru nú ekki
fáar og mjög skemmtilegar því
Valli átti til að fara með okkur á
kaffíhús á eftir og bjóða upp á
góðgæti. Svo seinna þegar ég var
orðinn eldri átti hann til að fara
með mig á bannaðar bíósýningar
Það er með sámm söknuð að
ég kveð hann Valla frænda með
þessum fáu orðum
Þórir.
Mér varð hverft við þegar pabbi
hringdi í mig í vinnuna og sagði
mér að Valíi frændi minn væri
dáinn. Þótt Valli hafí lengi verið
veikur átti ég ekki von á þessu.
Éinnig hefði ég viljað geta kvatt
Valla frænda, sem ég sá alltof lítið
af undanfarin ár.
Mínar bestu minningar um Valla
frænda vom þegar ég var lítill
snáði. Valli átti þá mjög gott tíma-
bil. Oft fóram við frændumir í bíó
á sunnudögum og svo röltum við
um bæinn og var þá eitthvað
nammi keypt handa Gunna frænda.
Einnig man ég vel eftir því að ég,
Siguijón og Helga vomm oft heima
MINNINGAR
hjá Valla frænda og horfðum niður
af 12. hæð. Valli átti kappaksturs-
bfla sem voru mjög vinsælir hjá
okkur. Þegar Valli frændi veiktist
svo aftur, minnkaði samgangurinn
og var orðinn nánast enginn und-
anfarin ár.
Síðast sá ég Valla fyrir svona
þremur ámm og fór þá vel á með
okkur. Verst þykir mér í dag að
frændurnir Valli og Björn litli son-
ur minn hittust aldrei. Á hveiju ári
sendum við ída Valla jólakort með
mynd af Bimi og frétti ég að hon-
um hefði þótt mjög vænt um það.
Ég vona að þú, frændi minn,
hafír nú fengið frið og þér líði vel,
en ég veit að afí og amma og allir
hinir ættingjamir og vinimir taka
vel á móti þér.
Þinn frændi.
Gunnar Björnsson.
Með örfáum orðum langar mig
til að kveðja föðurbróður minn
Stefán Val Stefánsson.
Stefán Valur, eða Valli eins og
hann var kallaður af fjölskyldunni,
var einhleypur allt sitt líf en mik-
ill barnavinur. Þess naut maður svo
sannarlega, ekki síst á jólum, enda
var hann löngum uppáhaldsfrænd-
inn. Fyrir mig var það ávallt mikil
upplifun að heimsækja Valla í
Austurbrún. Þar bjó hann á tólftu
hæð í einstaklingsíbúð. Það var
einhver dulúð yfír íbúðinni, allt
öðmvísi en heima. Þegar ég var
lítill, var ég staðráðinn í að búa
eins og Valli frændi, einn út af
fyrir mig, með alla þessa skemmti-
legu hluti í kringum mig og svona
hátt uppi. Fundum okkar bar einn-
ig oft saman í Grænuhlíðinni hjá
afa og Þóra Jónsdóttur, ráðskonu
hans, sem og á heimili foreldra
minna. En minningin um Valla er
fyrst og fremst æskuminning, því
hin síðari ár hafði ég minna af
honum að segja, því .miður.
Eitt einkenni á Valla var smekk-
vísi í klæðaburði. Hann hafði gam-
an af því að sitja á kaffihúsum
miðborgarinnar, ekki síst á gamla
„Hressó“, og það var einmitt á slík-
um stöðum sem við hittumst í
seinni tíð og nú síðast í vor á
Hótel Borg.
Valla leið ekki alltaf vel og fjar-
lægðist fjölskylduna í seinni tíð.
Allan tímann naut hann þó mikils
stuðnings frá bræðmm sínum, Ól-
afí og Bimi, og ekki síst Þóru, sem
gerði mikið til að létta undir með
honum, með sinni ósérhlífni og
umhyggju.
Minningin um góðap mann lifir.
Siguijón Ólafsson.
ELSTU minningar mínar um Valla
era úr sunnudagsboðunum hjá afa
Stefáni í Grænuhlíð. Helga amma
var þá dáin. Þar sat Valli alltaf í
sama stólnum, rólegur og yfirveg-
aður, eins og óhaggandi klettur.
Hann var stóri bróðir pabba og
Bjössa, sá sem gaf okkur systk-
inunum ópal á sunnudögum og
skemmtilegustu gjafimar á jólun-
um. Hann var með öðmm orðum
góði frændinn sem við hlökkuðum
til að hitta, ekki bara vegna sæl-
gætisins sem hann gaukaði að
okkur heldur líka vegna þess að
það stafaði frá honum hlýju og
manni Ieið vel í návist hans.
Síðar fór ég að taka eftir því
hvað hann var mikill smekkmaður
í klæðaburði og það, meðal ann-
arra hluta, gerði það að verkum
að maður leit upp til hans og ég
held að það hafí ekki spillt fyrir
þeirri virðingu sem við systkinin
bárum fyrir honum að hann bjó á
tólftu hæð í blokk í Austurbrún-
inni. Ég man eftir hvað var gaman
að koma þangað, þar sem í minn-
ingunni mætti manni einhvers kon-
ar yfírlætislaus og svolítið fram-
andi glæsileiki sem maður átti
ekki að venjast annars staðar. Til
dæmis vakti alltaf pípusafnið hans,
og allt sem þvi fylgdi, mikla að-
dáun mína, og þegar ég var sjálfur
farinn að dunda mér við pípureyk-
ingar, varð það ekki til að minnka
álit mitt á Valla þegar hann gaf
mér eina af bestu pípunum sínum;
fallega norska pípu sem hann
kenndi mér að handleika á viðeig-
andi hátt.
Seinna, þegar ég bjó erlendis
um tíma, áttum við mjög skemmti-
leg bréfaskipti, og mér fannst svo
merkilegt hvemig hann orðaði
hlutina; hann notaði orð og orða-
sambönd sem maður hélt að væra
ekki notuð lengur, og átti það til
að skjóta inn erlendum orðum hér
og þar. Það var ekki laust við að
mér þætti það heiður að fá bréf
frá honum.
Valli átti lengst af í baráttu við
erfíð andleg veikindi sem ágerðust
stöðugt og ollu því að hann ein-
angraðist mikið frá fjölskyldunni.
Þó hitti ég hann af og til síðustu
árin, og þá kannski helst á kaffí-
húsum í miðbænum, en hann var
alla tíð mikill kaffihúsamaður.
Hann sat oft með gömlum kunn-
ingjum eða einn síns liðs í kaffí
inni á Hótel Borg eða Hressó, og
það kom fyrir að ég hitti hann á
Hominu þar sem ég leit stundum
inn til að hitta spænskan vin minn
sem vann þar við matreiðslu. Vini
mínum þótti afskaplega gaman að
vita að við Valli væram skyldir,
þeir höfðu svo oft verið að tala
saman um hitt og þetta, og hann
notaði mjög falleg lýsingarorð yfír
frænda.
En vegna veikinda sinna átti
Valli erfiða ævi og það var síður
en svo alltaf gaman hjá honum.
Það er erfítt að ímynda sér þá þján-
ingu sem fylgir djúpu þunglyndi
og einsemd, en eftir því sem hægt
var, var hann studdur dyggilega
af bræðram sínum og Þóru. En
Þóra Jónsdóttir, sem sá um heim-
ili afa hér áður fyrr og hefur alla
tíð síðan verið ein af ijölskyld-
unni, var honum nánast sem móðir.
Valli varð bráðkvaddur í íbúð
sinni núna í byijun júlí og það er
skrýtin tilhugsun að sjá hann ekki
oftar. Ég minnist hans sem góðs
vinar með gott hjarta, og kem allt-
af til með að líta upp_ til hans.
Bragi Ólafsson.
Það var hann sem gaf mér skrín-
ið með spiladósinni. Fallegt myn-
strið máðist af en hljómurinn var
alltaf jafn tær.
Bless elsku Valli.
Helga Ólafs.
+ Sigurgeir Mons
Olsen var fædd-
ur í Reykjavík 2.
janúar 1926. Hann
varð bráðkvaddur
1. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Ólína Guðlaug
Auðunsdóttir, f. 24.
ágúst 1884, d. 7.
ágúst 1962, og
Mons Olsen, d.
1928. Eignuðust
þau sex börn en
Sigurgeir var
yngstur þeirra. Sig-
urgeir var tví-
kvæntur. Fyrri kona hans var
Björg Helgadóttir og eignuðust
þau tvö börn: Kristínu, f. 4.
október 1947, d. 7. október
1969, og Helga, f. 14. maí 1951.
Eftirlifandi eiginkona hans er
Fjóla O. Sigurðardóttir, f. 24.
júlí 1928, og eru börn þeirra
AF HVERJU Geiri? var fyrsta
hugsun mín þegar ég frétti að
tengdafaðir minn væri látinn. Því
getur víst enginn svarað.
Hreyfíll-kallnúmer 102. Ég man
það að frá fyrstu stundu leist mér
vel á Geira þótt ég sæi svo gott
sem bara bakhlutann og augun í
baksýnisspeglinum. Ég held að það
hafí verið gagnkvæmt því í há-
degismatnum daginn eftir tilkynnti
Geiri að Gulli hefði kynnst stúlku.
Þannig kynntist ég Sigurgeir M.
Olsen verðandi tengdaföður mínum
vorið 1983.
Geiri var mér alla tíð einstaklega
sex: Gylfi Kristinn,
f. 31. maí 1956,
Bára Guðlaug, f.
23. maí 1958, Asdís,
f. 18. september
1960, Inga Hulda,
f. 17. maí 1963,
Guðlaugur Sigur-
geir, f. 1. júní 1965,
og Guðbjörg, f. 19.
maí 1968. Upp úr
fermingu réðst Sig-
urgeir til starfa
sem sendill hjá
Slippfélaginu í
Reykjavík og vann
þar um árabil við
ýmis störf, lengst af við inn-
heimtu. Hin síðari ár starfaði
hann sem leigubifreiðarsljóri á
Hreyfli.
Útför Sigurgeirs fer fram
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
góður, en ég var mjög ung er ég
flutti inn á heimili þeirra Fjólu í
Löngubrekkunni. Lengi bjuggum
við Gulli ásamt tveimur eldri börn-
um okkar í kjallaranum. Oft kom
Geiri niður, jafnvel læddist, til að
stríða okkur en stutt var í grínið
og stríðnina hjá honum. Hann
passaði vel upp á að hitinn niðri
væri nægjanlegur til að barnabörn-
unum tveimur yrði ekki kalt. Geiri
var umhyggjusamur og vildi allt
fyrir alla gera. Mér þótt ákaflega
vænt um Geira. Hann og Fjóla
hafa reynst mér sem bestu foreldr-
ar.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum þakka fyrir allt sem Sigur-
geir hefur verið mér, Gulla og
börnum okkar þremur. Öllum ást-
vinum sendi ég samúðarkveðjur
og bið Guð að styrkja þá í þeirra
miklu sorg.
Drífa.
Hann elsku pabbi minn er dá-
inn. Pabbi var alveg einstakur
maður, eins duglegan og góðan
mann hef ég aldrei hitt og mun
eflaust aldrei hitta. Pabbi lifði fyr-
ir fjölskyldu sína, hann vildi taka
þátt í öllu sem við börnin hans
vorum að gera, hann hafði svo
gaman af að keyra á milli heimila
bamanna sinna og kfkja í heim-
sókn. Orðin: „Nei, það er ekki
hægt,“ sagði pabbi sjaldan. Hann
var svo góður og hann vildi allt
fyrir alla gera.
Daginn sem pabbi dó var ég
stödd á ættarmóti. Þá fékk ég
skilaboð um að ég ætti að hringja
í systur mína, sem mér fannst
voðalega skrýtið. Við hjónin sáum
fyrir okkur að eitthvað hefði kom-
ið fyrir heimilið okkar, en að elsku
pabbi væri dáinn, nei það gat ekki
gerst. Pabbi var sá maður sem ég
vildi alltaf hafa hjá mér, hann var
svo kátur og til í allt, en óttalega
er þetta líf stundum skrýtið.
Élsku pabbi, ég elska þig svo
heitt, þú gegndir svo stóru hlut-
verki í lífi minu að erfitt verður
að sætta sig við missinn.
Þín dóttir
Inga Hulda.
Alltaf þegar afi Geiri kom í
heimsókn var gaman. Það var svo
margt skemmtilegt sem afí kenndi
okkur. Við vorum rétt orðin
tveggja og þriggja ára þegar við
voram farin að standa á höndum
og haus upp við vegg. Afí Geiri
var oft að passa okkur og oft kom
hann með vínber, því hann vissi
að okkur fannst þau góð. Við löb-
buðum oft með afa út á rólóinn
okkar og fóram í skemmtilega
göngutúra.
Þótt víð séum ekki gömul er svo
margt skemmtilegt, elsku afí, sem
þú gerðir með okkur og þú varst
alltaf svo góður.
Elsku afí Geiri, við geymum þig
vel í hjartanu okkar.
Þín dótturbörn
Sævar Vilhelm
og Kolbrún Fjóla.
Nú þegar afí minn er dáinn
hugsa ég oft hve hann var góður.
Þegar ég var lítill var ég oft í pöss-
un hjá honum. Nú þegar ég kem
í Löngubrekkuna er allt svo tóm-
legt, enginn afi til að tala við. Ég
vildi að hann væri hér enn, þá
væri skemmtilegra. Eitt er vist að
hann var besti afí í heimi.
Þinn dóttursonur
Sigurgeir.
Fregnin um að vinur okkar, Geiri
Olsen, sé svo skyndilega horfinn á
braut fær okkur til að leiða hugann
að þeim löngu og góðu kynnum sem
við áttum.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er hversu hress hann var
alltaf og hafði ákveðnar skoðanir
á hlutunum. Hvar sem hann kom,
á Dílunum, f Löngubrekku eða í
Hegranesið myndaðist alltaf ein-
hvers konar stemmning í kringum
hann. Einstaklega skemmtileg frá-
sagnargáfa gerði hann eftirsóttan
félaga sem kunni frá mörgu að
segja. Geiri og Eyvi kynntust 1944
þegar Geiri vann í Slippnum og
Eyvi hjá J.B.P. og hefur sú vinátta
haldist síðan. Hann bjó með móður
sinni á Vesturgötu 26a og sýndi
þá hver mannkostamaður hann
var, sem sá vel um móður sína
þótt ungur væri.
Geiri byggði yfír fjölskyldu sína
tvisvar, fyrst á Suðurlandsbraut og
síðan í Kópavogi. Sjálfur vann hann
mikið í báðum byggingunum.
Vinnusemi, ósérhlífni og hjálpsemi
varð til þess að hann eignaðist
marga vini og kunningja. Hann var
sannur vinur vina sinna og sam-
band hans og fjölskyldu okkar var
mjög náið. Þegar hann kom í kaffi
heim til okkar var hann alveg
ómögulegur ef hann komst ekki í
hornið sitt. Þegar þangað var kom-
ið stóð ekki á því að hann byijaði
að glettast eins og hans var vani,
eins og að segja Eyva til syndanna
og lýsa því að hann hefði ekki kom-
ið í kaffí ef hann hefði vitað að
Eyvi hefði verið heima því hann
ætlaði að hitta Möggu. Bráð-
skemmtilegar sögur af sveitaböll-
um þeirra félaga (þar sem Eyvi
svaf úti í bfl) ásamt ýmsum prakka-
rastrikum þeirra félaga lífgaði mik-
ið upp á tilverana við kaffiborðið.
Það kom berlega fram hjá Geira
hversu sjálfstæður persónuleiki
hann var. Hann hafði frá unga aldri
þurft að stóla á sjálfan sig mest
af öllu. Hann hefur reynst konu
sinni og börnum sínum sem klettur
sem alltaf var hægt að reiða sig
á. Þessi sterki pesónuleiki Geira
kemur fram í börnunum hans, sem
öll era sjálfstæð, regiusöm og hafa
komist vel áfram í lífinu.
Við þökkum fyrir allt sem Geiri
hefur gert fyrir okkur og alla þá
ánægju sem hann veitti okkur og
vottum Fjólu, börnunum og öðram
ættingjum innilegustu samúð okk-
ar á erfiðri stundu.
Fjölskylda Eyvindar
Árnasonar.
SIGURGEIR M.
OLSEN