Morgunblaðið - 14.07.1995, Blaðsíða 36
36 FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÓLAFUR ÞÓRISSON
klæddur. Margrét amma mín sagði
um Ólaf: „Hann er höfðingi í klæða-
burði jafnt sem viðmóti."
Ég lenti í því erfiða hlutskipti
að vera ekki bara vinur og mágur
heldur jafnframt læknirinn hans,
en læknum er jafnan ráðlagt að
taka ekki til meðferðar nákomna
ættingja. Stundum ræddi ég þetta
við Ólaf, meðal annars stuttu áður
en hann lést. Ólafur sagðist hafa
skilið mig vel ef ég hefði falið öðrum
lækni eða læknum að sinna honum,
en svona vildi hann hafa það. Fram-
farir í einkenna- og verkjameðferð
hjálpuðu Ólafi að lifa lífinu og njóta
þess allt fram á síðustu daga þess.
Hann Óli minn kunni listina að
lifa betur en mörg okkar og söknuð-
urinn er mikill.
Helgi Sigurðsson.
Fyrir fáeinum árum stofnuðu
nokkrar fjölskyldur veiðifélag til að
njóta samvista og útiveru í fallegu
umhverfí og í góðum félagsskap.
Fljótlega gekk til liðs við okkur Ólaf-
ur Þórisson og fjölskylda hans. Fæst
okkar þekktu hann þá en óðara kom
í ljós að þar fór óvenju vel gerður
maður sem á sinn hógværa hátt
bætti þennan góða félagsskap.
Við vissum að Óli gekk ekki heill
til skógar og hafði orðið að sæta
því, heilsunnar vegna, að hætta í
því starfi sem hann hafði menntað
sig til. Engan bilbug var þó á honum
að fínna og fullur bjartsýni og brenn-
andi áhuga tók hann þátt í öllu því
sem gera þurfti fyrir veiðihúsið og
veiðisvæðin og setíist fljótlega í
stjóm félagsins og gegndi þar starfi
ritara til hinstu stundar.
Nú í vor var okkur vinum hans
ljóst að æðrulausri hetjubaráttu hans
við illvígan sjúkdóm hlyti að ljúka
innan tíðar en þrátt fyrir það lét
hann ekki deigan síga og hans síð-
asta verk fyrir veiðifélagið var að
fljúga vestur og mynda vatnasvæðin
úr lofti. Myndimar, sem hann tók,
sýndi hann okkur svo er við hitt-
umst við opnun Flekkudalsár 1. júlí
síðastliðinn. Gjörsamlega óbugaður
andlega en helsjúkur kvaddi hann
okkur með þessum orðum: „Þetta
hafa verið góð ár.“ Viku síðar var
hann allur.
Þau forréttindi að hafa fengið að
kynnast Óla, æðruleysi hans, glað-
lyndi og dugnaði hafa verið okkur
ómetanleg og ættu að kenna okkur
að meta betur allt sem við eigum.
Eiginkonu, sem aldrei hvikaði frá
**Mð manns síns, og ungum sonum
sendum við innilegustu samúðar-
kveðjur.
Laxmenn.
Það verður fátt um orð þegar
menn kveðja vin sem er farinn alltof
fljótt. Óli hennar Júlíu frænku
kvaddi á föstudaginn var. Þótt við
höfum fylgst með baráttunni og vit-
að að hveiju dró, var baráttuþrekið,
seiglan og lífsviljinn svo mikill, að
enginn hefði í rauninni orðið vem-
lega hissa þótt Óli hefði hrist af sér
slenið einn góðan veðurdag og rokið
út í sveit eða upp á héiðar með strák-
ana sína þijá. Með þeim var hann
♦^óestur og hjá þeim vildi hann vera
uns yfír lauk og reif sig fram á fjöll
með þeim löngu eftir að allur eðlileg-
ur kraftur átti að vera búinn. í þeim
lifír hann, og ef það er yfirleitt á
nokkurs manns færi, þá lítur hann
til með þeim framvegis sem hingað
til.
Sagan er orðin nokkuð löng og
margs að minnast. Það var á brúð-
kaupsdaginn þeirra Júlíu, sep við
náðum endanlega saman, og Óli var
á því að hann ætti í okkur hlut út
á það. Við fylgdumst með þeim á
Baldursgötunni og í Breiðholtinu
*Wtir því sem börnunum fjölgaði hjá
báðum, og best eftir að þau byggðu
í Álfaheiðinni. Þá vom Kópavogs-
bömin komin í heimahagana og það
voru bestu árin. Óli byggði húsið
meira og minna sjálfur, svo allir sem
á horfðu fengu komplexa. Maðurinn
var heldur ekki einhamur, því hann
_ var að byggja yfír allt það sem hon-
um var kærast. Hver flís og hver
spýta var lögð fyrir Júlíu og Sigga
og Kára og Þóri Inga, þann stysta
og státnasta, sem gerði útslagið á
að þau sprengdu utan af sér í Breið-
holtinu og komust á rétta hillu.
I Álfaheiðinni bar ekki einu sinni
skugga á þótt Óli vildi á sjóinn, svo
Júlía og strákarnir gætu haft það
sem best. Engir strákar hafa átt
ástríkari pabba, og þegar hann kom
í land var hátíð og hasar, veiðiferð-
ir, fjallgöngur og sund og svo margt,
margt fleira. Og þegar tvær Júlíur
og krakkaskari voru sest upp í mak-
indum norður á Akureyri og fréttist
að skipið hans Óla væri á leið í land
vegna bilunar, þá kom ekki annað
til mála en að bmna suður, kannski
ekki löglega en alveg siðlega og
óumflýjanlega, og strákarnir hans
Óla voru mættir á bryggjunni þegar
skipið lagði að.
Nú fækkar þeim gestum í Fífu-
mýrinni sem eiga það til að drífa í
því sem augljóslega þarf að gera,
festa það sem festa þarf og saga til
fjöl þar sem vantar. Hjálpsemin og
verkgleðin hans Óla var engu lík og
allt að því óviðráðanleg á köflum,
en henni fylgdi svo ljúft bros að
mönnum hlutu að fallast hendur.
Þessa bross og kankvísinnar verður
saknað. Engir sakna þó eins og Júl-
ía og strákarnir hans Óla. Guð gefi
þeim styrk í sorginni og umvefji þau
í hlýju minninganna sem græðir sár
og snýr söknuði upp í þakklæti og
gleði yfír því sem manni var gefíð.
Margs efað minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Júlía og Markús.
Nú er erfiðri baráttu lokið. í des-
ember 1992 bauð ég Óla að koma
til mín í leikfimitíma. Eftir tímann
settumst við niður í rólegheitum og
köstuðum mæðinni. Hann sagði mér
að hann væri á leið til læknis. Frá
þessum degi hófst hetjuleg barátta
sem stóð allt til æviloka. Mig skort-
ir nægjanlega sterk orð til þess að
lýsa mannkostum Óla og heilindum.
Hann var ávallt boðinn og búinn
að veita öðrum aðstoð en ætlaðist
ekki til neins í staðinn. Óli var með
ómælt verksvit, nákvæmni og út-
sjónarsemi einkenndu vinnubrögð
hans, þessir kostir nýttust honum
í leik og starfí.
Aðeins tveimur dögum áður en
Óli lést sat ég með honum og hann
fyllti út flugbókina sína, lífsvilji
hans vann verkið. Hann vildi hafa
skipulag á öllum hlutum, röð og
reglu. Öli bar með sér einstaklega
góðan þokka, þægilegur í umgengni
og gaf sér ætíð tíma til þess að
ræða málin í gamni og alvöru.
Hann var húmoristi fram í fingur-
góma og naut sín vel í góðum fé-
lagsskap. Óli var fjölskyldu sinni
og vinum sterkasta stoðin í sínum
eigin veikindum. Öllum leið vel eft-
ir að hafa heimsótt Óla, slíkur var
sálarstyrkur hans. Styrkinn fékk
hann í gegnum stóru ástina í lífinu,
Júlíu, og syni. Minningarnar um
Óla eiga eftir að ylja okkur öllum
um ókomna tíð, þær verða aldrei
frá okkur teknar.
Svo er því farið:
Sá er eftir iifír
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Guð styrki Júlíu, synina, foreldra
og systkini í þeirra miklu sorg.
Guðmundur Helgason.
í hvítri skúffu
geymi ég myndir
málaðar af þögn þinni.
Ég geymi þær næst
sálinni og þegar
enginn sér tek ég
þær upp og greini
það litla sem enginn sá.
(Ásdís Óladóttir)
Þegar dauðinn ber á dyr er
maður alltaf jafn óundirbúinn. Við
vissum að Óli var búinn að beijast
eins og hetja. Hann var alltaf kát-
ur og hress þegar við hittumst.
Það var svo mikill lífsglampi í aug-
um hans og þegar ég kvaddi hann
í maí var ég viss um að hitta hann
í haust. Óli var einn af þeim sem
var alltaf greiðvikinn og tilbúinn
til að rétta fram hjálparhönd. Hann
var sérlega handlaginn og gerði
marga fallega hluti.
Hún Venna sagði oft: „Mikið
eiga Inga Jóna og Þórir gott að
eiga hann Óla, það er svo gott að
biðja hann um greiða.“ Óli og Júl-
ía fóru að vera saman á unglings-
árunum. Við ólumst öll upp í Kópa-
vogi og höfum við vinirnir oft brall-
að margt skemmtilegt saman. Það
var spjallað, sungið, spilað og
dansað og farið í bíó með ber í
dunk. Alltaf var Óli hrókur alls
fagnaðar og heillaði okkur vinkon-
umar allar. _
Júlía og Óli eru svo heppin að
eiga þijá yndislega drengi, Sigurð
Grétar, Kára og Þóri Inga, sem
eiga fallega minningu um frábær-
an pabba. Og hvað við vinkonurnar
höfum oft dáðst að Júlíu í þessari
hörðu baráttu.
Elsku Júlía, Siggi, Kári, Þórir
Ingi, Inga Jóna og Þórir, systur
og mágar, fjölskylda Júlíu og vinir
Óla. Guð gefi ykkur styrk á þess-
ari sorgarstund.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Við kveðjum þig, elsku Óli, með
miklum söknuði en við eigum góðar
minningar sem við geymum um
þig. Hvíl í friði.
Guðbjörg Gylfadóttir
og Sigríður Auðunsdóttir.
Við stofnun Hjallasafnaðar í
Kópavogi, kom að safnaðarstarfi
margt ágætt fólk úr söfnuðinum.
Þetta fólk hafði ekki þekkst áður,
að ráði, en náði strax góðri sam-
stöðu við það sameiginlega verk-
efni safnaðarins að hefja öflugt
kirkju- og safnaðarstarf og undir-
búning að byggingu Hjallakirkju.
Einn úr þessum hópi, Ólafur
Þórisson vélstjóri, er kvaddur í dag
hinstu kveðju.
Ólafur tók sæti í sóknarnefnd-
inni árið 1990 og sat í henni til
dauðadags. Hann var ennfremur í
stjóm Hjálparsjóðs Hjallakirkju.
Öll sín störf í þágu Hjallasafnaðar
vann hann af samviskusemi og
prúðmennsku.
Okkur er kunnugt um það að í
starfi sínu sem vélstjóri naut hann
álits sem traustur og góður tækni-
maður en fyrir nokkram árum tók
hann sjúkdóm, sem nú hefur bund-
ið enda á líf hans. Sjúkdómsstríð
sitt háði hann af dæmafárri karl-
mennsku. Eiginkona hans, Júlía
Sigurðardóttir, og drengimir Sig-
urður Grétar, Kári og Þórir Ingi,
veittu Ólafi stuðning og hlýju, þar
til yfir lauk.
Fyrrverandi og núverandi sókn-
arnefndarmenn Hjallasóknar
senda Júlíu og drengjunum, svo
og öllum ættingjum og vinum hins
látna, einlægar samúðarkveðjur á
sorgarstund en við sem eftir Iifum
erum þess fullviss, að endurfundir
muni eiga sér stað og er það hugg-
un harmi gegn.
Far þú í friði, góði vinur. Friður
Guðs þig blessi.
F.h. sóknarnefndarmanna
Hjallakirkju,
Hilmar Björgvinsson.
Ingimundur
Hjálmarsson var
fæddur í Hátúni í
Seyluhreppi í Skaga-
firði 17. sept. 1907.
Hann andaðist á
Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 15. júní síð-
astliðinn og var jarð-
sunginn af sr. Kristj-
áni Róbertssyni frá
Seyðisfjarðarkirkju
24. júní. Foreldrar
Ingimundar voru
hjónin Hjálmar Jóns-
son, Sigurðssonar
bónda í Fjallhúsi í
Blönduhlíð í Skagafirði, og
Guðrún Ásta Ingimundardóttir,
smáskammtalæknis á Tungu-
bakka í Laxárdal í Austur-
Húnavatnssýslu. Þau hófu bú-
skap í Svartárdal í A-Hún., en
bjuggu síðan sem leiguliðar á
FORELDRAR Ingimundar, Hjálm-.
ar og Guðrún, máttu yfirgefa kot-
ið 1917 og fluttu þá til Sauðár-
króks, þar sem þau bjuggu til
1922, að þau fluttu á Vestdalseyri
við Seyðisfjörð að áeggjan Svein-
bjamar, bróður Guðrúnar, sem var
kominn þangað nokkra áður. Með
þeim vora þijú bama þeirra, en
elsta dóttirin kom þangað nokkra
síðar, þá komin vel yfir tvítugt.
Hjálmar stundaði verkamanna-
vinnu á Vestdalseyri en átti þó
alltaf nokkum bústofn. Heilsan var
tekin að bila af þeim lungnasjúk-
dómi, sem hrjáð hefur svo marga
íslenska bændur. Guðrún missti
sjónina nokkrum árum siðar.
Ingimundur var á 15. ári, þegar-
hann flutti með foreldrum sínum
til Seyðisfjarðar, en 19 ára gamall
gerðist hann vinnumaður á
Dvergasteini hjá nýkomnum presti
þar, sr. Sveini Víkingi og var þar
í tvö og hálft ár. í æviminningum
sr. Sveins, „Myndir daganna", lýs-
ir prestur vinnumanni sínum þann-
ig: „Hann var harðduglegur og
röskur, enda vel að manni. Hann
var dálítið orðhvatur en ágætur
drengur." Ég held að varla hafi
verið hægt að lýsa Ingimundi betur
í svo fáum orðum.
Árið 1933 flutti Ingimundur
ásamt foreldram sínum frá Vest-
dalseyri inn á Fjarðaröldu og eftir
það vora þau alfarið í skjóli hans
til dauðadags 1947. í ást og
ræktarsemi við foreldra sína sýndi
Ingimundur sína stærstu mann-
kosti, og þótt ég eigi honum margt
gott að þakka, þá þakka ég honum
mest fyrir það sem hann var afa
mínum og ömmu.
Ári síðar fékk Ingimundur nýja
bílgrind, Studebaker, sem hann lét
smíða yfír sem vörabíl með sturtu,
sem þá var nýjung, en áður voru
pallar fastir á slíkum bifreiðum.
Bíllinn hlaut einkennisstafina SF-
12 og með honum hófst nýr starfs-
ferill eigandans, en nokkra síðar
lét hann smíða boddý, sem var
þannig gert, að pallurinn var tek-
inn af þegar boddýið var sett á,
sem einnig var nýjung, því venjan
var að setja boddýið ofan á pall-
inn. Þarna var kominn hinn mæt-
asti fólksflutningabíll, og þegar
bílfær vegur var kominn yfir Fjarð-
arheiði 1936 hóf Ingimundur sér-
leyfísferðir fyrstur manna milli
Seyðisfjarðar og Héraðs. Þá tók
tvo tíma að aka 27 km leið til
Egilsstaða, sem nú er jafnan farin
á 20 mín. og þykir þó engin fyrir-
myndarleið.
Hann eignaðist ýmsa bíla eftir
þetta, svo sem „drossíu" ásamt
félaga sínum og síðan sambyggðan
fólks- og flutningabíl, sem sumir
fengu nafn á sig í almennings-
munni, eins og „meyjaskemman"
og annað eftir því. Bifreiðaakstur
var því aðalstarf Ingimundar í all-
mörg ár. Hann hafði þó ýmis fleiri
járn í eldinum, t.d. stóð hann fyrir
ýmsum örreyti-
skotum í Skaga-
firði, m.a. Hátúni,
þar sem Ingi-
mundur var fædd-
ur, en hann var
þriðja barn þeirra
af fimm. Næst-
yngsta dóttirin dó
á barnsaldri en
hin komust öll til
fullorðinsára, en
eru nú öll látin.
Árið 1940 kvænt-
ist Ingimundur
Unni Jónsdóttur,
f. 30.11. 1913, d. í
júlí 1990. Hún var dóttir Torf-
hildar Sigurðardóttur og Jóns
Sveinssonar, útgerðarmanns á
Seyðisfirði. Þau eignust tvær
dætur, Kolbrúnu, f. 1942, hún
á fjóra syni, og Guðrúnu, hún
á einn son.
saltfiskverkun um tíma og síldar-
söltun á árunum 1953-1957 ásamt
Árna Jónssyni útgerðarmanni en
hætti því, þegar Árni flutti úr
bænum. Gjaldkeri Kaupfélags
Austfjarða var hann á áranum
1960-1963. En 1963 hóf hann
störf sem gjaldkeri eða sýsluskrif-
ari við sýslumannsembættið á
Seyðisfirði og var þar til starfsald-
ursloka 1977. í þessu starfi naut
Ingimundur sín vel, því auk þess
að vera skarpgreindur var hann
mjög mannblendinn og vinmargur
og þekkti nánast hvern mann á
Seyðisfirði og Héraði og langt út
fyrir það, auk þess sem dugnaði
hans var viðbragðið.
Ingimundur var kátur og glað-
lyndur maður, hress, en stríðinn
og hrekkjóttur í hófí, félagslyndur
og gestrisinn, hafði gaman af
spilamennsku, og var lomber hans
uppáhaldsspil. Flökku- og ferða-
eðli var ríkt í honum, en uppáhalds-
staður hans var löngum Skaga-
fjörðurinn, sem hann dýrkaði mjög
og átti þar lengi kunningja. Þótt
félagslyndur væri, tók hann mjög
lítinn þátt í skipulögðu félags-
starfi, og man ég hvergi eftir hon-
um í slíkum félagsskap, en hann
hafði þó mjög ákveðnar skoðanir
í ýmsum slíkum málum, svo sem
stjórnmálum, bæði bæjarmálum og
landsmálum.
Á unga aldri þótti Ingimundur
afar liðtækur í kvennamálum, svo
að sögur fóru af og nýtti sér þá
sérstöðu sem bílstjórar gjarnan
höfðu á þeim veiðum í þá daga.
En hann sneri blaðinu gjörsamlega
við er hann kvæntist Unni. Þau
hjón vora að ýmsu leyti ólíkrar
gerðar, en ég leyfi mér að full-
yrða, að hjónaband þeirra var mjög
farsælt. Þau eignuðust tvær dætur
sem báðar eru giftar og búsettar
á Seyðisfirði.
Ingimundur hafði löngum verið
heilsuhraustur um dagana, en syk-
ursýki með aukakvillum sínum bag-
aði heilsu hans síðustu árin, en
andlegu atgervi hélt hann til hins
síðasta, nema hvað þunglyndi sótti
á hann eftir að eiginkonan dó fyrir
fimm áram. Skammdegið fór illa í
hann, enda er Seyðisfjörður dimm
snjóakista á þeim tíma árs.
Manni á 88. aldursári þykir gott
að fara að sofa, þótt til þess veld-
ist bjartasta vika ársins.
Fyrir eyrum mér hljómar vísa
Arnar Amarsonar:
Nú er ég aldinn að árum.
Um sig meinin grafa.
Senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum.
Samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
Er syrtir af nótt til sængur er mál að ganga
- sæt mun hvíldin eftir vegferð stranga -
þá vildi ég, móðir mín,
að mildin þín
svæfði mig svefninum langa.
Bragi Níelsson.
INGIMUNDUR
HJÁLMARSSON