Morgunblaðið - 25.07.1995, Blaðsíða 38

38 ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JENNÝ
ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Jenný Ágústs-
dóttir fæddist í
Ytri-Drápuhlíð
Helgafellssveit
Snæfellsnesi 24.
september 1908.
Hún lést á sjúkra-
deild Hrafnistu í
Hafnarfirði 17. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ágúst Ingimarsson
smiður og bóndi, f.
1.8.
Norðurárdal,
kona hans Kristín
Magðalena Jóhannesdóttir, f.
20.9. 1879 á Lýsuhóli í Staðar-
sveit, d. 31.5. 1949. Jenný var
fimmta barn þeirra hjóna, en
systkini hennar voru Ásgerður
Ágústa, Marta, Marta Sigríður,
Inga Marín, Kristín Magða-
lena, Þórdis, Lilja, Sigurður
og Jóhanna Marta, sem öll eru
látin. Jenný ólst upp í Ytri-
Drápuhlíð til ársins 1919 er
fjölskyldan flutti að Lýsuhóli í
Staðarsveit. Þar í sveit kynnt-
ist hún Sigurði Eiríkssyni vél-
stjóra, f. 23.11. 1903 í Ytri-
Görðum, d. 14.8. 1977, og
gengu þau í hjónaband 29. maí
1928. Fyrstu tvö árin bjuggu
þau tvíbýli í Gröf í Breiðu-
víkurhreppi með Eiríki Sig-
urðssyni, f. 8.9. 1873, d. 2.2.
1954, föður Sigurðar og konu
hans Steinvöru Ármannsdótt-
ur, f. 8.2. 1870, d. 27.10. 1944.
Árið 1930 festu þau hjónin
kaup á Brunnstíg 4 í Hafnar-
firði og bjuggu þar alla tíð síð-
an. Jenný og Sigurður áttu 11
börn.
Þau eru: Þorsteinn vélstjóri,
f. 14.6. 1928, kvæntur Irisi
Dröfn Kristjánsdóttur, f. 10.2.
1932, Steinvör verslunarmað-
ur, f. 27.3. 1930,
gift Einari Borg
Þórðarsyni stýri-
manni og stálskipa-
smið, f. 14.4. 1927,
Ágúst Guðmundur
skipatæknifræð-
ingur, f. 15.9. 1931,
kvæntur Guðrúnu
Helgu Lárusdóttur
framkvæmda-
stjóra, f. 29.8.1933,
Eiríkur Garðar vél-
virkjameistari, f.
27.2. 1933, kvæntur
Erlu Elísabetu Jón-
atansdóttur, f.
16.10. 1934, Kr. Sigrún tækni-
teiknari, f. 15.9. 1935, gift
Krisljáni Þórðarsyni skrif-
stofustjóra og lofskeytamanni,
f. 13.10. 1928, Reimar Jóhann-
es húsa- og húsgagnasmiður,
f. 14.3. 1937, kvæntur Gislínu
Jónsdóttur, f. 15.1. 1945, Guð-
laugur Hafsteinn húsasmíða-
meistari, f. 15.6. 1938, kvæntur
Ágústu Hjálmtýsdóttur, f. 6.3.
1932, Guðjón Bergur vélvirki,
f. 16.2. 1941, kona hans var
Sylvía Elíasdóttir, f. 26.11.
1945, d. 29.12. 1993, Gestur
Breiðfjörð skipstjóri, f. 2.10.
1943, kvæntur Elísabetu
Hauksdóttur, f. 30.11. 1949,
Sigurður Jens netagerðar-
meistari, f. 10.4. 1945, kvæntur
Jóhönnu Ósk Sigfúsdóttur, f.
23.4. 1946, og Kolbrún nudd-
og snyrtifræðingur, gift Bene-
dikt Steingrímssyni húsa-
smiðameistara, f. 25.5.1950.
Barnabörn Jennýjar eru 48
talsins og barnabarnabörnin
eru 64.
Jenný verður jarðsungin frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30. Jarðsett verður í
Hafnarfjarðarkirkjugarði.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
MÁLFRI'ÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 22,
Reykjavik,
lést í Landspítalanum 12. júlí sl. Jarðarförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sigríður Snorradóttir,
Helga Jónatansdóttir, Björgvin Þórisson,
Kolbrún Jónatansdóttir, Árni Leósson,
Gunnar Jónatansson, Katrín Sveinsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓRHILDUR INGIBJÖRG SÖLVADÓTTIR,
Háteigi 16C,
Keflavík,
lést í Sjúkrahúsinu í Keflavík fimmtudaginn 20. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Maria Guönadóttir,
Sölvi Guönason.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför sonar míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og bróður,
JÓNS ARNAR SÆMUNDSSONAR
frá Siglufirði.
Guð blessi ykkur öll.
Sæmundur Jónsson,
Gústaf Daníelsson, Sigurósk Jónsdóttir,
Þorgeir V. Jónsson, Kristfn Ólafsdóttir,
Jórunn Jónsdóttir, Óskar Jóhannsson,
Freyja Jónsdóttir, Ragnar Kárason,
barnabörn og systkini hins látna.
VIÐ SEM kveðjum Jenný ömmu
okkar í dag, eigum margar hlýjar
minningar um einstaka dugnaðar-
konu sem kom upp 11 mannvænleg-
um bömum og eignaðist 112 ömmu-
og langömmubörn á sinni löngu ævi.
Mínar fyrstu minningar tengjast
ömmu og afa á Brunnstígnum í vest-
urbæ Hafnarfjarðar, en þar bjuggum
við fyrstu fjögur æviár mín, meðan
foreldrar mínir voru að reisa sér hús
í Kinnunum í austurhluta Hafnar-
fjarðar. Á þessum árum hnýttust þau
kærleiksbönd sem aldrei rofnuðu og
hjá Jenný ömmu fann ég ætíð skjól,
hvernig sem á stóð. Hún rak mann-
margt heimili frá fyrstu tíð. Á Brunn-
stígnum fengu allir ættingjar og vin-
ir vestan af Snæfellsnesi inni um
lengri eða skemmri tíma, ef þeir
þurftu að dvelja hér syðra einhverra
hluta vegna. Þegar ég rifja upp liðna
tíð, minnist ég hversu margt var jafn-
an um manninn við matarborðið á
Brunnstígnum, sem virtist rúma ót-
eljandi svanga munna. Það var ekki
nóg að heimilið hýsti ættingja ömmu
og afa, því um árabil voru kostgang-
arar í fæði á Brunnstígnum og ósjald-
an tók afi færeyska vini sína með
sér heim af bryggjunni, þegar þeir
voru í landlegu. Svona var hjartalag-
ið, það var alltaf hægt að rýmka til
fyrir gestum. Árið 1948 var húsið
stækkað verulega, enda veitti ekki
af. Við það fjölgaði enn frekar á
heimilinu. Þegar börnin þeirra gengu
í hjónaband og stofnuðu fjölskyldur
sínar, var Brunnstígurinn oft eins
og samkomuhús. Við krakkarnir
fengum gjaman að gista hjá ömmu
og afa á sumrin, stundum dögum
eða vikum saman þegar þannig bar
undir. Þá reyndum við að gera eitt-
hvert gagn, milli þess sem við Iékum
okkur í hrauninu, fórum niður á
bryggju til að veiða kola, ufsa og
marhnútj eða sóluðum okkur í Hell-
isgerði. Eg man eftir sendiferðunum
sem við krakkamir fómm fyrir ömmu
með brúsa út í mjólkurbúð, eða með
miða í buddu til Kidda í Kiddabúð
eða Kristens í Vesturbúð til að kaupa
eitthvað til heimilisins. Stundum
fengum við líka að fara niður í Bæjar-
útgerð með nesti til afa, þegar mikið
var að gera hjá honum. Þetta vom
sannkallaðir sæludagar, enda þótt
líflð hjá fullorðna fólkinu hafí öragg-
lega ekki verið neinn dans á rósum.
Það hefur ekki verið létt verk að
halda svona stórt heimili, fæða alla
og klæða og koma þessum stóra
barnahópi til manns.
Lengst af þurfti amma að annast
uppeldið og heimilisreksturinn nán-
ast ein, því afi var á sjónum óslitið
til ársins 1961, að hann kom í land
og gerðist vélgæslumaður í Bæjar-
útgerð Hafnarfjarðar. Amma hefur
oft þurft að bíta á jaxlinn og sýna
þolinmæði, enda sagði hún oft: „Þol-
inmæðin þrautir vinnur allar," eða:
„Það er löng lykkjustundin." Henni
féll aldrei verk úr hendi og nýtnin
var hennar aðalsmerki.
Það hafa oft verið erfiðar stundir
á stríðsámnum, þegar afi sigldi á
toguram Bæjarútgerðarinnar til Eng-
lands án þess að sleppa úr túr. Skipsk-
aðar vora algengir vegna ísingar á
þessum áram og margar hafnfirskar
fjölskyldur áttu um sárt að binda
þegar heilu skipshafnimar fórast með
skipum sínum á fjarlægum miðum.
Afi komst í hann krappan þegar hann
var fyrsti vélstjóri á b/v Júní er togar-
inn strandaði og fórst í Önundarfirði
í vonskuveðri 1. desember 1948. Ur
þessum háska björguðust afi og Krist-
ján tengdasonur hans við illan leik
og vora að sönnu heimtir úr helju.
Það er ekki hægt að ímynda sér líðan
ömmu á slíkum stundum, því hún var
ekkert að ræða áhyggjuefni sín. Hún
bar jafnan höfuðið hátt og veitti ós-
part af hjartahlýju sinni. Hún lét eng-
an bilbug á sér finna, hvemig sem
vindamir blésu.
Flest bama ömmu og afa reistu
sér hús í Hafnarfirði og bjuggu því
í námunda við foreldra sína. Við
krakkarnir nutum góðs af þessu. Þau
okkar sem bjuggu í öðrum hverfum
bæjarins, þurftu að sækja sundnám-
skeið vestur i bæ, en Sundhöllin er
skammt frá heimili ömmu. Á köldum
vetrardögum var oft gott að koma
til ömmu eftir sundferð og fá mjólk
og kökur til að hressa sig, áður en
hjólað var heim á leið í nepjunni.
Osjaldan fóram við frá ömmu með
nýja lopavettlinga á höndum, eða í
hlýjum sokkum sem amma hafði
verið að pijóna. Jenný amma var
alla tíð afkastamikil pijónakona og
þeir voru ófáir Hafnfirðingamir sem
gengu í pijónaflíkum frá henni.
Árið 1977 dó Sigurður afi eftir
erfið veikindi, en amma hélt ágætri
heilsu og bjó áfram í sínu stóra húsi
á Brunnstígnum. Á þessum áram var
hún sjaldnast ein í húsinu, því barna-
börnin bjuggu hjá henni um lengri
eða skemmri tíma. Þannig héldu þau
nánum tengslum við ömmu og henni
líkaði þetta fyrirkomulag býsna vel.
Hún hélt sér ungri í anda með þessu
móti. Börnin hennar sáu einnig til
þess að hún fengi heimsóknir á hveij-
um einasta degi, þau önnuðust við-
hald á húsinu og sinntu daglegum
málefnum fyrir hana, eftir að heils-
unni hrakaði. Mörg síðustu æviárin
hafði amma fremur slæma heyrn,
en hélt sjóninni óskertri lengst af.
Hún naut þess að horfa á sjónvarp
og lesa skemmtilegar bækur, en allra
síðustu árin hrakaði sjóninni veru-
lega. Þá gat hún ekki lengur búið á
Brannstígnum og fluttist á Hrafnistu
í Hafnarfirði, þar sem hún naut góðr-
ar aðhlynningar síðustu 15 mánuðina
og er starfsfólki þar þakkað af alhug
fyrir veitta umönnun.
Á meðan húsið á Brunnstígnum
rúmaði alla afkomendur ömmu og
afa, vora oft mannmargar jólaveislur
haldnar í vesturbænum. En árið 1983
var svo komið að afkomendurnir
voru orðnir of margir til að þeir
kæmust allir fyrir í einu lagi heima
hjá ömmu. Þá tóku börnin hennar
sig til, leigðu sal úti í bæ og buðu
öllum ættleggnum til jólatrés-
skemmtunar á annan í jólum. Hefur
þessi siður haldist óbreyttur síðan
og er ómetanlegur, því þetta er kjör-
in leið fyrir fjölskylduna til að halda
hópinn, kynna nýja einstaklinga sem
bætast stöðugt í hópinn og rækta
frændsemina. Amma missti aldrei
af þessum veislum og um síðustu jól
var hún mætt sem endranær, þó
heilsan væri nánast þrotin. Það var
hennar yndi að vera innan um fólkið
sitt, sjá ungviðið vaxa úr grasi og
hélt hún tölu á afkomendum sínum
fram í það síðasta. Nú þegar amma
er kvödd hinstu kveðju, þökkum við
allt sem hún veitti okkur af hógværð
sinni og hjartagæsku.
Jónatan Garðarsson.
Að morgni 17. júlí andaðist amma
mín, Jenný Ágústsdóttir. Hún var
mikil merkiskona, sem við yngri kyn-
slóðin lærðum mikið af. Amma hélt
stórt heimili, afi var sjómaður og
börnin ellefu, svo það var í mörg
hom að líta.
Þegar bömin fóru að heiman komu
bamabömin sem öll sóttu í að vera
hjá ömmu Jenný og afa Sigurði. Það
vora ófá mjólkurglösin, pönnukök-
umar, kleinurnar og annað meðlæti
sem við gæddum okkur á, á Brann-
stígnum.
Amma var sívinnandi, en kvartaði
aldrei yfir þvi að hún hefði mikið að
gera. Aldrei neitaði hún okkur um
að pijóna fyrir okkur lopapeysu, ull-
arbol eða sokkabuxur. Hvenær hún
hafði tíma til þess að gera þetta allt
saman veit ég ekki, en það var aldr-
ei neitt mál og alltaf sjálfsagt. Á
haustin fór amma á milli heimila
bama sinna og gerði slátur og kenndi
okkur yngri þá list.
Ef einhver í fjölskyldunni varð
veikur, einkum börnin, var amma
kölluð til, hún kunni ráð sem oftast
dugðu. Eiríkur heitinn Björnsson
læknir spurði gjarnan, þegr hringt
var í hann út af veikindum í fjölskyld-
unni, hvort hún Jenný væri búin að
líta á sjúklinginn og hvað hún héldi
þá að amaði að. Hann lét þá grein-
ingu oft ráða meðferðinni.
Amma var alltaf létt á fæti og vel
til höfð, sérstaklega var hún glæsileg
í þjóðbúningi sem hún klæddist við
öll hátíðleg tækifæri.
Amma fylgdist alltaf vel með. Hún
hafði alltaf tíma til að hlusta á raun-
ir okkar og gleði. Hún gladdist yfir
velgengni annarra og öfund átti hún
ekki til. Amma Jenný var alltaf reiðu-
búin að hlaupa undir bagga ef ein-
hver þurfti á hjálpa að halda. Hún
átti stórt hjarta og hlýjan faðm sem
rúmaði okkur öll.
Ég fæ henni seint þakkað allt sem
hún gerði fyrir mig og mína.
Jenný Ágústsdóttir, yngri.
• Fleirí minningargreintir um
Jenný Ágústsdóttur bíðn birting-
arogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.
t
Við þökkum ykkur öllum, sem auðsýnduð samúð og vinarhug við
andlát og útför
MARGRÉTAR STEINGRÍMSDÓTTUR.
Tómas Ingi Olrich,
Brynhiidur Steingrímsdóttir,
Ragnhildur Steingrímsdóttir,
Þórhildur Steingrímsdóttir,
Tómas Steingri'msson.
Nína Þórðardóttir,
Sigurður Karlsson,
t
Alúðarþakkir til allra, sem heiðruðu
minningu
HÓLMARS MAGNÚSSONAR
með margvíslegum haetti við andlát
hans og útför.
Oddný Þorvaldsdóttir,
Ragnar Hólmarsson, María Finnsdóttir,
Sverrir Hólmarsson, Mette Fano
og börnin.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför
AGNARS HALL ÁRMANNSSONAR,
Tindum,
Neskaupstað.
Guð blessi ykkur öll.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir,
Örn Agnarsson, Bryndís Magnúsdóttir,
Rut Agnarsdóttir, Stefán Sigurvaldason,
Ármann Hallur Agnarsson, Ingibjörg Guðnadóttir,
Óla Steina Agnarsdóttir,
Hilmar Ægir Agnarsson
barnabörn,
Erla Ármannsdóttir,
Kolbrún Ármannsdóttir og
Randver Ármannsson.