Morgunblaðið - 04.08.1995, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 4. ÁGÚST 1995
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTINN
HERMANNSSON
■+■ Kristinn Frið-
* berg Her-
mannsson, bifvéla-
virki, fæddist á
Hellissandi á Snæ-
fellsnesi 23. nóvem-
ber 1928. Hann lést
í Borgarspítalanum
30. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundsína
S. Sigurgeirsdóttir
og Hermann Her-
'** mannsson. Hann
ólst upp hjá móður
sinni og fósturföð-
ur, Krisljáni Haf-
liðasyni. Systkini hans eru níu
og eru þau öll á lífi. Hinn 13.
ágúst 1955 kvæntist Kristinn
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Svövu H. Sigmundsdóttur, og
eignuðust þau þijú börn. Þau
eru: 1) Sigurrós, gift Ragnari
Borgþórssyni og eiga þau þijú
börn. Sigurrós átti tvær dætur
áður. 2) Svanur, giftur Stein-
þóru Sigurðardóttur og eiga
þau tvo syni. 3) Hrafnhildur,
gift Jakobi Guðjohnsen og eiga
þau eina dóttur.
Útför Kristins fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
VIÐ systurnar munum minnast þín,
elsku pabbi. Það er margs að minn-
ast þegar við leiðum hugann að liðn-
um árum. Þér var mjög umhugað
um velferð og hamingju okkar
systra, og alltaf varst þú tilbúinn
að rétta hjálparhönd og fyrstur að
bjóða fram aðstoð þína. Alltaf var
hægt að leita ráða hjá þér þegar
þurfti að laga, breyta eða bæta.
Alltaf áttum við stuðning þinn vísan
með það sem við tókum okkur fyrir
hendur og ekki þurfti nema nefna
að eitthvað þarfnaðist lagfæringar
og þá varstu mættur. Við gleymum
seint sunnudagsgöngutúrunum
þegar við vorum litlar. Þá gengum
við eftir hitaveitustokkunum á með-
an mamma hafði til steikina. Þær
voru ófáar ráðgáturnar sem leyst-
ust í þessum göngutúrum því þá
áttum við pabba einan og út af
fyrir okkur, og vorum við ósparar
á að spyija um allt milli himins og
jarðar.
Þau eru ófá ferðalögin sem við
áttum með þér og mömmu, og varla
leið sú helgi á sumrin að ekki væri
farið upp í sveit eða í eitthvert
ferðalag sem fyrir okkur var ævin-
týrum líkast. Við erum þakklátar
að þú skyldir kenna okkur að meta
það að hreyfa sig í guðsgrænni
náttúrunni, fara á
skíði, veiða og tjalda,
ferðast og skoða land-
ið. Ást þín á hvers kyns
útivist hélst allt fram
á síðasta dag þó heils-
an leyfði ekki alltaf
iangar ferðir.
Sumarbústaðurinn
ykkar mömmu verður
ekki samur eftir að þú
ert farinn, elsku pabbi,
þó svo að bæði bústað-
urinn og allt þar inni
sé smíðað af þér. Og
allt fram undir það síð-
asta varst þú að laga
smíða og betrumbæta. Þar sem
áður var urð og grjót er nú unaðs-
reitur. Þetta finnst okkur svo dæmi-
gert fyrir þig, elsku pabbi, því þú
varst sífellt að laga og lagfaíra og
lést ekkert tækifæri úr hendi sleppa
til að fegra í kringum bústaðinn eða
dytta að hinu og þessu.
Við erum þakklátar að litlu afa-
börnin fengu að kynnast þér og
eiga þig sem afa og það verður
erfitt að útskýra fyrir þeim yngstu
að þú sért hjá guði, þér líði vel og
að þú biðjir að heilsa og að við
sjáumst öll seinna.
Elsku pabbi, söknuður . okkar
systra er mikill, en þó er huggun í
því að nú líður þér vel og þú þjáist
ekki lengur.
Guð veri með þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Sigurrós og Hrafnhildur.
Mig langar að minnast föður
míns, Kristins Hermannssonar, í
örfáum línum. Við feðgamir vorum
mjög nátengdir. í raun var pabbi
fyrir mér meira en faðir, því hann
var einnig besti vinur minn, vinnu-
félagi og hlustandi. Þær voru ófáar
stundirnar sem við áttum saman,
veiðiferðir sem við fórum oft í rista
djúpt í huga mínum og verður þeirra
sárt saknað. í þeim ferðum, þegar
við vorum að dorga við árbakkann,
áttum við oft ógleymanlegar sam-
ræður. Þessar stundir með pabba
vora mér mikils virði, alltaf leið
mér betur eftir þær. Skipti þá engu
máli hvers eðlis þær voru eða hver
endanlega niðurstaðan var.
Allt frá því að ég var unglingur
höfum við pabbi verið vinnufélagar.
t
Áskser faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HÖRÐUR HARALDSSOIM
Vatnsstíg 11,
lést í Vífilstaðaspítala 2. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Heiðrún Elsa Harðardóttir, Heimir Skarphéðinsson,
Guðni Karl Harðarson,
Inga Herdís Harðardóttir, Einar Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Ástkœr móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÞÓRA ÓLAFSDÓTTIR
frá Hvítárvöllum;
Lönguhlíð 3,
Reykjavfk,
er lést 29. júlf, verður jarðsungin mið-
vikudaginn 9. ágúst frá
Fossvogskirkju kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu,
er bent á Barnaspítala Hringsins.
María Sigmundsdóttir, Ásgeir J. Guðmundsson,
Sæmundur Sigmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
MIIMNINGAR
Ég fyrst hjá honum og hann síðan
hjá mér, og má segja að það hafi
verið fá málin sem við ekki leystum
í sameiningu. Það kom varla upp
sú stund sem ég ekki leitaði til
pabba með ýmsar ráðleggingar.
Eftir að ég fór að heiman og hóf
að búa sjálfur leið varla sú kvöld-
stund að við hringdum ekki hvor í
annan til að spjalla saman. Pabbi
var sérlega verklaginn og alltaf
boðinn og búinn að hjálpa öllum
og hlífði sér aldrei hið minnsta.
Lífsneisti pabba var mikill og lífs-
viljinn gífurlegur. Hann óskaði sér
að geta gert mikið á seinni árum
ævi sinnar því ófá vora hans áhuga-
málin. Fráfall hans er mér, svo
ekki sé talað um móður mína, mik-
ið áfall og söknuðurinn mikili. Þau
vora einstaklega samrýmd og áttu
yndislegar stundir saman.
Ég vona að mamma nái sér eftir
fráfall hans þótt missirinn sé mik-
ill. Ég og við öll munum taka hönd-
um saman og hlúa að og standa
með henni því hún er það eina sem
við eigum eftir, elsku mamma.
Að lokum vil ég þakka pabba
mínum fyrir þær yndislegu stundir
sem hann gaf mér og fjölskyldu
minni. Minning hans mun aldrei
gleymast, hann mun ávallt vera á
meðal okkar.
Svanur Kristinsson.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdaföður míns, Kristins
Hermannssonar, Didda. Kristni
kynntist ég fyrst fyrir níu árum er
ég og dóttir hans Sigurrós kynnt-
umst. Kristinn var afar ljúfur mað-
ur og tókst strax milli okkar góður
vinskapur. Hann var alltaf tilbúinn
að ræða alla hluti og vora skoðanir
hans á flestum sviðum athygli verð-
ar. Kristinn var einkar handlaginn
maður og úrræðagóður og var hann
óspar á að leyfa mér að njóta þess,
því hann var ákaflega greiðvikinn.
Ef eitthvað bjátaði á var hann boð-
inn og búinn tl aðstoðar, og margar
stundir áttum við saman þar sem
hann miðlaði mér af kunnáttu sinni.
Kristinn var áhugamaður um stang-
veiði og dvöldum við oftlega saman
við þá iðju. Gafst þá oft góður tími
til að spjalla. Hann ólst upp á
Hellissandi og rifjaði hann í veiði-
skapnum oft upp endurminningar
úr æsku sinni þaðan. Það var svo
síðastliðið sumar að fjölskyldur okk-
ar sameinuðust í för til Hellissands.
í þeirri för sýndi Kristinn mér æsku-
stöðvar sínar og sveipaði hann
umhverfi allt miklum ævintýra-
ljóma. Ferð á Snæfellsjökul var
frestað til þessa árs en verður því
miður aldrei farin í hans fylgd.
Kristinn var ákaflega góður afi og
börn okkar Sigurrósar fengu að
njóta góðvildar hans í hvívetna. Það
er erfitt að horfa á bak slíkum öð-
lingsmanni sem Krstinn var, en
menn sem hann eiga aðeins besta
stað vísan.
Kristinn, megir þú hvíla í friði,
vinur minn, og elsku Svava, megir
þú njóta góðra vætta í sorg þinni.
Ragnar Borgþórsson.
Víst er þetta löng og erfið léið,
og lífið stutt og margt sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
MARGRET
ÞÓRARINSDÓTTIR
+Margrét Þórar-
insdóttir fædd-
ist í Bergskoti á
Vatnsleysuströnd 9.
febrúar 1911. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurnesja 27. júlí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Kálfatjarnar-
kirkju 3. ágúst.
MIG iangar til að
minnast ástkærrar
langömmu minnar,
Margrétar Þórarins-
dóttur, með fáeinum
kveðjuorðum sem sýna þó aðeins
væntumþykju mína og ást til elsku
ömmu minnar á Ströndinni á tak-
markaðan hátt. Þakklæti mitt til
hennar fyrir allt sem hún kenndi
mér vona ég að sýna henni í verki
seinna meir. Þegar ég var yngri
dvaldist ég mjög oft hjá ömmu
minni í Knarrarnesi og nú rifjast
upp svo margir atburðir og sam-
verustundir sem við áttum saman.
Amma mín fylgdist vel með því sem
var að gerast í kringum hana og
oft hlýddi ég á fjörugar umræður
í eldhúsinu í Knarrarnesi og þá lá
hún amma ekki á skoðunum sínum.
Hún var hjartahlý kona.
Ég gæti skrifað svo miklu meira
um þig, elsku amma mín, en mig
langar bara mest til að þakka fyrir
allar okkar góðu stundir saman og
fyrir að hafa kynnst þér. Ég veit
að þér líður vel núna og það er
gott fólk í kringum þig. Ég vil
kveðja þig að lokum með einni af
bænunum sem þú kenndir mér.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu,
gjörðu svo vel og geymdu mig,
guð í skjóli þínu.
Þín
(Höf. ók.)
Rósa Björk.
Þegar ég heimsótti frænku mína
síðast var augljóst að skammt var
til brottfarar hjá henni og aðeins
eftir að kveðja. Tveim
vikum áður hafði ég
komið og þá sagði ég
henni að ég væri að
fara í Borgarfjörðinn.
Bað hún mig þá að
skila kveðju frá sér
þangað og á Mýramar.
Þá var hún orðin fár-
sjúk og erfitt að skilja
hana, en þetta sagði
hún svo skýrt og
ákveðið. Þetta minnti
mig á Guðrúnu ömmu
í Höfða, sem í veikind-
um sínum var alltaf
með hugann uppi á
Mýram, en þaðan var hún ættuð.
Hún Magga frænka mín er með
merkilegri konum sem ég hef
kynnst. Hún hafði erft það besta
frá foreldrum sínum, eljuna og
dugnaðinn frá Þórarni föður sínum
og fróðleiksfýsnina og lestur góðra
bóka frá Guðrúnu móður sinni. Hún
var mikill kvenskörungur, gekk til
allra verka hvort sem um var að
ræða hin hefðbundnu sveitastörf
eða fiskvinnslustörf bæði til sjós og
lands, því ung að árum mun hún
hafa róið til fiskjar. Félagsmálum
sinnti hún einnig og var virkur fé-
lagi í Verkalýðsfélagi Vatnsleysu-
strandarhrepps áður en það samein-
aðist Verkalýðs- og sjómannafélagi
Keflavíkur. Hún var mikil jafnrétt-
is- og kvenréttindakona og hún var
einlægur aðdáandi Vigdisar forseta.
En þó hún talaði ekki ensku eða
frönsku þá talaði hún kjarngott ís-
lenskt mál sem allir skildu. Það
vafðist heldur ekki fyrir henni að
vera í forsvari sveitunga sinna þeg-
ar Reykjanesbrautin var lögð, fór
hún þá á fund ráðherra og talaði
máli þeirra.
Mér er það í fersku minni þegar
hún og mamma komu með mér og
vinkonum mínum í Stapann á
Kvennafrídaginn 25. okt. 1975.
Hún hreint sló í gegn. Þar brýndi
hún okkur yngri konur til dáða og
sagði, að ef árangur ætti að nást
til jafnréttis, þá ættu konur að
hætta að stíga skóinn hver af ann-
arri heldur ganga saman til sigurs.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
og seinast stendurðu einn við luktar dyr.
(Steinn Steinarr)
Með þessum fáu línum kveðjum
við elskulegan bróður, mág og
frænda.
Elsku Svava börn og aðrir ætt-
ingjar, megi góður Guð styrkja
ykkur á þessari sorgarstund. Élsku
Diddi, megi minning þín verða ljós
í lífi okkar.
Geira, Kristinn og börn.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast þín, elsku afi minn. Þú varst
mér alltaf svo góður og vildir ætíð
allt fyrir mig gera.
Það er svo margs að minnast og
svo margt sem hægt væri að segja
frá, en í rauninni veit ég ekki hvað
ég á að segja þegar að því kemur
að kveðja þig. Upp í hugann koma
ótal myndir af þér, bæði gamlar
og nýjar. T.d. man ég þegar ég var
lítil og þú leyfðir mér að sitja hjá
þér uppi á vaskinum og fylgjast
með þegar þú rakaðir þig, líka man
ég allar þær stundir sem ég og
Anna Lilja frænka áttum með þér
og ömmu uppi í sumarbústað þegar
við fengum að tjalda á túninu hjá
ykkur.
Elsku afi, við litla systir mín eig-
um ekki til nógu sterk orð til þess
að lýsa hvað okkur þykir vænt um
þig. Þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gefið okkur og við biðjum guð
að geyma þig vel þar sem þú ert
núna.
Svava Kristín, Eva Sólveig.
Einkunnarorð sameinuðu þjóðanna
kvennaárið vora: „Jafnrétti-fram-
þróun-friður“. Það má segja að þau
hafi alla tíð verið einkunnarorð
frænku minnar.
Oft hringdi hún til mín til að
ræða málin, frétta af krökkunum
mínum og öðrum ættingjum. Einnig
þurfti hún að ræða við Friðrik og
þá um heimsmálin og pólitíkina, en
hún hafði ákveðnar skoðanir á henni
og oft var spjallað lengi. Mörg hnytt-
in tilsvör hennar um menn og mál-
efni verða ljúf í minningunni.
En fyrst og fremst var hún
frænka mín húsmóðir á stóru heim-
ili. Hún eignaðist sjö mannvænleg
böm með manni sínum Brynjólfi
Brynjólfssyni en hann lést eftir
langvarandi veikindi árið 1979.
Einnig dvöldu oft hjá henni systra-
börn og barnabörn um lengri eða
skemmri tíma. Dóttir hennar, Unn-
ur, lést langt um aldur fram og var
hún móðir sinni harmdauði. Einnig
tók Magga mín mjög nærri sér er
Auðunn sonarsonur hennar lést fyr-
ir tæpu ári aðeins 35 ára frá ungri
konu og börnum. Þá var hún orðin
léleg til heilsunnar og stóð ekki eins
keik og áður.
Fyrir nokkram árum varð Magga
fyrir áfalli er hún fékk heiiablóð-
fa.ll. Það var hreint ótrúlegt hvað
hún náði sér upp úr því. En eftir
það gat hún ekki verið ein í Knarr-
arnesi. Hún naut umönnunar Elsu
dóttur sinnar og var hjá henni þar
til fyrir tæpum tveim árum að hún
fluttist að Hlévangi í Keflavík. Þar
undi hún hag sínum vel og lofaði
starfsfólk heimilisins mjög. Eftir
að hún fluttist hingað til Keflavíkur
hitti ég hana oftar en áður, kíkti
til hennar og stundum náði ég í
hana í kaffi. Þá hitti hún Friðrik
og krakkana og oft var kátt á hjalla.
Elsku frænka mín, ég kveð þig
með kæru þakklæti fyrir þá vináttu
sem þú hefur sýnt okkur hjónum
og börnum okkar á liðinni tíð. Ég
veit að þú hefur átt góða heim-
komu. Einnig þakkar mamma þér
allar góðu stundirnar og biður þér
blessunar Guðs.
Bömum, tengdabörnum og öðr-
um ættingjum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Megi minningin um frú Margréti
Þórarinsdóttur lifa.
Þín frænka
Anna Jóns.