Morgunblaðið - 04.08.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FÖSTUDAGUR 4. ÁGÚST 1995 29 - ■
GUÐRÚN ÁSLA UG
EDVARDSDÓTTIR
+ Guðrún Áslaug
Edvardsdóttir
fæddist á Reynis-
vatni í Mosfellssveit
hinn 21. maí 1921.
Hún lést á Borgar-
spítalanum 26. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Ed-
vard G. Bjarnason,
bakarameistari, og
Sigurlaug Þ. Guðna-
dóttir. Eftirlifandi
bróðir hennar er
Ragnar Edvardsson,
f. 1922. Guðrún gift-
ist Guðna Þ. Guð-
mundssyni féhirði 15. júli 1944
en hann lést 4.12. 1991. Börn
þeirra eru: 1) Jóhanna Margrét,
féhirðir, f. 1945, gift Þorgeiri
P. Runólfssyni bankastarfs-
manni og eiga þau tvær dætur
og tvö barnabörn. 2) Edvard
Guðmundur, verkfræðingur, f.
1953, kvæntur Kristínu Guðrúnu
Guðmundsdóttur lyfjafræðingi,
og eiga þau þrjú börn. 3) Sigur-
laug Þóra bankastarfsmaður, f.
1961, gift Óskari Hrafnkelssyni
prentara og eiga þau þijú börn.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Háteigskirkju í gær.
Vegna mistaka í vinnslu birtist
röng mynd með minningargrein-
unum um Guðrúnu á blaðsíðu
39 í Morgunblaðinu í gær og eru
þær endurbirtar hér. Hlutaðeig-
endur eru innilega beðnir afsök-
unar á mistökunum.
DÍDÍ amma gekk ekki heil til skógar
hin síðari ár, en engan grunaði í vor
að hún fengi ekki að sjá haustið.
Hún veiktist skyndilega um Jóns-
messuna og var lögð inn á Borgar-
spítalann, þaðan átti hún ekki aftur-
kvæmt. Mein sem enginn vissi hafði
búið um sig, striðið var þegar tapað
og við sem eftir lifum verðum að
vera almættinu þakklát fyrir að orr-
ustan varð ekki lengri.
Dídí var hæglát kona og sjálfri sér
nóg. Yfir henni var ávallt kyrrð og
friður. Aldrei heyrði ég hana segja
styggðaryrði við nokkurn mann. Hún
var fámál en góður áheyrandi, sér-
staklega ef skoplegri hliðar tilver-
unnar bar á góma. Amma var móður
sinni yndisleg dóttir og félagi. Mæð-
gurnar tóku sér margt fyrir hendur
í sameiningu og ferðuðust m.a. tvær
einar til Kaupmannahafnar. Ragnar,
yngri bróðir hennar, saknar systur
sinnar sárt því milli þeirra var mikill
kærleikur, þótt ólík
væru sem dagur og
nótt. Amma var stillta
prúða stúlkan og hann
tápmikill fjörkálfur.
Afi kom auga á
ömmu við afgreiðslu-
störf í Sandholtsbakaríi
á Laugarveginum. Ég
man glampann í aug-
unum á afa, þegar
hann minntist þess.
Hann sagði mér frá
hvemig hann gerði sér
erindi í bakaríið til að
dást að henni. Afí kom
úr stórum systkinahópi
þar sem samheldnin er mikil. Systk-
inin og makar þeirra urðu ömmu
önnur fjölskylda og þau voru henni
mikil stoð að afa gengnum.
Eftir að amma giftist helgaði hún
sig heimilinu og bömunum eins og
kvenna var siður á þeim tíma. A
efri árum hóf hún störf í eldhúsi
Landspítalans og hafði af því mikla
ánægju. Þar endurnýjaði hún gömul
kynni og stofnaði til nýrra.
Foreldrar mínir bjuggu í Skafta-
hlíðinni, uppi í risi hjá afa og ömmu
fyrstu hjúskaparár sín. Ég var þess
aðnjótandi að vera fyrsta barnabarn-
ið og það eina til nokkurra ára. Það
eru vissulega forréttindi að eiga afa
og ömmu í blóma lífs síns. Oft fékk
ég að vera með þeim í kotinu við
Meðalfellsvatn og hjá ömmu átti ég
skjól á meðan mamma og pabbi voru
að vinna.
Kveðjustundin er komin allt of
fljótt, elsku amma mín, ég hélt að
þú myndir eiga eftir að sjá börnin
mín vaxa úr grasi. Sá sem öllu ræð-
ur velur brottfarartímann og ég er
viss um að þú færð hlýjar móttökur
handan við móðuna miklu. Kæru
mamma, Ebbi og Silla, það er erfitt
að sjá svo skyndilega á eftir ömmu.
Við skulum minnast hennar og
hugga okkur við þessi orð:
Vort líf er svo rikt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rik af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó ævin sem elding þijóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
SIGURÐUR B.
FINNBOGASON
+ Sigurður Breiðfjörð Finn-
bogason fæddist í Reykjavík
3. október 1916. Hann lést í
Reykjavík 27. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru Finnbogi
Rútur Ólafsson, fæddur í Múla
í Gufudalssveit, og kona hans
Jóhanna Krisljánsdóttir. Systk-
ini Sigurðar eru Guðrún, f. 4.8.
1915, búsett i Bandaríkjunum,
Sigurður, f. 3.10.1916, Kristrún,
f. 29.12.1917, d. 20.7.1986, Ólaf-
ur, f. 14.12. 1918, Valdimar f.
29.6. 1920, d. 8.10. 1942, Geir-
þrúður, f. 17.6. 1923, Steingrím-
ur, lést á fyrsta ári, Kristján, f.
17.3. 1925. Eiginkona Sigurðar
er Camilla Sveinsdóttir, fædd á
Þingeyri 3. nóvember 1914. Þau
gengu í hjónaband 2. október
1959.
Útförin fer fram frá Fossvogs-
kapellu i dag og hefst athöfnin
kl. 13.30. ___________
MIG setti hljóðan er ég fregnaði
að Sigurður móðurbróðir minn væri
látinn, þrátt fyrir heilsubrest Sigurð-
ar átti ég ekki von á að fundur okk-
ar tveimur dögum fyrr væri okkar
síðasti.
Sigurður eða Diddi var alla tíð
einn föstu punkta tilverunnar frá því
er ég ungur drengur tók fyrstu spor-
in í Mávahlíðinni, til þess er við hitt-
umst og ræddum saman síðustu árin.
Þótt Sigurður og Camilla væru
barnlaus, var alla tíð nóg af börnum
á heimili þeirra og glatt á hjalla í
risíbúðinni i Mávahlíð, dyrnar ofan
við stigann ætíð opnar og þangað
leituðum við krakkarnir úr húsinu.
Best var þó er Diddi var við sitt
aðaláhugamál í forstofuherberginu,
sem eadíóamatör og snillingur á sviði
rafeinda. Oftast stóð Diddi við vinnu-
borðið með lóðboltann og mælitækin
við smíðar á hinum flóknustu tækjum
og ekki skorti viljann til að útskýra
alla þessa leyndardóma fyrir forvitn-
um dreng. Þá sat ég í stólnum hjá
Didda og fylgdist með, stundum ef
Diddi vann við háspennu rafmagn
sömdum við um að ég sæti á höndun-
um því erfitt gat verið að hemja
puttana. í þessari undraveröld víra
og mælitækja útskýrði Diddi af ein-
stakri þolinmæði hlutina, og ekki var
ég hár í loftinu er ég gat talað fjálg-
lega við fólk um þétta ,mótstöður
og transistora. Á laugardögum var
farið í sund og alltaf vorum við
krakkarnir velkomin með, á eftir var
farið í bakarí, keyptir snúðar og
annað bakkelsi og sest í eldhúskrók-
inn í risinu, það voru góðar stundir.
Diddi tók mikið af ljósmyndum og
hafði gott auga fyrir myndefni á
ferðum sínum, því sinnti hann af
sömu nákvæmni og öðru og þar naut
(Brot úr ljóði eftir Jóhannes úr
Kötlum.) „ , „... ,
' Erla Bjork.
Ljós.
„Verði ljós!“ var upphaf alls.
„Þér eruð ljós heimsins," sagði
Kristur.
Ljós er orðið sem hefur alla tíð
komið í hugann þegar ég hef hugsað
um hana Dídí, föðursystur mína. Það
er svo sjaldgæft en jafnframt dýr-
mætt að hafa fengið að kynnast
svona vandaðri manneskju.
Snemma fékk ég þá tilfinningu
að hún væri næstum því heilög, þessi
einstaka kona, með þennan bjarta
svip og Ijúfa bros sem ævinlega
fylgdi henni.
Hún var svo mikið ljós að það er
eiginlega erfitt að minnast hennar
með svona orðalagi, því að fólk á
kannski erfitt með að trúa því að
þetta sé satt og heldur jafnvel að
þetta sé einhver minningargreina-
froða.
En þetta er satt og hún Dídí var
alltaf svo heil og sönn. Hún var bara
svona einstaklega vel af Guði gerð.
Það voru ekki lætin, það var ekki
fyrirgangurinn eða frekjan, aldrei
hallað orðinu, alltaf allt svo ljúft og
elskulegt. Víst eru allir menn synd-
ugir, en ég á bágt með að ímynda
mér hvar í ósköpunum hún geymdi
sína syndir, ef þær voru þá einhveij-
ar.
Hún var einfaldlega ímynd kær-
leikans sem trúði öllu, vonaði allt og
umbar allt. Mér hefur stundum fund-
ist ótrúlegt og næstum því skondið
hvernig við gátum verið svona mikið
skyld; hún svona mikið ljós. Samt
var hún lífsglöð, hafði húmor og hló
svo blítt og fallega.
í Biblíunni er á einum stað boðið
að við eigum að leita fullkomnunar.
Það er erfið leit fyrir okkur flest en
virtist veitast henni svo létt. Þess
vegna er svo mikill missir þegar hún
er farin og hugurinn leitar til hennar
nánustu i sorg þeirra. Of seint kom
í ljós hve illvígur sjúkdómurinn var
sem hún hafði barist við síðustu árin.
Þá sást að hún bjó yfir einni dyggð
enn: hljóðri hugprýði.
Á bernskuárunum var svo gott að
koma til hennar. Þá höfðu allir tíma
til þess að umgangast náið sitt helsta
venslafólk, oft á tíðum daglega, og
njóta sem oftast samvista við gott
fólk á borð við hana.
Fyrir ótal dýrmætar stundir á
heimili hennar er ég þakklátur þegar
leiðir skiljast og við sitjum hnípin
eftir við brottför hennar. Þegar hún
nú hverfur frá hinu jarðneska tilveru-
stigi til hins himneska, megi hún
góða frænka mín ganga þar á Guðs
vegum eins og hún gepði hér á jörð-
inni.
Omar Þ. Ragnarsson.
ég góðs af útskýringum hans, mér
er minnisstætt er við framkölluðum
mína fyrstu filmu í eldhúsvaskinum
í risinu.
Eftir að ég flutti úr Mávahlíðinni
hittumst við sjaldnar, en oft var leit-
að til Didda með hin ýmsu vandamál
og viðgerðir, því ef rafeinda- eða
rafmagnstæki þurftu aðhlynningar
við var Diddi ætíð tilbúinn til hjálp-
ar, þá var oft setið lengi og rabbað
um lífið og tilveruna því „margt er
skrýtið í kýrhausnum" og veröldin
„kúnstug", Diddi átti þá oftast
merkilegar skýringar á innihaldi
„kýrhaussins“ og ekki skorti áhuga-
málin. Alltaf var Diddi áhugasamur
um hvernig okkur krökkunum vegn-
aði á lífsleiðinni og gott var að eiga
hann að. Nákvæmni Didda kom vel
í ljós er ég kom í Mávahlíðina stuttu
eftir að hann veiktist fyrra sinnið,
þá sat Diddi með dagbækur sínar
og blaðaði í þeim, Diddi sagði mér
þá að við áfallið hefði eitthvað skeð
sem orsakaði að hann mundi ekki
afmarkað tímabil lífsins og var því
að rifja upp atburði skráða í bækurn-
ar.
Þær eru margar minningarnar
sem sækja að og sú hlýja sem Diddi
bjó yfir gleymist ekki, hjálpsemin og
þolinmæðin gagnvart okkur krökk-
unum var með eindæmum, það er
mikill heiður að hafa notið leiðsagnar
hans.
Camilla, missir þinn er mikill,
minningarnar ylja í sorg þinni og
tíminn læknar sárin. Genginn er góð-
ur drengur til betri heima.
Tryggvi.
MAGNÚS BÆRINGUR
KRISTINSSON
+ Magnús Bæringur Kristins-
son fæddist á Stóra-Grindli
í Fljótum 9. október 1923. Hann
lést á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi 20. júlí
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Kópavogskirkju 1.
ágúst.
V __________
Vinimir koma og kynnast og fara
kvaðning til brottfarar lífið er allt.
ÞEGAR minnast skal Magnúsar
Bærings með nokkrum orðum hrann-
ast minningar fram hver af annarri,
ryðjast upp í hugann og heimta að
komast að. Kynni okkar hófust
haustið 1944 þegar við vorum í inntö-
kuprófi upp í Kennaraskólann og
hafa varað fram á seinasta dag hans.
Árin okkar í Kennaraskólanum og
öll árin síðan eru hlaðin minningum,
ógleymanlegum. Bæringur var ekki
neinn venjulegur maður, það var
aldrei nein lognmolla þar sem hann
fór, engu líkara en allt þyrfti að
gerast í hástigi. Hann var ákaflega
fjölhæfur maður og var næstum
sama hvar borið var niður, hvort sem
var á íþróttasviðinu, tónlistinni, leik-
listinni, í skólamálunum eða tóm-
stundunum, alltaf var sami kraftur-
inn á ferðinni. Bæringur átti allan
sinn starfsferil í skólanum í Kópa-
vogi. Þar hóf hann störf strax að
námi loknu haustið 1948 og starfaði
þar til þess tíma að hann varð að
láta af störfum sökum veikinda 1981,
þá enn á besta aldri. Hafði þá verið
skólastjóri frá 1964.
Bæringur var ákaflega lánsamur
í einkalífi sínu. Hinn 3. apríl 1948
kvæntist hann bekkjarsystur sinni
Guðrúnu Sveinsdóttur kennara og
eignuðust þau fimm börn, sem öll
eru upp komin og hafa eignast sín
heimili og fjölskyldur. Bæringur
hefði tæplega getað fengið betri lífs-
förunaut en Guðrúnu, hún var við
hlið hans í skólanum í áratugi og
átti svo sannarlega sinn sess þar.
Bæringur og Guðrún voru ótrúlega
dugleg að sækja námskeið í skóla-
málum og voru ófáar ferðimar, sem
þau fóru tii Norðurlandanna og víðar *
og voru þessar ferðir þeim bæði upp-
lyfting og góður skóli og víkkaði
sjónarsvið þeirra í skólamálum.
Bæringur var gleðimaður, hnytt-
inn og gamansamur. og sagði vel frá.
Eftir að Bæringur veiktist hófst
ákaflega erfíður tími fyrir þau, ekki
síst Guðrúnu, sem stóð sem klettur
við hlið manns síns á hvetju sem á
gekk öll þessi ár. Það er ávallt sárt
að sjá á eftir vinum sínum yfir móð-
una miklu, en stundum er lausnin
líkn gegn þrautum þegar ekki er
nokkur von um betri heilsu.
Ég þakka fýrir að hafa fengið að
kynnast Magnúsi Bæring og átt vin-
áttu þeirra hjóna óslitið frá fýrstu
kynnum. «
Við komum ei aftur,
en kynnin vara
eins og keimur af víni.
(Indr. G. Þorst.)
Guðrúnu, börnum þeirra og öðmm
ættingjum biðjum við Haukur bless-
unar Drottins allsheijar um ókomin
ár.
Þórunn Lárusdóttir.
Ásta Kristinsdóttir,
Georg Árnason, Hraf nhildur Jónsdóttir,
Inga Arnadóttir, Sölvi Stefánsson,
Valdis Árnadóttir, Gísli Garðarsson.
Hulda Árnadóttir, Guðmundur Halldórsson,
Kristin Árnadóttir, Hafþór Jónsson,
Ingólfur Árnason, Þóra Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Álúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkaerrar
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁSDÍSAR MARÍU
SIGURÐARDÓTTUR,
Möðrufelli 1,
Reykjavík.
Bergur Þorvaldsson,
Aðalheiður Dúfa Kristinsdóttir, Kristinn Kristjánsson,
Halldór Ólafur Bergsson, Lilja S. Mósesdóttir,
Ester S. Hermele, Jules J. Hermele,
Bergdís Harpa Mikac, Joseph Mikac,
BjarneyJ. Bergsdóttir, EifarÓlason,
Sigrún Bergsdóttir, Benedikt Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ANNA METÚSALEMSDÓTTIR
KJERÚLF
frá Hrafnkelsstöðum;
Hléskógum 10,
Egilsstöðum,
verður jarðsungin frá Valþjófsstaðar-
kirkju mánudaginn 7. ágúst kl. 14.00.
Jóhanna Einarsdóttir,
Guðrún Einarsdóttir,
Jón M. Einarsson,
Þorvarður B. Einarsson,
Viðar Arthúrsson,
Jón E. Kjerúlf,
Sigurlaug Jónasdóttir,
Elin Guðjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÁRNA VIGFÚSSONAR
vélvirkja,
Kirkjubraut 11,
Innri-Njarðvík.