Morgunblaðið - 10.08.1995, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ
36 FIMMTUDAGUR 10. ÁGÚST 1995
MINNINGAR
t
Ástkær afi okkar,
JAKOB FRÍMANNSSON,
lést þann 8. ágúst á hjúkrunarheimilinu Seli, Akureyri.
Útförin verður auglýst síðar.
Jakob Frimann Magnússon,
Borghildur Magnúsdóttir
og fjölskyldur.
t
Systir okkar og mágkona,
KRISTBJÖRG JENNÝ
SIGURÐARDÓTTIR
frá Húsey;
Kóngsbakka 16,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum að morgni
5. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðrún Sigurðardóttir,
Haukur J. Kjerúlf,
Halldór Hróarr Sigurðsson, Guðrún Frederiksen,
Aðalbjörg Sigurðardóttir, Eyþór Ólafsson,
Katrin J. Sigurðardóttir, Skeggi Guðmundsson.
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
SIGURÐUR GÍSLI GUÐJÓNSSON,
Ljósalandi 23,
Reykjavik,
andaðist í Borgarspítalanum i
8. ágúst sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Reykjavík
Hrefna Guðmundsdóttir
og synir.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
SNORRI JÚLÍUSSON,
Dalbraut 18,
Reykjavík,
lést í Landakotsspítala aðfaranótt
8. ágúst. Jarðarförin fer fram frá Laug-
arneskirkju föstudaginn 11. ágúst
kl. 13.30.
Guðrún Snorradóttir, Jón K. Ingibergsson,
Hilmar Snorrason, Guðrún H. Guðmundsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐJÓNA ÁGÚSTA GUÐBJARTSDÓTTIR
frá Flateyri,
lést í Hrafnistu, Reykjavík, mánudaginn 7. ágúst sl.
Hún verður jarðsungin frá Flateyrarkirkju, laugardaginn 12. ágúst
kl. 14.00.
Ebenezer Þ. S. Sturluson,
Guðbjartur Sturluson, Þorgerður Jörundsdóttir,
Vala Guðbjartsdóttir,
Kristfn Anna Guðbjartsdóttir,
Helgi Guðbjartsson,
Gréta Sturludóttir,
Sigurður Sveinn Halldórsson,
Guðjón Sturla Halldórsson,
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
VALDIMAR ODDSSON,
Norðurvangi 2,
Hafnarfirði,
er lést 3. ágúst, verður jarðsunginn frá
Víðistaðakirkju 11. ágúst kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim,
sem vildu minnast hans, er bent á
heimahlynningu Krabbameinsfélagsins.
Kristín Guðlaugsdóttir,
Þröstur Valdimarsson, Ólöf Ragnarsdóttir,
Hafdis Valdimarsdóttir, Snorri Þorsteinsson,
Hrönn Valdimarsdóttir, Böðvar Guðmundsson,
Þór Valdimarsson, Ásthildur Garðarsdóttir,
Kristinn Valdi Valdimarsson,
Hugrún Valdimarsdóttir, Karel Matthíasson,
Guöbjörg Valdimarsdóttir, Gísli Ólafsson,
Oddur Valdimarsson, Benedikta Hannesdóttir,
Guðlaugur Valdimarsson
og barnabörn.
SÓLVEIG
VILHJÁLMSDÓTTIR
+ Sólveig Vil-
hjálmsdóttir
fæddist í Reykjavík
10. mars 1947. Hún
lést á heimili sínu í
Skálatúni I Mos-
fellsbæ 26. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Sigríður
Ingimarsdóttir hús-
freyja og Vilhjálm-
ur Ámason hrl.
Systkini Sólveigar
em: 1) Guðrún,
hjúkrunarfræðing-
ur, gift Pétri
Björnssyni, ræðis-
manni. Þeirra dætur eru Marta
Sigríður, Svava ög Valgerður.
2) Árni, hrl. kvæntur Vigdísi
Einarsdóttur, líffræðingi.
Þeirra dætur eru Hulda og Sól-
veig. 3) Guðbjörg,
námsráðgjafi, gift
Torfa Tulinius, dós-
ent. Þeirra börn eru
Kári og Sigríður. 4)
Arinbjöm, arkitekt,
kvæntur Margréti
Þorsteinsdóttur,
tónlistarkennara.
Þeirra böm eru
Þorsteinn og Stein-
unn. Dóttir Arin-
bjarnar er Arna. 5)
Þórhallur, mark-
aðsfræðingur,
ókvæntur og barn-
laus. Sólveig var
heimilismaður í Skálatúni í
Mosfellsbæ frá árinu 1955.
Utför hennar fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Í ÚLFARSFELLI í Mosfellssveit eru
klettar eða hamrar ofan grasi gró-
innar hlíðar gegnt Esju og Faxa-
flóa. Þessi hluti fellsins heitir
Hamrahlíð. Þar neðar er mikið land
og fagurt, er teygir sig allt til sjáv-
ar. Á þessu undirlendi hafa verið
bújarðir að fomu og nýju. Við skipt-
ingu jarða í smábýli varð Skálatún
til og var þar um nokkurn tíma rek-
inn hefðbundinn búskapur, eða fram
yfír miðja þessa öld, en Jón Gunn-
laugson stjórnarráðsfulltrúi keypti
býlið til þess að gera þar vangefnu
fólki skjól og athvarf, og naut hann
samstarfs við Góðtemplararegluna
í því máli. Hann helgaði þessa heim-
ilisstofnun minningu dóttur sinnar.
í dag nefnist þessi staður Skálatúns-
heimilið í Mosfellsbæ.
Þar var heimili Sólveigar Vil-
hjálmsdóttur í fjóra tugi ára. Þar
lifði hún lífinu við leik og störf með
öðru vistfólki, sem flest heyrir til
þeirrar gerðar af manneskjum sem
ekki mega sín mikils í lífsbaráttu.
Aðstaða öll og umönnun á þessu
heimili var þannig að ekki verður
annað séð*en að Sólveig hafi lifað
hamingjulífi öll þau ár, sem hún
naut heilsu.
Síðustu og erfiðustu árin drógu
sérstaklega fram í dagsljósið hversu
stórkostleg mildi og kærleikur býr
hjá því starfsliði heimilisins er ann-
aðist Sólveigu. Vinir og vandamenn
komu í heimsókn í tíma og ótíma
og sáu og fundu að ævinlega og
stöðugt var vakað yfir líðan Sólveig-
ar og henni sýnd slík nærgætni og
ástúð auk fagmennsku á háu stigi
að vart verður með orðum lýst.
Kærleikur þessa góða fólks vekur
trú á betri heim. Ég hygg að víða
um lönd verði að leita til þess að
finna hæli og athvarf sem standi
framar Skálatúnsheimilinu í Mos-
fellsbæ.
Þótt Sólveig megi ekki mæla þá
sendir hún og hennar fólk þessu
heimili og öllum þeim er þar starfa,
og hafa starfað, innilegar þakkir
fyrir liðna tíð, með þeirri ósk að
heimilið þjóni framvegis sem hingað
til köllun sinni.
Þakkir eru einnig færðar vist-
mönnum í Skálatúni, svo og öllum
þeim sem stutt hafa og stjórnað
hladborð, íallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
02 562 7575
FLUGLEIÐIR
þessu starfi, þ.á m. samtökum um
mannúðarmál og fólkinu í Mos-
fellsbæ. Styrktarfélagi vangefinna
verður aldrei fullþakkað, né heldur
félagslegri samhjálparstefnu ís-
lensku þjóðarinnar.
Vilhjálmur Árnason.
Sólveig elsta systir mín'er látin.
Það eru sterkar tilfinningar sem
bærast með mér þegar ég minnist
hennar. Hlýja og ástúð fylgdu henni.
Þótt hún byggi á Skálatúni frá átta
ára aldri var hún alltaf nálæg. Solla
kom oft heim um helgar og í sumar-
leyfí. Hver hátíð byijaði á ferð upp
að Skálatúni að sækja Sollu. Lengst
af hefur mamma gefið sér mikinn
tíma til að sinna málefnum þroska-
heftra og var ein þeirra sem lagði
homstein að þeirri velferð erþroska-
heftir búa við í dag.
Með krökkunum í Skálatúni bjó
Solla í heimi sem hefur aðrar víddir,
ólíkum þeim sem við hin hrærumst
í. Þau koma á móti þeim sem heim-
sækir með brosi og snertingu. Þar
fara tilfinningar eftir beinum braut-
um frá hjarta til hjarta. Við öll kveðj-
um Sollu með trega og söknuði. Af
mörgum vinkonum Sollu vil ég nefna
Gullu, Súddu, Möggu Buddu og
Gunnu herbergisfélaga hennar til
margra ára. Síðustu mánuðina hafði
Gaua vakandi auga með Sollu og
gætti hennar, sérstaklega ef starfs-
fólk var önnum kafíð.
Síðustu tvö árin sem Solla lifði
þurfti hún mikla umönnun og hjúkr-
un, sem þroskaþjálfar og annað
starfsfólk sinnti af þeirri natni og
umhyggju er sá einn getur, sem ber
virðingu og ást í brjósti til þeirra
sem eru þurfandi. Ykkur öllum sendi
ég samúðarkveðjur og þökk fyrir
Sollu og ekki síst fyrir þá hlýju og
skilning sem ég hef notið.
Ég ætla að eiga minningarbrotin
fyrir sjálfa mig og vona að það sem
Solla gaf mér og mínum lifi með
okkur alla tíð.
Guðrún Vilhjálmsdóttir.
Ég veit af blómum bláum
í brekku móti sól
sem guð á himni háum
þar hefur gefið skjól.
(Fr.G.)
Elskuleg systurdóttir mín, Sól-
veig Vilhjálmsdóttir, er látin. Fram
í hugann streyma minningar og ég
hverf 48 ár aftur í tímann og minn-
ist eftirvæntingar og gleði yfir fæð-
ingu lítils barns - fyrsta barnabarns
foreidra minna, Sólveigar og Ingi-
mars, og fyrsta systkinabams míns,
sem veitti mér þann virðulega titil
að verða móðursystir. Þetta var lít-
il, ljóshærð stúlka, brosmild og björt,
sem ég passaði oft.
En það var eitthvað sem var ekki
aiveg eins og það átti að vera. Smátt
og smátt uppgötvaðist að þroskinn
kom hægar en hjá öðrum börnum.
Gleðin hvarf ekki en hún blandaðist
trega yfir því sem hefði getað orðið.
En gleðin yfír hverjum unnum sigri
var mikil - hveiju spori, hveiju orði
og brosið hennar Sollu, sem náði
einnig til augnanna, var alltaf á sín-
um stað. Gleðin hvarf ekki.
Sóleig, systurdóttir mín, eða Solla
eins og hún var alltaf kölluð, dvaldi
fyrstu árin í foreldrahúsum en fór
síðan til dvalar að Skálatúni í Mos-
fellssveit, sem síðan varð hennar
aðalheimili er fram Iiðu stundir. En
hún slitnaði aldrei úr tengsium við
fjölskylduna og heimilið. Hún var
ríkari en margir aðrir, hún átti tvö
heimili - tvær ijölskyldur og hún
unni báðum.
Um allar hátíðir og langdvölum
á sumrin var hún heima í Njörva-
sundi og hún var ómissandi þáttur
í afmælum systkina sinna, sem báru
hana á höndum sér og hún þau.
Væri hún í bænum á afmælum
frændsystkina sinna var hún sjálf-
sagður gestur. Einn frændi hennar
minnist hennar best þegar við kom-
um í afmæli i Njörvasundið og hún
kom niður stigann á móti okkur í
fína kjólnum sínum með bros á vör.
Ég minnist þegar ég kom svo í af-
mæli á kvöldin, þá sat Solla oft í
sófanum í stofunni og þegar hún
sá mig klappaði hún á sætið við
hliðina á sér og sagði „Ása“ og við
sátum saman, héldumst í hendur
og hún sagði mér á sinn hátt frá
vinum sínum í Skálatúni. Solla tók
ríkan þátt í lífi fjölskyldu sinnar og
naut þess að að verða móður- og
föðursystir. Hún var með alveg á
hreinu nöfn frændsystkina sinna og
skemmtilegast þótti henni þegar
hún kom í heimsókn til okkar að
skoða myndaalbúm með myndum
af fólki sem hún þekkti.
Fjölskylda Sollu átti lengi sumar-
athvarf á Kirkjuhóli á Snæfellsnesi
og þar naut Solla sín vel. Þar var
alltaf mannmargt og ég minnist ynd-
islegs tíma þegar við mörg úr móður-
fjölskyldu hennar vorum þar saman
komin í sól og sumaryl og ég man
Sollu leiðandi afa og ömmu, sem
unnu henni svo mjög og hún þeim.
Ég held að þessi ljúfa frænka
mín hafi verið hamingjusamur ein-
staklingur á sinn hátt, annars vegar
umvafín ástúð góðrar fjölskyldu og
hins vegar góðs starfsfólks og vina
sinna í Skálatúni. Og hún var alltaf
ánægð þegar hátíðun\og fríum lauk
að fara aftur heim að Skálatúni.
Síðustu árin hrakaði heilsu hennar
mjög og þá var hún umvafin kær-
leika þess góða fólks sem annaðist
hana.
Foreldrar Sollu voru ein af stofn-
endum Styrktarfélags vangefinna
og við mörg í fjölskyldunni fylgdum
á eftir þeim inn í þann félagsskap.
Þau bæði, ekki síst Sigríður, systir
mín, unnu um áratuga skeið mikið
og óeigingjarnt sjálfboðastarf fyrir
þennan málaflokk og þegar ég
hugsa málið þá er það í rauninni
Solla, sem er undirrótin að því að
ég hef um aldarfjórðungs skeið unn-
ið að málefnum öryrkja.
Líf Sollu kenndi frændsystkinum
hennar að við erum ekki öll eins þó
við fæðumst öll á sama veg. Og þau
eru ríkari en ella af þeim kynnum.
Þetta er í stórum dráttum lífs-
hlaup þessarar ljúfu systurdóttur
minnar. Og nú er komið að leiðarlok-
um. Eftir lifir falleg minning um
ljóshærðu stúlkuna með bjarta bros-
ið, sem frænka passaði á sínum
ungu dögum. Sú minning geymist
í gullakistu hjartans.
En sú er vísust vömin,
sem vemdar blómin smá
að aðeins bestu börnin
þau blóm í draumi sjá.
Ég votta elskulegri systur minni,
mági, syturbörnum mínum, sem
áttu svo fallegt samband við hana
og þeirra skylduliði dýpstu samúð
minnar fjölskyldu. Ég samhryggist
þeim við missi elskulegrar dóttur
og systur en samgleðst þeim að
hafa átt hana, sem auðgaði líf okk-
ar allra á sinn hljóðláta hátt öll
þessi ár.
Blessuð sé minning Sólveigar
Vilhjájmsdóttur.
Ásgerður Ingimarsdóttir.
Solla eins og hún var kölluð var
einstakur gleðigjafi og alltaf þegar
við hittumst var brosið hennar á
sínum stað. Þegar ég hugsa til baka
og minnist hennar hlýnar mér um