Morgunblaðið - 11.08.1995, Blaðsíða 2

MORGUNBLAÐIÐ
2 B FÖSTUDAGUR 11. ÁGÚST 1995
gekk út með flestar viðurkennin
BERTA María Waagfjörð fyrirsæta er hér á lokasýningu skólans
að sýna fatnaði Sveinbjargar. Til hliðar við hana eru þær Brynd-
ís Einarsdóttir Ieiklistarnemi og Anna Rakel Róbertsdóttir fyrir-
sæta sem sýndu Iíka fatnað fyrir hana.
Á útskriftardaginn tók hún á
móti flestum þeim viðurkenn-
— ingum sem veittar voru nem-
^5 endum í fatahönnun við skól-
J™ ann The American college for
Vrf the applied arts.
3E Sveinbjörg María Pálsdóttir
sem nýlega útskrifaðist frá
þessum skóla sem er í Los
Angeles í Bandaríkjunum var
valin nemandi ársins í fatahönn-
un. Kvöldklæðnaðurinn hennar hlaut
verðlaun, næturklúbbaklæðnaðurinn
lenti í l.sæti, hún hlaut verðlaun sem
veitt eru fyrir hönnunarlínu og viður-
kenningu fyrir heiidarútlit og fram-
setningu. I kjölfarið fylgdu nokkur
atvinnutilboð í Bandaríkjunum.
„Ég var óörugg og vissi ekki al-
veg hvað ég var að fara út í þegar
ég ákvað að fara í þetta nám. Það
sýndi sig þó fljótlega að það átti við
mig. Þessi fjögur ár hafa verið frá-
bær tími og námið ofsalega
skemmtilegt, langt og strangt en vel
þess virði“, segir Sveinbjörg María
sem kom í heimsókn hingað í sumar
til að ganga í hjónaband.
Sveinbjörg á fleiri viðurkenningar
í handraðanum því á síðasta ári hlaut
hún sérstaka viðurkenningu frá
hönnuðinum William Travilla sem
m.a. vann sér það til frægðar að
hanna fræga hvíta kjólinn sem Mari-
lyn Monroe var oft mynduð í á sínum
tíma.
Fékk nokkur atvinnutilboð
Hún og eiginmaður hennar Ólafur
Örn Karlsson voru bæði að ljúka
námi og fengu vinnu við sitt hæfi
úti í Los Angeles, hann við að mark-
aðssetja íslenska matvöru og hún
við fatahönnun. Hún segir að það
sé ekki mikið að gera fyrir fatahönn-
uði á íslandi og því freistandi að
íhuga þessi atvinnutilboð sem hún
fékk eftir útskriftina og freista gæf-
unnar í Los Angeles. Dvölin þar á
líka vel við þau, þeim fínnst gott að
vera í borginni. Að vísu segist Svein-
björg ekki ennþá hafa gert upp við
sig hvaða starf hún taki en það sé
þó ljóst að hún sé með næg verkefni
framundan.
„Undanfarið hálft ár vann ég með
skólanum í sjálfboðavinnu hjá hönn-
unarfyrirtækinu Free wear til að
kynnast hönnunarstarfínu og kom-
ast inn í það. Þetta fyrirtæki hannar
fjöldaframleiddan hversdagsfatnað
en mig langar að fara út í að hanna
vandaðan og fínan fatnað. Hvort af
því verður kemur í ljós á næstunni."
Framtíðarsýnin er lítið hönnunar-
fyrirtæki í eigu hennar. „Það þarf
ekkert að vera stórt en þá gæti ég
hannað algjörlega eftir mínu höfði.
Ég á bara eftir að finna einhverja
fjársterka aðila sem hafa trú á
mér.““.
Hundruð gesta á
lokasýnlngunni
Lokasýning skólans var haldin á
Beverly Hilton hótelinu í Los Angel-
es og nálægt fimm hundruð gestir
mættu til að beija dýrðina augum.
„Mín sýning var töiuvert frábrugðin
öðrum. íslenskar stúlkur sem búa í
Los Angeles sýndu fötin og útlitið
var öðruvísi en gerist og gengur.
Ég er íhaldssöm þegar litir eru ann-
arsvegar, vil hafa þá
milda og náttúrulega og efnin ekta.“
Sveinbjörg segist því hafa leikið
sér að andstæðum, verið með gróf
og fín efni saman eins og silki og
gæru og útlitið hafi líklega sagt til
um uppruna hennar, verið víkinga-
legt.
Skinnin fékk hún að heiman frá
Sauðárkróki og þau líkjast mokka-
skinni en eru eins og leður að utan
og ganga undir nafninu „nappalan"
gærur. Heba Þórisdóttir sá um förð-
un og umstangið í kringum sýning-
una, útvegaði hárgreiðslumeistara
og stóð með henni í þessu. „Hár-
greiðslan vakti töluverða athygli
því ég vildi hafa hárið víkingalegt,
rissaði upp hvað ég var að meina
og við fengum síðan mann sem
heitir Mauritchio frá Suður-Amer-
íku til að sjá um hana.“
Allt hennl ömmu Dríu
að þakka
Þegar Sveinbjörg er spurð
þessarar sígildu spurningar um
hvenær áhuginn á fatahönnun
hafi vaknað segir hún: „Þetta
er eiginlega allt henni ömmu
Dríu að þakka. Hún er ofsalega
snjöll saumakona og er enn að,
mætti í brúðkaupið mitt í frábær-
um kjól sem hún hannaði. Með því
að sitja og fylgjast með henni sem
Iítil stelpa vaknaði áhuginn. Þegar
ég var síðan tólf ára fjárfesti
mamma í saumavél og þá byrjaði
ég að sauma á mig.“
Það er reyndar ekki mikið um það
lengur að hún saumi á sig, hún seg-
ist verða útundan og frekar sauma
á fjölskyldu eða vini og kunningja
ef hún hafi tíma. „Ef ég finn mig í
einhveiju eins og ég hef gert í þessu
DAGLEGT LÍF
ANNA Rakel í silkikjól og
„nappalan" vesti sem er úr
samnefndu efni( sem er
skylt mokkaefninu)
I
ugt fólk í leit að munaði utan stór-
borganna. Og hver er kominn til
með að segja að það verði spenn-
andi að eiga samastað þarna innan
um fólk úr viðskiptalífinu, sem
hverfur af skrifstofum sínum til
að sitja límt yfir ferðatölvunni?
En hugmyndin um Alnetsþorp
höfðar einnig til dreyminna og
framsækinna arkitekta, en ekki til
að hýsa fólk, sem kýs að sitja eitt
og ótruflað yfir tölvunum, heldur
þá sem kjósa að sækja þangað
innblástur og samveru við annað
fólk. Tölvur þurfa ekki að vera
einangrandi, þar sem hver og einn
rýnir í eigin barm og á eigin skjá.
Alnetið er byggt upp eins og
nokkurs konar ranghali, án nokk-
urrar einnar miðstöðvar, sem allt
hverfist um, heldur liðast gang-
arnir hindrunarlaust áfram og allt
um kring, gang af gangi. Ymsir
arkitektar leika sér að hugmynd-
inni um nýja tegund byggðar, sem
er skipulögð sem sveigjanleg heild,
án fastra hindrana og ekki skorin
sundur af vegum og hraðbrautum.
Á þennan hátt getur Alnetið veitt
innblástur á margvíslegan hátt.
I stað þess að vera afdrep fyrir
útkeyrða kaupsýslumenn sjá
aðrir Alnet-þorpin fyrir sér sem
spennandi umhverfi ungs
fólks, sem gæti unnið saman
að tölvutengdum verkefnum
og samneytið við tölvurnar
gæti fætt af sér nýjar hug-
myndir og leiðir. Þar ynni
saman tæknimenntað fólk og
listamenn við að leita áður
óþekktra möguleika á sviði
tölvunotkunar. Þannig verður
samfélagið á Hvítkastalahæð
væntanlega ekki, en hver veit hve-
nær slíkt iðandi hugmyndaþorp
lítur dagsins ljós. ■
SD
Hver vill eiga
heima í Alnetsþorpi?
ALNETINU (Intemetinu) skýtur
upp í fjölbreytilegasta samhengi
þessa mánuðina og nú er farið að
byggja Alnetsþorp. í Bandaríkjun-
um eru að myndast byggðakjam-
ar, sérlega tengdir öllu, sem til
þarf til að eiga greiðan aðgang
að netinu. Og í miðaldaþorpi á
Ítalíu, sem komið var í eyði, er
verið að byggja upp Alnetsþorp.
En Alnetið blæs mönnum einnig
í bijóst hugmyndir um ný samfé-
lagsform og öðruvísi samstarfs-
hætti en tíðkast nú.
Þorpið Colleta di Castelbianco,
eða Hvítkastalahæð, í Lígúríu
stendur uppi á fjalli, eins ög mörg
gömul þorp í Suður-Evrópu. Stað-
arvalið átti sér góðar og gildar
ástæður á þeim tímum, þegar bú-
ast mátti við óvinveittum og vopn-
uðum gestum. Á síðustu öld fór
Colieta di Castelbianco í eyði, því
ræktunarrýmið var af skornum
skammti. Eftir stóðu lítil, hlaðin
hús, sem öll era meira eða minna
tengd saman og vaxin hvert út
úr öðru.
Fyrir skömmu hófst fasteigna-
fyrirtæki nokkurt handa við upp-
byggingu þorpsins. Með hjálp arki-
tekta, verkfræðinga og annarra
fræðinga er ætlunin að gera húsin
upp, svo þau verði aðlaðandi fjár-
festing fyrir fjársterka kaupendur.
Sérstakt aðdráttarafl er Alnetið. í
þorpinu verður móðurtölva fyrir
Alnetið, sem húsin verða tengd.
Símalínurnar verða tvöfaldar og
má því tala í símann og senda sím-
bréf eða vera á Alnetinu samtím-
is. Þær verða auk þess miklu
betri en venjulega tíðkast,
ljósleiðaralínur. Veitinga-
staðir og barir verða einn-
ig tengdir og þar verður
hægt að halda ráð-
stefnur og vera í
beinu myndbands-
sambandi og öðram rafrænum
samböndum við umheiminn, auk
þess sem þar verða Alnet-tengdar
tölvur, fyrir þá sem vilja ánetjast
með öðrum.
Þorpið með húsunum 65 á að
verða tilbúið eftir fjögur ár, en
þegar er farið að selja þau. Verð
á hvern fermetra í ibúðunum er
um 140 þús. ÍKR. sem telst
hátt verð í stórborgum eins
og Róm og Mílanó, hvað þá
uppi á fjallstindinum úti í
sveit. Það þarf varla mik-
ið hugmyndaflug til að
ímynda sér að þeir,
sem sækjast eftir
vistarverum í
miðaldaþorp-
inu er auð-