Morgunblaðið - 15.08.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 15. ÁGÚST 1995 31
BJÖRN
HALLDÓRSSON
+ Björn Halldórs-
son fæddist á
Dalvík 2.11. 1924.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 4. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldór Sigfússon,
trésmiður, fæddur á
Grund í Svarfaðard-
al, og Guðrún Júl-
íusdóttir, fædd í
Syðra-Garðshorni í
Svarfaðardal.
Systkini hans voru
Maríanna, Júlíus,
Jófríður og Sigfús.
Jófríður hjúkrunarfræðingur er
ein eftirlifandi. Eftirlifandi eig-
inkona Björns er Elín Guð-
björnsdóttir, fædd í Reykjavík
18.4. 1925. Börn þeirra eru: 1)
Guðbjörn, læknir, í Reykjavík,
f. 20.8. 1949, maki Júlíana B.
Erlendsdóttir, kennari, börn
þeirra eru Þórunn
og Júlía. 2) Júlía, f.
15.10. 1950, hjúkr-
unarfræðingur,
maki Gunnar Frí-
mannsson, rekstrar-
stjóri, börn þeirra
eru Þrúður, Orvar,
Heimir og Hildur.
3) Anna Guðný,
hj úkr unarfræðing-
ur og ljósmóðir,
maki Gunnar Kr.
Guðmundsson,
Iæknir, börn þeirra
eru Elín Birna, Agn-
es Björg og Arnór
Gunnar. Björn var
hárskeri að mennt. Rak hann
eigin rakarastofu í Reykjavík í
mörg ár. Frá 1973 var Björn
starfsmaður á endurskoðunar-
deild Reykjavíkurborgar.
Utför Björns fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ELSKU afí minn.
Mér þykir svo vænt um þig og
skil svo illa að ég fæ ekki að sjá
þig aftur. Þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar og allar góðu sög-
urnar. Ég veit núna að þér líður
vel, því mér er sagt að þú sért hjá
Guði.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu,
gakktu hér inn og geymdu mig
Guð í faðmi þínum.
Þín Þórunn.
Hveiju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
en eiga vini
sem aldrei svíkja.
(Davíð Stefánsson)
Nú er afi dáinn. Frá því við
munum fyrst eftir honum hefur
hann verið veikur. Okkur er sagt
að hjartveikin hafi fylgt honum í
25 ár og nú síðustu árin var greini-
legt að honum hrakaði ört. En við
munum ekki eftir honum sem sjúk-
lingi heldur fyrst og fremst sem
hressum og gamansömum manni
sem hafði gaman af að segja sögur
og var alltaf góður við okkur krakk-
ana.
Við barnabörnin hans höfum sum
verið búsett fjarri afa og ömmu
langtímum saman. Oft heimsóttum
við þau og það alltaf gaman. Og
stundum komu þau til okkar. Eftir
að afi hætti að vinna kom hann
stundum einn og bjó hjá okkur á
Akureyri.
Það var alltaf gaman með afa,
hann kunni svo margar sögur,
helmingurinn skrýtnar bullsögur og
svo sögur frá því hann var lítill á
Dalvík. Hann var hlýr og hress,
smáhrekkjóttur og stríðinn og við
vöruðum okkur ekki alltaf á því að
hann hafði ekki heilsu til að sprella
við okkur eins og hann gerði. Það
var oft eitthvað sem minnti á veik-
indi afa, við máttum ekki kitla hann
eins og hann kitlaði okkur eða vera
of mikið að fíflast við hann því þá
gat hann fengið verk. Afi sýndi því
áhuga sem við vorum að gera, ekki
síst ef það tengdist hans eigin
áhugamálum, t.d. fótbolta og skíð-
um, og hann hvatti okkur til dáða.
Afi var rakari. Hann var reyndar
hættur að reka eigin rakarastofu
þegar við þekktum hann en hann
fór stundum að klippa gamla fólkið
á Grund. Það var gaman að fara
með afa þegar hann fór þangað því
að það var alltaf líf og fjör í kring-
um hann á stofunni. Þar var sko
spjallað og hlegið mikið. Það var
líka gaman að heimsækja hann í
vinnuna hjá Reykjavíkurborg, bæði
inn í Borgartún á meðan hann vann
þar og eins var gaman þegar hann
gekk með okkur um nýja Ráðhúsið
eftir að hann fór að vinna þar. Við
sáum ekki betur en að léttleikinn
og hressileikinn fylgdi honum hvar
sem hann kom.
Þegar hann kom norður vildi
hann ólmur fara til Dalvíkur að
vitja æskustöðva sinna og heim-
sækja vini og ættingja. A meðan
hann hafði heilsu til að aka sjálfur,
var gaman að fá að sitja í bíl með
honum því að hann sagði oft svo
skemmtilegar sögur á leiðinni. Síð-
an þegar við svo komum á Dalvík-
ina sýndi hann okkur hvar húsið
hafði staðið, sem hann ólst upp í.
Það var eins og heimsóknir hans
norður væru aldrei fullkomnaðar
fyrr en hann var búinn að fara á
Dalvík eða út í Svarfaðardal.
Það var líka gaman að fara í
heimsókn með honum í Dalbæ,
dvalarheimili aldraðra á Dalvík.
Hann var alltaf að hitta einhveija
sem hann þekkti og þar urðu fagn-
aðarfundir. Þá vildi oft teygjast úr
tímanum og heimsóknirnar urðu
lengri en hann ætlaði sér. Hann
sagði oft að hann langaði til að fá
pláss á Dalbæ þegar hann yrði
gamall.
Síðasta árið var afi ekki nema
skugginn af því sem hann var áð-
ur. Honum leið oft illa en það komu
samt alltaf stundir inn á milli þegar
prakkarasvipurinn birtist í augun-
um og hann gerði grín að hlutun-
um. Hann var alltaf góður við okk-
ur og enginn gæti hugsað sér betri
afa.
Elsku afí! Nú er baráttan mikla
búin. Nú þarft þú ekki lengur að
þjást og þér líður vafalaust vel á
þeim stað sem þú ert á núna. Takk
fyrir allt!
Þín barnaböm
Þrúður, Orvar,
Heimir og Hildur.
Það er erfítt að trúa því að Björn
sé dáinn, þó dauðinn hafi oft knúið
dyra og verið nærri mörgum sinn-
um. Ég hef þekkt Björn í 17 ár og
við höfum átt margar ánægjulegar
stundir saman. Glaðari, jákvæðari
og þægilegri mann að umgangast
er vart hægt að hugsa sér. Einstakt
lag á að sjá björtu hliðarnar á tilver-
unni og lítið fyrir það að velta sér
upp úr hörmungunum þó að hann
hefði ærna ástæðu til. Það kom vel
í ljós þegar ég fylgdi honum til
London og hann beið eftir sinni
þriðju kransæðaaðgerð, sem honum
var eiginlega ekki treyst í en þar
sem æðarnar voru það þröngar, var
ekki um annað að ræða. Við sátum
og töluðum og höfðum það
skemmtilegt frá morgni til kvölds
í fleiri daga.
Þar sem við höfum nú búið er-
lendis í 6 ár og ekki séð Björn í 1
og hálft ár, vorum við farin að
hlakka til þeirra samverustunda
sem við gætum átt, eftir að við
værum flutt heim nú í haust. Við
verðum því miður að sætta okkur
við að það getur ekki orðið, en þar
á móti þakkað enn meir fyrir þær
stundir sem við höfum átt með þér.
Það eru margir sem syrgja nú, því
að með þeim kostum sem Björn var
búinn á maður marga góða vini.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast þér, það hefur gert líf
okkar ríkulegra, við sjáumst síðar
á enn betri stað.
Þinn tengdasonur.
Gunnar Kr. Guðmundsson.
... glaður og reifur
skyli gumna hver
sinn unz bíður bana...
Björn Halldórsson lifði í anda
þessa forna spakmælis úr Hávamál-
um uns yfir lauk. Hann þurfti að
kljást við lúmskan og hættulegan
sjúkdóm um árabil, en honum var
gefið æðruleysi og lífsgleði í vöggu-
gjöf sem hann naut til hinstu stund-
ar.
Björn var Svarfdælingur í báðar
ættir, ólst upp á Dalvík og átti þar
heimili hjá foreldrum sínum fram
undir tvítugt er hann fór til hár-
skeranáms á Akureyri hjá Jóni og
Sigtryggi rakarameisturum í Skipa-
götunni.
Björn var vaskur maður og fé-
lagslyndur. Hann gekk þegar til liðs
við íþróttafélagið Þór þar sem ná-
frændur hans voru fyrir. Hann var
þar virkur liðsmaður og lék knatt-
spyrnu í 1. flokki félagsins. Skíða-
maður var hann góður og keppti
m.a. fyrir Iþróttafélag Akureyrar á
landsmótum í skíðastökki og var
þá meðal bestu skíðastökkvara
landsins. Enn er að teija eina íþrótt
þar sem Björn skaraði fram úr, en
það var dans. Hann var dansmaður
af guðs náð á sínum yngri árum.
Að loknu hárskeranáminu flutti
Björn til Reykjavíkur og stundaði
þar iðn sína, fyrst hjá öðrum en
setti síðan upp eigin rakarastofu á
Hjarðarhaganum í Vesturbænum.
Þar skorti ekki viðskiptavinina, því
rakarameistarinn var, auk þess að
vera fær fagmaður, bæði greindur
og margfróður og hafði lifandi
áhuga á mönnum og málefnum.
Björn var fremur grannur meðal-
maður og bauð af sér góðan þokka.
Hann var harðskarpur og fylginn
sér að hveiju sem hann gekk. Hann
var vinur vina sinna, stefnufast ljúf-
menni. Sagnamaður góður, enda
oft hrókur alls fagnaðar. Hann var
ættrækinn og sérstaklega góður
heimilisfaðir. Hann var félagi í
Oddfellowreglunni í Reykjavík og
stundaði þann félagsskap vel. Síð-
ustu tvo áratugina var hann starfs-
maður hjá Reykjavíkurborg.
Björn var vel giftur. Elín, eftirlif-
andi eiginkona hans, bjó honum og
börnunum fallegt og notalegt heim-
ili og öll eru börnin vel menntuð
og góðir þjóðfélagsþegnar. Gest-
risni og hlýja var alla tíða aðals-
merki þeirra Elínar og Björns, enda
er Elín mikilhæf kona sem hún á
kyn til og manni sínum ástríkur lífs-
förunautur. Hún veitti Birni ómæld-
an styrk með kærleik og þolgæði í
veikindum hans.
... glaður og reifur
skyli pmna hver...
Það var sannmæli um Björn
Halldórsson.
Ég vil að lokum þakka honum
góða frændsemi og hlýja vináttu.
Við Þuríður vottum Elínu og fjöl-
skyldunni innilega samúð.
Júlíus J. Daníelsson.
Fáein kveðjuorð
Okkur langar í fáum orðum að
minnast vinar okkar, Björns Hall-
dórssonar, og þakka honum sam-
fylgdina í gegnum árin.
Það eru orðin tæp 50 ár síðan
vinskapur okkar hófst og hefur
sambandið á milli íjölskyldnanna
alla tíð verið mjög mikið. Það er
margt sem við höfum gert saman
í gegnum árin og þegar við hugsum
tik baka þá er það góða skapið
hans Bjössa sem kemur fyrst upp
í hugann. Bjössi var einstaklega
skapgóður maður og hrókur alls
fagnaðar. Hann var mjög músík-
alskur og ósjaldan tók hann upp
gítarinn og sló á létta strengi.
Bjössi hefur átt við mikil veikindi
að stríða undanfarin ár og er ótrú-
legt að hugsa til þess að hann skuli
hafa komist í gegnum þijár hjarta-
aðgerðir. Það er enginn vafi á því
að hans létta skap hefur haft mikið
að segja ásamt miklum og góðum
stuðningi fjölskyldunnar.
Við þökkum Bjössa samfylgdina
í gegnum árin og sendum Ellu og
allri Q'ölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja þau.
Katrín og Kári.
„Hvað er svo glatt sem góðra vina
fundur“, segir í þjóðkunnu kvæði
Jónasar Hallgrímssonar. Þessi ljóð-
lína kom mér svo oft í hug þegar
ég naut návistar góðvinar míns og
frænda Björns Halldórssonar hár-
skurðarmeistara, sem í dag verður
borinn til hinstu hvílu hér í Reykja-
vík og fer athöfnin fram í Dómkirkj-
unni. Björn var ósvikinn Svarfdæl-
ingur, móðurættin frá Syðra-Garðs-
homi og föðurættin frá Grund. Hann
var uppalinn á Dalvík, vaxandi
byggð við mynni Svarfaðardals, þar
sem margir þjóðkunnir menn slitu
barnsskónum, þar sem ungmennafé-
lagshreyfíngin stóð með blóma í
byijun aldarinnar og langt fram eft-
ir árum, og félagslíf allt var þjóðlegt
og þróttmikið.
Björn naut hinnar hefðbundnu
barna- og unglingafræðslu þeirra
tíma, sem skilaði þjóðinni kynslóð,
fróðri um líf og sögu þjóðar sinnar,
fólki, sem lærði ljóð þjóðskáldanna,
ritaði bæði og talaði kjamgott ís-
lenskt mál og gekk að hveiju verki
sern vinna þurfti sér og þjóðinni til
gagns og góðs. Þegar þessi ung-
menni komu út í þjóðlífíð til hinna
margvíslegu starfa, vom þau á
margan hátt mjög hæft fólk. Ungl-
ingafræðslan var alhliða menntun
sem nýttist ágætlega sem góð und-
irstaða til framhaldsnáms þeim, sem
lögðu út á þá braut, og máttu bera
af sjálfir allan kostnað, en til samfé-
lagsins vora ekki sótt námslán á
þeim ámm. Björn Halldórsson óx
upp úr þessum þjóðlega og heil-
brigða jarðvegi. Hann unni átthög-
um sínum, landi og þjóð og lagði
ávallt gott til mála. Hann var raun-
góður, hjálpfús, og glaðvær að eðlis-
fari, vildi hvers manns vanda leysa.
Ungur að árum stundaði hann
íþróttir af kappi, var góður leikfimi-
maður og meðal bestu skíðakappa
þeirra tíma, var þátttakandi í skíða-
stökki á íslandsmótum, en sá þáttur
skíðaíþróttarinnar er aðeins á færi
vel þjálfaðra skíða- og kjarkmanna.
Að loknu námi í unglingaskóla Dal-
víkur fór Bjöm í Iðnskólann á Akur-
eyri og lauk námi sem hárskurðar-
meistari. Hann starfaði fyrst í stað
á Akureyri í iðngrein sinni, en flutt-
ist til Reykjavíkur árið 1949, sem
varð gæfurík ákvörðun, en þar
kynntist hann eftirlifandi eiginkonu
sinni, Elínu Guðbjörnsdóttur, og
gengu þau í hjónaband árið 1950.
Elín reyndist Birni frábær lífsföru-
nautur sem bjó honum og börnunum
einstaklega fagurt og hlýlegt heim-
ili að Lynghaga hér í borg. Bjöm
var mjög góður heimilisfaðir og lagði
sig allan fram um að búa sem best
að fjölskyldunni. Hann starfaði um
árabil að iðn sinni hér í Reykjavík
og síðustu árin starfrækti hann eig-
ið fyrirtæki við Hjarðarhaga í vest-
urbænum og munu margir minnast
hans þaðan. En þeegar allt virtist
leika í lyndi, dundi yfír áfall, sem

LCGSTCINflR
m ^ ^ Guðmundur Jónssón F. 14.11.1807 U D. 21. 3. 1865
SÍMI:
1 Granít s/f | \ HELLUHRAUN 14 220 HAFNARFJÖRÐUR 565 2707 FAX: 565 2629
átti fleiri óvænta fylgifiska. Það var
árið 1972, áður en hjartaskurðað-
gerðir vom hafnar hér á landi. Líkt
og svo margir á þeim áram, varð
Björn að fara til London og gangast
undir hjartaskurðaðgerð þar, seifl**’
framkvæmd var af þekktum lækni
sem varð íslendingum vel kunnur.
Þessi aðgerð virtist lofa góðu, en
áður en langur tími var liðinn, mátti
hann fara í aðra aðgerð í sama
sjúkrahúsi. Þegar svo þriðja aðgerð-
in reyndist óumflýjanleg og var einn-
ig gerð í London, virtist augljóst að
slaka þyrfti á í erfiðu starfi. Þijár
hjartaskurðaðgerðir á skömmum
tíma, eru án efa fátíðar og sagt var
á þeim tíma, að um einsdæmi hafi
verið að ræða. Það sem vakti aðdáun
allra sem til þekktu, var bjartsýnW
og æðraleysi Björns, sem aldrei
kvartaði og horfði til framtíðar af
bjartsýni og karlmennsku. Eftir
þriðju skurðaðgerðina í London árið
1974, hætti Björn að starfa í iðn-
grein sinni og réðst til léttari starfa
hjá Reykjavíkurborg. Hann lét af
því starfí aldurs vegna árið 1994.
Segja má að á þessum tveim ára-
tugum hafí lífíð og dauðinn stundum
vegið salt þegar áföll dundu yfír,
en þá hafði lífið ávallt betur, þótt
stundum munaði mjóu. Umönnun
og hæfni lækna og hjúkrunarfólks
hjartadeildar Landspítalans átti þar
án efa stóran hlut að máli. Nú að
leiðarlokum er margs að minnast frá
liðnum samverustundum með góð*'
um frænda og fjölskyldu hans. Hann
var tónlistarannandi, söngelskur og
hafði næmt eyra og fágaðan smekk
á því sviði. Skopskyn átti hann ein-
stakt til að bera, var jafnan hrókur
alls fagnaðar í stóram vinahópi. Öll-
um nákomnum mun hafa verið ljóst
síðustu mánuðina, að hvetju dró og
naut hann að vanda frábærrar
umönnunar á heimili sínu.
í Eyjafirði stóð vagga Bjöms
Halldórssonar, þar dvaldi hugur
hans löngum, þangað lá leiðin í sáé-
og sumaryl og þar, í faðmi fjall-
anna, var langri göngu lokið í ná-
lægð æskuslóða.
Innilega samúð og þakkir fyrir
liðna tíð vottum við hjónin öllum
ástvinum hins látna. Megi hann
hvíla í Guðs friði.
Jóhannes R. Snorrason.
Við trúum því vart að elsku afí
sé dáinn. Við höldum að þetta sé
bara vondur draumur. Þegar hann
heimsótti okkur til Svíþjóðar var
svo gaman, við fórum svo oft í
göngutúr og svo sagði hann okkur
svo skemmtilegar sögur og sumum
trúðum við varla. Sögurnar af afír-
og Tuma voru langskemmtilegast-
ar. Nú höfum við ekki séð afa í
hálft annað ár og vorum farnar að
hlakka svo til að hitta hann þegar
við flyttum heim til íslands í haust.
En við vitum að nú er honum ekki
lengur illt og líður vel hjá Guði.
Elsku afi, takk fyrir hvað þú varst
alltaf góður við okkur.
Vertu, Guð, yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman i hring
sænginni yfir minni.
Þín barnabörn,
Elín Birna, Agnes Björg
og Arnór Gunnar.
Útfararstofa Kirkjuganianna Possvogi
Sími SSl 1266