Morgunblaðið - 17.08.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 17. ÁGÚST 1995 39 *
Guð blessi fjölskyldu hennar og
styrki í sorginni.
Ásta, Guðrún og
Dröfn Ólafsdætur.
Við jólaheimsóknir undanfarinna
ára höfum við hjónin fylgst með
hvernig heilsu Dísu hefur hrakað
ár frá ári. Við síðustu jól varð manni
mínum að orði, eftir að við höfðum
kvatt hana: „Ætli við sjáum Dísu
nokkuð aftur?“ Því miður höfum við
nú fengið það svar sem við síst vild-
um. Nú er þessi glæsilega mágkona
mín öll, eftir langvarandi veikindi.
Hún var vel gáfum gædd, en
umfram allt var hún gædd ríkri
kímnigáfu og átti þá létt með að
gera grín að sjálfri sér, þrátt fyrir
að hún væri oft lasin. Hún var sann-
gjörn og réttsýn, og dæmdi ekki
| aðra. Ágirndin og græðgin í verald-
leg gæði sem einkennir svo margt
nútímafólk, voru henni ijarlæg og
| framandi.
Sonur hennar Davíð fórst af slys-
förum á unglingsárum. Langur tími
leið áður en lík hans fannst og varð
biðin og óvissan fjölskyldunni þung-
bær. Sorg Dísu vegna missis ást-
kærs og hæfileikaríks sonar, varð
henni mjög sár og markaði djúp
spor í líf hennar. Þegar jarðsetning
hans að lokum fór fram urðu spor-
in þung, bæði fjölskyldunni og öðr-
um ástvinum. Davíð eignaðist dótt-
| urina Hjördísi og linaði það sorg
Dísu. Seinni árin eignaðist hún fleiri
mannvænleg barnabörn, sem hún
unni heitt, var ákaflega stolt af og
veittu birtu í líf hennar.
Þær eru ótaldar stundirnar sem
við hjónin áttum við kaffiborðið hjá
Dísu og Madda. Þar var rabbað,
grínast og þrasað. Og enginn
gleymir kökunum sem jafnan voru
á borðum, því þessi myndarlega
! húsmóðir var óþreytandi við að
baka heimsins bestu kökur, svo
lengi sem heilsan leyfði.
Við hjónin finnum að Dísa er nú
sátt að leiðarlokum og hefur náð
þangað sem henni er fagnað af
ástkærum syni sínum og öðrum
látnum ástvinum, handan við móð-
una miklu, í landinu bjarta.
Elsku Maddi, Gugga og Eggert,
hugurinn er hjá ykkur á þessari
j sorgarstundu. En minningin um
j mæta eiginkonu og móður mun lifa.
' Sveiney Sveinsdóttir,
Stokkhólmi.
Dagarnir voru þrungnir spennu
og tilhlökkun, við vorum ungir leik-
listarnemar við leiklistarskólann
hans Lárusar Pálssonar árið 1948
. og við áttum framtíðina fyrir okkur.
Þarna kynntumst við Dísa Jó. og
| brölluðum margt með öðrum skóla-
i systkinum, sérstaklega þeim Agn-
" esi og Löllu, sem nú eru látnar.
Þegar ég kom svo aftur til Reykja-
víkur, til að setjast á skólabekk í
Þjóðleikhússkólanum, með létta
buddu og húsnæðislaus, hljóp Dísa
undir bagga, bauð mér að deila
með sér íbúð, sem hún leigði ásamt
Olgu Pétursdóttur. Ég þáði þetta
i með þökkum.
Dísa var falleg stúlka, hafði létta
( lund og sérkennilega skemmtilega
{ kímnigáfu. Við bjuggum saman
þennan vetur og nú, þegar hún er
horfin okkur, lifna minningarnar á
ný, allar góðu stundirnar standa
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
um og fylla mig söknuði og eftir-
sjá. Tírninn og atvikin höguðu því
þannig að við Dísa höfðum ekki
mikil samskipti þessi síðustu ár, en
| sambandið rofnaði þó aldrei, við
töluðumst við í síma og hittumst
einstaka sinnum og nú vildi ég óska
( að það hefði verið oftar.
En svona er lífið, raunveruleikinn
er sjaldnast eins og þeir rósrauðu
draumar sem okkur dreymir þegar
við erum ung og stöndum á þrösk-
uldi lífsins, en það er gaman að lifa
og takast á við raunveruleikann í
blíðu og stríðu. Þannig náum við
að þroskast og vaxa og það er gott.
Mig langar að kveðja Dísu Jó.
j og þakka fyrir góðu stundirnar, um
leið og ég bið fjölskyldu hennar
( allrar blessunar.
Margrét Ólafsdóttir.
JÚLÍANA
*
*
SIG URJONSDOTTIR
+ Júlíana Sigur-
jónsdóttir
fæddist á Skjöld-
ólfsstöðum í
Breiðdal í S-Múla-
sýslu 26. júní 1917.
Hún lést í Reykja-
vík 5. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Dómkirkjunni 16.
ágúst.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
ELSKU langamma. Takk fyrir allt
það góða sem þú gerðir fyrir okk-
ur. Guð blessi minningu þína.
Vilborg, Helgi,
Bjarki og Sóley.
Nú kveðjum við elskulega ömmu
okkar. Ömmu sem var alltaf svo
góð, hlý, mjúk og glæsileg. Ömmu
sem var stöðugt að hugsa um vel-
ferð okkar allra.
Amma ræktaði garðinn sinn allt-
af vel á meðan heilsa leyfði og heim-
ili þeirra afa og hennar var einstak-
lega fallegt og snyrtilegt.
Amma tók alltaf vel á móti okk-
ur öllum og það sem við kunnum
ekki hvað síst. að meta var að hún
talaði við okkur krakkana eins og
að við værum fullorðnar manneskj-
ur.
í eldhúsinu hjá ömmu var margt
skrafað. Oftast töluðum við um fjöl-
skylduna og það hvernig hvetjum
og einum vegnaði. Hún sagði okkur
frá því sem gerðist á æskuárunum
og vissu sína um að hún ætti eftir
að hitta aftur þá sem hún hefur
kvatt á lífsleiðinni.
Við þökkum þér allt, elsku amma,
og við sjáumst síðar. Elsku afi við
biðjum guð að styrkja þig í sorginni.
Þorsteinn, Bjarni, Berglind,
Halla, Högni, Hildur og
Hrund.
í dag verður jarð-
sungin frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík hús-
freyjan í Barmahlíð 4.
Það eru rösk þijátíu
ár frá því atvikin hög-
uðu því svo, að ég fór
að starfa í verslun í
Barmahlíð 4 og kynnt-
ist þá húsfreyjunni á
hæðinni, Júlíönu Sig-
uijónsdóttur, og manni
hennar, Þorsteini Erl-
ingssyni. Þau kynni
hafa haldist síðan allt
fram á þennan dag.
Það er gott fyrir ungt
fólk, sem er að flytja í nýtt um-
hverfi að mæta hlýhug og velvilja.
Það var mín gæfa að kynnast þess-
um hjónum. Það var ekki víl eða
nagg, heldur hress blær athafna
og framtaks. Húsbóndinn með
flokka manna í vinnu ýmist í borg-
inni eða úti á landsbyggðinni. Júl-
íana var mikil húsmóðir. Heimilið
var hennar starfsvettvangur lengst
af. Hún bjó eiginmanni og börnum
sínum fallegt og gott heimili, þar
sem gott var að koma og spjalla
um líðandi stund eða hina ýmsu
þætti lífsins.
Júlíana var hress kona og á
stundum hvatskeytt í orðum. Það
var hennar háttur, en innra sló við-
kvæmt hjarta, sem ekkert mátti
aumt sjá eða heyra án þess að finna
til og helst að hjálpa eða aðstoða.
í snauðum heimi ég hlusta á löngum vökum
og heyri þyt af snöggum vængjatökum.
Minn engill hefur lyft sér ljóss í veldi
það líður aldrei dagur guðs að kveldi.
En ég er mold og mæni í heiðniblá
á meðan stundaglasið sandkom á.
(Einar Ben.)
Júlíana var fædd á Skjöldólfs-
stöðum í Breiðdal, en foreldrar
hennar flytja að Karlsskála í Vöðla-
vík þegar hún var tveggja ára. Þar
í Vöðlavík átti hún sín bernsku- og
unglingsár. Þá var búið þar á hveij-
um bæ og margbýlt á sumum. Þar
er fallegt, úthafið í austur og fjöllin
í skeifu um víkina.
Á fimmtánda ári flytur hún með
fjölskyldu sinni á Eskifjörð, vegna
sjúkleika föður hennar og þar lést
hann skömmu síðar. Frá þeim tíma
má segja að hún hafi séð um sig
sjálf. Fór að vinna þar sem vinnu
var að hafa.
Lá þá leiðin tii Vestmannaeyja
og síðan til Reykjavíkur, þar sem
hún átti heima síðan. Þar undi hún
hag sínum vel og varð mikill Reyk-
víkingur og vildi hvergi frekar
búa. Þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum Þorsteini Erl-
ingssyni, Filipussonar grasalækn-
is. Lengst af bjuggu þau í Skipa-
sundi, en frá 1956 í Barmahlíð 4.
Þar undu þau hjón hag sínum vel.
Þau voru samhent í lífnu. Tóku af
höfðingsskap og rausn á móti gest-
um. Vildu hvers manns vanda leysa
er til þeirra kom. Júlíana hafði
ákveðnar skoðanir á þjóðmálum.
Samkvæmt sjálfri sér og uppruna
sínum taldi hún félagshyggju og
samhjálp það form sem farsælast
væri.
Hún unni fegurð hvar sem hana
var að finna, hvort sem það var í
myndlist, tónum eða í umhverfinu
sjálfu.
Slíkra er gott að minnast. Þakka
ég og fjölskylda mín margar góðar
stundir ýmist heima eða heiman og
í hestaferðum.
Heimilið og fjölskyldan voru
henni ákaflega hjartfólgin.
Nú hin síðari ár er heilsan fór
að bila var henni fátt meiri ánægja
en velgengni barna og barnabarna.
Áfangar Arnar á listaferli sínum
voru henni mjög hjartfólgnir. Veik-
indum sínum tók hún af stillingu,
kvartaði ekki, staðráðin í að kom-
ast yfir þau. Þorsteinn, maður henn-
ar, annaðist hana af kostgæfni og
kærleika síðustu mánuðina, þar til
fyrir fáum vikum að hún fór á
hjúkrunarheimilið Eir, þar sem hún
lést.
Jarðneski andi, hvað er vor heimur?
í ómælisdjúpi ein brothætt skel.
Þar sker oss í augu sálna sveimur
með sigur viljann og ódauðlegt þel.
Algeimis mál er hörpuhreimur,
sem hjörtu nema og skilja vel.
Maður, hvers virði er moldar seimur,
móti því einu - signir þú hel.
(Einar Ben.)
Eiginmanni hennar Þorsteini Erl-
ingssyni, börnum þeirra Sigrúnu,
Kristínu og Erni og fjölskyldum
þeirra og barnabarnabörnum og
öllum ástvinum sendi ég einlægar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Júlíönu Sig-
uijónsdóttur.
Hreinn Árnason.
Við kistulagningu ömmu minnar
Júlíönu var litla nafna hennar, dótt-
ir mín, Júlíana Kristín, skírð. Séra
Sigfinni hefði ekki getað mælst
betur en þegar hann sagði að von-
andi myndi Júlíana litla ekki bara
erfa nafn langömmu sinnar, heldur
líka alla hina góðu eiginleika henn-
ELIN
SIGTR YGGSDÓTTIR
+ Elín Sigtryggs-
dóttir fæddist í
Héraðsdal í Lýt-
ingsstaðahreppi í
Skagafirði 16. júní
1923. Hún lést á
Fj ór ðungssj úkra-
húsinu á Ákureyri
30. júlí síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Akur-
eyrarkirkju 16. ág-
úst.
í ÞESSARI minning-
argrein ætla ég í fáum
orðum að minnast
ömmu minnar. Ég og Ella amma
mín höfðum tengst mjög mikið síð-
astliðin ár á mjög persónulegan
og andlegan hátt. Við vorum eins
konar trúnaðarvinkonur og hún
var einnig verndarengillinn minn
og verður það vonandi alltaf. Ég
má teljast mjög heppin, því ég fékk
að kynnast henni mjög vel og sá
ég hana á hveijum einasta degi
og ef ég sá ömmu mína ekki í
nokkra daga myndaðist eins konar
tómarúm inni í mér. Hún var mjög
lífsglaður persónuleiki og var hún
ætíð brosandi og hlæj-
andi og held ég að
enginn hafi verið eins
óhræddur við dauðann
og hún var. Hún sagði
mér að dauðinn væri
bara einn mikilvægur
punktur í lífinu sem
enginn ætti að vera
hræddur við. Ég held
að Elín amma mín
hafi kennt mér allar
mikilvægustu stað-
reyndir lífsins bæði
þær óumflýjanlegu og
þær flýjanlegu. En ég
held að ég ætti að
gleðjast yfir þeirri guðsnáð að hún
hafi fengið að fara eftir alla þessa
kvalafullu mánuði en auðvitað
mun ég sakna hennar sárt og
djúpt en alltaf skal ég muna það
svo lengi sem ég lifi að amma
vildi hafa alla í kringum sig glaða
og ánægða svo ég held að ég
minnist allra þeirra góðu minn-
inga sem amma mín gaf mér. Svo
að lokum vil ég þakka öllum sem
hafa veitt mér mikinn stuðning
og auðsýnt mér samúð.
Dagbjört Pálsdóttir.
Við viljum í stuttu máli minnast
elskulegrar ömmu okkar Elínar
Sigtryggsdóttur.
Hún Ella amma var einstök
kona. Hvað sem hún tók sér fyrir
hendur gerði hún af dugnaði og
samviskusemi. Þar er af mörgu að
taka. Auk þess að stunda vinnu
sína af mikilli eljusemi lét hún
gott af sér leiða hjá hinum ýmsum
félagasamtökum.
Ávallt sat vellíðan annarra í
fyrirrúmi hjá ömmu og mikill frið-
ur ríkti í kringum hana. Þetta
ásamt smellnum tilsvörum og
skemmtilegri kímnigáfu veitti
henni hlýlegt viðmót og góða nær-
veru. Enda naut hún hlýhugar
fjölda fólks í veikindum sínum.
Amma var baráttukona með
hjarta úr gulli eins og sýndi sig
allt til hennar síðasta dags. Við
erum þakklát fyrir að hafa fengið
að vera samvistum við hana á lífs-
leiðinni.
Takk fyrir tímann sem með þér við áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð eftir kveðjuna hér.
Þinn orðstír mun lifa um ókomna daga.
Indælar minningar hjarta’ okkar ber.
(P.Ó.T.)
Sigfríður og Pálmi.
ar. Varla er hægt að óska litlu barni
betra. Engin tilviljun réð nafnaval-
inu. Lengi vel tók ég mér það bessa-
leyfi að „lagfæra“ nafn mitt lítillega
og kynna mig sem Sólveigu Júlí-.
önu, var það gert í virðingarskyni
við ömmu Júl, sem hefur alltaf stað-
ið mér einna næst. Var það því strax
sjálfgefið að litla Júlíana Kristín
yrði nefnd í höfuðið á henni. Amma
Júl var sérstök. Hinir góðu eigin-
leikar hennar ömmu voru fjölmarg-
ir, en það sem alltaf á eftir að lifa
hvað skýrast í endurminningunni,
er hinn mikli kærleikur sem hún
bjó yfir í hjarta sínu og hún geisl-
aði í svo ríkum mæli út frá sér.
Amma Júl mátti aldrei neitt aumt
sjá, sama var hvort hún var full- _
frísk eða lá fyrir á einhverri sjúkra-
stofnun. Alltaf skyldi hún finna ein-
hverja manneskju sem hún taldi sér
trú um að væri veikari en hún og
þyrfti hjálpar hennar við. Ekkert
gladdi ömmu Júl meira en að fá
að gera eitthvað fyrir aðra, baka
pönnsur, strauja skyrturnar hans
Óla síns, það hlaut alltaf að vera
eitthvað sem hún gæti gert og ef
ekki þá fann hún sér einfaldlega
eitthvað „til dundurs“. Stundum var
þó svo vel til tekið að hlutir fund-
ust jafnvel ekki svo dögum eða
vikum skipti og þá oft á tíðum á
hinum undarlegustu stöðum.
Amma var sígefandi af sér, hún
var ekki rík af veraldlegum gæð-
um, en hún var rík af innri fegurð
og af andlegum og tilfinningaleg-
um auði átti hún nóg. Lítið þurfti
að gera til að gleðja ömmu, einn
lítill koss, bíltúr, heimsókn og eng-
inn gat átt önnur eins barnabörn
eins og hún. Amma bar alltaf heill
þeirra sem henni þótti vænt um
fyrir brjósti. Ekkert var nógu gott
fyrir okkur. Oft á tíðum þegar ég
kom úr heimsókn frá henni, fann
ég peningaseðil sem henni, ellilíf-
eyrisþeganum hafði á einhveriv
hátt tekist að lauma í vasann hjá
mér. Barnabarnið hennar, tann-
læknirinn, mátti nú örugglega ekki
svelta. Þetta er lýsandi dæmi um
hana ömmu mína og óþijótandi
örlæti hennar.
Nú eru þáttaskil í lífinu, elsku
amma Júl er dáin. Oft á tíðum
hefur maður hugsað til er þessi
stund mundi koma. Heilsu ömmu
hrakaði ört á síðasta ári en samt
sem áður kemur dauðinn manni
alltaf á óvart. Þó missirinn sé mik-
ill og söknuðurinn eftir mjúku og
hrukkóttu hálsakotinu, sem svo
gott var að kyssa á, eigi eftir að
vara lengi, reyni ég að hugga mig
við að ég veit að núna er amma^-
hamingjusöm. Amma sagði oft að
hún vonaðist til að þurfa ekki að
veslast upp og deyja örvasa gamal-
menni. Henni varð að ósk sinni.
Hún dó friðsælum dauðdaga og
þrátt fyrir oft á tíðum erfitt lífs-
hlaup, sátt við lífið og tilveruna.
Amma var mjög trúuð kona og
þroskuð sála. Vissa mín er sú að
nú sé hún komin þangað sem hún
er böðuð ljósi og ævarandi friði.
Ég er rík, ég á í huga mér minn-
ingu af ömmu minni.
Ég mun alltaf búa að þeirri ótak-
mörkuðu ást og blíðu sem þú gafst
mér. Guð og englarnir vaki yfir
þér, elsku amma mín.
Sólveig. ‘
i** 1 11*
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÖTEL LOFTLEIIIH