Morgunblaðið - 20.08.1995, Blaðsíða 1
Fjölsnærður
furðufugl
7
SlJPMNtFP.APUBE
iss_________JMtotnitiiftlfiftift_jlu> B
BJÖRN og Oddný með dóttur sína Brynhildi á hlaðinu á Ytri-Löngumýri og í baksýn nýslegin túnin.
Slær túnin
í eldinn
Björn yngri Bjömsson, bóndi á Ytri-Löngu- Pálmadóttir heimsótti hann og Oddnýju
mýri, ætlaði að fara að kaupa framleiðslu- Gunnarsdóttur konu hans var bóndinn að
rétt til að vega á móti minnkuðum kvóta í heyja sín stóm tún til að brenna heyjunum.
fjárbúi sínu, þegar upp kom riða og þurfti Þrátt fyrir erfiða tíma hjá ijárbændum em
að skera sexhundruð fjár. Þegar Elín þau bjartsýn á framtíð sauðfl árbúðskapar.
BÆRINN á Ytri-Löngumýri
blasir við hátt uppi í hlíð-
inni handan Blöndu þegar
ekið er af þjóðveginum inn
Blöndudalinn og má sjá að
Björn bóndi Björnsson er
að slá á miklum töðuvöllum neðan
við bæinn. Þegar spurt er, eftir að
bóndi er kominn í bæ til að fagna
gesti með Oddnýju konu sinni, hvort
ekki sé illa sprottið hjá honum sem
öðrum á þessu vonda vori, svarar
hann að bragði að það skipti sig
engu. Það sem hann er búinn að slá
fer á eldinn. Nú slær hann túnin og
hendir heyjunum. Það eru fyrir-
mæli. Á þessu stóra ijárbúi greindist
riða og var allt fé skorið niður. Búið
verður íjárlaust til haustsins 1996.
Björn kveðst því vera á bótum og
ekki mega selja hey, nema til hesta-
manna. „Og ég er á móti því að það
sé liðið að menn sem þiggja bætur
fyrir íjárleysi sökum riðu, séu að
gera sér pening úr heyjunum, því
heymissirinn á að vera innifalinn í
bótum. Ef ég er í eitt ár að koma
inn með hey sem dugir vel fyrir 600
íjár, þá er ég að rugla markaðinn
fyrir þeim sem eru að reyna að lifa
af heysölu til hestamanna," útskýrir
hann. Það hlýtur þó að vera erfitt
fyrir bónda að heyja í eldinn? „Já,
það er leiðinlegt að brenna heyin,
sérstaklega þegar maður hefur á
tilfinningunni að einhvers staðar
geti orðið heyskortur. En erfiðast
var þó að koma í íjárhúsin og sjá
þau galtóm," svarar Björn
Svanirnir urðu að börnum?
Þegar beygt er yfir þessa fallegu
brú, sem byggð var á Blöndu um
1950 hjá Syðrakoti sem nú heitir
Brúarhlíð, rifjast upp önnur ferð að
Ytri-Löngumýri um 1940. Þá var
engin brú og farið með hestana yfir
í dragfetjunni þarna niður undan,
sem enn má sjá leifar af. Stelpa í
sveit reið þá út dalinn með frænda
sínum Pétri á Bollastöðum, sem átti
erindi við Björn Pálsson bónda á
Löngumýri. Björn hafði nýbyggt
glæsilegasta húsið í sveitinni, enda
silfurrefaræktin þá í blóma hjá hon-
um. í þessu húsi var parketgólf, sem
orð fór af, og gestirnir látnir fara
úr stígvélunum og í prjónaða inni-
skó. I stofunni gapti stelpan full
aðdáunar upp í þennan stórhuga
bónda, sem gantaðist og talaði hátU.
þegar dáðst var að nýja húsinu:
„Svo ætla ég að gera hér fyrir fram-
an skrúðgarð og búa til í honum
tjörn með svönum á. Síðan ætla ég
að fá mér konu og hún á ekkert að
gera annað en að sitja við tjörnina
og horfa á svanina." Orðræðan fest-
ist í minni, enda hafði stelpan ekki
fyrr hitt svo rómantískan og stór-
huga bónda. Björn Pálsson fékk
nokkum árum síðar konu, Ólöfu
Guðmundsdóttur frá Fiatey á Skjálf-
anda, en hún hafði nú víst margt
annað að sýsla en horfa á svani á
tjörn, því þau eignuðust 7 syni og 3
dætur.
„Ætli svanirnir hafi ekki-orðið
að börnum. Er ekki alltaf svo í ævin-
týrunum. Ég sé ekki annað en að
hann hafi fylgt sínum rómantísku
draumum," sagði sjöundi sonurinn,
Björn yngri, kíminn þegar honum
var sögð þessi saga í sömu stofunni
í sama húsinu, þar sem hann býr