Morgunblaðið - 24.08.1995, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 24. ÁGÚST 1995 33
MINNINGAR
BJÖRNI.
G UNNLA UGSSON
+ Björn I. Gunnlaugsson
skipsljóri fæddist í Reykja-
vík 18. október 1918. Hann
lést 17. október síðastliðinn í
Northridge-sjúkrahúsinu í
Fort Lauderdale í Flórída og
fór útför hans fram frá Christ
Lutheran Church í Fort
Lauderdale 19. október.
í DAG fer fram í Dómkirkjunni
minningarathöfn um frænda minn,
Björn I. Gunnlaugsson, sem lést
heima hjá sér í Flórída sl. haust.
Fær hann síðan að hvíla í ís-
lenskri mold við hlið móður sinnar,
föður og fóstru.
Mamma hans Bangsa dó þegar
hann var kornabarn og tók amma
mín, Guðrún, þá þetta systurbarn
sitt í fóstur og gekk honum í
móðurstað þegar á fyrsta ári, enda
hét hún í hans munni aldrei annað
en mamma. Faðir hans, Gunnlaug-
ur Illugason, var togaraskipstjóri
og fluttist af landi brott til Amer-
íku árið 1927, þar sem hann hélt
áfram að veiða þorsk á gjöfulustu
miðum heimsins sem nú eru ör-
deyða. Gamli Gunnlaugur og Ey-
jólfur, afi minn, voru vinir og fóst-
bræður og til af því margar sögur
sem ekki er við hæfi að segja á
þessum vettvangi, en Bangsi hafði
gaman af því að lauma þeim útúr
sér síðla kvölds í góðu tómi.
Fjölskylda afa míns og ömmu
bjó fyrst neðst á Skólavörðustígn-
um en flutti 1928 að Laxnesi í
Mosfellssveit þar sem þau fjögur
systkinin ólust upp undir styrkum
en hæglátum armi Guðrúnar, því
húsbóndinn stundaði áfram sjó við
að gæta véla í togurum allt þar
til hann fórst í stríðinu.
Bangsi fór í Versló og útskrifað-
ist þaðan 1937, en eitthvað var
fátæklegt um vinnu í verslunar-
bransanum hér á þessum árum,
svo að hann ákvað að fara til föð-
ur síns í Boston og gerast togara-
sjómaður. Sjómennska varð að
hans ævistarfi. I stríðinu var hann
á herflutningaskipum og aflaði sér
skipstjórnarréttinda. Eftir stríð
réðst hann til ESSO sem seinna
hét EXXON og var þar stýrimaður
og skipstjóri á olíuskipum af
stærstu gerð allar götur þar til
hann fór á eftirlaun fyrir um tíu
árum.
Eftir á að hyggja er það fremur
sérkennileg reynsla að alast upp
við það eiga þijú móðursystkini
öll í annarri heimsálfu, og lengst
af ömmu líka, þó yfír því væri
ákveðinn ævintýraljómi. Tengsl
verða því með öðrum hætti en hjá
fólki sem er allt á sömu torfunni.
Ég hefí því oft dáðst að frænda
mínum fyrir það hvað hann var
duglegur við að halda tengslum
við sitt fólk, enda var það í raun-
inni hans líf og yndi að umgang-
ast fólk og eiga skemmtileg sam-
skipti við alla í sínu umhverfi.
Hann gerðist mjög virkur í margs
konar félagsstarfi eftir að hann
hætti á sjónum. Mörgum reyndist
hann líka vel þegar á bjátaði, það
vita þeir best sem bjuggu lengst-
um nær honum en ég.
Bangsi var mikill höfðingi heim
að sækja og kunni vel að njóta
þeirra lystisemda sem lífið hefur
uppá að bjóða og vildi gjarnan
deila þeim með öðrum. Oft hef ég
séð hann lyfta brúnum við að sjá
og bragða ljúffengan mat, en aldr-
ei eins og við litla eldhúsborðið
inni í Bæ heima í Vestmannaeyjum
einhvern tímann fyrir 1960 þegar
ég kom heim úr ísfélaginu þar sem
ég var að slíta humar, og hafði
fengið leyfi til þess að hirða eins
og hálfan strigapoka af þeirri dýru
sjávarafurð, sem íslendingar
kunnu þá alls ekki að meta.
Það væri hægur vandi að rekja
íjölda dæma um gestrisni og höfð-
ingsskap á heimili Bangsa og Asu,
hvort sem var í Boston, Fort Laud-
erdale eða Pompano Beach; um
það geta vitnað þeir óteljandi gest-
ir sem notið hafa í áratugi (það
væri reyndar fróðlegt að vita hvort
þeir teljast í hundruðum eða þús-
undum). Ég get að minnsta kosti
seint fullþakkað þegar mér rétt
rúmlega unglingi var boðið að
vera hjá þeim heilt sumar fyrir
löngu og greitt undir mig farið.
Frændi minn hefur sennilega litið
svo á að það væri nauðsynlegur
hlutur í uppeldi mínu að vita eitt-
hvað um það hvað Ameríka er.
Slíkan óeigingjarnan höfðingsskap
eiga fáir til.
Og svo er það hún Ása mín.
Ég veit vel að það hefur ekki allt-
af verið sérstaklega auðvelt að búa
með honum frænda mínum í nærri
hálfa öld, en það hefur hún Ása
gert með glæsibrag og ekki síður
en hann sett sitt svipmót á heim-
ilishaldið og ennþá frekar séð um
uppeldi barnanna og annað sem
stórkapteinar hafa ekki áhyggjur
af þegar þeir eru í landi.
Ég sakna þess að eiga ekki
lengur kost á að setjast niður með
Bangsa frænda mínum hvort sem
er hér heima eða við sólbakaða
veröndina við kanalinn rétt hjá
interkóstalnum og horfa á lysti-
snekkjurnar sigla hjá og rabba
yfir góðu glasi um nútíð og fortíð.
Ég vil fyrir hönd míns fólks senda
Ásu, Imbu, Þór og yngra Birni
okkar fallegustu kveðjur á þessum
minningardagi.
Gunnlaugur Ástgeirsson.
+ Jóna Guðbjörg
Tómasdóttir
fæddist á Bræðra-
borgarstíg 35 í
Reykjavík 14. ág-
úst 1904. Hún lést
á St. Jósefsspítala
í Hafnarfirði 17.
ágúst síðastliðinn.
Dóttir hjónanna
Tómasar Jónsson-
ar skipstjóra Seli,
Grímsnesi, og konu
hans Vilhelmínu
Soffíu Sveinsdótt-
ur, þau eignuðust
sex börn og var
Jóna næstyngst,
þau voru Louisa, Sveinn, Oddur,
Þuríður og Vilhelmína. Jóna
eignaðist tvö börn, Tómas Vil-
helm Óskarsson og Vilhelmínu
Svövu Guðnadóttur. Sambýlis-
maður Jónu var Guðni Jóhann-
esson sjómaður og verkamaður
fæddur 20. mars 1893, látinn 12.
nóvember 1984. Hún eignaðist
átta barnabörn og átta barna-
barnabörn. Hún dvaldist sein-
ustu árin að hjúkrunarheimilinu
Sólvangi í Hafnarfirði.
Utför Jónu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfn-
in kl. 13.30.
ELSKU amma mín er búin að kveðja
þennan heim. Hún kvaddi með stutt-
um fyrirvara þrátt fyrir háan aldur.
Allt til hins síðasta var hún skýr og
fylgdist með hvað fjölskyldumeðlim-
ir voru að aðhafast. Sérstaklega
spurði hún um Bjarka Ágúst, yngsta
langömmubarnið, sem kvaddi hana
með fingurkossi skömmu fyrir andl-
átið.
Ég minnist þess tíma þegar fjöl-
skyldan mín bjó í kjallaranum hjá
ömmu Jónu og afa Guðna á Sólvalla-
götunni. Það var góður
tími þar sem ég kynntist
vesturbænum í gegnum
þau, sem er mér mjög
kær síðan. Tíðar voru
heimsóknirnar upp á
efri hæðina til ömmu og
afa þar sem var svo ró-
legt og notalegt. Svo
átti amma svo spenn-
andi dót að leika með,
til dæmis óteljandi eld-
spýtustokka sem hún
hafði safnað á ferðalög-
um sínum.
Þegar amma eltist og
treysti sér ekki til að búa
ein flutti hún til fjöl-
skyldu minnar á Hraunbrúnina. Þar
var gott að hafa hana alltaf til stað-
ar, sérstaklega þegar við systkinin
komum heim úr skólanum.
Eftir að hún flutti á Sólvang kom
hún reglulega í heimsókn og ber þá
hæst samvera okkar á aðfangadags-
kvöld. Það komu hvorki jól né varð
hátíðlegt fyrr en amma Jóna var
komin. Það verður tómlegt þegar
það vantar ömmu Jónu næstu jól.
Ég þakka þér, amma, fyrir allt
sem þú hefur gefíð mér, allar góðu
minningarnar og öll árin sem ég hef
átt með þér. Ég kveð þig með bæn
sem þú kenndir mér og sem ég hef
hugsað mér að kenna börnum mín-
um:
Nú legg ég augun aftur
ó Guð, þinn náðar kraftur
mín veri vöm í nótt
æ virst mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
Góða nótt
Mig langar að koma á framfæri
þakklæti til hjúkrunarfólks á Sól-
vangi, 4. hæð, fyrir góða umönnun.
Þórunn.
JÓNA GUÐBJÖRG
TÓMASDÓTTIR
STEINUNN JÓNSDÓTTIR
+ Steinunn Jóns-
dóttir fæddist
20. janúar 1915 á
Miðfelli í Hruna-
mannahreppi. Hún
lést í Borgarspíta-
lanum 18. ágúst
síðastliðinn. Stein-
unn var dóttir
hjónanna Jóns
Þórðarsonar
bónda að Miðfelli í
Hrunamanna-
hreppi og konu
hans, Guðfinnu
Andrésdóttur. Þau
hjónin áttu fjögur
börn en áður hafði Guðfinna
eignast eitt barn. Á lífi er
Þórður, bóndi að Miðfelli.
Steinunn giftist Kjartani ól-
afssyni 25. júlí árið 1942. Hann
lést 24. júlí 1985. Steinunn og
Kjartan eignuðust þrjú börn,
Þóri, sem átti við vanheilsu að
stríða allt frá fæðingu, Sigurð
byggingaverkfræðing og Guð-
jón, er lést af slysförum 15 ára
gamall.
Steinunn starfaði lengst af
hjá heildverslun Halldórs Jóns-
sonar.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskapellu og hefst athöfnin
kl. 13.30.
ÞAÐ VAR fyrir rúmum þijátíu
árum að ég varð svo lánsöm að
fá að kynnast Steinunni og síðar
að tengjast henni sem tengdadótt-
ir hennar. Við höfðum því átt sam-
leið í gleði og í sorg í svo mörg
ár, er kallið kom svo undrafljótt
þann 18. þessa mánaðar.
Víst er um það að við eigum
öll að vera reiðubúin að kveðja þá
eínstaklinga sem eru okkur kærir,
einkum og sér í lagi þá sem eiga
svo mörg æviár að.
baki, en Steinunn
fagnaði áttatíu árum
á heimili mínu og son-
ar síns, Sigurðar
Kjartanssonar, í jan-
úarmánuði síðastliðn-
um. Einhvernveginn
er því þó þannig farið
að við erum aldrei
reiðubúin að kveðja
þá sem okkur eru
kærir.
Steinunn átti því
láni að fagna í lífínu
að búa við góða
heilsu, en sjúkdómur-
inn sem sigraði að lokum, gerði
fyrst alvarlega vart við sig í maí-
mánuði á þessu ári.
Steinunn var alin upp á Mið-
felli. Sveitin og allt lífið þar sem
hún tengdist á uppvaxtarárum sín-
um, átti mikið í henni. Það var
því yndislegt að vita af því að hún
einmitt fyrir nokkrum vikum fór
austur fyrir fjall tii æskustöðvanna
með systurdóttur sinni Margréti.
Með þeim frænkum var afar gott
samband og traust. Fyrir það og
alla vináttu hennar í garð fjöl-
skyldu Steinunnar viljum við sér-
staklega þakka.
Áður en leið Steinunnar lá suð-
ur yfir heiðar, frá æskustöðvunum
til höfuðborgarinnar, kynntist hún
eiginmanni- sínum Kjartani Ólafs-
syni. Kjartan var einnig fæddur
fýrir austan fjall, að Haukadal-
skoti í Biskupstungum, sonur
hjónanna Sigríðar Jónsdóttur og
Ólafs Guðmundssonar bónda þar.
Lengst af bjó fjölskylda hans að
Kjóastöðum í sömu sveit.
Steinunn og Kjartan eignuðust
þijú börn: Þóri, sem átti við van-
heilsu að stríða allt frá fæðingu.
Sigurð byggingarfræðing og Guð-
jón er lést af slyförum aðeins
fimmtán ára gamall.
Slíkur barnamissir markar djúp
spor, en mikla huggun fundu þau
hjón í því að eignast síðar þijú
barnabörn, Kjartan Ólaf, Nínu
Björk og Ingu.
Steinunn, sem vildi aldrei láta
hafa fyrir sér, var hógvær í öllum
hlutum, reyndist þeim og fjöl-
skyldu sinni traust og góð móðir,
tengdamóðir og amma. Hennar líf
og Kjartans heitins snérist um fjöl-
skyldu þeirra. I syni sínum og
barnabörnum sáu þau drauma
rætast, sem voru ekki innan seil-
ingar á uppvaxtarárum þeirra,
þegar þjóðin lagði leið sína frá
fábrotnu lífi, sem svo oft var þó
gott og blessunarríkt til þess þjóð-
féiags sem við byggjum í dag.
Mikla áherslu lögðu þau hjón á,
að börnin fengu að mennta sig,
sem ekki var allra hlutskipti á
þeirra uppvaxtarárum.
Hún var ákaflega dugleg kona
og samviskusöm. Hér í Reykjavík
bjuggu þau hjón m.a. í Eskihlíð-
inni, í Barðavogi og Efstasundi.
Árið 1989 flutti Steinunn að Afla-
granda 40, þar sem var þjónustu-
íbúð fyrir aldraða. Þar undi hún
sér vel í góðum hópi, tók þátt í
félagsstörfum, einkum og sér í
lagi þótti hún liðtæk í spila-
mennskunni, hvar hún lagði sitt
af mörkum.
Og nú er kveðjustundin orðin
að raunveruleika. Við, ég og fjöl-
skylda mín - já fjölskyldan þín,
Steinunn, viljum hér þakka þér
fyrir allt það sem þú gafst okkur
öllum með lífi þínu, umhyggju og
kærleika. Við eigum okkar yndis-
legu og góðu minningar um þig.
Minningar um góða móður,
tengdamóður og ömmu. Þær munu
lifa á meðal okkar.
Við vitum að þú ert hjá honum
„sem gerir alla hluti nýja“. Hjá
þeim „er þerrar hvert tár af augum
okkar“. Megi góður Guð blessa
minninguna fögru um þig.
Eyrún Gunnarsdóttir.
Ávallt er því þannig varið að
okkur bregður í brún þegar okkur
eru færðar fréttir um að ástvinur
sé ekki lengur á meðal okkar. Við
eigum okkar trú og vitum að sá
sem kvaddur er, er hjá þeim sem
gefur okkur lífið eilífa. En um leið
og við fréttum af því að ástvinur
hefur verið numinn á brott koma
allar góðu minningarnar upp í
hugann.
Þannig minningar sóttu að mér
18. þessa mánaðar er ég fékk
fréttina um að hún Steinunn móð-
ursystir mín væri ekki lengur á
meðal okkar. Ég fékk sem betur
fer tækifæri til að kveðja hana,
sjálf stödd á sjúkrahúsinu er hana
bar þar að garði. Baráttan var
ekki langvinn þó að meinið hefði
gert vart við sig, sérstaklega í síð-
astliðnum maímánuði.
Ég fór að hugsa um það hvað
hefði tengt okkur Steinunni svo
mjög sterkum böndum. Ef til vill
var það að ég var eitt barna móð-
ur minnar, og eflaust sú staðreynd
að svo margir virðast eiga eina
frænku eða frænda sem ættar-
böndin tengjast sérstaklega við.
Hún Steinunn átti svo gott með
að hlusta á aðra. Átti gott með
að setja sig í spor annarra. Við
áttum því gott með að ræða sam-
an um landsins gagn og nauðsynj-
ar, fjölskylduna og vini. Og Stein-
unn varð ekki aðeins frænkan
góða og trygga, heldur vinur, vin-
kona sem ávallt var hægt að leita
til í gleði og sorg.
Það eru margar stundirnar sem
ég minnist þegar við lögðum í
bæjarferð, verslunarferðir. Lögð-
um leið okkar niður Laugaveginn,
en Steinunn hafði yndi af því að
versla fyrir fjölskyldu sína. Þær
koma einnig upp í hugann allar
góðu stundirnar að Miðfelli. Þakk-
lát er ég fyrir það að hafa farið
með henni austur fyrir fjall á
heimaslóðir nú fyrir nokkrum vik-
um. Vissulega var það ekki í huga
okkar sem hin síðasta ferð til
æskustöðvanna. Þar naut hún sín
á meðal ættmenna og vina. Það
gerði Steinunn einnig svo oft á
heimili sonar síns Sigurðar og
Eyrúnar. Sunnudagsboðin á heim-
ili þeirra sem og allur annar sam-
fagnaður gladdi hana. Reyndar fór
ekki mikið fyrir henni, hún var
hógvær og vildi láta fara lítið fyr-
ir sér.
Hún var dugleg og samvisku-
söm. Stærsta gleði hennar í lífinu
var án efa að sjá barnabörnin vaxa
úr grasi, dafna og standa sig vel
í því að mennta sig.
Hún lagði á það áherslu í lífinu
að fólk menntaði sig, en hennar
kynslóð þekkti það vel að ekki
gátu það allir þó að hæfileikar
væru til staðar. Það var stór stund
í lífi hennar og Kjartans heitins
eiginmanns hennar, er sonur
þeirra Sigurður lauk bygginga-
tæknifræði við Tækniháskólann í
Kaupmannahöfn. Reyndar fóru
þau hjón í siglingu til þeirra, för
sem þau gleymdu aldrei þótt ár
og dagur liði.
Og nú hefur hún Steinunn
frænka mín og vinkona lagt upp
í aðra för. Við vitum hvert ferð-
inni er heitið. Þangað heim fylgja
henni kveðjur og blessunaróskir,
um leið og ég þakka fyrir allt það
sem hún var mér og fjölskyldu
minni.
Margrét Albertsdóttir.
Crfisdrykkjur
Uettingohú/ið
Gnm-mn
Sími 555-4477