Morgunblaðið - 25.08.1995, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 1995
MORGUNBLAÐIÐ

MINNINGAR
ANNA SIGRIÐUR
SIG URÐARDÓTTIR
+ Anna Sigríður
Sigurðardóttir
frá Guðlaugsvík
var fædd á Akur-
eyri 3. júlí 1907.
Anna andaðist á
hj úkr u nar heimil-
inu Eir 18. ágúst
1995. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Sigurðsson
bóksali f. 1874, d.
1923, og fyrri kona
hans Olafía Guð-
ríður Ragúelsdótt-
ir, f. 1877, d. 1914.
Alsystur Önnu voru
Rakel, f. 1900, d. 1915 og Elín,
f. 1910, d. .1992. Eftirlifandi
hálfbróðir Önnu er Gunnar
Sigurðsson, fv. flugvallarsljóri,
f. 1916. Árið 1914, eftir lát
móður sinnar, flyst Anna að
Guðlaugsvík þar sem hún ólst
upp hjá Ragúel Ólafssyni afa
sínum. Árið 1927 tók hún þar
við búi ásamt unnusta sínum
Helga Skúlasyni frá Þamb-
árvöllum í Bitrufirði. Þau
gengu í hjónaband 15. septem-
ber 1928. Helgi lést 25. apríl
1994. Þau Anna og Helgi eign-
uðust sjö börn. Þau eru: Ragú-
el, f. 1929. Hann andaðist á
MINNINGABROT úr bemskunni
leita á hugann þegar ég sest niður
til að skrifa kveðjuorð til ömmu.
Lítil stúlka í heimsókn í sveitinni
dauðskelfd við hunda og húsdýr er
tekin undir verndarvæng ömmu og
fær griðarstað með búið sitt í spari-
garðinum hennar.
Leikur í eldhúsinu í Guðlaugsvík,
það er svo freistandi að kíkja aðeins
í hveitiskúffuna og moka bara pínu-
lítið með stóm hveitiskóflunni. Minrí-
ingar um matartíma í sveitinni, tvær
gestkomandi fjölskyldur ásamt
heimilisfóikinu setjast kringum eld-
húsborðið sem átti engan sinn líka
því þar var alltaf pláss fyrir einn
enn. Og áfram streyma minningar
níunda aldursári.
Jónína Ólöf, f. 1930,
húsmóðir og fóstra
í Kópavogi, gift Sig-
urjóni Böðvarssyn
bifreiðarsljóra, f.
1932, d. 1982; Ólaf-
ía Sigríður, f. 1933,
húsmóðir og sjúkr-
aliði í Reykjavík,
gift Hannesi R.
Jónssyni, versl-
unarsljóra f. 1932,
d. 1991; Skúli,
bóndi í Guðlaug-
svík, f. 1936, kvænt-
ur Jónu Guðmunds-
dóttur, f. 1935; Ragna Unnur,
f. 1942, húsmóðir og fulltrúi í
Reykjavík, gift Hreiðari H.
Grettissyni, sjómanni, f. 1939,
d. 1977; Jóhann Gunnar, fram-
kvæmdastjóri í Kópavogi, f.
1943, Kristján, tæknifræðingur
\ Reykjavík, f. 1947, kvæntur
Ásu Margréti Finnsdóttur, f.
1946. Barnabörn þeirra Önnu
og Helgu eru 22, barnabarna-
börn 27 og barnabarnabarna-
börn eru nú orðin 4. Afkomend-
urnir eru því orðnir 59.
Útför Önnu verður gerð frá
Prestbakkakirkju í Hrútafirði
í dag, og hefst athöfnin kl. 14.
um okkur frændsystkinin alveg heill-
uð af bláa stífbónaða gólfinu í borð-
stofunni, það er svo freistandi að
renna sér fótskriðu yfir gólfið eða
renna sér niður stigahandriðið með
tilheyrandi ærslum. Yfir okkur vakti
svo amma, ekki með skammir fyrir
ærslin heldur aðeins leiðbeinandi,
þetta gat orðið hættulegúr leikur.
Og fleiri minningar, stálpuð stúlka
stendur spennt í eldhúsinu, þetta er
erilsamur dagur því það er von á
rútunni. Hringing kemur frá Brú,
það eru fimmtán með í dag og tíu
í kaffi, þá er bakkelsið drifið á borð
í borðstofunni og það er stolt stúlka
sem er treyst til að afgreiða spur
og tjómatoffí út um eldhúsdyrnar.
Svona koma minningarnar ein af
annarri og allar hafa þær yfir sér
andblæ hlýju og öryggis sem ein-
kenndi afa og ömmu og heimili
þeirra, fyrst í Guðlaugsvík og svo
síðustu árin Fljótáselinu.
Takk, elsku amma, fyrir minning-
arnar sem þú gafst mér, þær eru
fjársjóður, sem aldrei eyðist.
Auður Elfa.
Amma hefur fengið hvíldina eftir
erfið veikindi. Hún var södd lífdaga.
Allt frá því að afi dó fyrir rúmu
ári, fann hún lítinn tilgang með jarð-
vistinni. Nú í dag verða jarðneskar
leifar Önnu ömmu lagðar til hinstu
hvílu við hlið Helga afa í kirkjugarð-
inum að Prestbakka. Nú eru þau
sameinuð að nýju.
Minningarnar um afa og ömmu í
Guðlaugsvík leika um hugann við
þessi tímamót. Ég var sjö ára gam-
all þegar ég fór fyrst í sveitina til
afa og ömmu til sumardvalar. Þar
dvaldi ég ásamt bræðrum mínum
og frændsystkinum á hveiju sumri
í sjö ár. Við fórum snemma að vori
strax eftir skólann til að ná í sauð-
burðinn, en síðan aftur heim á mö-
lina seint að hausti eftir réttir. Afi
og amma gengu okkur börnunum
nánast í foreldrastað þennan tíma.
Ég hef því alltaf álitið að dvöl mín
og okkar barnanna í Guðlaugsvík
hafi verið stór hluti af uppeldi okk-
ar. Við lærðum að vinna og að leggja
metnað í verk okkar. Við fengum
alltaf störf við okkar hæfi eftir því
sem aldur og þroski leyfðu. Við byrj-
uðum sem kúasmalar, en þegar kom
fram á unglinsárin gátum við geng-
ið í flest störf við búskapinn. Stund-
um fannst okkur, að vinnudagurinn
væri of langur, og ekki nægur tími
til að leika sér. En þegar tímar liðu
og skilningur jókst á lífinu, skildi
ég hvers virði vinnan var í sveitinni
hjá afa og ömmu.
Vinnan og samviskusemin var
þeim og þeirra kynslóð allt. Af dugn-
aði og stórhug reistu afi og amma
sér glæsilegt íbúðarhús, og ræktuðu
stóra jörð. En auk þess ráku þau
gistingu og greiðasölu fyrir ferða-
menn í mörg ár. Reglusemi og hrein-
læti var þeim í blóð borin og alltaf
var verið að mála og snyrta, ef tími
gafst frá bústörfum. Amma og afi
voru mjög samrýnd, og gagnkvæm
virðing var alltaf ríkjandi á milli
þeirra. Þau höfðu ákveðna verka-
skiptingu. Afi var húsbóndinn við
búskap og útistörf, en amma var
húsfreyja, í þess orðs fyllstu merk-
inu, og sá um allan rekstur heimills-
ins. Þegar ég hugsa til sumartímans
í Guðlaugsvík fyllist ég þakklæti og
jafnframt söknuði.
Afi og amma brugðu búi þegar
aldurinn færðist yfir og fluttu til
Reykjavíkur. Þar bjuggu þar í sama
húsi og Kristján, yngsti sonur þeirra
og hans fjölskylda. Þar nutu þau
skjóls og aðstoðar síðustu árin.
Ég minnist heimsóknanna til
þeirra í Fljótaselið. Þó líkamlegur
krankleiki og elli væru farin að setja
mark sitt á þau á síðustu árum var
andinn alltaf ferskur og skýr. Hug-
urinn var oft fyrir norðan. Áfi ræddi
um stjórnmál og bar saman gamla
tíma og nýja. Oft var tekin skák.
Amma ræddi um fjölskylduna og
alltaf voru veitingar fram bornar.
Reisn einkenndi afa og ömmu í ell-
inni eins og allt þeirra líf. Þau gáfu
samferðarfólki sínu mikið af sér á
langri ævi, sérstaklega fjölskyldu
sinni. Hún var þeim mest virði.
Hugurinn var hjá henni alla tíð,
heima í Guðlaugsvík, hjá börnum,
barnabörnum og þeirra börnum. En
þeim var líka endurgoldið af börnum
sínum af alúð og óeigingirni.
Mér verður í dag hugsað til ömmu
og afa með söknuði, en jafnframt
þakklæti. Ég vil fyrir hönd fjölskyidu
minnar þakka afa og ömmu fyrir
öll árin sem við áttum saman. Amma
er dáin, en hún er komin til afa.
Sameinuð stóðu þau alltaf. Minning
þeirra mun alltaf lifa.
Böðvar Orn.
Amma mín, Anna Sigríður Sig-
urðardóttir frá Guðlaugsvík lést að
morgni 18. ágúst eftir stutta en erf-
iða sjúkdómslegu. Í dag verður hún
lögð til hinstu hvílu hjá eiginmanni
sínum til rúmlega sextíu ára, Helga
Skúlasyni, er dó fyrir rúmu ári og
litla drengnum þeirra honum Ragúel
er lést í bernsku.
Ein af mínum fyrstu æskuminn-
ingum úr sveitinni hjá ömmu og afa
er úr stóra eldhúsinu. Það var ævin-
týralega stórt með kjallara, þvotta-
húsi, búri að ógleymdum öllum
skúffunum sem geymdu ýmislegt
sem forvitnu barni þótti fengur í að
fá að skoða. Sífellt var verið að
búsýsla. Sjóða niður, sulta, baka og
þess háttar en skemmtilegast og
best þótti mér er kaffibaunirnar voru
bren'ndar og malaðar. Þvílíkur ilmur.
Það fylgdi því ákveðin spenna að
fara í sumarlanga dvöl hjá afa og
ömmu á sumrin. Guðlaugsvík var
fallegasta sveitin sem ég hafði séð,
fullt af hefðbundnum húsdýrum og
alltaf nóg að sýsla úti við. En það
sem var mest spennandi var að auk
hefðbundinna sveitastarfa þá ráku
amma og afí þjónustu við ferða-
menn. Húsið fallega sem afi byggði
fylltist oft skyndilega af kaffiþyrst-
um ferðalöngum sem kunnu vel að
meta ríflega útilátnar veitingar
ömmu. Oft kom fyrir að gestir
dveldu næturlangt. Álltaf var nægt
pláss og tími til að taka vel á móti
gestum og gangandi. Mikið þótti
mér gaman að fá að fylgjast með
og hjálpa til er amma undirbjó komu
gesta. Allt var gert með ákveðnum
hætti og skipulagt fram í fingur-
góma. Ammá hafði verið í Kvenna-
skólanum í Reykjavík og báru vönd-
uð og fagmannleg vinnubrögð henn-
ar vott um gæði námsins og dugnað
nemandans. Mikið var ég alltaf stolt
af ömmu þar sem hún rak sína fyrsta
flokks ferðaþjónustu, fínleg og falleg
með drifhvíta rennislétta svuntu er
hún tók brosandi á móti fólkinu.
Amma var virk í kvenfélaginu í
sveitinni og var formaður þess um
margra ára skeið. Sá kraftur og elja
sem bjó í ömmu var með ólíkindum.
Aldrei féll henni verk úr hendi og
allt nýtanlegt var nýtt, oft á nýjan
og skemmtilegan hátt. Þótt amma
og afi brygðu búi og flyttu til
Reykjavíkur hélt amma áfram af
sama krafti að hugsa um heimilis-
haldið og aldrei féll henni verk úr
hendi. Sífellt var hún að gauka að
manni sokkaplaggi eða vettlingum
á börnin, nú síðast í mars á yngsta
barn mitt. Og um hver jól voru út-
búnir pakkar til ömmubarnanna,
langömmubarnanna og langa-
langömmubarnanna, aðallega hei-
magerðir hlutir sem nú eru svo dýr-
mætir og laða fram svo góðar og
hlýjar minningar. Það var yndislegt
að fá líka að hafa ömmu og afa svo
nálægt. Möguleikinn á innliti var til
staðar og frændsystkinin urðu ná-
lægari því amma fylgdist vel með
+ Bjami fæddist í
Reykjavík 20.
maí 1918. Hann lést
16. ágúst síðastiið-
inn á Hrafnistu i
Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Krislján Bjarnason
og Sólveig Steinunn
Stefánsdóttir. Guð-
mundur faðir hans
fæddist árið 1872 að
Dalshúsum í Onund-
arfirði, en móðir
hans á Stóru-Vatns-
leysu á Vatnsleysu-
strönd árið 1878. Foreldrum
hans varð átta barna auðið en
aðeins fjögur þeirra komust á
legg auk Bjarna. Það voru Guð-
mundur Linnar, Axel, Stefán og
Njáll en þeir eru allir látnir.
Bjarni fór ungur til sjós og
stundaði hann sjómennsku til
ársins 1941 en þá hóf hann störf
hjá Pósti og sima og var þar til
1989 þegar hann lét af störfum
MISLÖNG er mannana ævi. Sumir
fara fljótt, aðrir fá að vera lengur.
Gæfan er mönnunum misjöfn. Ekki
er annað hægt að segja um minn
elskulega stjúpföður Bjarna Björg-
vin Guðmundsson en að gæfan hafi
verið honum hliðholl í lífinu að
mestu leyti. Reyndar missti hann
fyrri konu sína Guðbjörgu Þor-
steinsdóttir árið 1972, en með henni
átti hann góða ævi þar til hún lést.
Fór þá erfiður tími í hönd því það
er erfitt að sjá á eftir góðum lífs-
förunaut. Ég hef þekkt Bjarna alveg
fyrir aldurssakir.
Þann 14. júlí 1940
kvæntist Bjarni
Guðbjörgu Þor-
steinsdóttur, fædd á
Köldukinn í Holtum
28. október 1912, d.
17. maí 1973, en
þeim varð ekki
barna auðið. Eftir-
lifandi eiginkona
Bjarna er Svava
Krisljana Sigurðar-
dóttir, f. 12. júní
1926. Stjúpbjörn
Bjarna, börn Svövu
eru: 1) Einar Hall-
dórsson, .maki Jóhanna Sigurð-
ardóttir. 2) Guðfinnur Halldórs-
son, maki Erla Emilsdóttir. 3)
Þórir Halldórsson, maki Sig-
urbjörg Sigurbjörnsdóttir. 4)
Kristín Halldórsdóttir, maki
Ragnar Lövdal, en barnabörnin
eru orðin alls þrettán.
Bjarni verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
og hefst athöfnin kl. 15.
frá því að ég man eftir mér, því
Bjarni og Gugga bjuggu í næstu
götu við okkur. Pabbi minn heitinn
og stjúpi unnu saman hjá Pósti og
síma eða þar til að pabbi lést. Það
voru ekki fáar ferðirnar sem
mamma; pabbi, Gugga og Bjarni
fóru saman hvort sem það var er-
lendis eða hérna innanlands. Það
er eftir að pabbi og Gugga eru
bæði látin sem leiðir mömmu og
stjúpa Iágu saman. Þar sem Bjarni
var barnlaus var gleði hans mikil
að eignast dóttur á táningsaldir
þótt stjúpdóttir væri, sömu sögu er
að segja um mig því ég hafði verið
föðurlaus í nokkur ár og fannst
vanta mikið að hafa ekki pabba á
heimilinu. Það er eflaust ekki auð-
velt fyrir nýjan meðlim að ganga
inn í fjöiskyldu þar sem ung og
ákveðin táningsstúlka er til staðar
en það var honum Bjarna mínum
ekki þrándur í götu, hann sigraði
mig strax. Unglingsárin eru erfiður
tími bæði fyrir unglinginn en þó
oftar fyrir foreldrana. Aldrei skipti
hann Bjarni minn skapi, hann var
alltaf þessi ljúfi og góði maður sem
lét ekkert raska ró sinni þótt heima-
sætan væri með uppsteit. Ekki var
hann mér sammála í öllu, en með
þolinmæðinni miðlaði hann málum
og í staðinn öðlaðist hann traust
og virðingu mína. Eftir því sem
árin liðu bundumst við Bjarni fastari
böndum . Það gladdi Bjarna mikið
haustið 1981 þegar ég bað hann
um að leiða mig inn kirkjugólfið í
væntanlegt hjónaband. Ég átti þrjá
fullorðna bræður sem allir hefðu
gert það að minni beiðni, en í stað-
inn valdi ég stjúpföður minn sem
alltaf hafði reynst mér svo vel.
Hvernig gat ég sýnt honum betur
þá ást, traust og virðingu sem ég
bar til hans, en með þeirri bón ?
Hann var bæði þakklátur og glaður
og varð við þeirri bón minni. Þegar
börnin. mín fæddust var hann þeim
afar góður. Alltaf voru fagnaðar-
fundir þegar afi og amma komu í
heimsókn. Afi spjallaði og Iék við
barnabörnin sín og þær minningar
munu alltaf geymast hjá þeim. Þeg-
ar afi varð síðan veikur og amma
þurfti að vinna, sat lítill nafni hans,
Gunnar Björgvin, heilu kvöldin og
stytti honum stundirnar, það létti á
áhyggjum ömmu að vita að afi var
ekki einn heima. En nú er stjúpfað-
ir minn og afi barnanna minna bú-
inn að fá hvíldina. Ég vil þakka
honum allan þann tíma sem við
áttum saman, og hve vel hann
reyndist fjölskyldunni ávallt traust-
ur, hlýr og góður.
Elsku mamma, þakka þér hve vel
þú hefur staðið við hlið hans. Megi
góður Guð varðveita sálu hans og
gefa elskulegri móður minni og öðr-
um ástvinum styrk.
Ástkær stjúpdóttir,
Kristín Halldórsdóttir.
Það er í dag sem ég kveð vin og
stjúpföður, Bjarna Björgvin Guð-
mundsson. Ég vil þakka honum fyr-
ir þann tíma sem við áttum saman,
þann trúnað og það vinarþel er
hann sýndi mér og fjölskyldu minni
alla tíð. Ég vil einnig þakka honum
hve vel hann reyndist móður minni
og systkinum þegar hann samein-
aðist fjölskyldu okkar. Við hlið
móðir minnar stóð hanr. sem klettur
í hafi, traustur og tryggur. Megi
góði guð vera sálu hans náðugur
og ég bið hann að taka vel á móti
vini mínum.
Takk fyrir tímann sem með þér við áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð eftir kveðjuna hér.
Þinn orðstír mun lifa um ókomna daga.
Indæiar minningar hjarta’ okkar ber.
(P.Ó.T.)
Þórir Rafn Halldórsson.
í dag er við kveðjum elsku afa
okkar, viljum við þakka honum allar
góðu samverustundirnar. Afi var
búinn að vera veikur í mörg ár en
minningin um hvernig hann var
áður en hann veiktist lifir með okk-
ur. Alltaf var jafn gaman að koma
til ömmu og afa í Mosó og átti afi
sinn þátt í því að gera þær stundir
eftirminnilegar. Afi var ævinlega
svo glaður að sjá okkur og var allt-
af í góðu skapi. Á jólunum lék hann
jólasvein og höfðu allir gaman af,
jafnt þeir ungu sem öldnu. Á sumr-
in var farið í heimsókn austur í
„Lindarhvamm“, sumarbústaðinn
þeirra afa og ömmu og var afi allt-
af jafn þolinmóður við okkur þegar
við vorum með hávaða og læti eða
fórum að sulla í lindinni, sem var
stranglega bannað. Það var margt
sem afi kenndi okkur, margt sem
eftir á að hyggja’ mun gagnast okk-
ur á lífsleiðinni. Eftir að afi fór á
Reykjalund hittum við hann sjaldn-
ar og þegar hann hætti að geta tjáð
sig gátum við séð á svipnum og í
augunum að hann gladdist þegar
við komum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Megi góður Guð varðveita þig og
minningu þína, elsku afi okkar.
Þökkum samverustundirnar.
Halldór og ívar Einarssynir,
Halldór, Hildigunnur, Emil og
Bjarni Guðfinnsbörn,
Svava K. Þórisdóttir, Gunnar
Björgvin Ragnarsson.
Hann Bjarni frændi minn, yngsti
bróðir hans pabba, lést 16. þ.m. eft-
ir erfið og langvinn veikindi. Mér
finnst eins og ég hafi þekkt Bjarna
allt mitt líf, svo ríkan sess skipaði
hann í huga mér þegar ég var barn
að aldri á Akureyri og hann kom í
árlega sumarheimsókn til foreldra
minna og flutti með sér æfintýrablæ
úr heimsborginni, Reykjavík, til okk-
ar á Akureyri. Bjarni var alltaf í
góðu skapi með bros á vör og ekki
spillti á þeim árum góðbitarnir hans,
nammið, eða smágjöf í hörðum
BJARNIBJORGVIN
GUÐMUNDSSON