Morgunblaðið - 26.08.1995, Page 34

34 LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST 1995
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTÍN JÓNÍNA
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Kristín Jónína
Þórarinsdóttir
var fædd í Olafsvík
4. júlí 1921, hún lést
á sjúkrahúsi Akra-
ness 17. ágúst sl.
Foreldrar Kristín-
ar voru Þórarinn
Guðmundsson,
fæddur 7. apríl
1897 í Ólafsvík, dá-
inn 19. mars 1961,
* og Fanney Guð-
mundsdóttir, fædd
27. mars 1896 í Ól-
afsvík, dáin 25.
mars 1964. Systkini
Kristínar voru: Elías Þórarins-
son, f. 20.7 1917, dáinn 15.11.
1979, Hrefna Þórarinsdóttir,
f. 5.12. 1918, d. 14.7. 1988,
Guðmundur Þórarinsson, f.
27.7. 1923, d. 20.8. 1989, Helga
Þórarinsdóttir, f. 12.10. 1925,
d. 29.9. 1958, Ólafur Þórarins-
son, f. 21.7. 1928. Eiginmaður
Kristínar var Sívar Hjelm,
fæddur 21. desember 1915 í
Vogi á Suðurey í Færeyjum,
. _ dáinn 23. mars 1974. Börn
Kristínar eru: 1) Bragi Eyjólfs-
son, f. 11.10. 1940,
maki Sigríður
Hjelm og eiga þau
6 börn, eru 5 þeirra
á lífi, og 9 barna-
börn. 2) Þorsteinn
Guðmundsson, f.
23.9. 1942, maki
Erla Þórisdóttir og
eiga þau 5 börn og
3 barnabörn. 3) Jó-
hanna Hjelm, f.
22.4. 1944, maki
Gylfi Scheving,
eiga þau 4 börn og
4 barnabörn. 4)
Lilja Hjelm, f. 27.7.
1947, maki Jóhannes Kjartans-
son og eiga þau 3 börn og eitt
barnabarn. 5) Herbert Hjelm,
f. 3.9. 1950, maki Borghildur
Vilhjálmsdóttir, þau eiga 3
börn og eitt barnabarn. 6) Sig-
urjón Helgi Hjelm, f. 27.2.
1959, ókvæntur og barnlaus.
7) Kristján Valtýr Hjelm, f.
11.12. 1962, maki Antje Möller.
Kristján á 1 barn.
Útför Kristínar fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.00.
MÓÐIR okkar er látin, í raun var
mamma meira en það hún var líka
pabbi okkar því fyrir rúmum 20
árum lést hann, Sívar Hjelm. Við
vorum 11 ára og 15 ára yngstu
bræðumir og eldri systkinin búin
að stofna heimili. Áfallið var mikið
að verða ekkja með tvo stráka vart
komna á unglingsár. Hlutimir urðu
að ganga upp, hún skipti bara um
gír og lét hlutina ganga. Hún sýndi
óbilandi jafnaðargeð og ba-r full-
komið traust til unglingsára okkar.
Hún átti svo auðvelt með að skilja
„hina hliðina" á málinu, okkar hlið
unglinganna. Það var einfaldlega
ekki hægt að bregðast manneksju
sem skildi mann og treysti. Fullorð-
insár okkar tóku við og bamaböm
mömmu urðu unglingar og enn
skildi mamma „hina hliðina" mjög
vel og skildi alltaf. Það voru allir
velkomnir á heimili hennar og var
mjög mikill gestagangur hjá henni
í kaffi og til að smakka hinar marg-
rómuðu hveitikökur. Það fór enginn
svangur frá henni hvorki við systk-
inin né gestir. Mömmu fannst ein-
staklega skemmtilegt að fara út að
skemmta sér og dansa, já hún gat
dansað fram á rauðanótt, allir voru
löngur orðnir þreyttir, þá sveif hún
um dansgólfíð eins og fíðrildi, geisl-
andi af lífsgleði, og það var ósjald-
an sem hún nefndi hvað það væri
skemmtilegt að vera ung stelpa í
dag og læra dans, hún mamma var
alltaf ung stelpa þó svo árin liðu.
Mamma hafði gaman af útiveru og
leik og dáðist að ungu kraftmiklu
íþróttafólki enda var hún annálaður
göngugarpur. Hún tók þátt í starfí
eldri borgara af miklum áhuga
ásamt góðvini sínum Hilmari Pouls-
en. Það var ósjaldan sem þau tvö
fóru hringinn í kringum Snæfells-
"Wjökul á jeppanum hans Hilmars og
stoppuðu þau þá á Amarstapa eða
á Hótel Búðum til að fá sér kaffí-
sopa. Reyndist Hilmar mömmu
mjög vel og á hann þakkir fyrir.
Nú hafa leiðir okkar við þessa gef-
Sérfræðingar
í blómaskreylinguin
við öll Isrkiiæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
andi og elskulegu persónu sem
mamma var skilist. Sárið er djúpt
og söknuðurinn mikill. Hún býr í
hjarta okkar. Og við viljum minnast
hennar með japönsku spakmæli.
„Lífið er jafnlangt hvort sem
grátið er eða hlegið. Engin leið er
löng í samfylgd vina.“
Hennar minning lifír.
Helgi og Kristján.
Ég kveið því mikið að hitta
tengdamömmu mína í fyrsta skipti
en sá kvíði var óþarfí, því að hún
var og er elskulegasta kona sem
ég hef kynnst - jákvæð, hress og
lífsglöð. Hún var ekki þessi gamla
kona sem situr heima og lætur tím-
ann líða. Hún hafði greinilega allt
annað á pijónunum, og var það í
raun mjög margt. Oft var hún á
þeytingi um allan bæ, annaðhvort
gangandi eða í bíltúr með góðvini
sínum, Hilmari. Hvar fékk hún alla
þessa orku? Jákvætt hugarfar. Hún
var ekki að velta sér upp úr smá-
munum og leit lífið björtum augum.
Það var ósjaldan að hún og Helgi
sonur hennar buðu mér í mat og
oft þurfti ég að lengja í beltinu á
buxunum þegar ég fór þaðan, eng-
inn mátti fara svangur frá Kristínu.
Ég mun sakna hennar mikið þótt
kynnin okkar hefðu mátt vera miklu
lengri. Bömum hennar og ættingj-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Guð geymi hana.
Antje.
Ástkæra dúllan mín er farin.
Ég sit heima hjá mér og horfi á
myndina af henni og kertaljósin,
trúi því varla að hún sé búin að
kveðja. En það eitt sem vitum við
er að öll eigum við eftir að kveðja,
þó að það sé alltaf sárt að horfa á
eftir þeim ástvini sem manni þykir
svo vænt um.
Amma Stína var alltaf svo hress
og kát og hver man ekki eftir henni
strunsandi niður á Ólafsbraut í vín-
rauðu kápunni og með brúna eða
svarta veskið sitt.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
ömmu minnar heldur þakka henni
fyrir það að hafa fengið þau forrétt-
indi að eiga hana að. Alltaf var
amma mín til staðar þegar ég þurfti
á henni að halda bæði sem bam
og gift kona. Þegar ég gifti mig
fyrir átta árum, þá var það aldrei
spuming hvenær það yrði, auðvitað
4. júlí á afmælisdegi ömmu, ég
veit að hún var ánægð með það og
lét hún mig oft vita af því.
Það var alltaf svo gott að vera
hjá ömmu og afa í Grænuhlíð, en
þvl miður hafði ég ekki afa minn í
mörg ár, hann lést þegar ég var
11 ára, man ég eftir hvað amma
var sorgmædd i langan tíma, en
hún reif sig upp eins og endranær
og fór út á vinnumarkaðinn, hún
vann í Hraðfrystihúsi Ólafsvíkur og
skúraði á bæjarskrifstofunni í nokk-
ur ár. Eftir að amma hætti að vinna
fór hún að snúa sér að eldriborgara-
starfinu sem er mikið og blómlegt
hérna í Ólafsvík og Hellissandi. Hún
var alltaf sérstaklega ánægð þegar
átti að fara í einhveija ferð eða á
ball, var hún alltaf búin að pakka
öllu niður vikuna áður en átti að
fara í ferðina og dressa sig upp í
fínu fötin löngu áður en ballið byij-
aði. Og ef hún hitti nágranna minn,
hann Rúna sem var í hljómsveitinni
Bros, þá var það fyrsta sem hún
spurði hann, hvenær verður næsta
ball hjá okkur gamla fólkinu. Svona
var hún amma, vildi alltaf vera þar
sem fjörið var.
Síðastliðið haust eignaðist hún
mjög góðan vin og dansfélaga sem
heitir Hilmar og reyndist hann
henni vel og sást það best þegar
það fór að bera á hennar veikind-
um, alltaf var hann að biðja hana
að fara til læknis og láta athuga
sig, því miður var þeirra samveru-
tími of stuttur.
Þegar ég keyrði ömmu á Akra-
nesspítala í rannsókn 26. júlí sl. þá
kom það ekki upp í minn huga að
hún ætti ekki eftir að koma heim.
Þessar stundir sem ég átti með
henni á spítalanum voru yndislegar,
henni þótt svo gott að láta dúlla
við sig, bera á sig krem og varalita
sig því hún vildi alltaf vera svo fín
og við töluðum um allt milli himins
og jarðar. Hún vildi fylgjast með
öllu sem var að gerast fyrir vestan
og hafði líka áhyggjur af því að ég
væri að hanga yfir henni, því ég
hefði nóg að gera heima hjá mér,
en hún varð líka róleg þegar ég
sagði henni að ég hefði verið búin
að lofa henni að vera eins mikið
hjá henni meðan hún væri að ná
sér og Stína systir passaði strákana
þegar Ási væri úti á sjó.
En amma náði sér aldrei upp úr
þessum veikindum og síðustu tveir
dagamir vom erfiðir að horfa upp
á þessa lífsglöðu konu fá þriðja
blóðtapann og leggjast undir hníf-
inn síðasta daginn sem hún lifði,
en sú aðgerð tókst vel. Því miður
var það ekki nóg, því annar sjúk-
dómur hafði blossað upp og það er
sá sjúkdómur sem læknavísindin
eiga ekki svo auðvelt með að eiga
við.
Meðan ég stóð við rúmið hennar
ömmu þegar hún var að kveðja þá
flaug margt um hugann minn sem
ég vil lýsa með þessum ljóðum.
Úr fjarlægð heyrist fapaðshljómur
og fáni blakti á hverri stöng.
Það barst í húsið eins og ómur
af æskuleikjum, gleði og söng.
En kringum þig var kyrrt og rótt
og hvíslað lágt og stigið hljótt.
Ég fann á þínum dánardegi,
hve djúpt er staðfest lífs vors ráð.
Ég sá á allrar sorgar vegi
er sólskin til með von og náð.
Og út yfir þitt ævikvöld
skal andinn lifa á nýrri öld.
(Einar Benediktsson)
Ég minnist með þakklæti, hvað
amma var góð og hlý við mig, Ása
og strákana okkar. Ég vona að
góður guð styrki okkur öll og styðji
í þessari miklu sorg, minning um
ömmu okkar mun lifa í okkar
hjarta.
Þín Margrét G. Scheving.
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Við bræðumir vonum að
langömmu líði vel núna og þó að
söknuður sé mikill erum við þakk-
látir fyrir þann tíma er við nutum
samvista við hana.
Friðbjörn og Gylfi.
Mín ástkæra amma er nú horfin
frá mér, þessi lífsglaða kona sem
lífíð lék við, tekin svo hratt að ég
varla átta mig á því. Fyrstu æsku-
minningar mínar af ömmu nöfnu
voru þegar hún bjó að Ólafsbraut
40, Ólafsvík, og ósjaldan hljóp ég
niður brekkuna til að komast í heim-
sókn til hennar. Eftir að amma flutti
að Engihlíð 22 og ég fékk bílpróf
JÓHANN
ÞORSTEINSSON
+ Jóhann Þor-
steinsson, bóndi
í Sandaseli, fæddist
4. september 1897
að Efri-Steinsmýri í
Meðallandi. Jóhann
andaðist laugardag-
inn 19. ágúst síðast-
liðinn að Hjúkrunar-
heimilinu á Kirkju-
bæjarklaustri. Jó-
hann var sonur Þor-
steins Pálssonar, f.
1847, og Jóhönnu
Einarsdóttur, f.
1859. Kona Jóhanns
var Vilborg Guð-
mundsdóttir, f.
12.12. 1893, d. 13.6. 1977. Börn
þeirra eru Páll, f. 1924, giftur
Þórhildi Elíasdóttur; Ingibjörg,
f. 1925, gpft Þorvaldi Halldórs-
syni; Óli Ragnar, f. 1926, giftur
Margréti Jómundsdóttur; Jó-
hanna, f. 1928, gift Markúsi
Runólfssyni; Sigurlína, f. 1929,
gift Einari J. Gíslasyni; Steinþór,
f. 1932, giftur Margréti ísleifs-
dóttur og Gunnar, f. 1935, giftur
Ingu Elíasdóttur.
Jóhann verður jarðsunginn
frá Prestbakkakirkju á Síðu í
dag og hefst athöfnin kl. 14.
JÓHANNI í Sandaseli kynntist ég
þegar Sigurlína dóttir hans giftist
föður mínum og gekk okkur systk-
inum í móðurstað. Það þurfti ekki
löng kynni til að finna-
að í Jóhanni fór góð-
hjartaður maður og
skemmtilegur viðræðu.
Jóhann bar þess merki
að hafa mótast af ná-
grenni við ógnarkraft
brimskaflanna á Meðal-
landsíjöru og þungan
straum Kúðafljótsins.
Hann var hógvær mað-
ur og fór ekki um með
háreysti en undir hægl-
átu yfirborðinu var sí-
kvikur hugur og fijór.
Jóhann ólst upp að
Svartanúpi í Skaftárt-
ungu og Efri-Stein-
smýri í Meðallandi. Hann hóf búskap
að Króki í sömu sveit með Vilborgu
Guðmundsdóttur frá Dalbæ. Þau
fluttu síðan í Sandasel 1945 og
bjuggu þar fram yfír miðjan áttunda
áratuginn að þau brugðu búi.
Einu sinni heimsóttum við Gísli
J. Óskarsson frændi minn þau hjón
meðan þau bjuggu í Sandaseli. Bær-
inn var úr alfaraleið og skortur á
ýmsum nútímaþægindum. Okkur var
hjartanlega tekið og boðið upp á
nýveiddan silung sem Jóhann hafði
veitt í Kúðafljóti. Hann var vanur
að draga þar fyrir og lét sig ekki
muna um að ösla kaldan elginn. Sil-
ungurinn var eldaður við sprek af
fjörunni og þar sem Vilborg stóð við
kamínuna trítlaði ein ærin inn og
sníkti sér brauðmola. Þarna var lifað
í sátt við lífið og tilveruna.
urðu ferðir mínar nær daglegar til
að bjóða henni í bíltúr eða bara til
að spjalla. Ömmu fannst frábært
að koma með okkur stelpunum á
rúntinn og hlusta á músik, þótt ald-
urmunur á okkur væri 50 ár, hún
var svo ung i anda. Amma gat
hlustað á mann láta dæluna ganga
án þess að þreytast eða sýna manni
óþolinmæði, hjarta hennar var stórt
og göfugt, vinir mínir voru vinir
hennar. Ómmu er best lýst þegar
ég lenti i alvarlegu umferðarslysi í
apríl síðastliðnum. Það var baráttu-
vilji hennar og dugnaður sem hélt
mér gangadi og á ég henni að þakka
bata minn í dag. Vegna fjarveru
minnar frá vinnu hef ég verið tíður
gestur hjá ömmu, stundum oft á
dag að spjalla við hana og góða vin
hennar Hilmar um allt milli himins
og jarðar, böll, gamla tímann, og
er þessi tími demantur i mínu lífi.
Amma sýndi mikinn kjark og ró-
lyndi í veikindum sínum. En maður
verður að sættast við Guðs verk.
Hjarta mitt er fullt af söknuði og
ég er hálf manneskja í dag. Ég leit
aldrei á þig sem eldri manneskju
heldur jafnaldra og bestu vinkonu
eins og máltækið segir, þeir deyja
ungir sem guðirnir elska. Elsku
amma, hvil í friði í guðsríki, þín
verður sárt saknað. Ög með þessum
kveðjuorðum.
Fyrst sigur sá er fenginn
fyrst sorgar þraut er gengin
hvað grætti oss þá.
Oss þykir þungt að skilja
en það er Guð að vilja.
Og gott er allt, sem Guði er frá.
Þín Kristín Scheving.
Kristín var mér eins og amma.
Þegar ég kom í fyrsta sinn í fjöl-
skylduna tók hún mér opnum örm-
um. Hlátur hennar var smitandi og
hún var elskuleg og umhyggjusöm
persóna. Við bundumst mjög sterk-
um vináttuböndum og við áttum
marga góða stund saman. í hvert
sinn sem ég var miður mín var hún
mér ætíð inr.an handar.
Vinátta okkar deyr aldrei vegna
þess að hún er og verður ævinlega
í hjarta mínu. Ejg elska hana og
sakna hennar. Ég mun minnast
hennar í bænum minum þangað til
við hittumst aftur í himnaríki drott-
ins.
Megi Guð blessa þig.
Þín vinkona að eilífu,
Maggy.
Það kom snemma fram að Jóhann
var laghentur. Hann var ekki nema
fimm ára gamall þegar honum tókst
að setja saman klukku sem eldri
bróðir hans hafði rifið í frumparta.
Eftir það öðluðust margar klukkur
og viðkvæm úrverk nýtt líf í höndum
Jóhanns. Hann var uppfinningasam-
ur og sífellt að spekúlera í ýmsum
tækninýjungum. Jóhann lét ekki van-
efni aftra sér heldur nýtti það sem
til féll á hugvitsamlegan hátt. Ýmsar
uppfinningar hans báru vott snjallri
hugsun. Hann sagði mér til dæmis
frá dagatali sem hann smíðaði. Það
sýndi vikudag, mánaðardag, ár,
tunglstöðu og gerði ráð fyrir hlaup-
ári. Með því að toga í spotta skipti
um dag.
Jóhann var með sporléttustu
mönnum og það þótt hann væri orð-
inn háaldraður. Þegar hann kom að
visitera hjá börnum sínum í höf-
uðborginni lét hann sig ekki muna
um að skokka á milli borgarhverfa,
hátt á níræðisaldri. Fyrir þremur
árum fórum við Ragnar Axelsson
ljósmyndari að hitta Jóhann. Við
renndum niður að Sandaseli. Þegar
úr bílnum kom tók Jóhann á sprett,
þá 96 ára, og skokkaði léttilega um
gamla túnið sitt. Þessa góðu heilsu
þakkaði Jóhann ekki síst því að hafa
lagt sér til munns feitmeti úr sveitum
landsins; ijóma, smjör og feitt kjöt.
Síðast hitti ég Jóhann á Borgar-
spítalanum nú í sumar. Hann var þá
búinn að taka sitt banamein og nokk-
uð af honum dregið. Engu að síður
var hann hress í bragði og vildi fara
austur á Klaustur sem fyrst. Við
ævilok þessa heiðursmanns bið ég
Guð að blessa minningu hans.
Guðni Einarsson.